ลำนำยอดหญิงจอมพิษ นิยาย บท 51

อิงเอ๋อร์นอนคว่ำอยู่บนพื้น เกาะข้อเท้าของกู้หนานเฉิงเอาไว้: "ฮือๆ......นายท่าน ท่านต้องเชื่อข้านะ! นี่คือมีคนต้องการให้ร้ายข้า! ข้าจะไม่ทำเรื่องที่ผิดต่อนายท่านอย่างเด็ดขาด!"

ฮูหยินใหญ่กลอกลูกตาเล็กน้อย รีบกล่าวว่า: "นายท่าน ในนี้มีเรื่องเข้าใจผิดกันหรือไม่? อี๋เหนียงสี่เพิ่งจะได้รับตำแหน่งอี๋เหนียง ถึงแม้นางจะมีความกล้ามากแค่ไหนก็ไม่กล้าแอบคบชู้กับใครหรอก!"

อิงเอ๋อร์รีบร้อนกล่าวขึ้นมาว่า: "คือ......คือคุณหนูรอง! คุณหนูรองเป็นคนใส่ร้ายข้า!"

สายตาของกู้หนานเฉิงเย็นชากว่าก่อนหน้านี้: "เจ้าบอกว่าเหลิ่งเอ๋อร์?"

ฮูหยินใหญ่ขยิบตาให้กับฉินจง ฉินจงก็เอ่ยปากกล่าวขึ้นมาเช่นกัน: "ท่านลุง! ครั้งนี้เดิมทีหลานมีนัดกับน้องรอง ไม่รู้ว่าทำไมถึงไปมีสัมพันธ์กับอี๋เหนียงได้ เรื่องนี้น่าสงสัยมากจริงๆ ต้องเป็นการใส่ร้ายอย่างแน่นอน!"

สายตาของกู้หนานเฉิงหรี่ลงเล็กน้อย กดเสียงลงแล้วกล่าวด้วยความโกรธ: "ไปสวนยีชุ่ย พาคุณหนูรองมาที่นี่!"

"ขอรับ!"

ฮูหยินใหญ่มองดูความเป็นไปของเหตุการณ์ด้วยความไม่แยแส อิงเอ๋อร์ที่คุกเข่าอยู่บนพื้นใบหน้าบวมแดง แทบจะพูดไม่ชัดเจนแล้ว ดูท่าครั้งนี้ไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็นอย่างไร อิงเอ๋อร์ก็ไม่รอดแล้ว นี่ก็เป็นการกำจัดเสี้ยนหนามที่ทิ่มแทงใจของนางไปได้

ในตอนที่กู้ชิวเหลิ่งถูกพามาถึง สีหน้าท่าทางของนางกำลังงัวเงีย เห็นได้ชัดว่าเป็นท่าทางที่เพิ่งตื่นนอน

กู้หนานเฉิงไม่ได้หุนหันพลันแล่นเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว แต่กล่าวถามออกมาอย่างเย็นชา: "ข้าขอถามเจ้า เมื่อครู่นี้เจ้ากำลังทำอะไรอยู่บ้าง?"

กู้ชิวเหลิ่งกะพริบตา ท่าทางงุนงงไม่เข้าใจ กล่าวว่า: "เมื่อครู่นี้ลูกสาวกำลังนอนหลับอยู่ ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว ลูกไม่นอนอยู่ในเรือน ยังจะสามารถทำอะไรได้อีก?"

กู้ชิวเหลิ่งมองสำรวจไปรอบๆ จู่ๆก็เอ๋ขึ้นมาคำหนึ่ง กล่าวถาม: "ท่านแม่ พี่ใหญ่......ทำไมพวกท่านถึงได้อยู่ที่นี่กันหมดเจ้าคะ?"

