กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 887

ท้องฟ้าอันแจ่มใสจู่ๆก็ถูกเมฆดำปกคลุม ลมหายใจอันน่าสะพรึงกลัวก็ได้บังเกิดขึ้นอย่างเงียบๆ

ทุกๆคนในที่นั้นต่างขนลุกกัน

พวกเขารู้สึกถึงพละกำลังอันแกร่งกล้าพลังหนึ่ง พละกำลังนี้เพียงพอที่จะทำให้พวกเขากลายเป็นผงธุลี

สีหน้าเยี่ยจิ่งหานแปรเปลี่ยนไปเล็กน้อย “ไม่ทันเวลาแล้ว ไปกันเถอะ”

ไม่รอให้ทุกๆคนตอบสนองกลับได้เยี่ยจิ่งหานก็ได้ส่งพวกเขาทั้งหมดไปถึงยังปากวังวนแล้ว

“นายท่าน......” ชิงเฟิงเจี้ยงเสวี่ยต้องการอยู่ต่อเพื่อคุ้มครองเยี่ยจิ่งหานแต่ไม่สามารถหลุดพ้นจากพันธนาการของวังวนได้

"เยี่ยจิ่งหาน......"

เซี่ยวอวี่เซวียนกับกู้ชูหน่วนก็ไม่วางใจทิ้งให้เยี่ยจิ่งหานอยู่ พวกเขาดิ้นรนสุดกำลังแต่พละกำลังของวังวนนั้นแข็งแกร่งเกินไป หลังจากที่พวกเขาถูกดึงเข้ามาอยู่ในวังวนก็ราวกับถูกโยนลงในเครื่องปั่น หลังจากปั่นได้ไม่นานพวกเขาก็ทนไม่ไหวและหมดสติไปในตรงนั้นเลย

ก่อนที่จะหมดสติไปพวกเขาได้ยินเสียงระเบิดตูมดังสนั่น ทั้งพื้นดินสั่นสะเทือนอย่างแรงและรัศมีการสังหารได้แผ่ซ่านไปทั่วยอดเขาลูกนั้น

แม้แต่วังวนก็เกือบจะถูกสะเทือนออก

พละกำลังอันแข็งแกร่งเช่นนี้

เยี่ยจิ่งหานจะเอาชนะได้อย่างไร?

ในวังหลวง

กู้ชูหน่วนนอนอยู่บนเตียงพร้อมกับฟังนางกำนัลกลุ่มหนึ่งพูดจากระซิบกระซาบเสียงเบากัน

“ได้ยินแล้วหรือเปล่า ผู้ที่ปรนนิบัติฝ่าบาทเมื่อคืนนี้ถูกทรมานจนตายทั้งที่ยังมีชีวิตจนสิ้นลมแล้ว เสียงกรีดร้องอันเจ็บปวดทรมานนั้นฟังจนทำให้ผู้คนหนังศีรษะชาไปเลย”

“ฝ่าบาททรงเหี้ยมโหดก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ทรมานคนจนตายทั้งที่มีชีวิตอยู่จนสิ้นลม จะโทษก็โทษได้เพียงแค่พวกเขาโชคร้ายและถูกฝ่าบาททรงคัดเลือกให้ปรนนิบัติเข้าบรรทม”

“พรุ่งนี้ก็มีชายหนุ่มรูปงามอีกกลุ่มหนึ่งถูกส่งเข้ามา ไม่รู้ว่าในหมู่พวกเขาจะมีสักกี่คนที่สามารถมีชีวิตรอดได้ ข้าได้ยินมาว่าซั่งกวนหมิงหลางแห่งตระกูลซั่งกวนก็ถูกส่งมาด้วยเช่นกัน”

“อะไรนะ ซั่งกวนหมิงหลางไม่ใช่บุตรชายจากภรรยาเอกของผู้นำตระกูลซั่งกวนหรอกหรือ? เหตุใดผู้นำตระกูลซั่งกวนถึงได้ไม่เสียดายที่จะส่งเขามายังวังหลวงหล่ะ? และความแข็งแกร่งของซั่งกวนหลางได้ถึงระดับสามแล้ว นั่นเป็นผู้ที่มีพรสวรรค์ชื่อเสียงโด่งดังในดินแดนวญญาณเยือกแข็งของเราเลยนะ"

“เรื่องนี้ข้าจะรู้ได้อย่างไร ข้าก็ได้ยินโดยไม่ตั้งใจ ตอนแรกข้าก็ไม่เชื่อ ต่อมาข้าถามลูกพี่ลูกน้องที่เป็นองครักษ์ในวัง ลูกพี่ลูกน้องก็บอกด้วยว่าซั่งกวนหมิงหลางถูกส่งไปที่วังจริงๆ และ ......เขาไม่ได้แค่มาถึงแล้วแต่คืนนี้จะเข้านอนปรนนิบัติฝ่าบาทแล้ว”

"รวดเร็วเช่นนี้?"

