กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1111

เซี่ยวอวี่เซวียนหัวเราะอย่างเหยียดหยาม มีความโศกเศร้าแฝงอยู่ในรอยยิ้มของเขา เป็นเวลาหลายเดือนแล้ว เขาก็ยังไม่รู้ว่าควรจะเผชิญหน้ากับนางอย่างไร

เขาคิดว่า เขาจะเกลียดนางอย่างสุดหัวใจ

อย่างไรก็ตาม ความเกลียดชังของเขาหายไปตั้งแต่แรก หลังจากที่นางเสียชีวิตและจากไปอย่างไร้ร่องรอย

“ได้ยินมาว่าเจ้าแต่งงานกับสามีทั้งหมดสี่คน”

เซี่ยวอวี่เซวียนกล่าวออกมาเบา ๆ

ผ่านไปครู่หนึ่งกู้ชูหน่วนถึงตอบกลับไปว่า

“ใช่ ในตอนที่ข้าหมดสติ ผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์จัดการเรื่องนี้ให้ข้าด้วยความคิดของเขาเองส่วนอี้หยุนเฟย ที่ข้าแต่งงานกับเขาก็เพื่อประชาในของรัฐปิง”

“เช่นนั้นเจ้าจะมาหาข้าเพื่อเหตุใด?”

เพื่อบอกกับเขาว่านางแต่งงานกับสามีสี่คนอย่างนั้นหรือ?

แล้วเขาเป็นตัวอะไร?

เดิมทีกู้ชูหน่วนเองก็อยากจะหาโอกาสอธิบายเรื่องราวทั้งหมดให้เขาฟัง

เนื่องจากการได้พบกันในครั้งนี้ เซี่ยวอวี่เซวียนเปลี่ยนไปมากจริง ๆ

ดวงตาคู่นั้นของเขาเต็มไปด้วยอารมณ์ และมันมากเกินกว่าที่นางจะเข้าใจ

“เสี่ยวเซวียนเซวียน แผ่นอักษรสีเหลืองอยู่กับเจ้าหรือไม่?”

กู้ชูหน่วนกวาดสายตามองไปที่ฝูกวงและหยางเหมยซึ่งอยู่ในระยะไกลอย่างระมัดระวัง

บางทีเขาอาจจะรู้สึกว่าฝูกวงนั้นสามารถไว้ใจได้ เขาจึงพยักหน้าออกมา “ใช่”

“แผ่นอักษรสีเหลืองแผ่นนั้นสำคัญกับข้ามาก เจ้าสามารถมอบมันให้กับข้าได้หรือไม่?”

ด้วยความสัมพันธ์ของพวกเขา เซี่ยวอวี่เซวียนจะต้องมอบให้นางเป็นแน่

แต่ในแผ่นอักษรสีเหลืองมีจิตวิญญาณของผู้หญิงคนนั้นอยู่

เซี่ยวอวี่เซวียนเองก็หลงรักผู้หญิงคนนั้นจนสุดหัวใจ จึงยากที่จะรับประกันว่าเยี่ยจิ่งหาน และพวกของเยี่ยจิ่งหานจะแย่งชิงแผ่นอักษรสีเหลืองไปเพื่อชุบชีวิตผู้หญิงคนนั้น

ดังนั้นในใจของกู้ชูหน่วนจึงไม่มีความจำเป็นจะต้องเอามันไปเลย

เซี่ยวอวี่เซวียนจิบชา จากนั้นกล่าวออกมาว่า “เจ้าต้องการแผ่นอักษรสีเหลืองไปเพื่ออะไร?”

หรือว่านางจะรู้ว่านางคือกู้ชูหน่วน รู้ว่าจิตวิญญาณอีกครึ่งหนึ่งของนางอยู่ในนั้น?

“ช่วยคน อี้หยุนเฟยได้รับบาดเจ็บสาหัส จำเป็นต้องใช้แผ่นอักษรสีเหลือง เขาถึงสามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ เสี่ยวเซวียนเซวียน ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นคนใจกว้าง แผ่นอักษรสีเหลืองนั่น มอบให้ข้าได้หรือไม่?”

เซี่ยวอวี่เซวียนเอื้อมมือเข้าไปหยิบแผ่นอักษรสีเหลือง

ตอนแรกเขาต้องการมอบมันให้กับนาง

แต่เมื่อได้ยินว่านางจะนำมันไปเพื่อช่วยชีวิตผู้อื่น

เซี่ยวอวี่เซวียนจึงเปลี่ยนไป

“แผ่นอักษรสีเหลือง ข้าไม่สามารถมอบให้ใครได้”

“แม้แต่ข้าก็ไม่ได้งั้นหรือ?”

