กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1052

กู้ชูหน่วนกำหมัดแน่น

วรยุทธระดับหก.....

เซี่ยวอวี่เซวียนหรือ?

เมื่อเห็นว่าพลังภายในของผู้หญิงคนนั้นแผ่ขยายออกไปด้านนอกและปล่อยด้ายโลหิตสีแดงออกมา ยิงมันทั้งหมดไปยังชายที่นอนอยู่ตรงมุมห้อง

กู้ชูหน่วนยกมือขึ้นเพื่อคิดอยากจะหยุด แต่กลับเห็นว่าเฉินหลิงที่เหมือนไม่มีเรี่ยวแรงที่จะหยุดนาง พยายามอย่างเต็มที่ที่จะเข้าไปบังชายที่หมดสติ

ดวงตาของนางเกรี้ยวกราดและนางก็ตบลงไปหนึ่งครั้ง

"ตู้ม……"

ฝ่ามือทั้งสองปะทะชนกัน จนเกิดเสียงดัง หญิงวัยกลางคนถอยหลังออกไปและอาเจียนเป็นเลือด และรูม่านตาหดตัวลง

"กำลังภายในที่แข็งแกร่ง เจ้า.....เจ้าเป็นใครกันแน่?"

"มีวรยุทธเพียงระดับหกก็คิดอวดเบ่งเช่นนี้หรือ?"

กู้ชูหน่วนเดินออกไปและกวาดสายตามองหญิงวัยกลางคนพร้อมกับปลดชุดคลุมออกเพื่อคลุมให้กับเฉินหลิง

หญิงวัยกลางคนเห็นกู้ชูหน่วนก็รู้สึกสั่นสะท้าน และเมื่อหันไปมองเยี่ยจิ่งหานและเจี้ยงเสวี่ยก็ทำให้นางตกตะลึงจนตัวสั่น

วรยุทธระดับห้าสองคน วรยุทธระดับหกขั้นสูงสุดหนึ่งคน

อายุน้อยเช่นนี้.....เหตุใดถึง.......

"พวก.....พวกท่าน ข้าไม่รู้ว่าข้าได้ล่วงเกินอะไรพวกท่านไปบ้าง ได้โปรดให้อภัยข้าด้วย ข้ายอมแบ่งผู้ชายคนนี้กับพวกท่าน วรยุทธของเขาก็ไปถึงระดับหกแล้วเช่นกัน ไม่....ข้าจะมอบเขาให้กับพวกท่าน เพียงแค่พวกท่านอย่าได้เอาผิดข้าเลย"

เมื่อได้ยินดังนั้น เฉินหลิงที่เดิมทีเป็นมิตรกับกู้ชูหน่วนก็เกิดอาการขุ่นเคืองขึ้นมา จากนั้นก็เข้าไปขวางชายคนนั้นไว้เพื่อปกป้องเขา

"คิดจะเอาตัวพี่ชายชุดฟ้าครามไป พวกเจ้าต้องข้ามศพข้าไปก่อน"

กู้ชูหน่วนจ้องมองเฉินหลิงที่มีสีหน้าแน่วแน่และมุ่งมั่น จากนั้นนางก็เผยให้เห็นรอยยิ้มที่อบอุ่น

"เจ้าเป็นผู้หญิงที่มีจิตใจดี วางใจได้ ข้าจะไม่ทำอะไรเขา ข้าเพียงแค่จะดูว่าเขาเป็นเพื่อนของข้าหรือไม่เท่านั้น"

เฉินหลิงยังคงไม่ยอม

หญิงวัยกลางคนกล่าวตำหนิเพื่อเอาใจกู้ชูหน่วน "พวกเขาต้องการดูเขา เจ้ายังไม่รีบถอยไปอีก หากยังไม่ถอยไป ข้า.....อ๊า....."

เสียงตบหน้าดังขึ้น หญิงวัยกลางคนถูกกู้ชูหน่วนตบจนฟันหลุดไปหลายซี่

หากเป็นเมื่อก่อน นางคงต้องลงมือกลับ แต่ตอนนี้นางทำได้เพียงเอามือกุมปากของตัวเองด้วยความเจ็บปวดและไม่กล้าร้องออกมา

เพราะคนที่นั่งอยู่บนรถเข็น แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดอะไรเลยสักคำ แต่เขากลับเหมือนดาบอันแหลมคมที่สามารถเอาชีวิตของนางไปได้ทุกเมื่อ

หลังจากพลิกตัวของเขา ใบหน้าที่หล่อเหลาของเซี่ยวอวี่เซวียนก็ปรากฏขึ้นในแสงสลัวตรงหน้า

"เสี่ยวเซวียนเซวียน.....เป็นเจ้าจริงๆ ด้วย ในที่สุดข้าก็หาเจ้าเจอ"

นางรู้สึกทั้งมีความสุข ดีใจ ตื่นเต้น กังวล สงสารและความโกรธแค้นถาโถมกันเข้ามา

ดีใจที่ในที่สุดก็หาเซี่ยวอวี่เซวียนเจอ

โกรธที่บาดแผลตามร่างกายของเขามากเกินกว่าที่นางคิดเอาไว้ ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยบาดแผลน้อยใหญ่เป็นจำนวนมาก บาดแผลทั้งภายนอกและภายใน

ยากที่จะจินตนาการว่าเขาประสบพบเจออะไรมาบ้าง

และเมื่อดูที่มือของเขาที่เต็มไปด้วยรอยแผลจากการปีนป่าย

หากเดาไม่ผิด เขาคงจะหกล้มจนขาหัก ทำให้หลายวันมานี้เขาต้องใช้มือในการคืบคลานและเคลื่อนไหวร่างกาย

กู้ชูหน่วนโอบกอดเซี่ยวอวี่เซวียนที่ร่างกายเต็มไปด้วยฝุ่นดินสกปรกราวกับเขาเป็นสิ่งของล้ำค่าบนโลกนี้โดยไม่รู้สึกรังเกียจแม้แต่นิดเดียว

เฉินหลิงตกใจ

ผู้หญิงคนนี้เป็นอะไรกับพี่ชายชุดฟ้าคราม?

เป็นคนรักหรือ?