กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1031

ภายนอกถ้ำ

กองกำลังของทางเจ้าหน้าที่ต่างคุกเข่าลงร้องสรรเสริญ

อี้หยุนเฟยมองไปยังกู้ชูหน่วนอย่างเหลือเชื่อ "เจ้าคือมู่หน่วน จักรพรรดินีหญิงแห่งรัฐหญิง?"

"บังอาจ เจ้ากล้าเรียกชื่อของฝ่าบาทเช่นนี้หรือ"

ซี๊ด.....

หลังจากที่ทหารองครักษ์กล่าวตำหนิเสร็จก็หันไปเห็นสายตาที่เย็นชาและแหลมคมของกู้ชูหน่วน ซึ่งทำให้เขาตัวสั่นและคุกเข่าลงอ้อนวอนขอความเมตตา

"ไสหัวไป ออกไปให้หมด"

"พ่ะย่ะค่ะ"

กู้ชูหน่วนกุมมือที่หนาวเย็นของอี้หยุนเฟยเอาไว้และกล่าวด้วยรอยยิ้ม "เป็นจักรพรรดินีไม่ดีหรือ? สามารถคอยหนุนหลังเจ้าได้ด้วย"

"แน่นอนว่าดีที่เป็นจักรพรรดินี ทว่ากระหม่อมต่างหากที่เป็นพระสวามีรองของฝ่าบาท ฝ่าบาท คนที่ฝ่าบาทควรจะปกป้องเป็นคนแรกไม่ใช่กระหม่อมหรอกหรือพ่ะย่ะค่ะ?"

มือที่กุมมือของอี้หยุนเฟยอยู่ถูกดึงออก และมือเล็กๆ ของตัวเองก็ถูกเยี่ยจิ่งหานกุมเอาไว้พร้อมกับกล่าวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนนุ่มข้างหูของนาง

เยี่ยจิ่งหานในตอนนี้นั้นอ่อนโยนและบริสุทธิ์ราวกับกระต่ายสีขาวตัวน้อยที่ไร้พิษภัย และขอความเอ็นดูจากนาง

กู้ชูหน่วนพยายามสะบัด แต่ก็ไม่สามารถหลุดจากมือของเขาได้เลย

ทว่ากลับยิ่งกุมมือแน่นยิ่งขึ้น

ผู้ชายคนนี้กินยาอะไรผิดไปหรือเปล่า?

ต่อให้ต้องการเลือดของนางก็ไม่จำเป็นต้องทำถึงขนาดนี้นี่นา?

"ฝ่าบาท ฝ่าบาทได้รับบาดเจ็บ กระหม่อมจะพาฝ่าบาทกลับไปพักผ่อนที่วังหลวงนะพ่ะย่ะค่ะ"

ขณะพูดเยี่ยจิ่งหานก็โอบแขนและอุ้มกู้ชูหน่วนขึ้นมานั่งบนตักทันที

เจี้ยงเสวี่ยเข็นรถเข็นออกไปด้วยความเข้าใจโดยปริยายและปล่อยให้อี้หยุนเฟยและคนอื่นๆ ยืนงงอยู่ตรงนั้น

"เยี่ยจิ่งหาน เจ้าเป็นบ้าอะไรของเจ้า รีบปล่อยข้าลงไปเดี๋ยวนี้"

"ฝ่าบาท ฝ่าบาทได้รับบาดเจ็บและกระหม่อมก็เป็นพระสวามีของฝ่าบาท การจะดูแลปรนนิบัติฝ่าบาทก็เป็นเรื่องที่สมควรแล้วพ่ะย่ะค่ะ" เขาพูดคำว่าพระสวามีด้วยน้ำเสียงเน้นหนักเพื่อประกาศถึงสถานะของตัวเอง

"เจ้ากินยาผิดหรืออย่างไร ข้าเดินเองได้ ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะ"

"เมื่อก่อนกระหม่อมดูแลฝ่าบาทไม่ดีเอง กระหม่อมสำนึกผิดแล้ว และต่อจากวันนี้ไปกระหม่อมจะคอยดูแลปรนนิบัติฝ่าบาทเป็นอย่างดี และจะไม่ยอมให้ฝ่าบาทต้องโดดเดี่ยวอยู่เพียงลำพังพ่ะย่ะค่ะ"

งง

กู้ชูหน่วนงุนงง

เจี้ยงเสวี่ยก็รู้สึกงุนงงเช่นกัน

ฝูกวงและลั่วอิ่งก็ไม่ต่างกัน

เขาคือเยี่ยจิ่งหานหรือ?

