กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1167

ในนิกายเทพอสูร

ไม่ได้ทำการรักษาให้จอมมาร แต่กำลังร่ำสุราเพื่อบรรเทาความเจ็บปวด

จอมมารเข็นเก้าอี้รถเข็นของตัวเองไปด้านหน้าของกู้ชูหน่วน จากนั้นก็หยิบไหเหล้ามายกดื่มลงไปยกใหญ่

เอ็นข้อมือและเอ็นข้อเท้าของเขาถูกเยี่ยเฟิงทำลาย

หลังจากได้รับการรักษาจากกู้ชูหน่วนในหลายวันที่ผ่านมา มือทั้งสองข้างของเขาสามารถเคลื่อนไหวได้ เพียงแต่ยังไม่สามารถยกของหนักหรือใช้วรยุทธ์ได้

และขาทั้งสองข้างของเขาก็ยังไม่สามารถเดินได้อย่างอิสระ

กู้ชูหน่วนชำเลืองมอง แยกไหเหล้าจากมือของเขามา

“อาการบาดเจ็บยังไม่หายดี เจ้าจะดื่มสุราทำไม”

“อาการบาดเจ็บของเจ้ายิ่งกว่าข้าเสียอีก”

“ข้าไม่ได้บาดเจ็บ”

“หัวใจที่บาดเจ็บนั้นหนักหนากว่าบาดแผลภายนอก”

กู้ชูหน่วนผงะในทันใด จากนั้นก็ดื่มเข้าไปอีกยกใหญ่

นางเป็นคนคอแข็งมาก ยากที่จะมึนเมา

ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่นางจะเลิกนิสัยดื่มไม่เมาหลังจากดื่มไปมากมาย

จอมมารยกเหล้ามาเพิ่มอีกหนึ่งไห

กู้ชูหน่วนแย่งมันมาอีกครั้ง “ข้าบอกเจ้าแล้วไม่ใช่หรือไงว่าเหล้าเหล่านี้เป็นของข้า”

แต่จู่ ๆ จอมมารกลับจับท้องของตนเองและร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

กู้ชูหน่วนโยนไหเหล้าทิ้ง จากนั้นก็เข้าไปวัดชีพจรของเขา

“เกิดอะไรขึ้น เหตุใดพลังภายในของเจ้าจึงลดลงอย่างต่อเนื่อง”

ทันใดนั้น สีหน้าของกู้ชูหน่วนก็เปลี่ยนไป

“วิชาคืนชีพบุปผาผลิบาน เจ้าคิดจะทำอะไร?”

จอมมารเจ็บปวดและไร้เรี่ยวแรงจะพูดไม่ออก

กู้ชูหน่วนพยุงเขาขึ้นมา วางร่างของเขาไว้บนเตียง จากนั้นก็ปล่อยพลังภายในของนางเข้าไปในร่างกายของเขาอย่างต่อเนื่อง

“เจ้าได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่เจ้ากลับสร้างบาดแผลขึ้นมาใหม่ เวลานี้เอ็นข้อมือและข้อเท้าของเจ้าเสียหาย และตอนนี้เจ้ายังจะมาใช้วิชาคืนชีพบุปผาผลิบาน”

“ซือม่อเฟย ข้าขอเตือนเจ้า ไม่ว่าเจ้าคิดจะทำอะไร เจ้าหยุดความคิดของเจ้าเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นข้าก็ไม่เกรงใจหากต้องทำลายวรยุทธของเจ้า”

กู้ชูหน่วนกล่าวออกมาจากปากอย่างไร้ความรู้สึก แต่จอมมารกลับยิ้มออกมา

ไม่ต้องพูดถึงเขาที่มีอาการบาดเจ็บสาหัสในตอนนี้ ต่อให้เขาอยู่ในสภาพสมบูรณ์ที่สุด เขาก็อาจจะรอดตายอย่างหวุดหวิด

“อาม่อ เจ้าแค่ดูแลรักษาร่างกายของตนเอง ฟื้นฟูอาการบาดเจ็บของเจ้าให้ดี เรื่องอื่นปล่อยให้ข้าเป็นคนจัดการเอง”

“ที่จริงข้าคิดถึงเรื่องหนึ่งมาโดยตลอด”

“เรื่องอะไร”

“ด้วยความแข็งแกร่งของเยี่ยจิ่งหาน ต่อให้อ่อนแอแค่ไหน เขาก็ไม่มีทางถูกฆ่าตายด้วยเนื้อมือของเยี่ยเฟิง แต่เขากลับตายไปทั้งอย่างนั้น ไม่ได้สั่งเสียอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว”

“เจ้าสงสัยว่าเสี่ยวเยี่ยเยี่ยอาจจะยังไม่ตาย แต่ข้าได้ตรวจสอบชีพจรและลมหายใจของเขาแล้ว พบว่าเขาจากไปตั้งนานแล้ว และพบว่าศพของเขาก็เป็นของจริง”

นางเองก็รู้สึกสงสัย

แต่นางก็หาเหตุผลที่ทำให้มั่นใจไม่ได้ว่าคนผู้นั้นไม่ใช่เยี่ยจิ่งหาน

จอมมารจ้องมองดูขาที่ไม่สามารถขยับเขยื้อนของตนเอง ความลำบากใจปรากฏออกมาทางสีหน้าของเขา

ในตอนนั้นกู้ชูหน่วนก็นึกอะไรขึ้นมาได้ทันที

“ข้าจะลองไปตรวจสอบดูที่รัฐฉู่อีกครั้ง”

“หากข้าเป็นเจ้า ข้าจะไปที่ทะเลโลหิตที่อยู่ด้านล่างของหน้าผา ไม่แน่ว่าอาจจะได้เบาะแสอะไรจากที่นั่น”