กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 3

นัยน์ตาคู่คมกริบของฮูหยินใหญ่เต็มไปด้วยความสงสัย แววตาเมื่อครู่นี้ของกู้ชูหน่วนไม่ได้หวาดกลัวดังที่เคยเป็น แต่กลับแฝงไปด้วยความเย็นชาและหยิ่งผยอง หรือนางดูผิดไปอย่างนั้นหรือ?

เสนาบดีกู้กล่าวอย่างหงุดหงิด “เอาหล่ะ เรื่องนี้ก็ให้มันจบลงตรงนี้ เรื่องของหลานเอ่อร์ห้ามใครเปิดเผย มิเช่นนั้นก็ดูว่าข้าจะสั่งสอนนางเยี่ยงไร”

"เจ้าค่ะ" ซานอี๋เหนียงและคนอื่นๆกล่าวขึ้น

เสนาบดีกู้โมโหชี้ด่ากู้ชูหลาน “ช่วงนี้เจ้าก็เก็บตัวอยู่แต่ในบ้าน ห้ามออกไปไหนทั้งนั้น”

"เจ้าค่ะ"

กู้ชูหลานไม่พอใจจริงๆ

ความบริสุทธิ์ผุดผ่องของนางมลายหายไป แล้วยังถูกตำหนิอย่างโกรธเคืองด้วย แต่คนกระทำผิดยังอยู่อย่างอิสระนอกกฎ นางจะสบายใจอยู่ได้เช่นไร

“ยังมีอีก ให้มันซื่อสัตย์กับข้าหน่อย หากให้ข้ารู้ว่าเรื่องของหลานเอ่อร์เกี่ยวข้องกับเจ้าแล้วหล่ะก็ จะไม่ละเว้นเจ้าแน่”

กู้ชูหน่วนยิ้มเยาะ

ใครละเว้นใครยังไม่รู้เลย

……

การเผชิญหน้าจากกันได้ไม่ดีนัก

กู้ชูหน่วนไม่ได้เห็นคนในจวนเสนาบดีอยู่ในสายตาเลย

ชิวเอ๋อร์ตามนางกลับเข้าไปในเรือนก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจ

“คุณหนู ข้าน้อยคิดว่าคุณหนูกลับมาคราวนี้ดูเหมือนว่ามีบางอย่างไม่เหมือนเดิม”

“อืม......เนื้อเพิ่มขึ้นชิ้นหนึ่งหรือมีเนื้อหายไปชิ้นหนึ่งหล่ะ”

ชิวเอ๋อร์โน้มตัวเข้าใกล้นางมองขึ้นๆลงๆ "ข้าน้อยก็บอกไม่ได้ แต่ดูเหมือนว่าคุณหนู.....บ้าบิ่นไปเจ้าค่ะ"

“แค่นี้ก็บ้าบิ่นแล้วเหรอ?”

“แน่นอน แต่ก่อนคุณหนูเห็นคุณหนูห้าและอู่อี๋เหนียงก็ผวาจนไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้น แต่ตอนนี้คุณหนูกล้าทำให้พวกนางไม่พอใจ”

กู้ชูหน่วนกลอกตา

นางเดินไปนั่งที่หน้ากระจกแล้วตรวจดูตุ่มหนองบนใบหน้า

ออกคำสั่งกับชิวเอ๋อร์ว่า: “ไป เอาเงินของข้าออกมาให้หมด”

“คุณหนู พวกเรามีเงินที่ไหนกัน ปิ่นปักผมบนหัวของท่านก็ซื้อมาด้วยเงินเดือนของข้าน้อยเอง!”

กู้ชูหน่วนตะลึง "ข้าไม่ใช่คุณหนูจากภรรยาเอกหรอกเหรอ? เจ้าคงไม่ได้บอกข้าหรอกนะว่า ข้าไม่มีเงินแม้แต่สักอีแปะเดียว"

“ฮูหยินใหญ่ไม่ได้แจกเงินสักอีแปะให้เรามาหลายปีแล้ว พวกเราก็เลยไม่มีเงินแม้แต่อีแปะเดียว”

คุณหนูสามภรรยาเอกอะไรกัน ความเป็นอยู่ช่างน่าอดสูเกินไปหล่ะมั้ง

ชิวเอ๋อร์ล้วงเงินหนึ่งร้อยอีแปะออกจากตัวส่งให้กับกู้ชูหน่วนและปลอบโยนว่า "คุณหนู ข้าน้อยยังพอมีเงินอยู่บ้างสัญญาว่าจะให้คุณหนูหมด รอสิ้นเดือนข้าน้อยได้เงินเดือนก็จะนำมาให้คุณหนูทั้งหมดอีก"

