กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1001

ฮวาอิ่งหลบออกไปอย่างหวุดหวิด

แม้ว่าจะไม่ถูกเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์กัดศีรษะ ทว่าแขนของนางกลับถูกเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์กัดเป็นรูขนาดใหญ่

นางเองยังสงสัยว่าศีรษะของตัวเองได้ถูกเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์กัดไปหรือไม่

เลือดสดไหลออกมา

สีหน้าของฮวาอิ่งเปลี่ยนไปเล็กน้อย

ทันใดนั้นเลือดที่ไหลออกมาก็เกาะเป็นน้ำแข็ง

จากนั้นร่างกายของนางก็ถูกเสาน้ำแข็งทิ่มแทงอย่างแรง

เสาน้ำแข็งทิ่มเข้าไปลึกจากแขนถึงสะบักและไปถึงหน้าอก ลามไปถึงแขน ขา กระดูก และแม้แต่ไขกระดูก

หนาว

หนาวเหน็บไปถึงกระดูก

เจ็บ

เจ็บปวดอย่างแสนสาหัส

ฮวาอิ่งรีบกระตุ้นกำลัง ทว่าก็สายไป

และที่ทำให้นางโกรธมากกว่านั้นคือ เยี่ยจิ่งหานใช้โอกาสนี้ในการใช้ค่ายกลสลักไฟ ไม่เพียงแค่ต้องการเผานางให้ตาย แถมยังต้องการทำให้วิญญาณของนางดับสลายอีกด้วย

นี่เป็นค่ายกลสลักไฟที่นางไม่อาจต้านทานได้

เมื่อมองไปทางขวานางก็เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยและน่ารังเกียจของกู้ชูหน่วน ทำให้ในหัวของนางมีภาพของอดีตหัวหน้าเผ่าปรากฏขึ้นมาในทุกการกระทำ

ฮวาอิ่งรู้สึกโมโหอย่างมาก

"ห้ารุมหนึ่ง ดีมาก พวกเจ้าช่างกล้าหาญมากจริงๆ อ๊า....."

หลังจากเสียงคำรามก็มีพลังอันน่าสยดสยองระเบิดขึ้น ทุกคนต่างกระเด็นลอยออกไปจนอวัยวะต่างๆ พากันเคลื่อนที่

"ตุ่บ......"

"ตุ่บ......"

รองหัวหน้าเผ่าเหมือนมะเขือยาวที่ถูกน้ำแข็งทุบ เขาอาเจียนเป็นเลือดและล้มลงในจุดนั้น เขาอยู่ในอาการโคม่าและไม่รู้ว่ายังมีชีวิตหรือไม่

ศีรษะอันหนึ่งของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์แตกละเอียด ทำให้ราชางูเหลือมหยกเก้าเศียรต้องเหลืออยู่เพียงแปดเศียรเท่านั้น

มีเลือดไหลเต็มพื้นและเต็มตากู้ชูหน่วน

เยี่ยจิ่งหานและเหวินเส่าอี๋ก็ถูกแรงกระแทกด้วย พวกเขาถูกระเบิดจนมีเลือดไหลออกมา

ชุดสีม่วงและชุดสีขาวต่างแปดเปื้อนไปด้วยเลือด

และสุดท้ายก็กระแทกไปโดนถังเก็บน้ำและล้มลงด้วยกัน

เยี่ยจิ่งหานกล่าวออกมาอย่างยากลำบาก

"วรยุทธ์ระดับมนุษย์....."

นางกลับไม่ได้มีวรยุทธ์ระดับเจ็ดขั้นสูงสุด

แต่กลับเป็นระดับมนุษย์

หลายร้อยปีมาแล้ว

ดินแดนวิญญาณเยือกแข็งหรือแม้แต่ดินแดนเยี่ยอวี่ก็ไม่เคยปรากฏวรยุทธ์ระดับมนุษย์มาก่อน

วรยุทธ์ระดับมนุษย์เป็นเรื่องในตำนานมาโดยตลอด

ทว่าตอนนี้.....

กลับมีคนที่มีวรยุทธ์ระดับมนุษย์

นางได้ไปถึงระดับมนุษย์ ทว่ากลับไม่เปิดเผยออกมา

เยี่ยจิ่งหานและเหวินเส่าอี๋รู้สึกได้ถึงความไร้ความสามารถที่อยู่ในใจของพวกเขา

วรยุทธ์ระดับเจ็ดก็ยากที่จะโจมตีกำจัดแล้ว

นับประสาอะไรกับระดับเจ็ดขั้นสูงสุด และถึงขั้นระดับมนุษย์.....

แววตาของกู้ชูหน่วนจับจ้องมองภาพของพวกเขาอย่างน่าเวทนาด้วยความจดจ่อ

ศีรษะของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ถูกระเบิด

เลือดของเยี่ยจิ่งหาน

แผลของเหวินเส่าอี๋

นางแทบไม่อยากจะคิดเลยว่า การโจมตีเมื่อสักครู่นั้น พวกเขายังมีชีวิตรอดหรือไม่

นางแทบจะรู้สึกได้ถึงชีวิตของพวกเขาที่กำลังหมดไป

"นาย.....นายท่าน.....เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์......เจ็บ......เจ็บเหลือเกิน......"

