ลำนำยอดหญิงจอมพิษ นิยาย บท 61

"อีกอย่าง ถ้าหากว่าเชี่ยชุนวางยาลงไปในถั่วเขียวต้มน้ำตาลจริงๆ แล้วทำไมนางถึงดื่มมันลงไปเองล่ะ? มันน่าแปลกจริงๆ นี่......นี่จะต้องมีคนให้ร้ายอย่างแน่นอน!"

กู้หนานเฉิงก็ไม่อยากจะใช้เรื่องนี้มาตัดสินโทษกู้ชิวเซียงง่ายๆ ตอนนี้ข่าวลืออื้อฉาวเกี่ยวกับกู้ชิวเซียงในเมืองหลวงมีมากขึ้นเรื่อยๆ ตอนแรกก็คือแอบคบหากับว่าที่น้องเขยในอนาคตของตัวเอง ต่อมาก็ทำเรื่องบัดสีกับลูกผู้พี่ตระกูลฉินแล้วก็เรื่องที่ฆ่าคนอีก ถ้าหากไม่ใช่เพราะลูกสาวคนนี้มีใบหน้าที่ล่มชาติล่มเมือง กับชื่อเสียงต่างๆในอดีต แล้วก็ยังเป็นบุตรีภรรยาเอกคนเดียวในบ้าน เขาจะทำใจไม่ลงโทษนางได้อย่างไร?

สุดท้ายกู้หนานเฉิงก็ข่มอารมณ์เอาไว้ กล่าวว่า: "ไป ให้ท่านหมอหวังเข้ามา"

ท้องฟ้าตอนนี้ดึกมากแล้ว พ่อบ้านที่อยู่หน้าประตูเพียงแค่พูดขึ้นว่า "ขอรับ" คำเดียวเท่านั้น ก็ไม่สนใจว่าเวลานี้ท่านหมอหวังจะเข้านอนแล้วหรือไม่ ก็ไปเลย

ฉินจงยังคงสั่นเทาเพราะความหวาดกลัว เขาเป็นจอมอันธพาลที่มีชื่อเสียงในเมืองหลวงก็จริง แต่ว่าขอแค่เจอกับพ่อของเขา เขาไม่กล้าที่จะหายใจแรงด้วยซ้ำ

ฉินจงขยิบตาให้กับกู้ชิวเซียง กู้ชิวเซียงเข้าใจในทันที ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ช้าเร็วก็ต้องสืบจนรู้ว่านางเป็นคนทำเรื่องนี้ขึ้นมา ถึงเวลานั้นไม่แน่ว่ากู้หนานเฉิงจะไว้หน้านางที่เป็นลูกสาวคนนี้ วิธีเดียวที่จะทำให้กู้หนานเฉิงปล่อยให้เรื่องนี้เลยตามเลยไป ก็คือขอความช่วยเหลือจากภายนอก

กู้ชิวเซียงขยิบตาให้กับเชี่ยจู๋ที่อยู่ด้านหลัง เชี่ยจู๋ที่อยู่หน้าประตูค่อยๆถอยออกไป

บ้านของท่านหมอหวังอยู่นอกจวน ถึงแม้จะไม่ได้ไกลมาก แต่ก็ยังต้องการเวลาสักพักกว่าจะถึง เชี่ยจู๋แอบออกไปจากลานหลังในตอนที่ไม่มีคนสังเกต หวังเพียงแค่ว่าตัวเองจะสามารถเร็วกว่า

กู้ชิวเหลิ่งโค้งตัวคำนับ กล่าวว่า: "ท่านพี่กับท่านพ่อ พี่ใหญ่นั่งลงมาก่อนดีกว่า ท่านพ่ออย่าโกรธจนเสียสุขภาพไปเลย รอให้หมอหวังมาถึงยังมีเวลาอีกสักพัก ดื่มชาถ้วยหนึ่งก่อนเถอะเจ้าค่ะ"

กู้ชิวเหลิ่งกล่าวสั่งการต่อจูเอ๋อร์: "ไปเตรียมน้ำมาหนึ่งกา ชงชาให้กับท่านพ่อท่านพี่แล้วก็พี่ใหญ่"

อย่างน้อยบรรยากาศก็ไม่ได้ตึงเครียดเหมือนก่อนหน้านี้ กู้ชิวถางกล่าวขึ้นมาอย่างกึ่งล้อเล่นติดตลกว่า: "เดิมทีน้องรองยังบอกว่าจะเป็นเจ้ามือเลี้ยงข้าว ดูท่าครั้งนี้ข้าวคงไม่ได้กินกันแล้ว"

กู้ชิวเหลิ่งขมวดคิ้ว: "ท่านพี่ยังไม่ได้ทานข้าวเย็นเลย ในห้องของน้องก็มาเกิดเหตุการณ์เช่นนี้อีก ช่างเป็นการละเลยจริงๆ"

กู้หนานเฉิงเห็นความสัมพันธ์ของกู้ชิวถางกับกู้ชิวเหลิ่งสนิทสนมกลมกลืน ในใจก็ยังคงรู้สึกชื่นใจอยู่เล็กน้อย เพียงแต่ว่าภายใต้สถานการณ์ในตอนนี้ เขาไม่มีอารมณ์ไปสนใจเรื่องสัพเพเหระพวกนี้

