กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 573

เงามีด คราบเลือดและดาบต่างกระจัดกระจายพลิ้วไหว

กู้ชูหน่วนและคนอื่นๆ ไม่อาจต้านทานต่อคนจำนวนมากได้และบาดแผลที่ได้รับก็ยิ่งสาหัสขึ้นเรื่อยๆ และต่างค่อยๆ เริ่มหมดเรี่ยวแรงลง

ผู้อาวุโสเผ่าเพลิงฟ้าออกคำสั่งยิงธนูนับหมื่นออกไปพร้อมกัน และลูกธนูแต่ละลูกก็ส่งเสียงทะลุทะลวงในอากาศ เพียงแค่ยิงไปโดนจะต้องตายลงอย่างไร้ข้อสงสัยอย่างแน่นอน

ทุกคนต่างคิดว่าครั้งนี้จะต้องถึงจุดจบเสียที แต่กลับคาดไม่ถึงว่ากลุ่มชายสวมหน้ากากที่กล้าหาญและเก่งกาจในการต่อสู้จะจู่โจมออกมาและเคลื่อนตัวตรงไปที่ผู้คนของเผ่าเพลิงฟ้า และยังทำให้นักธนูของเผ่าเพลิงฟ้าต่างพากันล้มลงทั้งหมด

ผู้ที่เป็นหัวหน้ากล่าวว่า "ไปทางนี้"

กู้ชูหน่วนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและเรียกสีชิ่นและไป๋จิ่นถอยออกไปพร้อมกันหัวหน้าผู้ที่ปกปิดใบหน้า

ไป๋จิ่นร่ายเวทมนตร์เกราะน้ำแข็ง จากนั้นจึงเกิดหมอกปกคลุมไปทั่วบริเวณทันที โดยเมื่อมองออกไปในระยะหนึ่งเมตรก็แทบไม่เห็นอะไร ฉะนั้นจึงง่ายที่จะปกป้องคุ้มครองพวกนางออกไปจากที่นั่น

จอมมารผู้ซึ่งกำลังต่อสู้อย่างสุดชีวิตก็รอให้กู้ชูหน่วนเรียกเขาเพื่อออกไปจากที่นี่พร้อมกัน แต่คิดไม่ถึงว่ากู้ชูหน่วนไม่แม้แต่จะเหลียวหลังกลับไปมอง และหมกมุ่นอยู่กับการหามเยี่ยจิ่งหานเพื่อถอยออกไป

จอมมารตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งและตกอยู่ในภวังค์ เขาเกือบจะถูกรองหัวหน้าเผ่าซือคงและผู้อาวุโสสูงเสวี่ยเยี่ยทำให้ได้รับบาดเจ็บสาหัส

"พี่หญิง ท่านลืมอะไรไปหรือไม่" จอมมารพูดขึ้นอย่างขุ่นเคือง

กู้ชูหน่วนพูดโดยไม่หันกลับไปมอง "หาวิธีออกไปเองละกัน"

"......"

ปัดโธ่......

พี่หญิงมีความเชื่อมั่นในตัวเขามากเกินไปหรือว่าเชื่อมั่นในตัวเองมากเกินไป?

นางไม่กลัวว่าเขาจะตายเลยหรือ?

และเมื่อมองไปยังเยี่ยจิ่งหานที่ถูกหามอยู่บนหลังของกู้ชูหน่วน เขาได้รับโอกาสในสิ่งที่เขา(จอมมาร)ไม่อาจได้รับ

จอมมารตะโกนต่อต้านด้วยเสียงดังกึกก้อง "อัยหยา พี่หญิง อาม่อก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นกัน ท่านรีบมาช่วยอาม่อหน่อยสิ"

จอมมารต้องหารสะบัดปลีกตัวออกจากพวกเขาทั้งสองคนและไล่ตามกู้ชูหน่วนไป แต่ผู้อาวุโสสูงเสวี่ยเยี่ยและรองหัวหน้าเผ่าซือคงกลับตามติดไม่ปล่อยราวกับกอเอี๊ยะหนังสุนัข ไม่ว่าจะสะบัดอย่างไรก็ไม่สามารถสะบัดออกไปได้ เขาโมโหจนอดไม่ได้ที่จะใช้กระบวนท่าขั้นสุด

เขาคิดว่า เขาได้ตะโกนออกไปแล้วว่าตัวเองได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้ อย่างน้อยกู้ชูหน่วนก็ต้องหันกลับมามองเขาบ้าง

เขากลับคิดผิดอีกครั้ง กู้ชูหน่วนได้หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยท่ามกลางปกป้องคุ้มครองของชายผู้ปกปิดใบหน้า

ระหว่างนั้นเขาได้ยินเสียงไม่ชัดเจนเพียงแค่ "รวมตัวกันที่นอกเผ่าเพลิงฟ้า หากเจ้าหนีออกมาไม่ได้ เช่นนั้นข้าและเยี่ยจิ่งหานจะมาช่วยเก็บศพของเจ้า"

"......"

รวมตัวกันที่นอกเผ่าเพลิงฟ้า?

นอกเผ่าเพลิงฟ้ายิ่งใหญ่ออกเช่นนั้น จะรวมตัวกันที่ไหนหรือ?

อะไรคือการหากหนีออกไปไม่ได้จะมาช่วยเก็บศพพร้อมกับเยี่ยจิ่งหาน?

เยี่ยจิ่งหานมีสิทธิ์อะไรมาช่วยนางเก็บศพของเขา?