“ใช่สิ ออกจะคาดไม่ถึง”

“พวกเจ้าว่าบอกว่าซั่งกวนหลางชายหนุ่มรูปงามผู้หนึ่งเช่นนั้น ฝ่าบาทจะทรงอาลัยที่จะทำให้เขาสิ้นใจหรือไม่?”

“หากว่าเป็นข้าข้าคงจะอาลัยอาวรณ์เป็นแน่ แต่ว่าชายหนุ่มหน้าตาดีเช่นใดที่ฝ่าบาทจะไม่ทรงเคยทอดพระเนตรมาก่อน รวมถึงฝ่าบาทโหดเหี้ยมทารุณก็ใช่ว่าจะไม่สามารถทำให้เขาตายได้”

“ชู่ว์ เงียบๆหน่อย วิจารณ์ฝ่าบาทส่วนตัวระวังจะถูกคนได้ยินแล้วถูกประหารชีวิต”

กู้ชูหน่วนฟังการสนทนาของพวกนางเข้าไปทีละอย่างๆ

ความตื่นตระหนกในใจของนางไม่ได้น้อยไปกว่านางกำนัลสาวเหล่านั้น

แม้ว่าจะสื่อสารกันไม่มากแต่ซั่งกวนหมิงหลางอยู่ในตระกูลซั่งกวนเป็นที่รักใคร่เอ็นดูมากมายนักและก็เป็นบุตรชายของภรรยาเอกของผู้นำตระกูลซั่งกวน พวกเขาเป็นไปไม่ได้ที่จะส่งซั่งกวนหมิงหลางมาในวังหลวงตามอำเภอใจ

เว้นแต่พวกเขาจะมีจุดประสงค์อันใด

หรือว่าจักรพรรดินียืนยันว่าจะให้ตระกูลซั่งกวนส่งซั่งกวนหมิงหลางมา

เมื่อนึกถึงสถานการณ์ของตนเองกู้ชูหน่วนก็อดที่จะถอนหายใจไม่ได้

เมื่อสิบวันก่อนเยี่ยจิ่งหานส่งนางไปถึงยังวังหลวงรัฐปิงและนางอยู่ต่อสู้กับศัตรูเองเพียงลำพัง

หลังจากที่นางฟื้นขึ้นก็อยู่ในห้องเก็บฟืน เซี่ยวอวี่เซวียน ชิงเฟิงเจี้ยงสวี่ยและคนอื่นๆได้หายกันไปหมดแล้ว

ในห้องเก็บฟืนยังมีนางกำนัลที่ถูกลงโทษผู้หนึ่งด้วย

นางกำนัลคนนั้นกระทำความผิดและเป็นกังวลจนขึ้นสมองว่าจะใช้ลงทัณฑ์ทรมานนางอย่างรุนแรง พอคิดไม่ตกก็ได้ฆ่าตัวตายจนสิ้นใจเสียแล้ว

ส่วนนาง นางได้รับบาดเจ็บอยู่ แต่ละนิกายใหญ่ต่างไล่ล่าสังหารนางกันทั้งสิ้น แล้วยังต้องตามหาเซี่ยวอวี่เซวียนและคนอื่นๆจึงได้ซ่อนร่างของนางกำนัลเอาไว้ จากนั้นก็ปลอมตัวเป็นนางกำนัลคนนั้นแฝงตัวอยู่ในหมู่นางกำนัล

ไม่กี่วันต่อมานางก็ถูกปล่อยออกมา

หลังจากออกมาแล้วนางก็ตามหาเซี่ยวอวี่เซวียนมาโดยตลอด

แต่วังหลวงนั้นใหญ่โตเกินไป นางค้นหาเป็นเวลานานก็ไม่พบเซี่ยวอวี่เซวียนและคนอื่นๆ จึงทำได้เพียงซ่อนตัวตนต่อไปแล้วด้านหนึ่งค้นหาด้านหนึ่งพักฟื้นอาการบาดเจ็บ

