กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 594

"เยี่ยเฟิง ทำไมถึงเป็นเจ้า"

ทะเลสาบหัวใจที่สงบของกู้ชูหน่วนราวกับมีหินก้อนใหญ่มากระทบและเกิดเป็นคลื่นซัดปั่นป่วน

"เจ้ายังมีชีวิตอยู่ เจ้ายังมีชีวิตอยู่จริงๆ"

กู้ชูหน่วนพูดขึ้นด้วยความตื่นเต้นและยื่นมือออกไปสัมผัสใบหน้าที่หล่อเหลา

จากนั้นมือสังหารชุดดำก็หันกลับมาอย่างเยือกเย็น ราวกับรังเกียจที่มีคนมาสัมผัสโดนเขา

หัวใจที่ตื่นเต้นของกู้ชูหน่วนก็แตกสลายลง มือทั้งสองข้างก็หยุดชะงักลงกลางอากาศ

"เจ้าไม่ใช่เยี่ยเฟิง เจ้าคือใคร?"

หากเป็นเยี่ยเฟิง เขาต้องมีความสุขอย่างมากที่เห็นนาง

แววตาของเยี่ยเฟิงไม่เย็นชาเช่นนี้และร่างกายก็ไม่เย็นชาเช่นนี้

ไม่ว่าจะได้รับการปฏิบัติที่ไม่เป็นธรรมสักเพียงใด เขาก็มีจิตใจดีและอ่อนโยน

กู้ชูหน่วนสังเกตชายชุดดำอย่างละเอียดถี่ถ้วน

ชายที่อยู่ตรงหน้าหน้าตาเหมือนกับเยี่ยเฟิงมาก ราวกับถูกแกะสลักจากแม่พิมพ์เดียวกัน คิ้วที่สวยงามเหมือนกัน ดวงตาที่สดใสและท่าทางสง่างาม เมื่อยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนก็สามารถตกเป็นที่ดึงดูดสายตาได้ง่าย

สิ่งเดียวที่ไม่เหมือนก็คือ ฝีมือการต่อสู้ของเขาเมื่อเทียบกับเยี่ยเฟิงแล้ว ดีกว่าไม่ใช่แค่เพียงเล็กน้อย

และยังมีความเย็นชาของเขาที่เหมือนกับวิญญาณร้ายที่หลุดออกมาจากนรก ไร้ความรู้สึกโดยสิ้นเชิง

ท่าทางที่ดูเย็นชาเช่นนี้ เหมือนกับเครื่องมือการสังหารมนุษย์ไม่ผิด เพียงแค่คนอื่นให้เขาทำอะไร เขาก็จะทำตาม

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับคำถามของนาง ชายชุดดำยังคงนิ่งเงียบไม่พูดอะไร

กู้ชูหน่วนรีบมองไปยังมือซ้ายของเขา

ฝ่ามือซ้ายของเขามีความด้านและหนา คาดว่าคงเกิดจากการฝึกซ้อมวิทยายุทธมาเป็นเวลาหลายปี

กู้ชูหน่วนอยากรู้ว่ามือซ้ายของเขามีรอยแผลอะไรบ้าง แต่นางก็ผิดหวัง

มือซ้ายของเขา นอกจากรอยแผลเป็นลึกสองสามรอยบนแขนของเขาที่ถูกหมาป่าหิมะตะครุบแล้ว ก็ไม่มีรอยแผลใดๆ อีกเลย

ไม่ใช่มือซ้ายของเยี่ยเฟิง

มือซ้ายของเยี่ยเฟิงถูกผู้นำกองธงกล้วยไม้บดขยี้จนแตกละเอียด กระดูกเคลื่อนที่ และฝ่ามือก็ถูกผู้นำกองธงกล้วยไม้ใช้ดาบฟันและมีรอยแผลเป็นมาตลอด

ความหวังที่เพิ่มขึ้นของกู้ชูหน่วนค่อยๆ กลับกลายเป็นความผิดหวัง

ไม่ว่าเขาจะเป็นใคร แต่เป็นเพราะว่าเขาหน้าตาเหมือนกับเยี่ยเฟิง ฉะนั้นนางจึงไม่อาจอยู่เฉยได้

กู้ชูหน่วนหยิบดาบอ่อนที่เอวออกมาและขับใช้กำลังภายใน จากนั้นฟันลงไปที่เส้นใยแมงมุมอย่างโหดเหี้ยม

"ปัง......"

เส้นใยแมงมุมไม่ได้ถูกฟันขาด

แต่กลับกลายเป็นนางที่กระเด็นออกไป

นางที่เดิมทีได้รับบาดเจ็บสาหัส เพราะการใช้กำลังภายในอีกครั้งจึงทำให้กระเด็นออกไป จึงทำให้บาดแผลมีเลือดไหลออกมาอีก

"บัดซบ เจ้าดูสิ่งที่เจ้าทำสิ หากเจ้าไม่ทำร้ายข้าก่อนหน้านี้ เช่นนั้นเส้นใยแมงมุมนี้ก็ถูกฟันจนขาดไปนานแล้ว"

"......"

"ช่างเถอะ พูดกับเจ้าก็เหมือนสีซอให้ควายฟัง"

"......"

กู้ชูหน่วนลุกขึ้นและเอามือข้างหนึ่งกุมท้องที่เจ็บปวด อีกมือหนึ่งก็ลูบใต้คาง

ใยแมงมุมนี้ไม่รู้ว่าชักใยขึ้นได้อย่างไร ทั้งเหนียวทั้งแข็ง

ดาบอ่อนของนางเกือบจะถูกดูดเข้าไป

และสิ่งสำคัญก็คือเส้นใยแมงมุมนี้มีความโปร่งแสง หากไม่ระมัดระวังก็จะถูกติดกับใยแมงมุม

ชายหนุ่มคนนี้นับว่าโชคดีมาก อย่างน้อยแมงมุมก็ตายไปแล้ว ไม่เช่นนั้นเขาต้องถูกกินแน่ๆ

กู้ชูหน่วนพยายามอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่สามารถช่วยชายหนุ่มออกมาได้

น่าเสียดายที่มาอย่างรีบร้อนและการเคลื่อนไหวก็รวดเร็วเหลือเกิน ทำให้ฝูกวงไม่ได้ตามมาด้วย ไม่เช่นนั้นฝูกวงอาจจะมีวิธีช่วยชีวิตเขาออกมาก็ได้

ทันใดนั้น กู้ชูหน่วนนึกอะไรขึ้นได้และริมฝีปากสีแดงระรื่นก็ยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

นางหยิบตะบันไฟออกมาจากวงแหวนอวกาศและจุดไฟ จากนั้นวางไปที่ใยแมงมุมเพื่อให้มันถูกเผา

ใยแมงมุมที่คงกระพัน แข็งและเหนียว ดาบและกระบี่ไม่สามารถทำอะไรได้ เมื่อสัมผัสกับไฟ มันก็ลุกขึ้นเป็นไฟ ดูท่าจะกลัวไฟเอามาก

"ปัง......"

"บาดแผลที่มือจัดการเสร็จเรียบร้อยแล้ว บาดแผลที่ร่างกายของเจ้าสาหัสกว่า ข้าจำเป็นต้องฉีดเสื้อผ้าของเจ้าออก เจ้าคงไม่คิดว่าข้าลวนลามเจ้าหรอกใช่หรือไม่?"

กู้ชูหน่วนรออยู่นาน แต่ชายหนุ่มชุดดำก็ไม่ตอบอะไร

นางยิ้มให้กับตัวเอง "เหตุใดข้าถึงลืมไปแล้วว่าเจ้าเป็นคนใบ้ เลือดและผิวหนังของเจ้าติดแน่นกับเสื้อผ้าแล้ว ตอนที่ถอดเสื้อออกอาจจะเจ็บเล็กน้อย เจ้าอดทนเอาไว้นะ"

กู้ชูหน่วนพูดจบก็หยิบมีดเล่มเล็กออกมาและค่อยๆ ปาดเสื้อผ้าของเขา

เป็นอย่างที่คิดไว้ เลือดและผิวหนังของเขาเกาะแน่นกับเสื้อผ้า และบาดแผลบางบริเวณก็เริ่มมีหนอง ซึ่งน่าหวาดกลัวและร้ายแรงกว่าที่นางคิดเอาไว้

ไม่ว่ากู้ชูหน่วนจะระมัดระวังมากเพียงใด ก็มีหลายครั้งที่ฉีกไปโดนผิวหนังของเขา

"เจ็บมากใช่หรือไม่"

นางเงยหน้าขึ้น และสิ่งที่เข้ามาในดวงตาของนางคือการแสดงออกที่เย็นชาของชายหนุ่มชุดดำ

คนปกติหากได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้ คงร้องออกมาตั้งนานแล้ว

แต่เขา......แม้แต่คิ้วก็ไม่ขยับเลยสักนิด ราวกับผิวหนังที่ถูกฉีกขาดนั้นไม่ใช่ของเขายังไงยังงั้น

มุมปากของกูู้ชูหน่วนขยับเล็กน้อย และนางไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรออกมาดี

ผู้ชายคนนี้ เขาคงจะได้รับบาดเจ็บบ่อยครั้ง ฉะนั้น......คงคุ้นเคยแล้วกระมัง......

ราวกับชายหนุ่มชุดดำจะรู้ว่ากู้ชูหน่วนต้องการจะทำอะไร เขาฝืนอดทนและยื่นมือออกมาฉีดเสื้อผ้าของเขาขาดลง

ได้ยินเพียง "แกร่ก" ชุดสีดำก็ถูกฉีกออกและมีเลือดและชิ้นเนื้อของเขาหลุดออกไปด้วย เผยให้เห็นร่างกายส่วนบนที่มีรอยบาดแผลจำนวนมากที่เป็นปริศนาต่อหน้ากู้ชูหน่วน

ในหัวของกู้ชูหน่วนเกิดเสียงดังและเกิดจะเป็นลมหมดสติไป

ร่างกายนี้มีรอยบาดแผลมากกว่าเยี่ยเฟิงค่อนข้างมาก

ตั้งแต่คอลงมาล้วนมีบาดแผลจำนวนนับไม่ถ้วน

มีทั้งรอยแส้ ดาบ กระบี่ ง้าวและอื่นๆ อีกมากมาย ขนาดใหญ่และขนาดเล็กเต็มไปหมด

มีหลายแห่งที่บาดเจ็บจนกระดูกโผล่ออกมา

สามารถเห็นได้ว่า ผู้ชายคนนี้ตั้งแต่เล็กจนโต เขาเผชิญกับการต่อสู้ฆ่าฟันมาอย่างโชกโชนนับไม่ถ้วน

บาดแผลใหม่เข้าไปเติมในบาดแผลเก่าของเขา รอยแผลที่ถูกหมาป่าหิมะตะครุบและกัดจนเป็นแผล รวมไปถึงรอยกัดของแมงมุมและอื่นๆ แต่ละบาดแผลล้วนลึกจนแทบเห็นไปถึงกระดูก

และแม้แต่กระดูกของเขาก็หักไปหลายเส้น