ข้างหู้นั้นมีเสียงร้องอันเจ็บปวดทรมานของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ดังขึ้น

รวมถึงน้ำตาของมันที่ไหลออกมา

กู้ชูหน่วนคำรามออกมาและทันใดนั้นก็ลุกขึ้นมา

นัยน์ตาสีดำเปลี่ยนเป็นสีแดงกระหายเลือดในทันที และจากนั้นก็ระเบิดความเกลียดชังที่น่ากลัวออกมาในทันใด

จากนั้นวรยุทธ์ระดับห้าขั้นสูงสุด เพิ่มไปถึงระดับหกขั้นต้น ระดับหกขั้นสูงสุด และถึงระดับเจ็ดขั้นกลาง ระดับเจ็ดขั้นสูงสุด

เป็นพลังที่น่าสะพรึงกลัวอย่างมาก

ท้องฟ้าภายในเมืองหลวงค่อยๆ มืดลง

พลังอันน่าสะพรึงกลัวนี้ที่แม้แต่ฮวาอิ่งเองก็สั่นสะเทือน

นางจ้องมองดอกบัวสีขาวที่ปรากฏขึ้นบนศีรษะของกู้ชูหน่วนอย่างเหม่อลอย

ใช่นาง

นางกลับมาแล้ว

นางก็เป็นแค่ดวงวิญญาณดวงหนึ่งเท่านั้น

ทว่ากลับสามารถใช้พลังฟื้นฟูไปถึงตอนที่นางอยู่ในขั้นสูงสุดได้

กู้ชูหน่วนกล่าวออกมา

"เจ้าสมควรตาย"

"ครื่น......"

"มู่หน่วนล่ะ มู่หน่วนหายไปไหน เหตุใดถึงหามู่หน่วนไม่เจอ?"

"ฝ่าบาท เร็วเข้า รีบหาฝ่าบาท เร็วเข้า....."

"หัวหน้า......หัวหน้าเผ่า เผ่าเพลิงฟ้าทุกคนฟังให้ดี ต้องหาตัวหัวหน้าเผ่าให้เจอไม่ว่าเป็นหรือตาย"

"......."

ทุกคนต่างโกลาหลวุ่นวาย มีเสียงร้องไห้ บาดเจ็บและกรีดร้องโอดครวญดังออกมาอย่างต่อเนื่อง

วันนี้ถูกกำหนดให้เป็นวันที่ไม่ธรรมดา

ประวัติศาสตร์ของรัฐปิงได้ถูกเขียนขึ้นใหม่อีกครั้ง

และเมื่อกู้ชูหน่วนฟื้นขึ้นมา เวลาก็ได้ผ่านไปแล้วสองเดือนเต็ม

นางลืมตาขึ้นมา สิ่งที่เห็นคือเตียงหรูหราและห้องนอนที่ดูแปลกตาและหรูหรา

"ฝ่าบาท ในที่สุดพระองค์ก็ฟื้นขึ้นมาแล้ว ขอบคุณสวรรค์ โชคดีเหลือเกินที่ฝ่าบาทไม่เป็นอะไร ส่งคนเข้ามาเร็วเข้า รีบไปรายงานท่านอ๋องเสวี่ยเร็วเข้า"

กู้ชูหน่วนรู้สึกปวดศีรษะอย่างมาก

นางรู้สึกเจ็บปวดร่างกายจนแทบทนไม่ได้

จนนางแทบไม่กล้าขยับ

เมื่อขยับก็รู้สึกว่าร่างกายกำลังแตกร้าวและหักลง

"เจ้าเรียกข้าว่าอะไรนะ?"

"ฝ่าบาท ฝ่าบาทคือฝ่าบาทของพวกหม่อมฉันเพคะ"

"เดี๋ยวก่อน ฝ่าบาทอะไรกัน?"

หรือว่านางตายลงอีกครั้งแล้ว

"ฝ่าบาท ฝ่าบาทลืมไปแล้วหรือเพคะ ฝ่าบาทคือจักรพรรดินีของรัฐปิงไงเพคะ เมื่อสองเดือนก่อนฝ่าบาทได้กำจัดจักรพรรดินีตัวปลอมและได้ช่วยรัฐปิงของเราไว้เพคะ"

ความทรงจำกำลังถาโถมขึ้นมา

ดูเหมือนว่ากู้ชูหน่วนจะจำอะไรได้ขึ้นมา

นางจำได้ว่าเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ เยี่ยจิ่งหานและเหวินเส่าอี๋ต่างได้รับบาดเจ็บ

และเมื่อนางโมโหขึ้นมาพลังในร่างกายก็ระเบิดขึ้นและได้ต่อสู้อยู่กับจักรพรรดินีตัวปลอมอยู่หลายวันหลายคืน

หลังจากนั้น

หลังจากนั้นนางก็จำอะไรไม่ได้

"ฝ่าบาทเก่งกาจอย่างมากเลยเพคะ วรยุทธ์ของจักรพรรดินีตัวปลอมคนนี้อยู่ในระดับของมนุษย์ ทว่ากลับถูกฝ่าบาทกำจัดฆ่าสังหารลงได้"

"นางตายไปแล้วหรือ?"

เหตุใดนางถึงจำไม่ได้เลยสักนิด

"ใช่เพคะ ท่านอ๋องเสวี่ยได้สั่งให้คนออกตามหาศพของนางไปทั่วลานพิธี แต่ก็ไม่พบศพของนางและคาดว่าคงตายไปอย่างไร้ซากศพแล้วเพคะ"

กู้ชูหน่วนคว้าตัวนางโดยไม่สนใจความเจ็บปวดบนร่างกาย

"เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ เยี่ยจิ่งหานและคนอื่นๆ ล่ะ?"