ท้ายที่สุดขาทั้งคู่ของนางก็สามารถเดินได้แล้ว

ร่างกายก็ดีขึ้นมากแล้วเช่นกัน

เพียงแต่ความกังวลในใจกลับไม่น้อยเลยสักนิด

จากการสอบถามในหลายวันมานี้นางพอจะรู้คร่าวๆว่าจักรพรรดิของรัฐปิงเป็นสตรี

อายุไม่มาก โหดเหี้ยมอำมหิตและชื่นชอบบุรุษรูปงาม

มักจะคัดเลือกชายหนุ่มรูปงามจากทั่วรัฐเข้าวังปรนนิบัติเข้าบรรทม

หลังจากสำราญแล้วก็สังหารชายหน่มรูปงามเหล่านั้นทีละคนๆ

เซี่ยวอวี่เซวียนได้รับบาดเจ็บไม่เบาแล้วก็หน้าตาดูดี ไม่รู้ว่าจะสามารถหนีพ้นกรงเล็บปีศาจของจักรพรรดินีได้หรือเปล่า

ผู้คนเหล่านี้มีขันทีและมีองครักษ์

องครักษ์เหล่านั้นแต่ละคนล้วนแล้วแต่สายตาแหลมคมวิจิตร จุดไท่หยางตรงขมับนูนขึ้นสูง แค่ดูก็รู้ว่าไม่ใช่องครักษ์ธรรมดาทั่วๆไป

สถานที่นั้นว่างเปล่ากู้ชูหน่วนไม่มีที่ใดให้หลบได้ จึงทำได้เพียงหาตำหนักบรรทมใกล้ๆ เมื่อเห็นว่าห้องบรรทมมีแสงไฟสลัวๆและไม่มีเสียงนางจึงผลักประตูแล้วปิดประตูลง จากนั้นก็กลิ้งอยู่พื้นไปเขาไปในเรือนหลัก เตรียมพร้อมที่จะหนีบคนด้านในเอาไว้

อย่างไรก็ตามในเรือนนั้นไม่มีผู้ใด

มีเพียงบนเตียง......

ม่านเตียงบังอยู่นางเห็นไม่ชัดว่าด้านในมีคนอยู่หรือไม่

กู้ชูหน่วนเปิดออกอย่างระมัดระวัง

เมื่อเห็นภาพด้านใน

นางชะงักไปครู่หนึ่งแล้วร่างกายก็แข็งทื่อขึ้น

ผู้ที่อยู่บนเตียงไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็นซั่งกวนหมิงหลาง

ซั่งกวนหมิงหลางในเวลานี้ไม่รู้ว่าถูกสกัดจุดเอาไว้หรือเปล่าซึ่งทั่วทั้งร่างกายไม่สามารถขยับเขยื้อนได้

เขาสวมเพียงผ้าบางเบาตัวหนึ่งโดยที่รูปร่างอันสมบูรณ์แบบทั้งได้ปรากฏและบดบังอยู่

เมื่อเห็นกู้ชูหน่วน

ซั่งกวนหมิงหลางทุ่มกำลังสุดชีวิตเพื่อดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเอง อย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้

จึงทำได้เพียงหลับตาลงอย่างเขินอายแทบจะอยากหารูมุดเข้าไปเสีย

หลังจากที่กู้ชูหน่วนมั่นใจว่าด้านนอกไม่มีผู้ใดอยู่แล้วก็นั่งลงหน้าเตียงพร้อมกับจ้องมองเขาอย่างไม่ละสายตา

สายตาเร่าร้อนเช่นนี้ ซั่งกวนหมิงหลางอยากจะเพิกเฉยก็ไม่สามารถเพิกเฉยได้

เขาทั้งโกรธทั้งอาย

หญิงผู้นี้เห็นเขาเป็นเช่นนี้ไม่เพียงแต่ไม่ช่วยดึงผ้าห่มมาคลุมร่างกายของเขาเท่านั้นกลับยังจ้องมองเขาอย่างเจ้าชู้อีกด้วย

"ออกไป"

เขาไม่พูดจา

นางก็ไม่พูดจาเช่นเดียวกัน

ซั่งกวนหมิงหลางอดกลั้นไม่ไหวจึงเอ่ยปากพูดขึ้นก่อน