กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1006

"วังหลังไม่ได้มีเพียงเหวินเส่าอี๋ อาม่อและเยี่ยจิ่งหานหรอกหรือ? พวกเขาแค่สามคนจำเป็นต้องมีค่าใช้จ่ายมากมายเช่นนั้นเลยหรือ?"

"ไม่เพียงแค่นั้น วังหลังมีคุณชายอยู่กว่าหนึ่งพันคน"

กู้ชูหน่วนแทบตกเก้าอี้

กว่าพันคน?

กู้ชูหน่วนกลอกตาใส่ท่านอ๋องเสวี่ย

นางต้องการให้เขาอธิบายมาให้ชัดเจน ไม่งั้นเขาก็อย่าได้คิดเป็นท่านอ๋องเสวี่ยอีกเลย

"ฝ่าบาท คุณชายเหล่านั้นล้วนเป็น.....ล้วนเป็นคนที่ผู้หญิงชั่วร้ายคนนั้นหลงเหลือเอาไว้ พวกเขาล้วนเป็นชายหนุ่มรูปงามจากทั่วทั้งรัฐปิงและต่างถูกส่งบังคับให้เข้ามายังวังหลวง และส่วนใหญ่แล้วก็ถูกผู้หญิงชั่วร้ายคนนั้นกระทำย่ำยีไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ"

"เพราะเรื่องนี้มีผลต่อชื่อเสียงของราชวงศ์ กระหม่อมจึงไม่กล้าให้พวกเขาออกไปและก็ไม่อยากจัดการฆ่าสังหารพวกเขาลง จึงทำให้เรื่องเป็นเช่นนี้พ่ะย่ะค่ะ".

"ปล่อยพวกเขาออกไปเถอะ ต่อให้พวกเขาไม่พูดออกไป ตอนนี้ภายนอกก็เผยแพร่กันอย่างทั่วถึงแล้ว ยังจะมาห่วงอะไรกับชื่อเสียงเหล่านั้นอีก"

"ฝ่าบาท ทักษะอันชั่วร้ายที่ฝึกฝนโดยผู้หญิงชั่วร้ายนั้นรุนแรงอย่างมาก หลังจากแปดเปื้อนแล้ว คุณชายเหล่านั้นก็พิการลงเสียส่วนใหญ่ ทำให้พวกเขาเคลื่อนไหวยากลำบาก อีกทั้งแต่ละพื้นที่ก็เต็มไปด้วยภัยพิบัติ เมื่อออกไปแล้วพวกเขาก็ไม่มีเสื้อผ้าที่อยู่อาศัย เกรงว่าพวกเขาก็คงไม่ยอมออกไปด้วยเช่นกัน และคุณชายบางคนที่มีฐานะร่ำรวย พวกเขาล้วนต่างเย่อหยิ่งและเมื่อถูกผู้หญิงชั่วร้ายคนนั้นย่ำยี....พวกเขาก็ไม่มีหน้าไปสู้คนอื่นได้อีก ฉะนั้นพวกเขาก็ไม่ยอมออกไปด้วยเช่นกันพ่ะย่ะค่ะ"

"เจ้ารู้ได้อย่างไร?"

"เอ่อ.....ท้องพระคลังไม่มีเงินไม่ใช่หรือ? กระหม่อมจึงสั่งให้คนไปตรวจสอบ ผลก็คือคนส่วนใหญ่ล้วนไม่ต้องการออกไปจากที่นี่"

"ปล่อยให้พวกเขาอยู่วังหลังนานไปก็ไม่เหมาะ เอาเช่นนี้ หากยอมออกไปจะมอบเงินให้สิบตำลึงและให้ที่ดินอีกหนึ่งแห่ง หากไม่ยอมออกไปก็อยู่ที่นี่ต่อไป"

"ฝ่าบาท คนเหล่านั้นมีจำนวนเกือบหมื่นคน หากมอบเงินให้คนละสิบตำลึงละก็ ต้อง.....เราไม่มีเงินพอที่จะให้พวกเขาแล้วนะพ่ะย่ะค่ะ"

