กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 810

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ต้องการที่จะยับยั้ง แต่ก็สายเกินไปแล้ว

สัญญาเลือดได้ถูกสร้างขึ้นแล้ว

กู้ชูหน่วนรู้สึกว่าในหัวของนางมีเสียงหึ่ง ๆ ราวกับว่าถูกฟ้าผ่า

และพลังของนางก็ทะยานขึ้นสูงในทันที

จากวรยุทธ์ระดับหก ขึ้นไปเป็นวรยุทธ์ระดับเก้า

สิ่งที่ทำให้นางประหลาดใจที่สุดคือนางเข้าใจคำพูดขอเจ้าเสือน้อย

"นายท่าน ๆ ต่อไปเราก็จะเป็นหนึ่งเดียวกันแล้ว"

"เป็นหนึ่งเดียวกัน？ เป็นหนึ่งเดียวกันอย่างไร？"

"ในระหว่างที่เราทำสัญญากัน หากท่านตาย ข้าก็จะตายไปด้วยกันกับท่าน"

กู้ชูหน่วนยกมุมปากขึ้น "แล้วหากเจ้าตาย ข้าก็จะตายไปกับเจ้าด้วย"

"สัญญาของเราตกลงกันไม่ใช่สัญญาความตาย หากข้าตาย ท่านจะไม่ตาย เพียงแต่ตายไปแล้วครึ่งหนึ่ง"

เมื่อกู้ชูหน่วนได้ยินประโยคในครึ่งแรก สีหน้าของนางดูโล่งใจ แต่เมื่อได้ยินประโยคครึ่งหลัง สีหน้าของนางก็ทรุดลง

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์โกรธมาก

"ใครให้เจ้าทำสัญญากับนายท่านของข้า？เจ้ารีบยกเลิกสัญญาเดี๋ยวนี้"

"สัญญาได้ถูกสร้างขึ้นแล้ว ไม่สามารถทำลายได้"

เจ้าเสือน้อยดูภาคภูมิใจ

เดิมทีมันก็ไม่รู้เช่นกัน

เป็นเพราะมันติดตามนายท่านเข้าไปในตระกูลไป๋หลี่ และได้ยินผู้คนในตระกูลไป๋หลี่พูด

เจ้าเสือน้อยยิ้มจนเห็นฟัน และดวงตาของมันก็หรี่ลงเป็นเส้น

"นายท่าน การทำสัญญายังมีข้อดีอีกอย่าง นั่นก็คือยิ่งสัตว์เลี้ยงที่ทำสัญญามีพลังแข็งแกร่งมากเท่าไหร่ พลังของท่านก็จะยิ่งแข็งแกร่งมากขึ้นเท่านั้น"

"งั้นหรือ？เช่นนั้นข้าสามารถทำสัญญากับอสุรกายหลายตัวได้หรือไม่？"

กู้ชูหน่วนมองไปที่เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ สายตาของมันดูเจ้าเล่ห์

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เบะปาก "นายท่านกล่าวว่าท่านทำให้ผู้คนขุ่นเคืองมากเกินไป และก่อนหน้านี้เลือดของท่าน......เคยถูกพิษบางอย่าง ดังนั้นนายท่านจึงไม่ยอมที่จะทำสัญญากับข้า เพราะกลัวว่าจะทำให้ข้าเดือดร้อน ต่อมานายท่านจึงไม่รู้ว่าจะใช้วิธีใดในการรวมกันเป็นหนึ่งกับข้า"

"ทำให้ผู้คนขุ่นเคืองมากมาย？ทำให้ใครขุ่นเคืองกัน？"

"คนเหล่านั้นตายเกือบหมดแล้ว จึงไม่มีประโยชน์ที่จะพูดถึง" เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์หลีกเลี่ยงที่จะตอบคำถามและไม่อยากพูดอะไรมากนัก

กู้ชูหน่วนลูบคางของตัวเอง

"ในเมื่อเป็นเช่นนั้น พวกเรามาสัญญากันอีกครั้งจะดีกว่า เจ้ามีวรยุทธ์ระดับห้า หลังจากที่ข้าสัญญากับเจ้าแล้ว อย่างน้อยก็ต้องทะยานขึ้นสู่ขั้นกลางระดับหนึ่ง？"

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์พูดอย่างโกรธเคือง "ไม่ได้ ท่านมีเพียงแค่วรยุทธ์ขั้นเริ่มต้น สามารถทำสัญญากับเจ้าเสือน้อยระดับสามได้สำเร็จก็นับว่าโชคดีมากแล้ว หากท่านต้องการทำสัญญากับอสุรกายอีก ท่านคงจะต้องตายอย่างน่าอนาถ"

"เอ่อ......หมายความว่าอย่างไร？"

"โดยปกติผู้เป็นนายจะทำสัญญากับอสุรกายที่มีพลังน้อยกว่าตนเอง แต่หากอสุรกายมีพลังที่แข็งแกร่งกว่าตนเอง เก้าในสิบส่วนของสัญญาจะต้องล้มเหลว นอกเสียจากจะมียอดฝีมือคอยคุ้มกันเป็นอย่างดี และมีทางเดียวที่จะล้มเหลว นั่นคือความตาย"

เจ้าเสือตัวนั้นโง่เขลา

นายท่านก็โง่เขลาด้วยเช่นกัน

ตอนนี้มันสงสัยว่าหลังจากที่วิญญาณของนายท่านถูกหลอม คนทั้งคนก็โง่ไปแล้วหรือไม่

เสือตัวนั้นที่เพิ่งเกิดสามารถเชื่อได้งั้น？

กู้ชูหน่วนและเจ้าเสือน้อยกลัวอยู่ชั่วขณะหนึ่ง

ตามที่เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์พูด พวกเขาไม่ใช่ผู้ที่เดินผ่านประตูนรก

