กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 94

ชายร่างอ้วนเหลือบมองเทรวิสก่อนจะวางกล่องไม้เรียบ ๆ ลงบนโต๊ะกลม ภายในกล่องมีหยกสีแดงเข้มดูเหมือนสมบัติโบราณ ทันทีที่เปิดกล่องทุกคนที่มาถึงก็รู้สึกราวกับว่าห้องแห่งนี้เต็มไปด้วยพลังอันอบอุ่น

ทุกคนตาเป็นประกายขึ้นทันที

จัสมินหันไปหาคิลท์ “คุณลุงคิลท์ คุณคิดว่าไงคะ?”

คิลท์จ้องมองมัน และพยักหน้า “ผมคิดว่ามันเป็นของจริง ดูเหมือนว่าจะเป็นหยกสีเลือดจากราชวงศ์โจว และถ้าจำไม่ผิด หยกอันนี้ถูกปลุกเสกมาจากพระอาจารย์ที่มีอิทธิฤทธิ์มาก!”

จัสมินพยักหน้าแล้วหันไปหาชาร์ลี “แล้วคุณคิดว่าไงคะคุณเวด?”

ในทางกลับกันชาร์ลีทำหน้าบึ้งด้วยความไม่ใส่ใจ “มันเป็นของปลอม……”

คิลท์จ้องมาที่เขา “นายเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง ใครให้สิทธิ์นายให้พูดจาโกหกต่อหน้าทุกคนแบบนี้?”

แมทธิว กิบสัน ชายสูงอายุที่นั่งข้าง ๆ เทรวิส ลืมตาขึ้น และจ้องไปที่ชิ้นส่วนของหยก “ฉันขอถือได้ไหม?”

ชายร่างอ้วนหัวเราะเยือกเย็น "คุณกิบสัน นี่คุณล้อเล่นฉันเหรอ? คุณไม่เข้าใจกฎของการประเมินราคางั้นเหรอ? หยกทั่ว ๆ ไปไม่ควรแตะต้องนับประสาอะไรกับหยกสีเลือดชิ้นนี้จากราชวงศ์โจว ใครจะเป็นคนรับผิดชอบถ้ามันพัง?”

แมทธิวสะดุ้งตกใจ “อา ยกโทษให้กับความสะเพร่าของผมด้วย…” จากนั้นเขาก็โน้มตัวไปหาหยก และพินิจพิเคราะห์มัน หลับตาอีกครั้งเขาพยักหน้า “ฉันไม่สามารถพูดได้อย่างแน่นอนว่าหยกมาจากราชวงศ์โจว แต่ฉันรับรองได้ว่าข่าวลือเรื่องความสามารถในการควบคุมธรณี และจิตวิญญาณที่สงบนั้นเป็นความจริง”

เมื่อได้ยินประโยคนี้ทุกคนก็ลุกเป็นไฟ สำหรับพวกเขาประวัติของหยกชิ้นนี้ไม่สำคัญ มันเป็นเพียงสิ่งที่สามารถทำได้ซึ่งมีความสำคัญต่อพวกเขา

คิลท์ยิ้ม "คุณกิบสันมีสายตาที่เฉียบคมไม่เหมือนกับคนที่ไม่มีประสบการณ์ และไม่มีอะไรเลยนอกจากเสแสร้ง”

เมื่อเธอได้ยินสิ่งนี้ จัสมินก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยในตัวชาร์ลี ดูเหมือนเขาจะยังเด็กเกินไปสำหรับงานที่ละเอียดอ่อนเช่นนี้ แม้ว่าเขาจะมีความเชี่ยวชาญในการบูรณะโบราณวัตถุ แต่เขาก็ยังไม่มีประสบการณ์มากพอเมื่อเทียบกับชายชราเหล่านี้

คิลท์ยิงสายตาไปที่ชาร์ลีด้วยความเย็นชา เมื่อรู้ว่าจัสมินอยู่ภายใต้อิทธิพลของเขา ทำให้เธอยังไม่ได้เสนอราคาประมูล ดังนั้นเขาจึงแนะนำว่า “เนื่องจากคุณเวดบอกว่าหยกชิ้นนี้เป็นของปลอมฉันจึงอยากรู้ว่าเขาสรุปได้อย่างไร มาดูกันว่าคุณมีอะไรบ้าง!”

เขารู้ดีว่าถ้าชาร์ลีพยายามที่จะหลีกเลี่ยงสิ่งนี้ จัสมินจะรู้ว่าเขาแค่เสแสร้ง และจะเสนอราคาโดยไม่ลังเลใจอีกต่อไป

คนอื่น ๆ ก็บ่นด้วยความไม่พอใจเช่นกัน “เขาเป็นแค่เด็กที่ไม่มีอะไรเลย แล้วเขาจะไปรู้อะไร…”

“ใช่ ใครให้สิทธิ์เขาในการถ่วงเวลาแบบนั้น?”

“ถ้าพวกคุณไม่สนใจมัน ก็อย่าเสียเวลากับเราเลย”

เมื่อเผชิญหน้ากับการดูถูกของทุกคน ชาร์ลีเพียงจ้องไปที่คิลท์ด้วยความสนุกสนาน “คุณแน่ใจหรือว่าต้องการให้ฉันอธิบาย?”