กู้ชิวเซียงแทบจะบดผ้าเช็ดหน้าที่อยู่ในมือเป็นชิ้นๆ จิตใจลอยตามเชี่ยจู๋ที่ไปที่จวนตระกูลกั๋วกงแล้ว*

ในสวนยีชุ่ยกลับเข้าสู่ความเงียบงันอีกครั้ง ในตอนที่หมอหวังมาถึง เวลาก็ผ่านไปหนึ่งก้านธูปแล้ว

ท่านหมอหวังอายุค่อนข้างมากแล้ว ตอนที่ถูกพ่อบ้านเรียกมา หยิบกล่องยาขึ้นแล้วก็รีบมาเลย มองดูทุกคนที่อยู่ในสวยยีชุ่ยมีสีหน้าเคร่งเครียด ในใจก็สั่นเทาเล็กน้อย ไม่กล้าพูดอะไรมาก

ท่าทางวางมาดใหญ่โตก่อนหน้านั้นของกู้หนานเฉิงลดลงมาไม่น้อยแล้ว เห็นหมอหวังมาแล้ว ก็ไม่ได้ให้ท่านหมอหวังทำความเคารพ เอ่ยปากกล่าวว่า: "เจ้ามาพอดี เข้ามาดูสิว่าในถั่วเขียวต้มน้ำตาลถ้วยนี้มีอะไรอยู่บ้าง"

หมอหวังไม่กล้าชักช้า รีบร้อนเข้าไปใกล้ อย่างไรเสียก็เป็นสิ่งของที่จะนำเข้าปาก เขาเป็นหมอมานานหลายปี สิ่งของที่จะนำเข้าปาก ไม่ว่าอะไรก็จำเป็นต้องระมัดระวัง ดังนั้นเขาเพียงแค่ดมกลิ่นมาโดยตลอด ไม่ได้ใส่เข้าไปในปาก

"เดรัจฉาน!"

หนึ่งฉากของกู้หนานเฉิงตบไปบนใบหน้าของกู้ชิวเหลิ่งอย่างแรง ในใจของฉินจงสั่นสะท้าน แม้แต่ลูกสาวที่รักและโปรดปรานที่สุดอย่างกู้ชิวเซียง กู้หนานเฉิงก็ยังลงมือได้ ครั้งนี้เขาจะต้องถูกท่านพ่อตำหนิอย่างแน่นอนแล้ว

หวังเพียงแค่ว่าท่านย่าจะสามารถมาเร็วหน่อย! มิเช่นนั้นพรุ่งนี้ก้นของเขาจะต้องถูกตีจนบานแน่!

กู้ชิวเหลิ่งมองดูด้วยท่าทีที่สงบนิ่ง ตั้งแต่เมื่อครู่นี้นางก็สังเกตเห็นแล้วว่าสาวใช้ตัวน้อยที่อยู่ข้างกายของกู้ชิวเหลิ่งหายตัวไป ดูจากการแสดงออกทางสีหน้าของฉินจงในเวลานี้ กลับดูเหมือนมีคนไปขอความช่วยเหลือจากภายนอก และในต้าเยียนแห่งนี้นอกจากฮ่องเต้อวี้ฉือกงกับเซ่อเจิ้งหวางอวี้ฉือจ้านแล้ว คนที่สามารถปรามกู้หนานเฉิงเอาไว้ได้มีเพียงไม่กี่คน บางทีคนที่จะมาช่วยคนนั้นน่าจะเป็นมารดาของฉินกั๋วกง ท่านย่าของจวนตระกูล นางหลิวที่มียศเป็นถึงฮูหยินระดับเอกท่านนั้นแล้ว

พ่อบ้านรีบร้อนวิ่งเข้ามา ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง รีบร้อนกล่าวว่า: "นายท่าน! คน...คนของตระกูลฉินมาแล้ว!"

ใบหน้าของกู้หนานเฉิงไม่น่าดูขึ้นมาในทันที กล่าวเสียงขรึม: "มาก็มาแล้วสิ! ไล่ตะเพิดออกไปให้หมด!"

"กู้โหวเย๋ช่างมีอำนาจใหญ่โตเสียจริง นี่คือต้องการจะไล่ตะเพิดใครกัน? ต้องการจะไล่ตะเพิดข้าออกไปหรือ?"

เสียงเข้มแข็งมีแรงกำลัง เต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง คนที่พูดเดินเข้ามา ก็คือนางหลิวที่อายุเกินหกสิบไปแล้ว

กู้ชิวเหลิ่งมองขึ้นลงพิจารณาหลิวเหล่าฮูหยิน ถึงแม้จะสวมใส่แต่เสื้อผ้าเรียบง่ายธรรมดา แต่ว่าทั้งหมดล้วนเป็นผ้าแพรที่ปักด้วยด้ายเงินทั้งนั้น ดูหรูหราไร้ที่เปรียบ ปิ่นปักผมที่ปักอยู่บนศีรษะก็ยิ่งเป็นปิ่นทองที่ประดับด้วยพลอยอะเกต ไม้เท้าในมือก็ยิ่งเป็นไม้เท้าที่แกะสลักจากไม้จันทน์แดง ประณีตไร้ที่เปรียบ เป็นฮูหยินที่เต็มเปี่ยมไปด้วยเกียรติศักดิ์สูงส่งคนหนึ่ง