กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 331

คงเป็นเพราะเห็นแววตาที่ดูหวาดกลัวของกู้ชูหน่วนและรวมไปถึงร่างกายที่สั่นสะท้าน ความเยือกเย็นของเยี่ยจิ่งหานจึงลดลงเล็กน้อยและความดุร้ายก็หายไปอย่างปลิดทิ้ง

ชื่อเสียงเกียรติยศของเขาก็นับว่าไม่ค่อยดีนัก หากรัฐเยี่ยที่ยิ่งใหญ่นี้ ไม่มีผู้ใดเกรงกลัวเขา

ถึงแม้ว่ากู็ชูหย่วนจะหยิ่งผยองอยู่บ้าง แต่นางก็เป็นผู้หนึ่งคนหนึ่ง

เยี่ยจิ่งหานกล่าวอย่างเย็นชา "แม้ว่าเจ้าจะเป็นผู้หญิงของข้า ขอเพียงแค่ไม่กระทำเรื่องอันใดเกินขอบเขต เช่นนั้นข้าจะไม่ลงโทษถือโทษเจ้า แต่หากเจ้าทำให้ข้ารู้ว่าเจ้ายังไปมั่วสุมหรือใกล้ชิดกับผู้ชายคนอื่นอย่างไม่ชัดเจน เช่นนั้นแล้วก็อย่าหาว่าข้ากระทำอันใดร้ายแรงเกินไป"

ร้ายแรงเกินไป?

คนเราไม่ว่าเหี้ยมโหดแค่ไหนก็ไม่ทำร้ายลูกของตนเอง?

อ๋า......

คิดว่ากู้ชูหน่วนจะกลัวอย่างนั้นหรือ

กู้ชูหน่วนเงยหน้าที่มีเสน่ห์และกะพริบตาที่แสดงความคับข้องใจเล็กน้อย "ข้ารู้แล้ว ต่อให้เราเป็นสามีภรรยากันแค่ในนาม เช่นนั้นข้าก็จะพยายามทำออกมาให้ดีที่สุดและจะไม่เข้าไปข้องเกี่ยวใกล้ชิดกับผู้ชายคนไหนเด็ดขาด"

เยี่ยจิ่งหานกำมือแน่น

"สามีภรรยาในนาม? หนึ่งคือ เราเป็นสามีภรรยากันอย่างถูกต้องไม่ใช่แค่เพียงในนาม สองคือ ในท้องของเจ้ามีลูกของข้า ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เจ้าจะเป็นพระชายาเอกของข้า เข้าใจหรือไม่?"

กู้ชูหน่วนส่ายหน้า

บอกว่าเป็นเพียงการเล่นไปตามน้ำและแต่งงานเป็นสามีภรรยากันแค่ในนามเท่านั้นไม่ใช่หรือ?

เยี่ยจิ่งหานแทบคลั่ง

เขาตกหลุมรักผู้หญิงคนนี้ได้อย่างไรกันนะ?

หากเปลี่ยนเป็นผู้หญิงคนอื่น คงรีบเข้ามาเอาอกเอาใจเขาไปเสียนานแล้ว

จู่ๆ กู้ชูหน่วนก็ยิ้มออกมา "ท่านอ๋อง หรือว่าท่านจะตกหลุมรักข้าจริงๆ เสียแล้ว"

"เหลวไหล เจ้าเป็นคนเช่นไร ข้าจะตกหลุมรักเจ้าได้อย่างไร ข้าแค่คิดแทนลูกของข้าต่างหาก"

"ใช่ๆเพคะ ข้าเป็นคนไม่ดี แต่ท่านอ๋อง เรามาปรึกษากันหารือกันสักเรื่องได้หรือไม่ ข้าต้องการกลับไปเรียนที่สำนักศึกษาหลวง"

และเมื่อมองสีหน้าที่น่าเอ็นดูและแววตาที่น่าสงสารของนาง มือทั้งสองข้างสองเขาก็แข็งทื่อและปล่อยให้นางอ้อนวอนต่อไป เขาถึงขั้นรู้สึกสงสารกู้ชูหน่วนอยู่เล็กน้อย

เหตุการณ์ที่กู้ชูหน่วนต้องพบเจอนั้นเขาก็พอรับรู้มาอยู่บ้าง

นางสูญเสียแม่ของนางตั้งแต่ยังเด็ก อัครเสนาบดีรังเกียจแม่ของนางและรวมไปถึงรังเกียจนางด้วย ฉะนั้นชีวิตความเป็นอยู่ของนางที่จวนอัครเสนาบดีนั้นเป็นไปอย่างลำบากและน่าสงสาร นางมีชีวิตไม่ต่างจากคนใช้เลยแม้แต่นิดเดียว

และเมื่อนึกถึงตัวเขาเอง เขาก็สูญเสียเสด็จแม่ไปตั้งแต่เด็ก และเสด็จพ่อก็......

ตอนที่เขายังเป็นเด็ก เขาต้องการความรักความอบอุ่นจากพ่อแม่มากกว่าใครเป็นไหนๆ

มุมปากของเยี่ยจิ่งหานขยับเล็กน้อย "เช่นนั้นก็ได้ เจ้ายังคงร่ำเรียนที่สำนักศึกษาหลวงต่อไป แต่ห้ามไปยั่วยวนผู้ชายคนอื่น"

"เป็นเช่นนั้นแน่นอน ข้ามีสามีที่หล่อเหลาเช่นนี้แล้ว ข้าจะยังต้องการอีกเพื่ออะไร แต่เรายังสามารถปรึกษาหารือกันอีกสักเรื่องหนึ่งได้หรือไม่?"

หัวใจของเยี่ยจิ่งหานสั่นไหว

ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าเขาตกหลุมพรางของกู้ชูหน่วนเข้าอีกแล้ว?