กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 807

“……..”

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์กล่าววาทะที่เต็มไปด้วยสัจธรรมว่า“นายท่าน สิ่งของที่นี่หลายอย่างล้วนไม่เท่าไหร่ ธรรมดางั้นๆแหละ”

“พูดไร้สาระอีกประโยคหนึ่งล่ะก็ ต่อไปไม่ต้องติดตามข้าแล้ว ข้าไม่รู้จักเจ้า”

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์หน้าห่อเหี่ยวใจ นับห้านิ้วอย่างเศร้าสร้อย

“ไม่มีทาง”

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เลยนับสี่

“ตัวเดียว มากกว่านี้ไม่ได้แล้ว”

“นายท่าน ตัวเดียวไม่พอเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ยัดซอกฟันเลย อย่างไรก็ต้องสี่สิบตัว”

กู้ชูหน่วนแสยะริมฝีปาก

นางนับว่าเข้าใจแล้ว

ร่วมมือกับงูตัวนี้ มันเป็นงูที่ละโมบ ทำอะไรนิดหน่อยล้วนต่อรองราคา

ไม่รู้ว่านิสัยนี้ใครเป็นคนเลี้ยงสอนมา

“ไม่มีสิ่งใดต้องคุย อยากย้ายก็ย้าย ไม่ย้ายอีกสักครู่ข้าจะให้เจ้าเสือน้อยย้าย”กู้ชูหน่วนหลับตา กระแทกเส้นวรยุทธ์อย่างต่อเนื่อง

นางรู้สึกว่าพลังมหาศาลกำลังโจมตีนางอย่างต่อเนื่อง ราวกับว่ามันกำลังจะระเบิดออกอย่างรุนแรง

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ได้ยินว่าเจ้าเสือน้อยเลยไม่พอใจขึ้นมาทันที มันถามอย่างต่อเนื่องว่า“เจ้าเสือน้อยคือใครกัน นายท่าน ท่านรับสัตว์เลี้ยงตัวโปรดมาใหม่ใช่หรือไม่ เพราะฉะนั้นเลยไม่ต้องการเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์”

“………”

ปัดโธ่ มันไม่เห็นนางทุกข์ระทมหรือ?

ยาอายุวัฒนะของระดับสองชั้นบน พลานุภาพแรงเกินไปแล้ว

ร่างกายของนางคล้ายดั่งยืดอดทนถึงขั้นสูงสุดแล้ว

กู้ชูหน่วนใช้ความทรงจำที่หลงเหลืออยู่ในสมอง ดูดซับพลานุภาพของยาอายุวัฒนะอย่างต่อเนื่อง

ข้างหูยังมีเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ที่บ่นพึมพำไม่หยุด

“นายท่าน เมื่อก่อนท่านเคยบอกว่ารับแค่เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ ท่านกลืนคำพูดได้อย่างไร ท่านทำข้อตกลงกับเจ้าเสือน้อยแล้ว?เหมือนจะยังไม่ได้ทำข้อตกลง ท่านขับไล่มันไปได้ไหม?”

“นายท่าน…..ฮือๆ…เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เสียใจ เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์รอท่านมาหลายปี ตามหาหลายปี ไม่ง่ายที่จะได้เจอท่านอีกครั้ง เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ไม่อยากเป็นงูน้อยที่ไร้แม่”

กู้ชูหน่วน“…….”

“นายท่าน……”

กู้ชูหน่วนกระอักอาเจียนเลือดสีดำพุ่งออกมา นางใช้มือทั้งสองข้างยันไว้ พยายามไม่ให้ตนเองล้ม

ร่างกายของนางมีแสงสว่างโชติช่วง ทำให้ห้องลับส่องสว่างราวกับกลางวัน

บุกทะลวงตีแตกแล้ว….

นางตีแตกแล้ว

จากจุดเส้นวรยุทธ์ชั้นห้าตีแตกถึงจุดเส้นวรยุทธ์ที่หกแล้ว

ถึงแม้ไม่มาก แต่ก็นับว่ามีผลสำเร็จ

เห็นเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ยังเกาะแกะพัวพันอยู่

กู้ชูหน่วนเลยชี้เลือดสีดำบนพื้น

“น้องงู เจ้าแทบอยากจะให้ข้าตายทันที หรือว่าเจ้าตาลายตาบอด ไม่เห็นข้ากินยาอายุวัฒนะ ต้องการปรับสมดุลเส้นลมปราณ หลอมละลายยาอายุวัฒนะ?”

“แม้แต่ยาอายุวัฒนะระดับเจ็ดยังเคยกิน ระดับสองอันจิ๊บจ๊อยไม่สามารถทำอันตรายแก่นายท่านได้หรอก”

ต่อให้นายท่านเปลี่ยนร่าง ก็ไม่มีทางเกิดอันตรายอะไรเหมือนเดิม

นายท่านไม่ใช่คนที่ยืมร่างกายคนใช้แบบทั่วไปมั่วซั่ว

นางเลือกร่างกายนี้ แน่นอนว่าร่างกายนี้จะต้องมีเอกลักษณ์ของนาง

กู้ชูหน่วนขมวดคิ้ว กล่าวว่า“ระดับเจ็ด เจ้าบอกว่าข้าเคยกินยาอายุวัฒนะระดับเจ็ด?”

