กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1045

ภายในตำหนักเฟิ่งอี๋

เหวินเส่าอี๋ยืนอยู่ข้างหน้าต่างพร้อมกับมองไปทางทิศทางของเรือนอี้หยุนอย่างเหม่อลอย

ลมยามค่ำคืนพัดปอยผมบนหน้าผากของเขา ในคืนอันเงียบสงัดทำให้แผ่นหลังของเขาดูโดดเดี่ยวเดียวดายและอ้างว้างอย่างมาก

"แม้ว่าจักรพรรดินีแห่งรัฐปิงจะชอบกลั่นแกล้งรังแกผู้อื่น แต่จิตใจของนางกลับไม่ได้ร้ายอย่างที่คิด"

จู่ๆ ก็มีเสียงพูดขึ้นมา ทำให้เหวินเส่าอี๋ที่ตกอยู่ในภวังค์ตื่นขึ้นจากความเหม่อลอยและความอ้างว้างในใจก็มลายหายไป

"เจ้าเข้ามาตั้งแต่เมื่อไร?"

"มาตั้งนานแล้ว อาจเป็นเพราะช่วงนี้มีเรื่องมากมายเกิดขึ้น ทำให้หัวหน้าเผ่าไม่ได้สังเกตข้า"

รองหัวหน้าเผ่าเทเหล้าหนึ่งจอกและยื่นให้เหวินเส่าอี๋ จากนั้นก็เทให้ตัวเองและนั่งลงข้างหน้าต่างกับเขา

หัวหน้าเผ่าเป็นคนหูไวมาก เขาเข้ามาตั้งนานแต่หัวหน้าเผ่ากลับไม่รู้ตัวและยังคงยืนเหม่อลอยอยู่ข้างหน้าต่าง หากไม่ใช่เพราะมีเรื่องให้คิดในใจ เขาจะประมาทเช่นนี้ได้อย่างไร

"เจ้ามาหาข้ามีธุระอะไรหรือ?"

"ไม่มีอะไร แค่อยากดื่มเหล้า แต่ไม่มีเพื่อนดื่มก็เลยนึกถึงหัวหน้าเผ่าขึ้นมา"

เหวินเส่าอี๋ดื่มหมดจอกพร้อมกับเทเหล้าให้ตัวเองอีกครั้ง

"หัวหน้าเผ่าไม่ชอบดื่มเหล้าไม่ใช่หรือ?"

"เจ้าเข้ามาหาข้าในวังหลวงดึกๆ ดื่นๆ เช่นนั้น ไม่ใช่เพราะต้องการดื่มเหล้ากับข้าหรอกหรือ?"

รองหัวหน้าเผ่าดื่มจนหมดจอกและกล่าว "หากหัวหน้าเผ่าชอบนาง เหตุใดถึงไม่ลองคบกับนางดูล่ะ"

ทั้งสองต่างรู้ว่านางคนที่พวกเขาพูดถึงนั้นคือกู้ชูหน่วน

จากนั้นเหวินเส่าอี๋ก็ดูเย็นชาขึ้นทันที

"ช่วงนี้เจ้าไม่มีอะไรทำอย่างนั้นหรือ?"

"อย่าปล่อยโอกาสให้ผ่านไป เพราะอาจจะไม่มีโอกาสนั้นอีก"

"ชีวิตนี้ข้าจะไม่มีวันชอบใครได้อีก"

"ถ้างั้นเจ้าจะนั่งเสียใจอะไรกับการที่นางไปที่เรือนอี้หยุน?"

เหวินเส่าอี๋กำลังจะพูด รองหัวหน้าเผ่าก็กล่าวขึ้นว่า "ฉ่ายเหนียงได้จากไปแล้ว"

เมื่อพูดจบ อากาศก็ดูเหมือนจะหยุดลงทันที

เหวินเส่าอี๋รู้สึกเจ็บปวดขึ้นในใจเล็กน้อย "เจ้าไม่คิดจะไปหานาง?"

รองหัวหน้าเผ่าส่ายหน้าและดื่มเหล้าเข้าไปหลายจอก สุดท้ายก็ยกไหเหล้าขึ้นมากรอกปากคิดจะดื่มให้เมามาย

"หัวหน้าเผ่า การล้างแค้นและเรื่องความรักมันคนละเรื่องกัน"

"ป่วยตายด้วยเป็นโรคซึมเศร้า"

"ข้าขอโทษด้วย"

เพราะรองหัวหน้าเผ่าได้สัญญากับอดีตหัวหน้าเผ่าเอาไว้ว่าจะเฝ้ารอคนของดินแดนเยี่ยอวี้ที่เดินทางมาถึงดินแดนวิญญาณเยือกแข็งและเข้ามาดูแลเผ่าเพลิงห้าอีกครั้ง เขาได้มอบชีวิตและอุทิศตัวเองให้กับเผ่าเพลิงฟ้าอย่างสุดความสามารถ

"หัวหน้าเผ่า ข้ารู้ว่าข้าไม่มีสิทธิ์จะไปยุ่งเกี่ยวชีวิตส่วนตัวของเจ้า แต่.....แต่ข้าไม่ต้องการให้เจ้าเป็นเหมือนอย่างข้าที่ต้องเสียใจไปตลอดชีวิต"

"ผู้หญิงคนนั้นได้ตายไปแล้ว เรื่องที่ผ่านมาแล้วก็เป็นเพียงอดีต ต่อให้รู้สึกโกรธแค้นมากแค่ไหน.....ก็ควรจะปล่อยวางลงและพยายามใช้ชีวิตต่อไปให้ได้"

"แม้ว่าจักรพรรดินีแห่งรัฐปิงจะดูไม่ได้ความอะไร แต่นางกลับเป็นคนละเอียดอ่อนและฉลาดหลักแหลมมาก เจ้าและนาง....."

"รองหัวหน้าเผ่า ข้าไม่อยากพูดเรื่องนี้"

"หัวหน้าเผ่ายังลืมผู้หญิงคนนั้นไม่ได้อย่างนั้นหรือ?"

เหวินเส่าอี๋กำมือแน่นและความเสียใจก็ค่อยๆ มลายหายไป

ต่อให้ไม่อยากคิดถึงเรื่องราวในอดีตแค่ไหน แต่หลายๆ เหตุการณ์กลับยังคงสะท้อนอยู่ในหัวของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกับมันได้หยั่งรากลึกเอาไว้ซึ่งไม่สามารถตัดออกไปได้

แน่นอนว่าเขายังลืมไม่ลง

เขาไม่มีทางปล่อยวางได้ไปตลอดชีวิต

เขารักนางมากแค่ไหน เขาก็เกลียดแค้นนางมากเท่านั้น