มุมปากของเซี่ยวอวี่เซวียนสั่นไหว

แน่นอนว่ามอบให้นางนั้นไม่มีปัญหา

แต่สิ่งสำคัญก็คือ นางจะนำมันไปให้ผู้อื่น

แผ่นอักษรสีเหลืองสามารถใช้ได้เพียงครั้งเดียว จะมอบให้ผู้อื่นได้อย่างไร?

หลังจากมอบให้ผู้อื่นไปแล้ว จิตวิญญาณของนางก็ไม่สามารถหลอมรวมและกลับคืนมาได้อีก

ในตอนที่เผ่าเพลิงฟ้าไล่ล่าเขา เขาพยายามอย่างเต็มที่เพื่อจะปกป้องแผ่นอักษรสีเหลือง

เซี่ยวอวี่เซวียนส่ายหน้า

กู้ชูหน่วนรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

สิ่งที่นางขอนั้นมันมากเกินไป รู้ว่าจิตวิญญาณในแผ่นอักษรสีเหลืองมีความหมายอย่างไรกับเซี่ยวอวี่เซวียน เขาจะมอบมันให้กับนางได้อย่างไร

แววตาของกู้ชูหน่วนฉายแววแห่งความสับสน

ลังเลอยู่ว่าควรจะชิงมันไปดีหรือไม่

เซี่ยวอวี่เซวียนยิ้มออกมา

“ทำไม เมื่อไม่ได้มันมาตามต้องการจึงอยากจะแย่งชิงมันไปงั้นหรือ? เจ้ากล้าแย่งมันไปจากข้า? ลั่วอิ่งสังหารคนตระกูลเซี่ยวของข้าทั้งตระกูล เจ้าไม่สังหารลั่วอิ่ง และยังใช้งานเขาในฐานะลูกน้อง แล้วเจ้ายังมีหน้ามาบอกว่าเสียใจแทนข้า”

“เยี่ยจิ่งหานไม่เพียงมีความสัมพันธ์อันใกล้ชิดกับเจ้าเท่านั้น แต่เขายังเป็นเฟิงโห้วของเจ้า ข้าสังหารคนในเผ่าของเขา เขาเคียดแค้นข้าจนถึงกระดูกดำ เจ้าเองก็รู้ดีว่าเขาเกลียดข้ามากเพียงใด แต่เจ้ายังกลับมาเรียกข้าว่าพี่ชาย และยังจะมาบอกว่าต้องการปกป้องข้า”

“เจ้ารู้ว่าข้าเกลียดลั่วอิ่ง เจ้าช่วยเขา เจ้ารู้ว่าเยี่ยจิ่งหานเกลียดข้า เจ้าก็ช่วยเขา เจ้าคิดว่าทุกสิ่งที่เจ้าทำลงไป ไม่ว่าจะทำเช่นไรก็ไม่มีใครรับรู้ถึงมันหรืออย่างไร?”

แน่นอนว่ากู้ชูหน่วนรู้

แต่ไม่ว่าจะเป็นลั่วอิ่ง เซี่ยวอวี่เซวียน หรือแม้แต่เยี่ยจิ่งหานเอง ทั้งหมดล้วนเป็นเพื่อนของนาง

เพื่อนที่ดี เพื่อนที่ดีมาก......

นางไม่สามารถทอดทิ้งใครได้ทั้งนั้น

และนางก็รู้ว่าหากทำเช่นนี้ต่อไปมันก็ไม่ใช่วิธีแก้ปัญหา

มีแต่ทำให้ความแค้นมันมากขึ้นเท่านั้น

ไม่ฆ่าล้างตระกูล ก็ฆ่าล้างเผ่า เช่นนั้นจะแก้ไขอย่างไร?

ผู้นำคนเก่าไม่สามารถแก้ไขได้ นางเองก็ไม่สามารถแก้ไขได้เช่นกัน

“เจ้าอยากพูดอะไร?”

“ในเมื่อแต่งงานกับเยี่ยจิ่งหานไปแล้ว เช่นนั้นเจ้าก็อย่ามารบกวนข้าเลย หลังจากเจ้าก็เดินบนเส้นทางของเจ้า ส่วนข้าก็จะเดินบนเส้นทางของข้า”

“จำเป็นต้องแบบนี้ด้วยงั้นหรือ?”