นี่คือพระสวามีรองอย่างนั้นหรือ?

ตั้งแต่ที่เขาเข้าวังไปก็ไม่เคยถูกคอกับฝ่าบาทเลย เหตุใดจู่ๆ ถึงเปลี่ยนมาดีกับฝ่าบาทเช่นนี้?

แถมยังพูดจาไพเราะอีกด้วย?

กู้ชูหน่วนลูบแขนที่ขนลุกชูและไม่รู้ว่าเขามาไม้ไหน

เจี้ยงเสวี่ยเช็ดเหงื่อที่ไหลบนหน้าผาก

คนอื่นเรียกแทนตัวเองว่ากระหม่อมเขาไม่ได้รู้สึกอะไร

ทว่านายท่านของตัวเองเรียกแทนตัวเองว่ากระหม่อม......

เหตุใดเขาถึงรู้สึกฟังดูแปลกๆ ยังไงชอบกล

กู้ชูหน่วน "เยี่ยจิ่งหาน......"

"เรียกว่าเสี่ยวเยี่ยเยี่ย ก่อนหน้านี้ฝ่าบาทชอบเรียกกระหม่อมว่าเสี่ยวเยี่ยเยี่ยไม่ใช่หรือพ่ะย่ะค่ะ?"

"คนดูเยอะออกจะเยอะขนาดนี้ ข้าเป็นถึงจักรพรรดินีแห่งรัฐปิง เจ้าควรจะให้เกียรติข้าบ้าง? ดวงวิญญาณที่เจ้าต้องการวันนี้ข้าจะพยายามตามหามาให้ได้......"

"ฝ่าบาทพูดถูก ฝ่าบาทเป็นจักรพรรดินีก็ควรให้เกียรติฝ่าบาทบ้าง ก่อนหน้านี้ฝ่าบาทก็แต่งตั้งกุ้ยจวินไปจำนวนมาก หากต้องเพิ่มคนในวังหลังอีกประชาชนคงพากันวิพากษ์วิจารณ์กันต่างๆ นานาแน่"

"......"

พูดอะไรของเขา?

สิ่งที่เขาต้องการพูดคือเรื่องนี้หรือ?

เยี่ยจิ่งหายกอดนางแน่นและขณะเดียวกันก็ประกาศอธิปไตยตักเตือนอี้หยุนเฟยอยู่เป็นขณะ

กู้ชูหน่วนพยายามสะบัดออกแต่ก็ไม่เป็นผล

หากยังฝืนต่อไปเช่นนี้ คาดว่าคงต้องเกิดการต่อสู้ลงไม้ลงมือกับเยี่ยจิ่งหานแน่

ร่างกายของนางได้รับบาดเจ็บ และนางก็ไม่อยากสู้กับเยี่ยจิ่งหาน

ทำให้นางทำได้เพียงตะโกนออกไป "ฝูกวง คอยคุ้มกันคุณชายอี้และพาเขากลับมาที่วังหลวงด้วย"

เยี่ยจิ่งหานกล่าวอย่างเย็นชา "วังหลวงเป็นสถานที่สำคัญ คนอื่นไม่เกี่ยวข้องห้ามเข้า"

"คอยดูแลคุณชายอี้ดีๆ และส่งเขามาถึงวังหลวงอย่างปลอดภัย"

"ฝูกวงรับทราบขอรับ"

อี้หยุนเฟยจ้องมองดูความสนิทสนมระหว่างพวกเขาทั้งสองและในใจก็รู้สึกโศกเศร้าขึ้นมา

คนที่เขาเกลียดที่สุดกลับกลายเป็นภรรยาของคนอื่น

แถมยังต้องคอยแบ่งปันภรรยากับผู้ชายอีกหลายคน

เขาเป็นคนรักเดียวใจเดียวมาโดยตลอด

และรังเกียจการมีภรรยาหรือสามีหลายคนมากที่สุด

แต่ตอนนี้......

