กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 1069

“โอ๊ย จริงๆเลย นี่ไม่ใช่เรื่องดีหรือ ทำไมถึงทำอย่างกับสอบสวนนักโทษอย่างนั้น”ซูจ้านพูดแทรกขึ้น และยังมองไปที่จงจิ่งห้าวแวบหนึ่ง คนที่เงื่อนไขดีอย่างซงเก้น หาไม่ง่าย ทำให้เขาตกใจหนีไปอีก

“มาๆนั่ง”ซูจ้านกระตือรือร้นมาก

ซงเก้นพยักหน้าอย่างมีมารยาท แล้วพูดว่า“ขอบคุณ”

“ไม่ต้อง ไม่ต้อง บางทีในอนาคตเราจะเป็นคนบ้านเดียวกันแล้ว คนบ้านเดียวกันจะไม่พูดเหมือนคนต่างบ้าน”ซูจ้านแตะฉินยา พูดเสียงเบาว่า “ไปเอาน้ำมา”

“คุณไปเอาน้ำ”ฉินยานั่งเฉยๆไม่ขยับ เหลือบมองเขาแวบหนึ่ง

ซูจ้านกระแทกปาก“ผมไปก็ได้”

อย่างไรก็ตาม เขาชินกับการถูกฉินยาปฏิบัติต่อเช่นนี้แล้ว

หากว่าเธอปฏิบัติต่อตนอ่อนโยนราวกับน้ำ บางทีเขาอาจจะไม่ชินก็ได้

เขาไปเอาน้ำมาสองแก้ว เห็นซงเก้นกับจงเหยียนซียังยืนอยู่ จึงเอาน้ำวางบนโต๊ะ“ทำไมไม่พากันนั่ง？”

พูดจบเขาพอจะเข้าใจแล้วว่าเพราะอะไร หันหน้าไปมองจงจิ่งห้าว แล้วยิ้ม“คุณก็ตอบตกลงเถอะ คุณกับซงเก้นเป็นเพื่อนบ้านกันไม่ใช่หรือ ต่อไปคุณก็สามารถเห็นลูกสาวทุกวัน ไม่ดีหรือ？”

จงจิ่งห้าวเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง ซูจ้านหุบปาก นั่งลงบนโซฟา พูดเสียงเบาคำหนึ่งว่า“ไม่เข้าใจความหวังดีของคนเลย”

ที่เขาขมีขมันขนาดนี้ไม่ใช่เพราะไม่ต้องการให้จงเหยียนซีพลาดซงเก้นหรือ

ถูกซูจ้านขัดจังหวะเช่นนี้ คำพูดที่จงจิ่งห้าวอยากจะพูด รู้สึกว่าพูดยากแล้ว โบกไม้โบกมือ “พวกคุณนั่งลงเถอะ ”

“พ่อ”จงเหยียนซีนั่งลงข้างๆจงจิ่งห้าว คล้องแขนเขาไว้“ท่านตอบตกลงพวกเราแล้วใช่ไหม”

หลินซินเหยียนก็มองไปทางสามี

จงจิ่งห้าวตลแขนลูกสาวเบาๆ แม้ว่าในใจจะรู้สึกไม่เต็มใจ แต่เธอก็โตพอที่จะมีครอบครัวได้แล้ว ตัวเองก็ไม่อาจจะอยู่กับเธอได้ตลอดชีวิต การใช้ชีวิตอยู่คนเดียวก็เศร้าเหมือนกัน

หากสามารถหาคนดี ที่รักเธอตลอดชีวิต ก็สมความปรารถนาของเขาแล้ว

“คุณไม่พูดนี่แสดงว่ายอมรับแล้วใช่ไหม”

หลินซินเหยียนที่ไม่พูดมาตลอดก็เอ่ยปากขึ้นมา

จงจิ่งห้าวอืมเบาๆหนึ่งเสียงถือว่าตกลงแล้ว

“นี่เป็นเรื่องดี”ซูจ้างพูดอย่างตื่นเต้น ราวกับลูกชายของเขาจะแต่งงานเช่นนั้น

กลางคืนเมื่อจงเหยียนเฉินออกมาจากห้องนอนของจวงจื่อจิ่นแล้ว ก็ออกไปพร้อมกับซงเก้น

เป็นเพราะเรื่องงาน จงเหยียนเฉินไม่สนิทกับซงเก้น เห็นกันเพียงสองครั้งเท่านั้น

หลังจากรู้เรื่องน้องสาวกับเขาแล้ว ก็ไม่พูดอะไร

“เรียกฉันออกมา มีอะไรจะพูดกับฉันหรือ” ซงเก้นถาม

จงเหยียนเฉินบอกว่าหาที่นั่งลงคุยกัน

พวกเขามาถึงริมแม่น้ำ

ค่ำคืนลมพัดเบาๆบนผิวน้ำ ผิวน้ำมีคลื่นเป็นประกายระยิบระยับ ถูกไฟสองชายฝั่งสาดส่องสีสันสวยงาม

จงเหยียนเฉินเอาสองแขนวางบนราวอย่างสบายๆ ร่างกายสูงใหญ่ก้มลงเล็กน้อย มองผิวน้ำที่ไกลออกไป แล้วระลึกความหลัง“ตอนเด็กความสัมพันธ์พวกเราดีมาก แต่ว่าหลังจากโตขึ้นมา ผมไปกองทัพแล้ว เธอก็เริ่มมีความรัก ไม่ได้สนิทใกล้ชิดเหมือนสมัยเด็กๆอีกแล้ว”

