กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1135

ในเมื่อเดินทางเข้ามาอย่างปลอดภัย พวกเขาก็ไม่อาจหยุดลิ้มรสอาหารอันโอชะได้

ทุกคนต่างคิดว่ากู้ชูหน่วนจะพูดอะไรออกมา คิดไม่ถึงว่านางจะเอาแต่กินอยู่เงียบ ๆ หลังจากกินเสร็จก็เข้าไปในห้องเพื่อพักผ่อน ทำเหมือนที่นี่เป็นบ้านของนางเอง

ยามค่ำคืนอันมืดมิด กู้ชูหน่วนเอาแต่พลิกตัวไปมา ยากที่จะหลับฝัน นางอดไม่ได้ที่จะคิดถึงเยี่ยจิ่งหานและซือม่อเฟย

นางลุกขึ้นด้วยความหงุดหงิด ผลักประตูออกไป จากนั้นเดินออกไปยังศาลา

แสงจันทร์อันงดงาม ตกกระทบลงมาบนพื้นผิว ส่องประกายแวววับ

กู้ชูหน่วนนั่งพิงอยู่ตรงราวบันได จ้องมองทะเลสาบอย่างเหม่อลอย

ย้อนกลับไป ณ ดินแดนเยี่ยอวี่ นางนึกถึงทุกสถานที่ในดินแดนแห่งนั้น แต่นางไม่อยากกลับไปแม้แต่สถานที่เดียว

เผ่าหยก นั่นเป็นสถานที่ซึ่งสร้างความทรงจำอันเจ็บปวดและฝังลึกให้กับนาง ตั้งแต่นางจำความได้ เผ่าหยกคือภาระที่นางต้องแบกรับ และเป็นสถานที่ซึ่งนางไม่อยากกลับไปที่สุด

เผ่าน้ำแข็ง......เผ่าน้ำแข็งพี่น้องทั้งหนึ่งร้อยแปดคนเสียชีวิตด้วยเนื้อมือของเผ่าหยก แล้วนางจะมีหน้ากลับไปได้อย่างไร

จวนหานอ๋อง? เยี่ยจิ่งหานไม่อยู่ เช่นนั้นนางจะกลับไปเพื่ออะไร?

จวนอัครเสนาบดี?

ช่างมันเถอะ ที่นั่นไม่มีใครเป็นห่วงหรือเกี่ยวพันกับนางแม้แต่คนเดียว ต่อให้นางกลับไปก็ไร้ความหมาย

หออันดับหนึ่งในใต้หล้า......

นิกายเทพอสูร......

กู้ชูหน่วนยิ้มอย่างขมขื่น

นางเองก็ไม่อยากกลับไป

ร่างกายของนางมีเสื้อผ้าเข้ามาปกคลุม

เวลานั้น กู้ชูหน่วนก็ได้สติกลับคืนมา

หันกลับมา คนผู้นั้นก็คือลั่วอิ่ง

“อากาศยามค่ำคืนนั้นหนาว น้ำค้างแรง เดี๋ยวจะไม่สบาย”

กู้ชูหน่วนตะลึงงัน

ในความทรงจำของนาง ลั่วอิ่งไม่มีทางกล่าวคำพูดที่อ่อนโยนและดูห่วงใยเช่นนั้น

ต่อให้เขามีความรู้สึกดังกล่าวจริง เขาก็ทำได้เพียงเก็บมันไว้ในก้นบึ้งของหัวใจ

ลั่วอิ่งก็ยังคงเป็นลั่วอิ่งคนเดิม เพียงแต่ด้วยตาของเขาเต็มไปด้วยความสับสน ตื่นเต้น วิตกกังวล......และมีความสุขที่ได้สิ่งที่สูญเสียไปกลับคืนมา......

รวมถึง......ความเหนื่อยล้าจากการเดินทาง

นั่นคือบาดแผลที่ฝังอยู่ในใจของตลอดกาล

เรื่องบางเรื่องก็ไม่ใช่ว่าแค่อยากลืมก็สามารถลืมมันได้

ทันใดนั้น กู้ชูหน่วนกอดเขาไว้ในอ้อมแขน ลูบหลังมือของเขาเบา ๆ

“เจ้าทำเช่นนี้ เจ้าต้องการทำร้ายจิตใจของข้าให้ตายเลยงั้นหรือ? หากไม่ใช่เพราะตามหาเจ้า เรื่องพวกนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น ทั้งหมดเป็นความผิดของข้า ข้าเองที่เป็นคนทำร้ายเจ้า”

ร่างกายของเยี่ยเฟิงสั่นเทา

กลิ่นหอมของสตรีอบอวลเข้าไปในจมูกของเขา

นี่คือกลิ่นที่เขาใฝ่หามานาน

มันเป็นกลิ่นที่เขาคิดถึง

และคิดถึงอ้อมกอดนี้

เมื่อกู้ชูหน่วนปล่อยเขาออกจากอ้อมแขน หัวใจของเขาก็กลับมาว่างเปล่า

“ลั่วอิ่ง จะดีหรือชั่วนั้นขึ้นอยู่กับตัวเจ้า มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่สามารถเดินออกมาหรือเลือกเส้นทางที่ต้องการได้ หากเจ้าไม่เริ่มที่จะปล่อยวาง คนที่ต้องเจ็บปวดก็จะเป็นเจ้า”

อะไรคือดีหรือชั่วนั้นขึ้นอยู่กับตัวเจ้า? ต่อให้ข้ายอมปล่อยวางและลืมเรื่องราวทั้งหมด ข้าก็ยังให้โลกนี้ยอมรับในการมีอยู่ของข้า