ใบหน้าของเจ้าเสือน้อยทรุดลง และพูดอย่างเศร้าใจ "ข้าไม่รู้"

"เช่นนั้นข้าอยากจะทำสัญญากับเจ้าด้วย หลังจากนั้นก็จะบรรลุระดับห้าแล้วไม่ใช่หรือ？หากพลังของข้าบรรลุระดับห้าแล้ว ข้าจะทำสัญญากับเจ้าทำไม？"

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์สำลัก

เหตุผลเช่นนี้ไม่สามารถหักล้างได้

กู้ชูหน่วนโยนยาเม็ดทั้งหมดให้พวกเขา "กินซะ โดยเฉพาะเจ้าเสือน้อย เจ้ากินให้เยอะ ๆ หน่อย เจ้าก้าวหน้าแล้ว มิเช่นนั้นข้าจะเป็นอะไรตามเจ้าไปด้วย"

"ขอบคุณนายท่าน"

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์พึมพำ "นายท่านช่างลำเอียงเสียจริง"

พวกเขากินยาอายุวัฒนะชั้นยอดจนหมด หากคนนอกรู้เรื่องนี้ เกรงว่าทุกคนจะประหลาดใจอย่างมาก

กู้ชูหน่วนก็กินไปไม่น้อย นางคิดว่าอย่างน้อยก็สามารถบรรลุระดับที่หนึ่งได้

แต่ก็ยังติดขัดและไม่สามารถบรรลุได้

กู้ชูหน่วนอดไม่ได้ที่จะสงสัยว่ายาอายุวัฒนะที่ตนเองปรุงมีอะไรผิดปกติหรือไม่

มิเช่นนั้นกินเข้าไปมากขนาดนี้ ทำไมถึงไม่มีวี่แววอะไรเลย

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ค่อย ๆ พูดว่า "มันไม่ใช่เม็ดยา มันคือร่างกาย"

"ร่างกายของท่านมีอะไรผิดปกติหรือไม่?"

"ร่างกายนี้แปลก ๆ ข้ารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ"

นายท่านทำอะไรตามอำเภอใจ

"ไม่ต้องห่วง พ่อจะประมูลแทนเจ้าเอง"

"ราคาเริ่มต้นเท่าไหร่ พูดมาตามตรงเถอะ"

ผู้คนข้างล่างต่างพากันส่งเสียงเอะอะโวยวาย และผู้คนมากมายต่างให้ความสนใจดอกพุทธทะเลโลหิตเป็นอย่างมาก

เจ้าภาพงานประมูลกล่าวตามตรงว่า "ราคาเริ่มต้นที่หนึ่งพันตำลึง"

"หนึ่งพันหนึ่งร้อยตำลึง"

"หนึ่งพันห้าร้อยตำลึง"

"หนึ่งพันแปดร้อยตำลึง"

"สองพันห้าร้อยตำลึง"

"......"

ในชั่วพริบตาเดียว ราคาดอกพุทธทะเลโลหิตก็อยู่ที่ห้าพันตำลึงแล้ว

กู้ชูหน่วนพูดไม่ออก

การประมูลครั้งนี้เข้มข้นมากเกินไป

หากนางทำการประมูลเช่นนี้ด้วย เกรงว่าจะไม่เงินมากพอ

เจ้าเสือน้อยโผล่ออกมาจากในอ้อมแขนของนาง นัยน์ตาของเจ้าเสือจ้องไปที่ดอกพุทธทะเลโลหิต "นายท่าน ข้าจะไปเอามันมา"

"ช่างเถอะ ก็แค่ดอกไม้ธรรมดา ๆ ไม่มีอะไรให้ต้องแย่งชิง"

บนเวทีเจ้าภาพงานประมูลกล่าวอย่างดีอกดีใจว่า "ห้าพันตำลึงครั้งที่หนึ่ง ห้าพันตำลึงครั้งที่สอง ห้าพันตำลึงครั้งที่สาม ขอแสดงความยินดีกับผู้ที่ชนะการประมูลทะเลดอกพุทธทะเลโลหิตในรอบนี้ด้วย"

กู้ชูหน่วนถุยเมล็ดแตงโมออกมาจากในปาก

นางไม่ได้สนใจการประมูลของเช่นนี้มากนัก

จนกระทั่ง......

"ของชิ้นต่อไปที่จะประมูลเป็นชิ้นที่สำคัญที่สุดในการประมูลของเรา สุดยอดวงแหวนอวกาศ และในแหวนมีพื้นที่เต็มหนึ่งร้อยตารางเมตร"

เมื่อเห็นแหวน ผู้คนต่างก็อ้าปากค้าง

ท่าทางที่กำลังแทะเมล็ดแตงโมของกู้ชูหน่วนแข็งทื่อในทันที นางจ้องมองไปที่แหวนบนเวที

ทำไมแหวนวงนี้ถึงได้คุ้นนัก？

นางจับที่นิ้วกลางของตัวเอง และรู้สึกว่าที่นิ้วกลางของตัวเองไม่มีแหวน

มีเสียงแผ่วเบาที่อ่อนโยนผุดขึ้นมาในหัวของนาง "เจ้าเด็กโง่ แม้ว่าพี่จะตายไปแล้ว แต่วิญญาณก็จะปกป้องเจ้าตลอดไป"