“หลายปีมานี้ ผมไม่ค่อยอยู่บ้าน ในบ้านก็เกิดเรื่องขึ้นไม่น้อย”

“อืม” ซงเก้นยืนอยู่ข้างๆเขา ทั้งสองล้วนมาจากครอบครัวทหาร ส่วนสูงรูปร่างใกล้เคียงกัน ล้วนเป็นวีรบุรุษผู้กล้าหาญ

แม้จะไม่ได้อยู่ในเครื่องแบบ ก็มีชีวิตชีวากว่าคนธรรมดาทั่วไป

“คุณชอบน้องสาวผมตรงไหน？”จู่ๆจงเหยียนเฉินก็หันหน้ามามองดู ซงเก้นแล้วถาม

สีผิวซงเก้นไม่ใช่ประเภทขาวมาก และก็ไม่ดำ สีผิวค่อนข้างจะเหมือนคนในประเทศจีน คิ้วของเขาดกมาก ดวงตาคมลึก ใบหน้าสามมิติ เป็นผู้ชายที่เด็ดเดี่ยวมาก เวลานี้บนใบหน้าอ่อนโยนขึ้นมากเพราะคิดถึงจงเหยียนซี

“ผมไม่รู้”หากจะพูดออกมาว่าเธอชอบจงเหยียนซีตรงไหน เขาพูดไม่ออกจริงๆ

“บางที เป็นเพียงความรู้สึกหนึ่งเท่านั้น จับต้องไม่ได้ มองไม่เห็น แต่ก็ทำให้คุณชอบ ไม่มีเหตุผล ”

“อย่างนี้หรือ?”จงเหยียนเฉินเลิกคิ้ว

“ทำไมหรือ？คุณไม่เคยมีความรักหรือ？ ไม่เคยชอบผู้หญิงหรือ？” เห็นได้ชัดว่าน้ำเสียงซงเก้นเหมือนไม่น่าเชื่อ

จงเหยียนเฉินเลิกเปลือกตาขึ้น ดวงตาคมกริบ“ทำไม รู้สึกเหมือนว่าคุณจะดูถูกผมเช่นนั้น？”

แยกจากจงเหยียนเฉินแล้ว เขาก็กลับไปที่โรงแรม

จงเหยียนซีอยู่ในห้องนอนยังรอเขากลับมาอยู่

เมื่อเข้าประตูมาซงเก้นก็เห็นเธอแล้ว ไม่คิดว่าเธอจะอยู่ จึงปิดอาการบาดเจ็บบนใบหน้าโดยปริยาย “คุณมาได้อย่างไร？”

“อาการบาดเจ็บที่หลังของคุณยังไม่หายดี ยาอยู่ที่ฉัน ฉันเอามาให้คุณ”จงเหยียนซีเดินเข้ามา เอามือเขาออก เห็นรอยเขียวช้ำที่มุมปาก จึงขมวดคิ้ว “ คุณ............นี่ทำไมถึงเป็นแบบนี้？”

เธอเอื้อมมืออยากจะสัมผัส และก็กลัวว่าจะทำให้เขาเจ็บ จึงขมวดคิ้ว“คุณไปตีกับคนอื่นมาหรือ？”

ซงเก้นเดินเข้ามาอืมหนึ่งเสียง

“คุณยังเป็นเด็กหรือ？”จงเหยียนซีทั้งโกรธทั้งสงสารเล็กน้อย หาถุงน้ำแข็งมาใส่ในผ้าขนหนูแล้วประคบให้เขา

“ถูกอะไรตี เขียวช้ำหมดแล้ว”เธอประคบน้ำแข็งให้เขาไปด้วยแล้วก็ถาม

ซงเก้นตอบว่า“หมัด”

จงเหยียนซี“.......”

ประคบน้ำแข็งเสร็จแล้ว ก็ทายาให้เขา จึงเห็นว่าบนหลังที่ตกสะเก็ดบางส่วน ปริแตกอีกแล้ว เธอโกรธมาก“ตัวเองมีแผลคุณไม่รู้หรือ？ ยังจะตีกันเหมือนเด็กอีก？”

ซงเก้นฟังเธอด่าว่า โดยไม่โกรธ แต่เห็นท่าทางเธอโกรธนั้นสวยมาก เขานอนคว่ำอยู่บนเตียง“ผมจงใจเอง ไม่อย่างนั้น ผมจะเห็นคุณสงสารผมได้อย่างไร？”

“ใครสงสารคุณ？”จงเหยียนซีจงใจทายาให้เขาแรงๆ ทำให้เขาเจ็บ ซงเก้นเปล่งเสียงร้องออกมา พลิกตัวลุกขึ้นมา แขนที่แข็งแรงคว้าจงเหยียนซีเข้ามาในอ้อมกอด แล้วจูบไปที่ริมฝีปากของเธอ

เขาไม่ได้อ่อนโยนเหมือนเวลาปกติ จูบลึกมาก

จงเหยียนซีไม่ได้ขยับ ปล่อยให้ริมฝีปากของซงเก้นที่ชุ่มชื้นเร่าร้อนบดขยี้แน่นๆ พัวพันกันมากขึ้น

ร่างกายของเธอค่อยๆอ่อนปวกเปียก มองดูใบหน้าที่ใกล้ชิดมาก ดมกลิ่นเหงื่ออ่อนๆปนกลิ่นยาบนตัวของเขา รับรู้ลมหายใจของเขา

ตึ๊ดๆ ——

เสียงมือถือซงเก้นสั่นขึ้นมา

จงเหยียนซีได้สติ ผลักเขาออก “อือ..........มือถือของคุณ ดังแล้ว”