กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 716

ในห้องขังเกือบร้อยห้องนางต้องการค้นหาไปจนถึงเมื่อไหร่ก็มิอาจรู้ได้

“ไม่เช่นนั้นข้าจะลองไปถามคนดู”

“ถามว่าอะไร? เจ้าไม่เห็นหรือว่าที่นี่ไม่มีทหารยามเลยสักคน?” แม้ว่าจะมีก็ไม่สามารถถามได้โดยตรงนี่นา

"เห็นแล้ว"

“ที่นี่คือสถานที่ที่เผ่าหยกใช้กักขังผู้ร้ายสำคัญ ซึ่งตามหลักแล้วน่าจะได้รับการคุ้มกันอย่างหนาแน่น แต่ที่นี่ไม่มีผู้ใดคุ้มกันเลยแม้แต่ผู้เดียวซึ่งแสดงให้เห็นว่าที่นี่ไม่ธรรมดา บางที......อาจมีบางสิ่งที่เป็นอันตรายอยู่ที่นี่หรือมีกลไกกับดักที่ร้ายกาจอยู่"

“มีกลไกและค่ายกลอยู่แต่พวกเราก็ได้ทำลายแล้วไม่ใช่หรอกหรือ?”

"......"

กู้ชูหน่วนเกียจคร้านเกินกว่าจะพูดจาไร้สาระกับเขา

เวลาดื่มเหล้าเมาไร้ซึ่งสติ

เวลาที่ไม่ดื่มเหล้าก็ไร้สติเช่นเดียวกัน

นางจะรู้ได้อย่างไรว่ากลไกของค่ายกลได้ถูกทำลายไปแล้วหรือไม่?

แล้วนางจะรู้ได้อย่างไรว่าดึงเวลาต่อไปเช่นนี้แม้ว่าจะหาเหวินเส่าอี๋พบแล้วมีความจำเป็นอันใด

เดินไปยังเบื้องหน้าตลอดทางโดยที่ในใจของกู้ชูหน่วนรู้สึกเป็นกังวลเหลือคณาแต่ไม่กล้าแสดงออกกลับฝืนบังคับให้ตัวเองยิ่งสงบมากขึ้น

หากว่านางเดาไม่ผิด ที่นี่น่าจะมีห้องขังเก้าสิบเก้าห้อง

แต่ละห้องอยู่ค่อนข้างห่างกันและมีกลไกอยู่ตรงกลางทั้งสิ้น

นางทำได้เพียงแค่ไปตามหาได้ทีละห้องๆ ทำลายกลไกทีละห้องๆ

กู้ชูหน่วนหลับตาลง สมองครุ่นคิดหมุนไปอย่างรวดเร็ว

ผ่านไปสักพักหนึ่งนางก็ลืมตาขึ้นทันที ความวิตกกังวลและความตื่นตระหนกในดวงตาได้มลายหายไปและเข้ามาแทนที่ด้วยความแน่วแน่

"เหวินเส่าอี๋อยู่ในห้องขังที่ลึกที่สุดของห้องขังห้องหนึ่ง"

"เจ้ารู้ได้อย่างไร?"

“หึ......เนื่องจากความเกลียดชังของเผ่าหยกที่มีต่อเผ่าเพลิงฟ้า และเขาเป็นนายน้อยของเผ่าเพลิงฟ้าซึ่งเป็นผู้ที่สูงที่สุดนอกจากฐานะของหัวหน้าเผ่าและผู้อาวุโสสูงสุด"

กู้ชูหน่วนชี้นิ้วเท้าพร้อมใช้เชือกกระโดดลงไปในเหวอีกครั้ง

ผู้อาวุโสหกกระทืบเท้าด้วยความโมโห

ไม่ได้บอกว่ามีกลไกค่ายกลอันทรงพลังหรืออันตรายที่ไม่ชัดแจ้งไม่ใช่หรือไม่? เหตุใดถึงได้กระโดดลงไปเช่นนี้หล่ะ?

ผู้อาวุโสหกรีบกระโดดตามลงไป

ขณะที่กระโดดลงไปได้ครึ่งทาง ทันใดนั้นงูยักษ์ตัวหนึ่งก็ได้ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับอ้าปากอันเปื้อนเลือดมาทางพวกเขาอย่างเหี้ยมโหด

กู้ชูหน่วนรู้ว่าต้องการเรียกเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ออกมาหากว่าไม่มี่สิ่งหลอกล่อมันไม่มีทางตื่นขึ้นมา

กู้ชูหน่วนดึงมันออกมาจากข้อมือแล้วโยนเข้าไปในปากของงูยักษ์

จริงตามนั้นแม้ว่าเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์จะห่วงนอนทว่าความอันตรายมาถึงก็ได้ตื่นขึ้นมาและแปรเปลี่ยนร่างในทันทีเป็นงูยาวตัวหนึ่งแกว่งหางไปมาและเคลื่อนที่ไปในทิศทางหนึ่งเพื่อหลีกเลี่ยงการกลืนกินของงูใหญ่ได้อย่างหวุดหวิด

“เทพยดาของข้ม นายท่าน ท่านคิดที่จะผลักเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ไปสู่หนทางตายหรือ?”

