กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 822

กู้ชูหน่วนตกตะลึง

เหวินเส่าอี๋ก็ตกตะลึงเช่นกัน

เข้าหอ?

จะทำเช่นนั้นได้อย่างไร

กู้ชูหน่วนกล่าวอย่างเขินอาย "ตั้งแต่สมัยโบราณ การแต่งงานเป็นไปตามคำสั่งและการชักนำของพ่อแม่ การแต่งงานโดยตรงจึงไม่ใช่เรื่องดีนัก"

"การแต่งงานเป็นไปตามคำสั่งและการชักนำของพ่อแม่ได้อย่างไรกัน ที่นี่ขอเพียงแค่เราต่างมีใจตรงกันก็สามารถแต่งงานกันได้ และผู้หญิงคนเดียวสามารถมีผู้ชายได้หลายคน"

"วัฒนธรรมของที่นี่ค่อนข้างเปิดกว้าง แต่ขนบธรรมเนียมท้องถิ่นแตกต่างกัน พวกเรายังต้องการได้รับความยินยอมจากพ่อแม่"

"เจ้าปฏิเสธมาโดยตลอด หรือว่าพวกเจ้าจะไม่ใช่คู่รักกัน แต่เป็นจารชนใช่หรือไม่？"

เมื่อพูดคำว่าจารชนออกมา ชนพื้นเมืองทั้งหมดก็หยิบอาวุธอีกครั้ง และเล็งไปที่เหวินเส่าอี๋

"จะเป็นไปได้อย่างไร"

กู้ชูหน่วนมองไปที่เหวินเส่าอี๋ด้วยรอยยิ้ม และแทบจะกัดฟันกล่าวว่า "ถึงอย่างไรเราสองคนต่างฝ่ายต่างก็มีใจให้กัน พวกเขาต้องการช่วยจัดงานแต่งงานให้พวกเรา ทำไมพวกเราไม่ปล่อยไปตามสถานการณ์ และแต่งงานกันที่นี่"

เหวินเส่าอี๋ขมวดคิ้ว

เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่กู้ชูหน่วนก็ชิงพูดเสียก่อน "หัวหน้าเผ่า ไม่ทราบว่างานแต่งงานจะจัดขึ้นในอีกสามวันได้หรือไม่？"

อีกสามวันอาการอัมพาตของเขาก็น่าจะหายแล้ว ถึงตอนนั้นค่อยหาวิธีออกไปจากชนพื้นเมืองด้วยกัน

"หากเลือกวันสู้วันที่เหมาะสมไม่ได้ ก็จัดงานเสียคืนนี้เลย"

"อะไรนะ？คืนนี้？มันจะเร็วเกินไปหรือไม่ พวกเรายังไม่ได้เตรียมตัวเลย"

"จะต้องเตรียมตัวอะไรกัน ที่นี่พวกเรามีครบทุกอย่าง ตกลงตามนี้ งานแต่งงานจะจัดขึ้นในคืนนี้"

ชนพื้นเมืองกลุ่มหนึ่งนำกู้ชูหน่วนและเหวินเส่าอี๋กลับไป ผู้คนต่างชูอาวุธขึ้นและโห่ร้องด้วยความดีใจ

กู้ชูหน่วนไม่เข้าใจความคิดของพวกเขาเลยจริง ๆ

คนเหล่านี้เห็นพวกเขาเป็นศัตรู และเห็นพวกเขาเป็นผู้มีพระคุณในคราวเดียว

นางพยายามหลีกเลี่ยง แต่ก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงความกระตือรือร้นของพวกเขาได้ จึงทำได้เพียงกล่าวต่อว่า "ท่านหัวหน้าเผ่า เขาได้รับบาดเจ็บ และไม่สามารถเคลื่อนไหวร่างกายได้ อย่างน้อยเขาก็ต้องรอจนกว่าร่างกายของเขาจะดีขึ้น แล้วค่อยจัดงานแต่ง"

อาต้าอดไม่ได้ที่จะกล่าวว่า "เจ้าเป็นผู้หญิง เรื่องร่วมหอไม่จำเป็นต้องให้ผู้ชายออกแรง ผู้หญิงสามารถเป็นฝ่ายรุกได้"

อะไรนะ？

ตรรกะมันอะไร？

ปกติแล้วการร่วมหอต้องให้ผู้ชายทำออกแรงไม่ใช่หรือ？

นางยังไม่ทันได้ตอบ ทั้งสองก็ถูกผลักไปที่แท่นบูชาแล้ว

ทั้งเด็กและผู้ใหญ่ในเผ่าล้วนแต่มารวมตัวกันรอบกองไฟ ปรบมือและร้องตะโกน

"คำนับฟ้าดิน สามีภรรยาคำนับกันและกัน พวกเจ้าก็จะเป็นสามีภรรยากันแล้ว หนึ่งคำนับฟ้า......"

