LOVE POSITIONS พิษสวาท นิยาย บท 63

พิษสวาท | ตอนที่ 62 | ขายบริการ

วันต่อมา

เด็กสาวสะดุ้งตื่นขึ้นมาในช่วงเวลาเช้ามืด ก่อนจะพบว่าร่างกายของเธอเปลือยเปล่า ไม่มีเสื้อผ้าติดกายเลยแม้แต่ชิ้นเดียว ตามเนื้อตัวมีคราบน้ำรักขาวขุ่นเลอะเทอะไปหมด มีทั้งคราบเก่าและคราบใหม่ที่บ่งบอกได้อย่างชัดเจนว่า

เขาไม่ได้ลักหลับเธอเพียงแค่ครั้งเดียว ตะวันไม่มีเวลาหยุดคิดถึงเรื่องของตัวเองมากนัก

เธอและเมื่อคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเพื่อที่จะดูเวลา เธอก็พบกับบัตรเครดิตสีดำขอบสีทองที่วางอยู่ ตะวันหยิบบัตรขึ้นมาดูเล็กน้อย หน้าบัตรสลักชื่อของคุณรันเวย์เอาไว้ แต่ด้วยความที่เธอไม่มีเวลาจะสนใจมากนักจึงวางมันเอาไว้ที่เดิมก่อนจะรีบลุกขึ้นจากเตียงเดินตรงไปดูเซอร์เวย์ก่อนเป็นอันดับแรก

"ยังหลับอยู่เลย" ตะวันลูบหัวโนของเซอร์เวย์อย่างสงสาร หลังจากล้างหน้าล้างตาเสร็จสรรพ

กิจวัตรแรกที่เธอทำหลังตื่นนอนก็คือเดินไปชงนมเตรียมรอให้เจ้าอ้วนของเธอทันที เธอใช้ชีวิตได้ไม่ต่างจากคุณแม่ลูกอ่อนเลยจริง ๆ

หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนผ้าอ้อมและป้อนนมให้เด็กน้อยเสร็จ เธอก็ต้องรีบจัดการตัวเองให้พร้อมออกเดินทางไปโรงพยาบาลแต่เช้าตรู่

ครั้นจะเอาเซอร์เวย์ไปฝากไว้ที่บ้านใหญ่ เธอก็ไม่กล้าไปเพราะเจ้าอ้วนมีแผลฟกช้ำตามตัวและใบหน้าอย่างเห็นได้ชัด ยอมรับว่าเธอแอบกลัวจะโดนคุณผู้หญิงตำหนิเอาเหมือนกัน ยังไงเซอร์เวย์ก็คือหลานของท่าน และท่านก็กำชับอย่างหนักหนาว่าให้เราทั้งสองคนดูแลหลานของท่านให้ดี

"วันนี้เราไปโรงพยาบาลด้วยกันนะเจ้าถังแก๊ส" ตะวันอุ้มเซอร์เวย์วางลงในรถเข็นของเขา

"รอตะวันตรงนี้แป๊บนึงนะครับ เดี๋ยวตะวันมา" ตะวันยื่นตุ๊กตาหมีและเจ้าหนูน้อยที่ปากยังคงดูดนมจากขวดจ๊วบ ๆ ๆ ไม่ยอมวางลงเลย

ตะวันไม่ลืมที่จะนำบัตรเครดิตไปคืนให้กับรันเวย์ก่อนที่เธอจะออกเดินทาง

ก๊อก ๆ ๆ คนตัวเล็กเคาะประตูเบา ๆ

"เช้าตรู่แบบนี้คุณรันเวย์น่าจะยังไม่ตื่นแน่เลย" เธอลังเลอยู่ชั่วครู่ก่อนจะค่อย ๆ แง้มประตูเข้าไปในห้องของเขา คนตัวเล็กเดินย่อง ๆ เอาบัตรเครดิตไปวางคืนให้เขาข้าง ๆ กับหัวเตียงนอนของเขา

แต่พอเหลือบไปมองบนเตียงตะวันก็ไม่เจอใครเลย

"…คงออกไปข้างนอกบ้านแน่เลย" ตะวันพึมพำเบา ๆ ก่อนจะเดินกลับไปยังประตู

"จิ๊..อ่าส์!" ร่างสูงเดินออกมาจากห้องน้ำ พร้อมกับเสียงครางเบา ๆ เหมือนว่าเขาเพิ่งจะอาบน้ำสระผมเสร็จพอดี

"คะ..คุณรัน?" ตะวันหันกลับไปมองทางต้นเสียงอย่างตกใจ

"ตื่นไวดีนิ?" รันเวย์ขมวดคิ้วมองไปทางตะวันพร้อมใช้ผ้าเช็ดตัวผืนเล็กเช็ด ๆ เส้นผมเปียกของเขา ก่อนจะสะบัดไปมาเล็กน้อย

"ค่ะ...คือหนูเอาบัตรเครดิตของคุณมาคืนให้น่ะค่ะ" ร่างบางเอ่ยตอบไปตามตรง

"เอามาคืนทำไม?" รันเวย์เดินตรงเข้าไปหาตะวันทันที

เขาจับปลายคางของเด็กสาวให้เงยหน้าขึ้นมองตรงมาทางเขาเล็กน้อย หยดน้ำจนเส้นผมหยดใส่ใบหน้าของเธอเต็มหน้าไปหมด