เขารู้สึกเจ็บปวดอย่างมาก

เมื่อมองไปที่พวกเขาที่ดูเหมาะสมและสนิทสนมกันขนาดนี้

เมื่ออยู่ด้วยกันกับพวกเขา เขาเองเหมือนเป็นคนนอก

คนนอกที่ไม่สำคัญอะไรเลย

"คุณชายอี้ ข้าน้อยคุ้มกันท่านกลับวังไปก่อนดีกว่าขอรับ รอให้ข้าน้อยส่งท่านกลับไปพักผ่อนเรียบร้อยแล้ว นายท่านก็จะมาหาท่านเองขอรับ"

"เสี่ยวเยี่ยเยี่ย เจี้ยงเสวี่ยและชิงเฟิงเป็นองครักษ์คนสนิทของเจ้า และถือเป็นคนที่เจ้าสนิทสนมมากที่สุดในดินแดนวิญญาณเยือกแข็งแห่งนี้ด้วยใช่ไหม"

"ไม่ใช่ อาหน่วนต่างหากที่เป็นคนที่ข้าสนิทสนมมากที่สุด"

"นอกจากอาหน่วน พวกเขาทั้งสองคือคนที่สนิทกับเจ้ามากที่สุดใช่ไหม?"

"หืม?"

"ข้าพยายามอย่างมากกว่าจะช่วยเหลือพวกเขาทั้งสองมาได้ แถมขาของข้าก็ได้รับบาดเจ็บจนหักลง เจ้าว่าค่ายา ค่ารักษาและค่าปลอบขวัญของข้าควรคิดอย่างไรดี......?"

"หนึ่งหมื่นตำลึงพอไหม?"

กู้ชูหน่วนแทบสำลักน้ำลาย

นางพยายามคิดหาเหตุผลเพื่อจะเอาเงินจากเขา

ทว่าเขากลับตอบรับอย่างรวดเร็วและมอบเงินหนึ่งหมื่นตำลึงให้นางทันที

"ข้าเป็นจักรพรรดินี จักรพรรดินีช่วยเหลือพวกเขาทั้งสองด้วยตัวเองเช่นนี้ก็ควรจะให้ค่าตอบแทนเยอะกว่านี้สิ"

"หนึ่งแสนตำลึงพอไหม?"

"พอๆๆ พอแน่นนอน งั้นก็ขอบคุณมาก ให้เป็นเงินสดกับข้าแล้วกัน"

เยี่ยจิ่งหานหันไปส่งสายตาให้เจี้ยงเสวี่ย

เจี้ยงเสวี่ยหยิบเงินหนึ่งแสนตำลึงออกไปให้นางอย่างไม่เต็มใจ

แม้นางจะเป็นนายหญิง

ทว่าก็จะเอาเงินจากนายท่านไปแบบนี้ไม่ได้

เดิมทีที่ดินแดนเยี่ยอวี้ นายท่านก็มีเงินไม่มาก

กู้ชูหน่วนรับเงินหนึ่งแสนตำลึงไปด้วยความระมัดระวัง

เมื่อมีเงินตำลึงเหล่านี้ ทำให้ความคับข้องใจที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ก็มลายหายไป

เพียงชั่วพริบตาก็เห็นเยี่ยจิ่งหานใช้แววตาที่ลึกซึ้งจ้องมองไปที่นาง แววตาที่เย็นชาคู่นั้นเต็มไปด้วยความอบอุ่นตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้

"เจ้า.....มีเรื่องจะขอร้องข้าอย่างนั้นหรือ? นอกจากเรื่องดวงวิญญาณแล้วยังมีเรื่องอะไรพูดมาสิ"

"จะว่าไปแล้วก็มีอยู่เรื่องหนึ่ง"

"? ? ?"

เยี่ยจิ่งหานเข็นรถเข็นขยับเข้าไปใกล้กู้ชูหน่วนและกล่าวด้วยรอยยิ้ม "คืนนี้อยู่นอนพักผ่อนที่หอดาบด้วยกัน"

น้ำแกงโสมที่กู้ชูหน่วนเพิ่งกินเข้าไปแทบพุ่งออกมา

นอนพักผ่อนที่หอดาบ?

และเมื่อมองไปที่สายตาที่แปลกไปของเขา

ผู้ชายคนนี้

หรือเขาคิดจะมีอะไรกับนางจริงๆ อย่างนั้นหรือ?

"พี่หญิง.....พี่หญิง ในที่สุดพี่หญิงก็กลับมา อาม่อเป็นห่วงเหลือเกิน ต่อไปอาม่อจะไม่อยู่ห่างพี่หญิงอีก คืนนี้อาม่อจะอยู่นอนกับพี่หญิงด้วย"