กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 992

"เจ้าเพิ่งรู้หรือว่าตัวเองโง่? กองกำลังทหารที่เจ้าจัดวางไว้รอบตัวเมืองได้ถูกเราจัดการแล้ว และปรมาจารย์ควบคุมอสูรร้ายของเจ้าก็ถูกเราจัดการแล้วด้วยเช่นกัน"

"คิดไม่ถึงใช่หรือไม่ว่าข้าทำเรื่องเช่นนี้ได้อย่างไร? เรื่องที่เจ้าคิดไม่ถึงยังมีอีกมาก"

กู้ชูหน่วนมองไปยังประตูวังหลวง และมีกลุ่มคนจำนวนมากสมทบกันเข้ามา

ผู้ที่นำมาก็คือท่านอ๋องเสวี่ย

ท่านอ๋องเสวี่ยเปลี่ยนจากผู้ที่มีความสง่าผ่าเผยกลายเป็นสวมชุดเกราะและถือมีดคม และนำกองทัพทหารผู้ยิ่งใหญ่มุ่งหน้าเข้าไปยังแท่นทำพิธีบวงสรวงสวรรค์

บรรดากองกำลังทหารที่เข้ามาก็ได้ปิดล้อมที่นี่ไว้ทั้งหมด

เหล่าขุนนางและข้าราชบริพารทั้งดีใจและตกใจอย่างมาก

"ท่านอ๋องเสวี่ย ท่านอ๋องเสวี่ยมาช่วยเราแล้ว"

หยางโม่และหยางม่านก็ต่างพากันตื่นเต้นดีอกดีใจ

"เสด็จอามาแล้ว ในที่สุดเสด็จอาก็มาแล้ว รัฐปิงของเรามีโอกาสรอดแล้ว"

ท่านอ๋องเสวี่ยชี้ดาบไปที่จักรพรรดินีและกล่าวอย่างเคร่งขรึม "จักรพรรดินีทรราช เจ้าฆ่าประชาชนผู้บริสุทธิ์อย่างไร้ความปรานี เจ้าทำร้ายผู้จงรักภักดีอย่างเหี้ยมโหด วันนี้ข้าจะฆ่าเอาชีวิตเจ้า"

"ฆ่าข้างั้นหรือ? ฮ่าๆๆ เจ้าคิดจะทำการกบฏงั้นหรือ?"

"คิดกบฏแล้วจะทำไม? เจ้าคิดว่าในมือของเจ้ายังมีทหารที่ใช้งานได้อีกหรือ? ทหารของจักรพรรดิที่เจ้าสั่งออกไปประจำอยู่นอกเมืองและรวมถึงทหารในพื้นที่อื่นๆ ต่างก็ทำการประท้วง เจ้ายังมีอะไรที่สั่งการได้อีก"

บรรดาขุนนางต่างตกตะลึง "นั่นถือเป็นกองกำลังทหารชั้นยอดกว่าแสนนายเชียวนะ เหตุใดถึงทำการกบฏง่ายๆ เช่นนี้?"

"ใช่ บรรดาทหารจักรพรรดิเหล่านั้นเชื่อฟังคำสั่งของฝ่าบาทเพียงคนเดียวเท่านั้น เหตุใดถึงคิดกบฏได้? ท่านอ๋องเสวี่ยอย่าพูดเล่นหน่อยเลย"

"ใครจะกล้าล้อเล่นกับเรื่องแบบนี้ อีกอย่าง หากพูดเล่นละก็ เหตุใดตอนนี้ทหารของจักรพรรดิถึงยังไม่มาสมทบสนับสนุนอีกล่ะ"

ท่านอ๋องเสวี่ยกล่าว "จักรพรรดินีทรราช นี่คือจุดจบของการที่เจ้าฆ่าสังหารประชาชนผู้บริสุทธิ์ เดิมทีพวกเขาไม่คิดจะก่อกบฏด้วยซ้ำ ทว่าเจ้ากลับฆ่าสังหารแม่ทัพเฉิน แม่ทัพเฉินถือเป็นผู้อาวุโสที่อยู่มากว่าสามราชวงศ์ ตระกูลเฉินมีความดีความชอบด้านการทหารมาอย่างยาวนาน และแม่ทัพของกองกำลังทหารของจักรพรรดิก็เป็นคนที่เขาฝนซ้อมด้วยตัวเอง เจ้ากลับฆ่าเขาอย่างไร้ความปรานี เช่นนี้มีหรือที่เขาจะไม่คิดกบฏต่อเจ้า?"