กู้ชูหน่วนเหลือบมองที่เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์อย่างเย็นชา ซึ่งความเร็วนั้นยังคงไม่เปลี่ยนแปลงและดูเรื้องราวต่อไป

งูยักษ์ไล่ล่าตามกู้ชูหน่วน

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์แยกเขี้ยวและแลบลิ้นเสียงฟ่อๆขึ้น

“แม้ว่านายท่านของข้าจะโหดร้ายไร้เมตตาต่อข้า แต่ข้าไม่สามารถทำผิดต่อนางได้ เจ้ามันงูน้อยตัวหนึ่งก็ยังกล้ามารังแกนายท่านของข้า มาดูกันว่าข้าจะจัดการกับเจ้าอย่างไร”

ผู้อาวุโสหกเดินตามหลังอยู่พร้อมกลืนน้ำลาย

นี่คือ......

ยังเป็นงูน้อย?

เขารีบตามติดด้วยความเร็ว

งูยักษ์สองตัวกำลังต่อสู้กันเสียงดังตุ๊บๆตั๊บๆโดยที่พื้นดินขุนเขาสั่นสะเทือนไปหมด

กู้ชูหน่วนไม่ได้ใส่ใจ

เมื่อเห็นว่าใกล้จะถึงจุดต่ำที่สุดของเหวแล้วก็ได้เกิดค่ายกลสังหารที่มีรัศมีอันน่าสะพรึงกลัวขึ้นในทันที

กู้ชูหน่วนหลอกล่อค่ายกลสังหารไปยังผู้อาวุโสหกให้ผู้อาวุโสหกทำลายค่ายกล ส่วนตนเองหา โอกาสตกลงไปที่ก้นเหวเสียงดังตุ๊บ

“อาหน่วน ท่านก็ช่างไร้คุณธรรมเกินไปแล้วถึงกับกล้าใช้ข้าเป็นโล่กำบัง ข้าอายุก็ปูนนี้แล้วท่านก็ไม่กลัวว่าข้าจะสิ้นลมหายใจที่นี่”

“ใช่สิ ก้นเหวไร้สิ้นสุดนั้นน่ากลัวแต่ผู้ที่ถูกจองจำแต่ละคนถูกขังอยู่ในห้องหินเพียงลำพัง ข้าก็ไม่รู้ว่าเหตุใดเขาถึงเป็นข้อยกเว้น”

"......"

ในใจของกู้ชูหน่วนกำลังเลือดหลั่งริน

บาดแผลของเหวินเส่าอี๋ถูกพันเอาไว้แล้ว แต่ก้อนเนื้อมากมายในร่างที่ถูกกัดออกเสียจนเขาจะต้องเจ็บปวดทรมานมากเพียงใดและต้องใช้เวลานานเท่าใดกว่าจะงอกคืนกลับมาได้

หรือแม้กระทั่งว่า......

เลือดเนื้อเหล่านี้อาจจะไม่สามารถงอกขึ้นมาใหม่ได้เลยตลอดไป......

เปิดเสื้อผ้าเลือดของเขาออก นางเริ่มมองดูกระดูกซี่โครงของเหวินเส่าอี๋

กระดูกซี่โครงของเขานั้นเป็นผู้อาวุโสหกที่ปรานีจึงละไม่ได้ทำให้หักทั้งหมด เหลือไว้เล็กน้อยให้มีโอกาสฝึกวรยุทธ์ใหม่ได้อีก

แต่ว่า......

ด้วยการกัดของอสุรกาย กระดูกซี่โครงของเขาถูกฉีกขาดออกจากกันอย่างสมบูรณ์

เหวินเส่าอี๋......

กลายเป็นผู้ที่ไร้ประโยชน์ไปแล้วจริงๆ

กระดูกซี่โครงหักไปหมดแล้ว ชั่วชีวิตนี้เขาไม่มีทางฟื้นฟูวรยุทธ์ได้เสียแล้ว......

สีหน้าของผู้อาวุโสหกดูไม่ได้ขึ้นมาในทันใด

เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้? ข้าได้ลงมือโดยปรานีไว้อย่างชัดแจ้ง......อาหน่วนข้าไม่รู้จริงๆว่ามีอสุรกายมากมายเช่นนี้ที่ก้นของเหวไร้สิ้นสุด หากข้ารู้ตีให้ตายข้าก็จะไม่แนะนำให้เจ้าขังเจ้าสุนัขตัวนี้ไว้ที่นี่"

"เหวไร้สิ้นสุดไม่ได้มีสัตว์ร้ายมากมายเหล่านี้จริงๆ มีเพียง......ชั้นล่างสุดเท่านั้น"

และชั้นล่างสุดก็ใช้กักขังคนของเผ่าเพลิงฟ้าโดยเฉพาะ

ผู้อาวุโสหกมองดูโครงกระดูกจนทั่ว

โครงกระดูกเหล่านี้ยังมีเสื้อผ้าบางส่วนที่ยังมองเห็นได้ชัดเจน และเสื้อผ้าบนศพแต่ละศพเป็นชุดของเผ่าเพลิงฟ้า

และท่าทางการตายของพวกเขาส่วนใหญ่ถูกกัดโดยเป็นการผลัดกันกัด จนท้ายที่สุดแขน ต้นขา และร่างกายของก็ถูกฉีกขาดจนตายทั้งที่มีชีวิต

ความสำนึกผิดและความรู้สึกผิดลอยขึ้นในใจของผู้อาวุโสหก