กูชหน่วนสับสนมึนงง "เดี๋ยวก่อน วันนี้เป็นวันแต่งงานของพวกเรา พวกเรา......ไม่ต้องสวมเสื้อผ้ามงคลสีแดงหรือ？อย่างเช่น......เตรียมเสื้อผ้าให้เขาสักชุด？"

"เสื้อผ้า？ที่นี่พวกเราสวมเสื้อผ้าหนังสัตว์ อีกอย่างเสื้อผ้าที่เขาสวมก็หยาบกร้านและไม่ใช่สีแดง หลังจากที่เข้าห้องหอแล้ว ข้าจะให้คนไปเตรียมเสื้อผ้าหนังสัตว์มาให้เขา"

"แล้วข้าเล่า บนร่างกายของข้าเป็นเสื้อผ้าสีเหลือง"

"ดูเหมือนเสื้อผ้าหนังสัตว์ของผู้หญิงจะไม่มีแล้ว เช่นนั้นข้าจะให้เจ้ายืมชุดหนังสัตว์ของข้าไปใส่"

"เช่นนั้นก็ไม่เป็นไร ข้าสวมเสื้อผ้าของตัวเองจะดีกว่า"

เล่นตลกอะไร จะให้นางสวมเสื้อผ้าที่คลุมไม่มิดนั่น ปล่อยให้นางเป็นลมไปเสียจะดีกว่า

อาต้าตะโกนหนึ่งคำนับฟ้าดินอีกครั้ง

เหวินเส่าอี๋ไม่เต็มใจ

กู้ชูหน่วนพูดด้วยเสียงที่มีเพียงสองคนเท่านั้นที่ได้ยิน "ถึงอย่างไรก็เป็นการแต่งงานแบบปลอม ๆ ปล่อยให้มันผ่านไปก่อน แล้วค่อยหาทางไปจากที่นี่"

เหวินเส่าอี๋ยังคงไม่ยอมคำนับ กู้ชูหน่วนจึงกดหัวของเขาให้ก้มลงและกล่าวว่า "เขาได้รับบาดเจ็บ และไม่สามารถขยับตัวได้ ข้าจึงต้องช่วยเขา"

เหวินเส่าอี๋จ้องมองไปที่กู้ชูหน่วน

"สามีภรรยาคำนับกันและกัน"

"สองคำนับดิน ยังไม่ได้คำนับเลย"

คำนับฟ้าก็คือคำนับดิน ตอนนี้พวกเจ้าสามีภรรยาคำนับกันและกันก็พอแล้ว"

"นี่มันตรรกะอะไรกัน......"

"พวกเราได้ยินมาว่าคนนอกที่บุกเข้ามา เรียนรู้ขนบธรรมเนียมของพวกเจ้า เป็นอย่างไรบ้าง ไม่ทำให้พวกเขาเสียเปรียบใช่หรือไม่"

กู้ชูหน่วนหัวเราะเหอะ ๆ และใช้มือกดหัวของเหวินเส่าอี๋ให้คำนับอีกครั้ง

หลังจากคำนับฟ้าดินแล้ว ชนพื้นเมืองก็ส่งเสียงโห่ร้องเพื่อแสดงความดีใจ และล้อมพวกเขาเข้าไปในห้องหอ

"จริงสิ พวกเจ้าชื่ออะไร？"

กู้ชูหน่วนเหลือบมองหน้ากากบนใบหน้าของเหวินเส่าอี๋และยิ้ม "เขาชื่อเสี่ยวหูเตี๋ย ข้าชื่อเสี่ยวมี่เฟิง"

"เสี่ยวหูเตี๋ย เสี่ยวมี่เฟิง？พวกเจ้าไม่มีแซ่หรือ？"

"มีสิ พวกเราล้วนแซ่เสี่ยว"

"ท่านพ่อ ท่านดูสิ ข้าบอกแล้ว คนข้างนอกที่มีแซ่เดียวกันสามารถแต่งงานกันได้ ท่านก็ไม่เชืาอข้า"

"เอาเถอะ มั่วงุนงงอะไรกันอยู่ ออกไปกันได้แล้ว"

หัวหน้าเผ่าออกคำสั่ง และทุกคนก็ถอยออกไป ในห้องเหลือเพียงแค่กู้ชูหน่วนและเหวินเส่าอี๋

กู้ชูหน่วนปิดประตู แล้วนั่งลงที่หน้าเตียงอย่างหมดสภาพ นางปาดเหงื่อและสะกิดแขนของเหวินเส่าอี๋

"พวกเขาเฝ้าอยู่ข้างนอก พวกเราจะทำอย่างไรดี？"

"หากเจ้ากล้าแตะต้องข้า เจ้าก็เตรียมตัวตายได้เลย"

"เจ้าคิดว่าข้าอยากจะแตะต้องเจ้าหรือ ข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเจ้าหน้าตาเป็นอย่างไร ข้ารู้เพียงว่าเจ้ามีปานรูปดอกเหมยที่บั้นท้าย"

"เจ้า......"

"เอาเถอะ ๆ ตอนนี้อยู่ในถิ่นของผู้อื่น และยากที่จะออกไปได้ ในเมื่อต้องแสดงเช่นนั้นก็แสดงให้สมจริง ต้องได้รับความไว้วางใจจากพวกเขาเสียก่อน รอให้เจ้าหายดีแล้วค่อยว่ากัน"

เหวินเส่าอี๋ยังคงดูถูกดูแคลนผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า

หญิงผู้นี้ปีนขึ้นไปบนเตียง นางเขย่าเตียงอย่างต่อเนื่อง และส่งเสียงร้องคลุมอย่างสั่นเครือ

อีกทั้ง.....ร้องดังขึ้นเรื่อย ๆ

ใบหน้าของเหวินเส่าอี๋แดงระเรื่อ แม้แต่ใบหูของเขาก็แดงก่ำ

ไร้ยางอาย

ช่างไร้ยางอายจริง ๆ

กู้ชูหน่วนต่อว่าเบา ๆ "มั่วงุนงงอะไรอยู่ ส่งเสียงร้องสิ"

เหวินเส่าอี๋เบือนหน้าหนี

เขาไม่ยอมส่งเสียงร้อง

เรื่องไร้ยางอายเช่นนี้ ต่อให้ถูกฆ่าตาย เขาก็ทำไม่ได้