กู้ชูหน่วนมองดูรอยยิ้มอันหมดจดสดใสของนางก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นในใจอย่างอธิบายไม่ได้

เจ้าของเดิมมีชีวิตอยู่อย่างสับสนยุ่งเหยิง แต่ข้างกายนางกลับมีสาวใช้ที่ซื่อสัตย์อย่างชิวเอ๋อร์อยู่ไม่รู้จะบอกว่านางโชคดีหรือโชคร้ายดีนะ

“ต่อไปที่ใดที่ไม่มีผู้คน เจ้าก็ไม่ต้องเรียกตัวเองว่าสาวใช้อีก”

ชิวเอ๋อร์ส่ายศีรษะอย่างเขินอาย "คุณหนูเคยบอกข้าหลายครั้งแล้ว ข้าน้อยลืมตลอดเลย ต่อไปข้าน้อยจะจำไว้ คุณหนู คุณหนูยังขาดเงินอีกเท่าไหร่ ข้าจะไปยืมจากคนอื่น"

แม้ว่าคุณหนูของตระกูลนางออกจะน่าเกลียดสักหน่อย แต่กลับมีรูปร่างท่าทางอันงามสง่า

ตอนนี้ใส่ชุดเล่นงิ้วนี้แล้ว ไม่เพียงแต่มองรูปร่างไม่ออกเท่านั้น ทั้งยังดูตัวใหญ่มากเกินจริง

บวกกับดอกไม้สีแดงขนาดใหญ่ หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า ห้าดอกบนหัวของนาง......

ชิวเอ๋อร์ตกใจจนล้มลงและกำลังจะร้องไห้ออกมาตรงนั้น "คุณหนู หยุดสร้างปัญหาได้ไหม? นั่นคือเจ๋ออ๋องนะเจ้าคะ! เป็นสวามีในอนาคตของท่าน!"

“ก็เป็นสวามีในอนาคตของข้าหน่ะสิ ข้าถึงต้องแต่งตัวให้สวย!”

กู้ชูหน่วนกระพริบตาอย่างเจ้าเล่ห์โดยไม่สนใจต่อการห้ามปรามของชิวเอ๋อร์

นางหันวกตามทางเดินสองสามทางแล้วมาถึงที่สวนจวนเสนา

น้องห้าและน้องเจ็ดของเจ้าของเดิม พร้อมทั้งชายหนุ่มผู้หนึ่งกำลังดื่มชาอยู่กับเจ๋ออ๋องในศาลาพักผ่อน

เนื่องจากหันหลังอยู่ กู้ชูหน่วนเลยไม่รู้ว่าเจ๋ออ๋องมีหน้าตาเช่นไร

แต่เมื่อดูจากด้านหลัง เขาสวมชุดแพรอันเลิศหรู ลักษณะท่าทางดีกว่าผู้อื่น คาดว่าหน้าตาน่าจะไม่เลวร้ายนัก

“ทุกครั้งที่เจ๋ออ๋องเสด็จมา คุณหนูห้าและคุณหนูเจ็ดก็มักจะตามติดท่านแจ! คุณหนู เดี๋ยวคุณหนูจะต้องเอาใจท่านเจ๋ออ๋องให้ดี! อย่าปล่อยให้พวกนางเอาแย่งท่านเจ๋ออ๋องไปได้!” ชิวเอ๋อร์พึมพำอยู่ข้างๆ

กู้ชูหน่วนยิ้มอย่างภาคภูมิใจ แต่ไม่ได้ถือเอามาใส่ใจ

ในโลกนี้มีแต่คนอื่นเท่านั้นที่ต้องเอาใจนาง ไหนเลยจะถึงเวลาที่นางต้องเอาใจผู้อื่น ? !

“ท่านเจ๋ออ๋อง ท่านคิดถึงข้าใช่ไหมถึงได้มาหาข้าถึงที่จวนเสนา” กู้ชูหน่วนตะโกนด้วยเสียงดัด

นางยกชุดเล่นงิ้วตัวใหญ่ขึ้นแล้วเดินตรงดิ่งเข้าไปหาเจ๋ออ๋อง......