"ฉันจ่ายค่าเอากับเธอเมื่อคืนไง....จำไม่ได้เหรอ?" เขาพูดใส่หน้าสาวน้อยตรงหน้าไปเสียงเรียบ

ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบบัตรเครดิตใบเดิม ส่งให้เธอไปอีกครั้ง

ซึ่งคำพูดของเขาทำเอาตะวันถึงกับชะงักไปเล็กน้อย เขาทำเหมือนกับว่าตะวันเป็นผู้หญิงขายบริการทางเพศอย่างไรอย่างงั้นเลยจริง ๆ

"คุณรันคะ..แต่หนูไม่ได้ขายตัวนะคะ" ตะวันกำลังจะปฏิเสธรับเงินของเขา แต่แล้วยอดบิลค่าใช้จ่ายของพี่ตาลก็ผุดขึ้นมาในห้องของเธอไม่หยุด ทำให้เธอเหลือบไปมองทางบัตรเครดิตของรันเวย์อย่างชั่งใจ

"ฉันก็ไม่ได้บอกว่าเธอขายตัวนี่.......ฉันแค่ให้รางวัลเธอก็เท่านั้นเอง" ร่างสูงลูบหัวของเธอเบา ๆ

"วงเงินไม่อั้นเลยนะ" รันเวย์ยัดบัตรเครดิตใส่มือของเธอไปทันที รันเวย์ทำเหมือนราวกับว่าตะวันเป็นสัตว์เลี้ยงของเขาอย่างแท้จริง สัตว์เลี้ยงที่ต้องคอยตามใจ เอาใจ และยอมทำตามคำสั่งของเขาไปเสียทุกอย่าง เขาสั่งให้เดินก็ต้องเดิน สั่งให้นั่งก็ต้องนั่ง ...สั่งให้อมให้คายให้คลาน...ก็ต้องทำ..

"….ขอบคุณนะคะ..." ตะวันก้มมองบัตรเครดิตในมือของเธอเล็กน้อย

"อืม" เขาพยักหน้าอย่างรับรู้เพียงเท่านั้นก่อนจะลงจากรถไปทันทีอย่างไม่ได้ใส่ใจ

ตะวันอุ้มเซอร์เวย์ขึ้นแนบอกและสะพายกระเป๋าเป้ของเธอที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์สำหรับเด็กเล็กที่หนักอึ้ง ก่อนจะก้าวลงจากรถทันที

"เธอเข้าไปก่อนเลย ฉันจะสูบบุหรี่" รันเวย์ยืนพิงรถหรูของเขา ปากคาบบุหรี่และรอให้ตะวันพาเซอร์เวย์เดินออกไปไกลก่อน เขาถึงจะจุดบุหรี่สูบ

หน้าห้อง ICU

หลังจากแวะเปลี่ยนแพมเพิสให้เจ้าถังแก๊สเสร็จ เธอก็รีบเดินไปยังหน้าห้อง ICU ห้องเดิมที่ยังคงขึ้นชื่อของพี่ตาลอยู่ด้านหน้านั้น

"พอเปลี่ยนแพมเพิสแล้ว เงียบกริบเลยนะ" ตะวันอุ้มเซอร์เวย์มายืนเกาะขอบกระจกเพื่อแอบมองไปยังด้านในห้อง ICU แต่มันก็ไม่เห็นอะไรเลยเพราะมันเป็นกระจกทึบไปหมด

"พี่ตาลตื่นรึยัง....ตะวันกับคุณหนูมาหาแต่เช้าเลยนะ" ตะวันจับมือเล็ก ๆ ของเซอร์เวย์เคาะที่กระจกตรงหน้าเบา ๆ

"แง๊ะ. " เด็กน้อยยิ้มอย่างชอบใจ เมื่อเห็นกระจกสะท้อนให้เห็นเงาของตัวเอง

"พี่ตาลไม่เคยนอนตื่นสายแบบนี้เลยนะ" ตะวันพูดผ่านกระจกห้อง ICU ไปอย่างน้ำตาคลอเบ้า พอเซอร์เวย์เห็นตะวันทำท่าจะร้องไห้ เด็กน้อยก็เบะปากตามเตรียมจะร้องขึ้นมาทันที

"นี่เจ้าอ้วน..ล้อเลียนตะวันเหรอเนี่ย" เธอรีบปัดคราบน้ำตาทิ้งทันที ก่อนจะพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้

และฝืนยิ้มให้เจ้าตัวแสบในอ้อมอกแทน ซึ่งพอตะวันยิ้มเซอร์เวย์ก็ถึงยิ้มตามได้

"ทำไมยังไม่มีใครเดินออกมาเลยนะ" ตะวันยืนรออยู่หน้าห้องสักพักใหญ่ ๆ จนในที่สุดก็มีคุณพยาบาลท่านหนึ่งเดินออกมาจากห้องของพี่ตาลจนได้

"เอ่อ..คุณพยาบาลคะ ๆ ...คนไข้ด้านในอาการเป็นยังไงบ้างเหรอคะ?" ตะวันอุ้มเซอร์เวย์รีบเดินตรงเข้าไปถามเธอทันที

"คุณคือญาติใช่ไหมคะ....คุณหมอกำลังจะให้โทรตามอยู่พอดีเลยค่ะ" พยาบาลเอ่ยขึ้นให้พร้อมกับถอนหายใจออกมาเบา ๆ