กู้ชูหน่วนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

ท้องพระคลังไม่มีเงินแล้วจริงๆ

การประดิษฐ์ตัวอักษร ภาพวาด และวัตถุโบราณจำนวนมากก็ถูกนางปฏิเสธไปจนหมด

ทว่าน่าเสียดายที่พวกเขาต่างถูกจับมาเป็นเชลยและต้องพิการลง

หากอยู่ในวังหลวงนานไปเรื่อยๆ เรื่องการกินอยู่ก็จะเกิดปัญหาขึ้น

"เอาเช่นนี้แล้วกัน ข้าจะนำเงินส่วนตัวเป็นเงินชดเชยให้กับพวกเขาเอง"

"กระหม่อมขอบพระทัยฝ่าบาทแทนคุณชายเหล่านั้นด้วยพ่ะย่ะค่ะ"

"รีบไปจัดการ"

ท่านอ๋องเสวี่ยยังคงยืนเฉยและไม่กล้าพูดออกมา

"จะพูดอะไรก็พูดมาได้เลย"

"ฝ่าบาท ฝ่าบาทก็เห็นแล้วว่าตอนนี้ทุกพื้นที่เต็มไปด้วยภัยพิบัติ และเงินก็ขาดแคลนอย่างหนัก ฝ่าบาท....หากฝ่าบาทยังมีเงินส่วนตัวอีกละก็ พอจะ......ได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ....."

กู้ชูหน่วนกล่าวออกไปอย่างไม่สบอารมณ์ "ไม่ได้"

นางได้นำสมบัติของตัวเองออกมาบริจาคหมดแล้ว นางจะมีเงินที่ไหนอีก?

เงินที่ต้องมอบให้บรรดาคุณชายเหล่านั้น นางก็กำลังคิดไม่ตกว่าจะไปหามาจากที่ไหน

ช่วงนี้นางมักหยิบยืมเงินของเจ้าเสือน้อยมาใช้ เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ก็เอาแต่หลบหน้านาง และไม่ว่านางจะเรียกยังไงมันก็ไม่ออกมา

ไม่เพียงแค่เจ้าเสือน้อย บรรดาอสูรร้ายตัวอื่นๆ ก็ต่างหลบหน้านางราวกับเจอโรคระบาดยังไงยังงั้น

ท่านอ๋องเสวี่ยกลับกล้าบอกให้นางนำเงินออกมา

ฝันไปเสียเถอะ

ท่านอ๋องเสวี่ยยิ้มและกล่าวว่า "เอ่อ....วันข้างหน้าก็จะคืนให้ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ อีกอย่างหากกระหม่อมมีเงิน กระหม่อมจะคืนให้ฝ่าบาทเป็นสองเท่าเลย ตกลงไหมพ่ะย่ะค่ะ?"

"ไม่เช่นนั้น ฝ่าบาทขายสูตรการปรุงยาอายุวัฒนะดีหรือไม่? สูตรลับการปรุงยาอายุวัฒนะที่ฝ่าบาทเคยขายเมื่อก่อนนั้น สำนักพรรคใหญ่รวมถึงรัฐใหญ่ๆ ต่างก็แย่งชิงกัน และทำเงินได้เป็นจำนวนมากเลยพ่ะย่ะค่ะ"

"ท่านอ๋องเสวี่ย เจ้าคิดแผนการให้ตกลงมาที่ข้าอย่างนั้นหรือ?"

"กระหม่อมไม่กล้าพ่ะย่ะค่ะ"

"ข้าว่าเจ้ากล้าออกจะตายไป"

นางขายสูตรลับยาอายุวัฒนะไปแล้วเท่าไร?

อย่างน้อยก็กว่าร้อยสูตรเลยกระมัง?

นางได้ขายไปหมดแล้ว นางจะเอาที่ไหนมาขายอีก?

"ฝ่าบาท อันที่จริงกระหม่อมยังมีอีกหนึ่งวิธีที่พอจะหาเสบียงอาหารมาได้ไม่น้อย และเพียงพอที่จะจัดการกับปัญหาการขาดแคลนเสบียงอาหาร"

กู้ชูหน่วนรู้สึกสนใจ

"วิธีการอะไร?"