เซี่ยวอวี่เซวียนหันหน้าไปทางอื่น และบังเอิญเป็นทางที่เฉินหลิงอยู่พอดี

กู้ชูหน่วนมองไปตามสายตาของเขา และนางเองก็เห็นเฉินหลิง

นางยิ้มอย่างขมขื่น “เฉินหลิงเองก็ดี พวกเจ้าเหมาะสมกันมาก ยินดีกับเจ้าด้วย ในที่สุดเจ้าก็ตามหารักแท้ของเจ้าจนพบ”

เซี่ยวอวี่เซวียนรู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างมากเมื่อเห็นการบอกลาจากแววตาของกู้ชูหน่วนและฝูกวง

แต่ในระยะไกล เซี่ยวอวี่เซวียนก็ไล่ตามพวกเขามาด้วยวิชาตัวเบา

มุมปากของเขายกขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าของเขา

“เหตุใดถึงได้วิ่งเร็วกันถึงเพียงนี้ นี่ ข้าให้เจ้า”

กู้ชูหน่วนเหลือบตาดู ด้านในมือผ้ายันต์อยู่หนึ่งผืน

มันคือผ้ายันต์สีเหลืองที่ถูกเขียนไว้ด้วยอักขระซึ่งนางไม่เข้าใจ

“ให้ข้า? เจ้าบอกว่ามันสำคัญกับเจ้ามากไม่ใช่หรือ?”

“ข้าคิดไปคิดมามันก็ไม่ได้สำคัญอะไร ในใจของข้า เจ้าเองก็สำคัญไม่แพ้กัน”

อย่างไรพวกนางก็เป็นคน คนเดียวกัน

ไม่ว่าจะฟื้นฟูความทรงจำกลับมาหรือไม่ ความสัมพันธ์ของพวกเขาก็ยังคงเหมือนเดิม

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เขาจะต้องกังวลอะไร

หากความทรงจำของนางไม่คืนกลับมา บางทีมันอาจจะดีกว่าเดิมก็ได้

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าก็ไม่เกรงใจแล้ว ขอแผ่นอักษรสีเหลืองไปก่อนแล้วกัน ขอบคุณเจ้ามาก”

“ไม่ต้องเกรงใจ”

ทั้งสองยิ้มให้กัน ในใจของเซี่ยวอวี่เซวียนมีคำพูดเป็นหมื่นล้านคำ แต่เขาก็เลือกที่จะจากไปโดยไม่พูดอะไร

ผู้ชายสี่คนมีผู้หญิงคนเดียวกัน รวมเขาเข้าไปอีกหนึ่งคน ก็เท่ากับว่ามีผู้ชายห้าคน......

เรื่องพวกนี้เป็นสิ่งที่เขาไม่สามารถยอมรับได้

และเขาก็รับไม่ได้ที่จะต้องไปอยู่ร่วมกับเยี่ยจิ่งหาน......

กู้ชูหน่วนเก็บวงแหวนอวกาศเข้าไปในวงแหวนอวกาศ ยิ้มและกล่าวว่า “ไปกันเถอะ เอาแผ่นอักษรสีเหลืองกลับไปให้พวกผู้อาวุโสอวี๋”

“ขอรับ......”

กู้ชูหน่วนพึมพำอย่างมีความสุข

เท้าของฝูกวงหนักไปหน่อย

ไม่นานหลังจากที่พวกเขาจากไป เซี่ยวอวี่เซวียนปรากฏตัวออกมาจากหลังต้นไม้ จ้องมองแผ่นหลังที่จากในระยะไกลของเขาด้วยไม่เต็มใจ

จนกระทั่ง......

“พี่หลาน พวกเขาไปแล้ว ฟ้าเองก็มืดแล้วเช่นกัน พวกเรากลับกันเถิด”

“ได้”

“พี่หยางเหมยบอกว่า ท่านปู่จากไปแล้ว พวกเราควรจะแต่งงานกันภายในร้อยวัน หรือ......หลังจากสามปี คือว่าพี่หยางเหมยหมายความว่า พวกเรา......พวกเราจะแต่งงานกันภายในสามเดือน......”

“หลิงเอ๋อร์ ข้ามีเรื่องบางอย่างที่อยากคุยกับเจ้า”

“เรื่อง......เรื่องอะไรงั้นหรือ......”

“ตอนที่ข้ารับปากปู่ของเจ้า มันเพียงเพราะอยากให้ปู่ของเจ้าจากไปอย่างสบาย”