เดิมทีจอมมารก็รู้สึกโกรธอยู่ก่อนแล้ว แต่รองหัวหน้าเผ่าซือคงและผู้อาวุโสสูงเสวี่ยเยี่ยกลับยิ่งไล่ตามเข้ามาใกล้ ทำให้จอมมารจึงรู้สึกเดือดพล่านขึ้นทันที

และไม่รู้ว่าเขาทำอย่างไร เพียงแค่เห็นสายตาที่ดุร้ายของเขา จากนั้นดอกลำโพงในมือของเขาก็พุ่งทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าและดอกลำโพงที่พร่างพรายก็ส่องแสงเปล่งประกายจนลืมตาไม่ขึ้น

ยอดฝีมือต่อสู้กัน ไม่แน่ผลแพ้ชนะก็อาจเกิดขึ้นได้ในพริบตา

ผู้อาวุโสสูงเสวี่ยเยี่ยและรองหัวหน้าเผ่าซือคงคิดไม่ถึงว่าเขาจะมีความสามารถถึงเพียงนี้ จึงถูกจอมมารทำร้ายอย่างบาดเจ็บสาหัส

แต่พวกเขาก็เป็นยอดฝีมืออันดับต้นๆ ของเผ่าเพลิงฟ้า ถึงแม้จะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่ไม่นานก็กลับมาล้อมรอบจอมมารเอาไว้ได้

"(เสียงดังกึกก้อง)......"

เกิดเสียงดังสั่นสะเทือนไปทั่วท้องฟ้าและดังกังวานไปทั่ว

ผลที่ตามมาของแรงสั่นสะเทือนทำให้เหล่ายอดฝีมือต่างยืนได้อย่างโซซัดโซเซไม่มั่นคง

บ้านเรือนและตำหนักต่างๆ ล้วนถล่มทลายกลายเป็นซากปรักหักพังในพริบตา

ภายในเส้นทางลับที่แคบยาว

กู้ชูหน่วนวางเยี่ยจิ่งหานที่อาการพิษเหมันต์กำเริบลงและหยิบเข็มทองออกมา จากนั้นพยายามช่วยให้พิษที่ไหลเวียนอยู่ในร่างกายของเขาคงที่

เป็นเวลานานกว่าที่จะสำเร็จและถอนหายใจด้วยความโล่งอก

"โชคดี แค่เพียงนิดเดียวเท่านั้น ไม่เช่นนั้นท่านไม่รอดแน่"

เยี่ยจิ่งหานไร้ซึ่งเรี่ยวแรง ไม่แม้แต่จะมีแรงพูดออกมาได้ ลมปราณภายในของเขาลดลงและหวังว่าจะฟื้นคืนพละกำลังได้ในเร็ววัน

"พี่หญิง ท่านลืมอาม่อไปแล้วหรือ อาม่อเกือบจะถูกพวกเขาฆ่าทิ้งเสียแล้ว"

จอมมารทำเสียงสะอึกสะอื้น ราวกับกำลังบ่นถึงความคับข้องใจ

เขามีรูปลักษณ์ที่โดดเด่น โดยเฉพาะดวงตาสีฟ้าและสีฟ้าคู่นั้นที่กะพริบและมีน้ำตาคลออย่างน่าสงสาร

กู้ชูหน่วนหัวเราะอย่างเขินอาย "จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไรล่ะ ข้าก็กำลังจะออกไปหาเจ้านี่ไง"

"จริงหรือ?" จอมมารทำทีท่าเหลือเชื่อ

ตอนแรกที่นางพาผู้คนหลบหนีออกไปนั้น นางไม่แม้แต่จะหันหลังกลับไปมองด้วยซ้ำ

"จริงแท้แน่นอนว่าทองคำเสียอีก"

เดิมทีกู้ชูหน่วนไม่ต้องการพูดปลอบเขา แต่เมื่อเห็นเสื้อผ้าของเขาเป็นรอยไหม้และยังมีเลือดไหลออกมาจำนวนมาก ทำให้นางอดไม่ได้และรู้สึกใจอ่อน

เจ้าหมาน้อยคนนี้โดยปกติแล้วเป็นคนอนามัยและรักความสะอาดอย่างมาก หากสถานการณ์ไม่บีบบังคับ เช่นนั้นแล้วเขาจะปล่อยให้คนอื่นมาเผาเสื้อผ้าของเขาได้หรือ และมีหรือที่เขาจะยอมปล่อยให้เลือดไหลหยดลงบนเสื้อผ้าของเขาได้

การต่อสู้เมื่อสักครู่นั้น คาดว่าเขาคงเหน็ดเหนื่อยและลำบากอย่างมาก

อาจเป็นเพราะแววตาของนางนั้นเด่นชัดเกินไป จากนั้นจอมมารจึงเห็นว่าเสื้อผ้าของเขาทั้งสกปรกเลอะเปรอะเปื้อนทั้งฉีกขาด และสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป

เห็นเพียงแสงสีแดงที่แวววับ จากนั้นจอมมารก็ได้หายตัวไป

"ใครกล้าแอบดูข้า ข้าจะควักลูกตาของคนนั้นเสีย พี่หญิง ท่านก็ห้ามมอง"

กู้ชูหน่วน "......"

ใครจะอยากไปมองเขา

คนหลงตัวเอง

ใครบ้างที่ไม่มีรอยคราบเลือดเหมือนอย่างเขา?

มีใครบ้างที่ไม่มีรอยมีดรอยดาบบนร่างกาย

สีชิ่นและไป๋จิ่นผู้หญิงสองคนนี้ และยังมีคนอีกจำนวนมากที่นางยังไม่ได้บอก เขาจะมาเซ้าซี้อะไร?