อิงเอ๋อร์ลุกขึ้นมาจากบนพื้นแล้ว สวมใส่เสื้อผ้าที่แทบจะฉีกขาด ก้มหน้าลงอย่างเสื้อผ้าไม่เรียบร้อย

จู่ๆฉินจงก็เข้ามาจับมือของกู้ชิวเหลิ่งเอาๆไว้ ในดวงตาแทบจะเปล่งแสงออกมา: "น้องรอง! เหตุใดวันนี้เจ้าถึงไม่มาตามนัด? หรือว่าเจ้าไม่อยากจะแต่งงานกับข้าจริงๆ?"

กู้ชิวเหลิ่งจ้องมองฉินจงที่จับมือทั้งคู่ของนาง ในดวงตาเย็นยะเยือก จากนั้นก็ปกปิดเอาไว้อย่างดี รีบร้อนดึงมือออกมา หลบไปอยู่หลังของกู้หนานเฉิงด้วยใบหน้าหวาดกลัว อุทานออกมาด้วยความตกใจ: "เจ้าเป็นใคร? ! ทำไมถึงจับมือของข้าเอาไว้ไม่ปล่อย!"

ฉินจงมองดูมือที่ห้อยอยู่กลางอากาศของตัวเอง กล่าวขึ้นมาอย่างไม่พอใจ: "น้องรอง เจ้าจะไม่ยอมรับได้อย่างไร! เมื่อวานเจ้าพูดอยู่แท้ๆว่าจะแต่งงานกับข้า ยังนัดข้ามาพบกันที่นี่ยามจื่อวันนี้ แต่วันนี้เจ้ากลับวางกับดักข้า! หรือว่าเจ้าไปชอบคนอื่นแล้วรึ"

กู้ชิวเหลิ่งหลบไปอยู่หลังของกู้หนานเฉิงอย่างขลาดกลัว กล่าวว่า: "ข้าไม่รู้จักเจ้าด้วยซ้ำ! เจ้าเป็นใครกัน? ข้ากับเจ้าไม่เคยพบหน้ากันมาก่อน ทำไมข้าต้องแต่งงานกับเจ้าด้วย!"

อิงเอ๋อร์ร้องไห้แล้วกล่าวขึ้นมาว่า: "คุณหนูรอง! ข้ารู้ว่าก่อนหน้านี้ข้าไปพบเรื่องของท่านกับคุณชายฉินเข้า แต่ว่าท่านก็ไม่สามารถปิดปากข้าเช่นนี้นี่นา! นายท่าน! ข้าถูกปรักปรำจริงๆนะ! คือคุณหนูรองนางให้ร้ายข้า!"

ฮูหยินใหญ่เดินขึ้นมาข้างหน้า กล่าวว่า: "เหตุการณ์ในวันนี้แปลกประหลาดมากจริงๆ นายท่านก็ไม่คิดให้มันรอบคอบ อี๋เหนียงสี่เพิ่งจะได้เป็นอี๋เหนียงแค่ไม่กี่วัน และก่อนหน้านี้ก็เป็นสาวใช้มาตลอด จะไปมีปฏิสัมพันธ์กับฉินจงได้อย่างไรกัน?"

ตั้งแต่เด็กกู้หนานเฉิงก็ตั้งความหวังในตัวของกู้ชิวเซียงเอาไว้สูงมาก แทบจะเชิญอาจารย์หญิงทั้งหมดของเมืองหลวง ก็เพื่อสอนกู่ฉินหมากล้อมลายสือศิลป์และจิตรกรรมให้กับกู้ชิวเซียง และกู้หนานเฉิงมีความสนใจก็จะสอนกู้ชิวเซียงเขียนอักษรด้วยตัวเองอีกด้วย ดังนั้นลายมือของกู้ชิวเซียงเขาจึงคุ้นเคยอย่างมาก เพียงแค่มองแวบเดียว ก็สามารถดูออกว่าลายมือบนกระดาษข้อความใบนั้นกับลายมือของกู้ชิวเซียงเหมือนกัน

สีหน้าของกู้ชิวเซียงไม่น่าดูอย่างมาก นางไม่เคยเขียนข้อความเช่นนี้เลย แต่ว่าเพราะอะไรบนกระดาษข้อความใบนั้นถึงมีลายมือของนางได้?