ท่านอ๋องเสวี่ยยิ่งพูดก็ยิ่งเศร้าใจ

แม่ทัพเฉินอุทิศตนเพื่อรัฐปิงมาโดยตลอด

ตระกูลเฉินทุกคนก็จงรักภักดีต่อจักรพรรดินีอย่างมาก

ทว่ากลับต้องมาตายลงด้วยเงื้อมมือของนาง

ทหารนายหนึ่งวิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อนและคุกเข่าลงต่อหน้าท่านอ๋องเสวี่ย จากนั้นก็กล่าวรายงานว่า "ท่านอ๋อง ทหารรักษาพระองค์ได้ถูกเราควบคุมไว้แล้วพ่ะย่ะค่ะ"

ทหารรักษาพระองค์ก็ถูกควบคุม เช่นนั้นตอนนี้จักรพรรดินีก็ไม่มีกองกำลังทหารที่ไหนที่สามารถออกคำสั่งได้อีกแล้ว

มีขุนนางคนหนึ่งลุกขึ้นกล่าวหาท่านอ๋องเสวี่ย "ท่านอ๋อง ท่านคิดจะก่อกบฏวังหลวงอย่างนั้นหรือ? แม้ว่าฝ่าบาทจะมีความผิด เพียงแค่เหล่าขุนนางสั่งสอนชี้นำฝ่าบาทอย่างดี เชื่อว่าฝ่าบาทจะต้องตระหนักได้อย่างแน่นอน ท่านรีบวางมือเถอะ วางมือตอนนี้ฝ่าบาทอาจไว้ชีวิตท่านก็ได้"

กู้ชูหน่วนหัวเราะ "สมองของเจ้ามีปัญหาหรือไง? ผู้หญิงบ้าคลั่งคนนี้จะปล่อยเขาไปอย่างนั้นหรือ? หากนางคิดจะปล่อยจริง ตอนนั้นนางคงไม่ส่งคนตามไล่ฆ่าเขาหรอก"

จักรพรรดินีหัวเราะเสียงดังและใช้แววตาเหยียดหยามจ้องมองไปที่ทุกคน

"พวกเจ้าคิดว่าพวกเจ้าควบคุมทุกคนได้แล้วงั้นหรือ? แล้วทหารอารักขาและกองทัพมังกรบินล่ะ?"

ทหารอารักขาฟังคำสั่งของจักรพรรดินีเพียงคนเดียวเท่านั้น และพวกเขามีความลึกลับอย่างมาก

ไม่มีทางที่จะเข้าถึงตัวพวกเขาได้อย่างแน่นอน

ทำให้ไม่สามารถเข้าไปควบคุมพวกเขาได้

ทว่ากองกำลังมังกรบินคืออะไร?

กองกำลังมังกรบินได้แยกย้ายกันไปนานแล้วไม่ใช่หรือ?

นั่นถือเป็นกองกำลังทหารที่แข็งแกร่งที่สุดของรัฐปิงที่อยู่ยงคงกระพันและไม่เคยแพ้เลยสักครั้ง

หลายร้อยปีก่อนรัฐปิงมีความอ่อนแอและเกือบถูกทำลายลง แต่หลังจากที่กองกำลังมังกรบินออกมาทำการสงคราม ก็ทำให้ทหารของศัตรูพ่ายแพ้อย่างราบคาบ