ยาอายุวัฒนะระดับเจ็ดแข็งแกร่งมาก เป็นไปได้อย่างไร?

อีกอย่างหากนางเคยกินระดับเจ็ด จนถึงตอนนี้จะเป็นจุดเส้นวรยุทธ์อันจิ๊บจ๊อยหรือ?

เกรงว่าตีแตกระดับหนึ่งนานแล้วแหละ

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เบ้ปาก สายตาคลุมเคลือ

“ในฝันเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เห็นนายท่านเคยกินยาอายุวัฒนะระดับเจ็ด”

กู้ชูหน่วนแสยะริมฝีปากขึ้น

“เก็บของเข้าไปหรือยัง?”

“ยังเลย”

“เช่นนั้นยังไม่รีบไปเก็บอีก”

“ที่นี่ไม่มีของดีอะไร มีอะไรน่าเก็บ มิสู้ไปเก็บของอร่อยที่ห้องครัว”

พอเห็นกู้ชูหน่วนสีหน้าอึมครึม เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เลยรีบตอบรับ

“ได้ๆๆๆ เก็บก็เก็บ แค่นายท่านพูดเจ้าเสือน้อย….”

“เก็บดีๆอย่างว่าง่าย อีกสักครู่ข้าจะตรวจสอบ ข้าจะไปที่ห้องกลั่นยาก่อน เจ้าจัดการเรียบร้อยแล้ว มาหาข้าที่ห้องกลั่นยา”

กู้ชูหน่วนไปแล้ว เหลือไว้เพียงเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์

เสี่ยวจิ่วเอ๋อกวาดสายตามองวัตถุที่ล้ำค่าเต็มห้อง

มันยังมีเก้าหัวด้วย

เจ้าเสือน้อยมึนงง ราวกับคิดไม่ถึงว่างูตัวหนึ่งจะมีเก้าหัวได้

มันอ้าปากพ่นเปลวไฟออกมา เปลวไฟขนาดใหญ่เผาไหม้ตู้ที่หอเจินเป่าทั้งหมด

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ไม่ยอม อยากจะโชว์ฝีมือเช่นกัน

กู้ชูหน่วนเห็นเปลวไฟยิ่งโหมกระหน่ำมากขึ้น เขม่าควันหนาทึบ

นางรีบกล่าวรั้งไว้ว่า“หยุด รีบหยุดเดี๋ยวนี้”

“นายท่าน มันกลั่นแกล้งข้า”

“โฮกๆ….”

เจ้าเสือน้อยก็ต่อต้านปฏิเสธ กรงเล็บชี้ที่บาดแผลบนร่างกาย พึมพำความคับข้องใจ

เขม่าควันหนาทึบลอย คนของตระกูลไป๋หลี่ไม่ได้โง่ เสียงเตือนภัยจึงดังขึ้น

“มีผู้บุกรุก มีผู้บุกรุกเข้ามาแล้ว”

“กระจายกำลัง เตรียมมือธนู อย่าปล่อยให้หนีไปได้แม้แต่คนเดียว”

กู้ชูหน่วนสีหน้าเปลี่ยน

“ดูที่พวกเจ้าทำ ยังงงอะไรอยู่อีก รีบหนีสิ”

กู้ชูหน่วนเผ่น และนำยาอายุวัฒนะที่นางกลั่นหลอมทั้งหมดเข้าไปในวงแหวนอวกาศ

ราวกับเจ้าเสือน้อยรู้อะไร มันไม่หยุดที่จะช่วยนางเก็บยาอายุวัฒนะกับเครื่องปรุงยาสมุนไพร จนกระทั่งเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ที่อยู่ด้านข้างไม่อยากเก็บของ ยังเริ่มทยอยเก็บของ เหมือนมีโจรเข้าหมู่บ้าน

“พอแล้ว เจ้าย้ายตู้เหล่านั้นทำไม ตู้ไม่คุ้มเงิน รีบหนี”

“โฮก….”

“แย่ละ หอเจินเป่าถูกล้อมไว้ เกรงว่ายากที่พวกเราจะออกไปแล้ว”

กู้ชูหน่วนมองเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ แล้วมองเจ้าเสือน้อย ทันใดนั้นได้หัวเราะใส่เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์อย่างเยือกเย็น

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ชะงักงัน

รอยยิ้มสับปลับ….

เหตุใดมันรู้สึกว่าไม่ชอบมาพากลนะ….

นายท่านคงไม่มีทางเอามันมาออกอุบายรับมือกับพวกคนเลวหรอกนะ

“ซือๆๆๆ…นายท่าน เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์นึกได้ว่ามีเรื่องที่จะต้องจัดการ เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ออกไปจัดการก่อนนะ”

กู้ชูหน่วนดึงหางมันขึ้น ยิ้มอย่างเยือกเย็น“เจ้ามีเรื่องที่ต้องจัดการจริง เจ้าได้โปรดจัดการสักหน่อย”