กู้ชิวเหลิ่งไม่ให้โอกาสกู้ชิวเซียงได้เอ่ยปาก กล่าวออกมาช้าๆ: "ลูกกลับรู้สึกแปลกใจ ดึกขนาดนี้ ลูกก็เข้านอนตั้งนานแล้ว และก็ถึงเวลาห้ามออกนอกเคหสถานแล้ว ทำไมเวลานี้พี่ใหญ่กับท่านแม่ยังแต่งตัวเต็มยศกันอยู่ ไม่นอนกันหรือเจ้าคะ?"

ฮูหยินใหญ่กับกู้ชิวเซียงพูดไม่ออก เวลานี้เป็นเวลาห้ามออกนอกเคหสถานแล้วจริงๆ ปกติในเวลานี้พวกนางนอนหลับสนิทไปนานแล้ว แต่วันนี้แตกต่างออกไป วันนี้เป็นวันเก็บแห พวกนางรอคอยยามจื่อกันอย่างตื่นเต้น ก็เพื่อจะออกความคิดเห็นให้กับกู้หนานเฉิง ทำให้กู้ชิวเหลิ่งไม่สามารถรอดไปได้

คำพูดนี้กระตุ้นความสงสัยของกู้หนานเฉิงขึ้นมาได้อย่างง่ายดาย กู้ชิวเหลิ่งพูดถูก ฮูหยินใหญ่ก็ช่างเถอะ แม้แต่กู้ชิวเซียงก็ยังแต่งตัวเรียบร้อยมาก ราวกับไม่มีวี่แววของการนอนมาก่อนเลย

กู้ชิวเหลิ่งกล่าวต่อไปอีกว่า: "ท่านพ่อหลักแหลม ก่อนหน้าที่อี๋เหนียงสี่วางยาท่านพ่อท่าน ตามวิธีการพูดของท่านแม่ อี๋เหนียงสี่เป็นเหมือนสายลับที่ลูกวางไว้ข้างกายของท่านพ่อมากกว่า แต่ว่าวันนี้เหตุใดท่านแม่กลับช่วยอี๋เหนียงสี่แก้ต่าง และอี๋เหนียงสี่กลับจะใส่ร้ายลูกล่ะเจ้าคะ? ถ้าหากว่าอี๋เหนียงสี่เป็นสายที่ลูกวางไว้ข้างกายท่านพ่อจริงๆ แล้วอี๋เหนียงสี่จะปฏิบัติต่อลูกอย่างไร้คุณธรรมจริยธรรมเช่นนี้ได้อย่างไร? เห็นได้ชัดว่านี่เป็นการใส่ร้าย"

ฮูหยินใหญ่โกรธจนตัวสั่น กล่าวด้วยความโกรธ: "บังอาจ! ตามที่เจ้าพูดมา ข้าที่เป็นแม่คนนี้ต้องการจะใส่ร้ายเจ้า แต่ว่าเพราะเหตุใดคนที่อยู่ที่นี่ในตอนนี้คืออี๋เหนียงสี่? แต่ไม่ใช่เจ้า! เช่นนั้นลูกคิดของข้าจะไม่คำนวณผิดไปหรอกหรือ?"

กู้หนานเฉิงก็มองไปทางกู้ชิวเหลิ่ง รอคำตอบของกู้ชิวเหลิ่ง

"นั่นเป็นเพราะว่า วันนี้อี๋เหนียงสี่เคยมาหาลูก บอกว่านางพบว่าพี่ใหญ่แอบนัดพบกับใครบางคน ลูกไม่เชื่อ แต่อี๋เหนียงสี่กลับบอกว่าจริงแท้แน่นอน ให้ลูกไปพบนางในศาลาวันนี้ ลูกรู้สึกว่านางเซ้าซี้มาก ก็เลยตอบตกลง แต่ว่าลูกไม่ได้มาเลยด้วยซ้ำ"