ทว่าพวกเขาก็ประสบกับความสูญเสียอย่างหนักเช่นกัน

และหลังจากนั้น รัฐปิงก็ไม่เคยมีการก่อตั้งกองกำลังมังกรบินขึ้นมาอีกเลย

และทันทีที่จักรพรรดินีปรบมือ ทหารอารักขาก็พากันพุ่งเข้ามาจากไหนไม่รู้

จากนั้นก็มาหยุดยืนประจันหน้ากับท่านอ๋องเสวี่ย

"ท่านอ๋อง...จู่ๆ ก็มีกองทัพลึกลับปรากฏขึ้นในเมืองหลวง พวกเขามีความแข็งแกร่งอย่างมาก และมีจำนวนมากพอๆ กับจำนวนของเราพ่ะย่ะค่ะ" ไกลออกไปมีเปลวเพลิงพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า มีเสียงคำรามแห่งการฆ่า และกลิ่นของเลือดก็อบอวลไปพร้อมกับลม

เมื่อมองไปรอบๆ เมืองหลวงกลับเต็มไปด้วยควันดินปืน

นางไม่ใช่ฝ่าบาท?

เช่นนั้นฝ่าบาทตัวจริงอยู่ที่ไหนกันแน่?

ขุนนางอาวุโสกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ "ท่านบอกว่าฝ่าบาทไม่ใช่ฝ่าบาทตัวจริง ท่านมีหลักฐานอะไรอย่างนั้นหรือ? คำนี้จะพูดออกมาลอยๆ ไม่ได้"

"ท่านอ๋องเสวี่ยอย่าพูดเพียงเพื่อต้องการให้ตัวเองได้รับชัยชนะเลย"

เหวินเส่าอี๋จับจ้องสถานการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างจดจ่อ

และอดไม่ได้ที่จะคาดหวังว่าผู้หญิงคนนี้คือจักรพรรดินีตัวปลอม

ถ้าเป็นเช่นนั้น เขาก็จะได้ไม่ต้องแต่งงานกับนาง

กู้ชูหน่วนมองไปที่ท่านอ๋องเสวี่ยอย่างตกใจ

ทว่ากลับเห็นว่าท่านอ๋องเสวี่ยใช้สายตาแห่งความเคารพนอบน้อมจ้องมองมาที่นาง

หรือว่า.....

ท่านอ๋องเสวี่ยจะรู้ตัวตนที่แท้จริงของนาง?

จักรพรรดินีตัวจริงไม่ได้บอกความลับนี้กับคนอื่นก่อนที่นางจะตายไปไม่ใช่หรือ? ท่านอ๋องเสวี่ยจะรู้ได้อย่างไร?

ท่านอ๋องเสวี่ยกล่าวอย่างซาบซึ้งใจและเสียงดัง "ทุกคนลองสังเกตดูให้ดีว่านิสัยของฝ่าบาทเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนอย่างมากใช่หรือไม่ โดยเฉพาะเมื่อสามปีก่อน"

บรรดาขุนนางต่างครุ่นคิด

แม้ว่าก่อนหน้านี้ฝ่าบาทจะไม่มีความเฉลียวฉลาดเท่าไรนัก ทว่าก็ไม่ได้เป็นคนที่ฆ่าสังหารผู้บริสุทธิ์อย่างไร้ความปรานีเช่นนี้

อีกทั้งยังไม่มีความคิดสนใจมักใคร่ในกามเช่นนี้อีกด้วย

ทว่าฝ่าบาทกลับมีนิสัยเปลี่ยนไปมาก ทำอะไรก็มักนึกถึงความต้องการความชอบของตัวเองเป็นใหญ่ โดยไม่รับฟังความคิดเห็นของประชาชนคนอื่นเลย

และยังค้นหายอดฝีมือที่หล่อเหลาสง่างามเข้ามายังวังหลวงเป็นจำนวนมาก อีกทั้งยังทรมานพวกเขาให้ตายทั้งเป็น

ต่อให้ความชอบส่วนตัวจะเปลี่ยนไปมากแค่ไหนก็ไม่สมควรที่จะเปลี่ยนไปมากเช่นนี้