"แต่งงานกับรัฐอี้พ่ะย่ะค่ะ"

"แต่งงาน? หยางโม่หรือว่าหยางม่าน?"

"ฝ่าบาทจะทรงตัดสินใจเรื่องนี้ไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะ"

"ทำไมจะไม่ได้? ท่านอ๋องเสวี่ย ข้าอุตส่าห์พยายามทำเพื่อราษฎรของรัฐปิง หรือเจ้าไม่ต้องการช่วยอะไรเลย"

"ฝ่าบาท กระหม่อมทำเช่นนั้นไม่ได้จริงๆ ฝ่าบาทให้กระหม่อมทำอะไรก็ได้ ยกเว้นเพียงเรื่องนี้เรื่องเดียวที่ไม่ได้"

"เจ้าทำไม่ได้ เช่นนั้นเจ้าคิดว่าข้าทำได้อย่างนั้นหรือ?"

ท่านอ๋องเสวี่ยแทบร้องไห้ออกมา

เขาก็แค่หวังดีกับฝ่าบาท และหวังดีต่อรัฐปิงเท่านั้น

รัฐอี้ถือเป็นรัฐขนาดใหญ่ยิ่งกว่ารัฐปิงเสียอีก

หากสามารถแต่งงานกับพวกเขาได้ก็มีแต่จะได้รับประโยชน์ต่างๆ นานา

เหตุใดฝ่าบาทถึงคิดไม่ได้นะ

"ประกาศราชโองการของข้าออกไปว่าตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปให้จัดการแต่งตั้งพระชายาให้กับท่านอ๋องเสวี่ย ใครที่มอบเงินบริจาคจำนวนมาก ตำแหน่งพระชายาก็จะตกเป็นของคนนั้น อ้อใช่ นอกจากพระชายาเอกแล้วนั้น ยังสามารถแต่งตั้งพระชายารองได้อีกเจ็ดคน พร้อมสนมอีกสิบคน"

"เพคะ"

"ฝ่าบาท ฝ่าบาท ขอฝ่าบาทได้โปรดยกเลิกราชโองการด้วยพ่ะย่ะค่ะ"

"ไม่ได้ ดำเนินการตามนี้"

"ฝ่าบาท"

"หากเจ้ากล้าพูดอีกคำเดียว ข้าจะสั่งให้แต่งตั้งพระชายารองให้กับเจ้ายี่สิบคน"

"......"

"เจ้าทำหน้าเศร้าเช่นนี้ให้ผีที่ไหนดูหรือ?"

เขาใช้โอกาสตอนที่นางยังสลบอยู่แต่งตั้งพระสวามีให้นางถึงสามคน นางยังไม่โกรธอะไร ตอนนี้เขากลับโกรธเคืองอย่างนั้นหรือ?

ท่านอ๋องเสวี่ยนิ่งเงียบอยู่นานก่อนจะกล่าวออกมา "ฝ่าบาทต้องการให้กระหม่อมไปตาย กระหม่อมก็ต้องไปตายพ่ะย่ะค่ะ"

ความหงุดหงิดที่กู้ชูหน่วนมีอยู่ก็เริ่มผ่อนคลายลง และอดไม่ได้ที่จะหยอกล้อเขา "ท่านอ๋องเสวี่ย เจ้าบอกให้ข้าแต่งงานกับรัฐอี้ แต่ข้ามีพระสวามีอยู่แล้ว หากข้าจะแต่งงานจริง เจ้าจะให้ข้าแต่งตั้งพระโอรสอี้อย่างไร แล้วสถานะของเขาจะเป็นเช่นไร?"

"เขาเป็นถึงพระโอรสเพียงคนเดียวของจักรพรรดิอี้ เจ้าว่าเขาจะยอมเป็นอนุสวามีของข้าอย่างนั้นหรือ?"

"หากไม่ยอมเป็นอนุ เจ้าจะเอาพระสวามีไปไว้ที่ไหน? ข้าเพิ่งจะผ่านพิธีอภิเษกสมรสกับพระสวามี จากนั้นเจ้าจะให้ข้ายกเลิกตำแหน่งพระสวามีของเหวินเส่าอี๋อย่างนั้นหรือ?"