ลิขิตกาลบันดาลรัก นิยาย บท 14

เมิ่งหย่งชวนไม่ตอบโต้ คนอย่างเมิ่งอี้ก็แค่สุนัขเฝ้าบ้าน นอกจากเห่าก็ไม่กล้าทำอันใด อีกอย่างเมิ่งอี้ไม่รู้ตัวว่ากำลังจะถูกไล่ออกจากสำนักศึกษาเพราะความประพฤติของตนเอง แต่เมิ่งลู่เจินไม่ยอมให้พี่ชายถูกคนหยามเกียรติจึงกล่าวตอบโต้เมิ่งอี้กลับไป

"เหอะ พี่ใหญ่ข้าแค่ป่วยอีกสามปีก็ไปสอบได้แล้ว ไม่ใช่คนขี้แพ้สักหน่อย เมิ่งอี้เจ้าสอบซิ่วไฉให้ผ่านเสียก่อนค่อยมาคุยโวจะดีกว่า เรียนมาหกปีเพิ่งสอบถงเซิ่งได้ ลู่เจาบุตรชายแม่หม้ายลู่ทิศตะวันตกของหมู่ เพิ่งเรียนได้ไม่ถึงปีอายุเก้าขวบก็สอบผ่านถงเซิ่งแล้ว เจ้าอายุสิบแปดเพิ่งสอบผ่านช่างน่าขายหน้ายิ่งนัก"

"ไอ้สารเลวเมิ่งลู่เจิน อย่าคิดว่าเมิ่งหย่งชวนไอ้คนขี้โรคกลับมาแล้วจะปกป้องเจ้าได้นะ มานี่ข้าจะสั่งสอนเจ้าสองคนพี่น้องให้คลานกลับบ้านเลยทีเดียว"

เมิ่งอี้ย่างสามขุมมาหาสองคนพี่น้องที่เกวียน เมิ่งหย่งชวนทำว่าร้อน สบัดแขนเสื้อเบาๆ เมิ่งอี้ก็ถูกหอบลอยไปกระแทกกับต้นไม้ตกลงมาทันที

เหล่าอันธพาลในหมู่บ้านที่เห็นเช่นนั้นก็ตกใจ เมิ่งอี้ลอยไปกระแทกได้อย่างไร แต่เพื่อเงินสามร้อยอีแปะที่เมิ่งอี้จ้างวานมา

พวกอันธพาลจึงกรูเข้ามาล้อมรถม้าเพื่อจะรุมทำร้ายสองพี่น้อง แต่ยังไม่ทันลงมือ เมิ่งหลงผู้นำหมู่บ้านก็มาทันทีก็มาถึงพอดี ไม้เท้าในมือของเขากระแทกจนพื้นดินแตก

"พวกเจ้ากล้าหรือ?! หึ เมิ่งอี้อาชวนเป็นพี่ชายเจ้าอีกทั้งยังเป็นซิ่วไฉของหมู่บ้าน เจ้าไม่เพียงไม่เคารพพี่ชาย แต่เจ้ากลับเอ่ยวาจาหยาบคาย พาอันธพาลวันๆงานการไม่ทำมาก่อเรื่อง เจ้าเป็นผู้เรียนหนังสือแบบใดกัน การกระทำเช่นนี้เป็นสิ่งที่คนเรียนหนังสือควรกระทำหรือ"

เมิ่งอี้ที่พยุงตนเองลุกขึ้น อยู่ๆเขาลอยมากระแทกได้อย่างไร หันเป็นทางเมิ่งหย่งชวนเห็นเขากำลังเอาผ้าเช็ดหน้าปิดปากไอหนักๆอยู่

"แค่กๆๆ ท่านปู่หลงอาอี้ยังอายุน้อย อาจเพราะคบเพื่อนไม่ดีเลยทำให้มีนิสัยก้าวร้าวไปบ้างท่านอย่าถือสาเลยขอรับ แค่กๆๆ"

เมิ่งอี้คิดว่าเขาเสแสร้งจึงตวาดเมิ่งหย่งชวนกลับไป

"หึ ไม่ต้องมาทำเป็นพูดจาดี ไอ้ขี้โรคเจ้าทำร้ายข้าท่านปู่หลงท่านต้องจัดการให้ข้านะขอรับ ดูเหมือนแขนข้าจะหัก"

"เจ้านี่มัน หึเจ้ามันเกินเยียวยาแล้วเมิ่งอี้ เจ้าบอกว่าอาชวนทำร้ายเจ้าหรือ เขาไอจนแทบเอาตัวเองยังจะไม่ไหว จะเอาแรงที่ไหนมาจับเจ้าเหวี่ยงกันเล่า"

เมิ่งอี้ทำท่าจะเดินเข้าไปหา แต่อยู่ๆก็ลอยหวือไปกระแทกอีกรอบ เสียงกังวาลไพเราะดังขึ้นท่ามกลางความตะลึงของชาวบ้าน

"เจ้าคิดว่าสามีข้าเป็นอะไร อยากรังแกเขาใครให้ความกล้านั้น เมิ่งอี้กลับไปหยอดน้ำหยอดยาคนบ้านเจ้าซะ อย่าให้ข้าต้องลงมืออีกรอบ อ้อ อันธพาลอย่างพวกเจ้าใช่ไหมที่จะทำร้ายสามีข้า มาๆ เริ่มจากใครก่อนดี"

ในมือเสิ่นเยี่ยนฟางถือท่อนไม้ขนาดใหญ่เท่าแขนเด็กห้าขวบฟาดสะเปะสะปะไปมาไม่รู้ทิศทาง จนคนเหล่านั้นถอยร่นคนละทิศละทาง ท่อนไม้ใหญ่เพียงนี้หากถูกฟาดรับรองว่าต่อให้ไม่ตายก็คงมีนอนติดเตียงไปหลายเดือน

อันธพาลที่รับเงินเมิ่งอี้มาจึงถอยหลัง คนเหล่านี้เห็นนางลงมือกับบ้านใหญ่เมื่อเช้าแล้วนางน่ากล้วนัก จากนั้นก็พากันวิ่งหนีหายไปหมด เมิ่งอี้เจ็บใจแต่ทำอะไรไม่ได้ จึงค่อยๆพยุงตัวเองกลับบ้าน

เสิ่นเยี่ยนฟางเห็นทุกคนไปแล้ว แต่ชาวบ้านที่เหลือมองมายังนาง เสิ่นเยี่ยนฟางจึงเดินมานั่งที่เกวียนซบไหล่เมิ่งหย่งชวน เอามือลูบหน้าอกตนเองทำท่าโล่งอก

"โอยท่านพี่ ดีที่พวกมันวิ่งหนีไป ข้าหัวใจจะวาย หากพวกมันอยากทำร้านพวกเราจะทำเช่นไรกัน ช่างน่ากลัวจริงๆเลย แล้วท่านกับอาเจินพวกท่านบาดเจ็บหรือไม่ ไม่ได้ถูกพวกเขาทำอะไรนะเจ้าคะ"

เมิ่งหย่งชวนรู้ดีว่าภรรยากำลังเล่นละครนางไม่ได้กลัวคนเหล่านั้นจริงๆ เรื่องที่นางทุบตีคนบ้านใหญ่เขารู้แล้ว สตรีคนนี้น่าค้นหายิ่งนัก ภายนอกนางดูอ่อนหวานแต่ก็เวลาดื้อคงปราบไม่ง่ายเท่าไหร่ ก่อนจะเอ่ยปากถามว่านางมาทำอะไรที่นี่

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน