LOVE POSITIONS พิษสวาท นิยาย บท 66

พิษสวาท | ตอนที่ 65 | เพื่อนเก่า

ฟุ่บ! ดอกไม้ช่อโตที่เขียนมาในนามบริษัทถูกวางลงบนโต๊ะของกรรมการบริษัททันที

"โห่ อารมณ์ไหนวะเนี่ย คุณเฟรนด์ชิพซื้อดอกไม้มาแสดงความยินดีที่กูยังมีชีวิตอยู่" รันเวย์รับช่อดอกไม้ของเพื่อนและก็หัวเราะขึ้นมาทันที เพราะใครจะคิดว่าเขาจะได้รับดอกไม้จากจอมเย็นชาอย่างเฟรนด์ชิพ

"พวงหรีดงานศพมึงกูก็ซื้อนะ" ร่างสูงพูดต่อด้วยใบหน้านิ่ง ๆ

"..ไอ้เพื่อนเวร!" รันเวย์สบถออกมาเล็กน้อย

"กูไม่คิดจริง ๆ นะ ว่ามึงจะรอด" เฟรนด์ชิพเอ่ยถามกลับไปด้วยความสงสัย เพราะเท่าที่เพื่อน ๆ น้องชายเล่าให้เขาฟังมาคือไอ้รันเวย์เนี่ยจมหายไปในทะเล ให้คนไปช่วยกันงมหาเท่าไรก็ไม่เจอร่าง

"นรกมันไม่รับกูอะดิ!" รันเวย์เหยียดยิ้มเล็กน้อย

"คืนนั้นกูลอยไปติดแหจับปลาของชาวประมง ที่มาตกหมึกตอนกลางคืนกันนะ" รันเวย์เริ่มเล่าให้เพื่อนเก่าเพื่อนแก่ของเขาฟังอย่างละเอียด

"พวกเขาก็เลยพากูไปนอนรักษาตัวที่โรงพยาบาลบนเกาะนั้น" เขาเล่าเรื่องให้เพื่อนของเขาฟังแบบคร่าว ๆ ซึ่งเฟรนด์ชิพก็กอดอกนั่งฟังนิ่ง ๆ ไม่ได้ขัดอะไร

"หลังจากฟื้นขึ้นมากูก็ใช้เวลาอยู่ที่นั่นสักพักใหญ่ ๆ " รันเวย์นึกย้อนไปถึงเหตุการณ์บนเกาะนั้น แล้วเงียบไปทันที

"เออ ๆ รอดมาได้ก็ดีแล้ว" เฟรนด์ชิพพูดแทรกขึ้นเมื่อเห็นรันเวย์นิ่งไปนาน

"เออ..ว่าแต่กูไม่ได้เจอมึงโคตรนานเลย แวะไปนั่งกินกาแฟใต้ตึกกันหน่อยไหม?" รันเวย์จึงชวนเปลี่ยนเรื่องคุยทันที

"ก็ดี กูก็มีเรื่องงานจะคุยด้วยอยู่พอดี" เขาก้มมองนาฬิกาข้อมือเล็กน้อยก่อนจะตกลงไป

"เออ ๆ ไปกัน" รันเวย์พยักหน้ารับก่อนจะลุกเดินตามกันไปยังร้านกาแฟใต้บริษัทของรันเวย์ต่อ

ร้านกาแฟ

"มึงได้เจอไอ้บราวน์บ้างปะ มันโผล่มาวันงานเลี้ยงกูแล้วก็หายหัวไปเลย" รันเวย์เอ่ยถามเฟรนด์ชิพถึงเพื่อนอีกคนของเขา

"มันน่าจะยุ่งนะ เพราะมันมาใช้กูรีโนเวทอาคารบริษัทที่บ้านมันอยู่" เฟรนด์ชิพจิบกาแฟก่อนจะเอ่ยตอบไปเสียงเรียบ

"อ้อ ก็ดีแล้ว..แล้วมึงยุ่งปะ?" รันเวย์ถามต่อโดยไม่ได้คิดอะไร

"ยุ่งดิ..ไม่มีคนช่วยทำงานเหมือนก่อนแล้วอะ" เฟรนด์ชิพเอ่ยตอบกลับมาเพียงเท่านั้น ก่อนจะหลบสายตาไปทางอื่นและจิบกาแฟไปด้วยใบหน้าเรียบเฉย

รันเวย์ที่เห็นแบบนั้นก็เลือกที่จะไม่ถามอะไรต่อ เพราะเฟรนด์ชิพเป็นคนไม่ค่อยชอบพูด หรือเล่าเรื่องส่วนตัวให้ใครฟังมากนัก

"เออ ไงวันนี้กูกลับก่อนนะ ต้องรีบไปสนามบินพรุ่งนี้กูมีไปดูงาน" เฟรนด์ชิพก้มมองนาฬิกาข้อมือตัวเองเล็กน้อย ก่อนจะวางแก้วกาแฟลงและบอกกับรันเวย์ไป

"โอเค แค่มึงมาหากูพร้อมดอกไม้เนี่ย หิมะก็ตกเมืองไทยแล้วมั้ง" รันเวย์พูดใส่เฟรนด์ชิพไปด้วยน้ำเสียงประชดประชันแบบขำขัน

"กูก็แค่แวะมาดูว่ามึงยังไม่ตายจริง ๆ ใช่ไหม...จะได้ไปยืนยันกับไอ้เชี้ยฟาร์ได้"

"ทำไมวะ ไอ้ฟาร์มันก็รู้นานแล้วนิ" รันเวย์ขมวดคิ้วเล็กน้อย เพราะไทม์โซนเป็นเพื่อนสนิทกับฟาเรน

มันก็น่าจะบอกกันไปนานแล้ว

"ก็ตอนมึงตายนะสิ น้องกูแม่งกลัวมึงมาหลอกมันฉิบหาย"

"ไอ้ฟาร์ ไอ้เวร!" รันเวย์สบถออกมาเล็กน้อย

"สมัยก่อนกูเป็นคนเปิดเมมเบอร์ผับให้มันเลยนะ พอกูตายทำมาเป็นกลัว!" รันเวย์หัวเราะออกมาทันที เพราะเขาก็ค่อนข้างจะสนิทกับเพื่อนน้องชายแทบจะทุกคน

"มันกลัวมึงไปทวงบัตรเมมเบอร์ผับมันคืนรึเปล่า" เฟรนด์ชิพยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อพูดถึงน้องชายตัวเอง ทั้ง ๆ ที่ปกติเฟรนด์ชิพเป็นคนที่ยิ้มยากมากจริง ๆ แต่ถ้าพูดถึงเรื่องฟาเรนมันก็อมยิ้มออกมาทุกที

"มึงโชคดีนะที่ปรับความเข้าใจกับน้องมึงได้ จนกลับมาสนิทกันมากกว่าเดิม" รันเวย์มองหน้าเฟรนด์ชิพและยิ้มตามทันที

"สวัสดีค่ะ มีอะไรรึเปล่าคะ?" ตะวันเอ่ยถามไปอย่างแผ่วเบา เพราะเธอรู้สึกกังวลทุกครั้งที่ทางโรงพยาบาลโทรเข้ามาหาเลยจริง ๆ ..

(คุณหมอให้ดิฉันเรียนแจ้งว่า ตอนนี้อาการของคนไข้พ้นขีดอันตราย และอาจจะได้ย้ายออกจากห้อง ICU เร็วกว่ากำหนดค่ะ) พยาบาลโทรรายงานอาการของพี่สาวเธอทันทีด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูผ่อนคลายกว่าเดิม

"จริงเหรอคะ คุณพยาบาล" ตะวันยิ้มออกมาทันที เธอยกมือทาบอกตัวเอง แทบอยากจะร้องกรี๊ดออกมาให้ดัง ๆ เลย

(ค่ะ ทางญาติก็สบายใจขึ้นได้บ้างแล้วนะคะ..และก็ไม่ต้องห่วงทางนี้เลย เพราะเราจะดูแลคนไข้เป็นอย่างดีค่ะ) พยาบาลเอ่ยรับปากกับเธออย่างหนักแน่น

"ขอบคุณนะคะ...มันเป็นเรื่องที่ดีที่สุดของหนูในวันนี้เลยค่ะ " ตะวันตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ เธอดีใจจนแทบพูดอะไรไม่ออกเลย

(ทางเราจะรักษาอย่างสุดความสามารถเลยนะคะ และยังไงถ้ามีอาการอะไรคืบหน้า ดิฉันจะโทรมารายงานญาติในทันทีค่ะ)

"ฝากด้วยนะคะ..โทรมาได้ตลอดเลยนะคะ.. ขอบคุณมากค่ะ" ตะวันพูดไปก็ก้มหัวให้ปลายสายไปด้วย เธอรู้สึกโล่งใจขึ้นมาจริง ๆ หลังจากได้ยินแบบนั้น

(ยินดีค่ะ....สวัสดีค่ะ) พยาบาลขานตอบกลับอย่างสุภาพ ก่อนจะกดวางสายไปหลังจากนั้น

"ทำอะไรอยู่? (เสียงแหบพร่า) / ชะ..เชี้ย! (ตะวัน) " ตะวันสะดุ้งสุดตัวเมื่อเธอกดวางสายจากพยาบาลไป ก็มีใครบางคนย่องมากระซิบเข้าที่ข้างหูของเธอ

"นี่เธอหลอกด่าฉันอีกแล้วเหรอเนี่ย?" รันเวย์โอบเอวของเด็กสาวเอาไว้แน่น พร้อมกับ

"เปล่านะคะ...ก็คุณทำหนูตกใจนี่นา" ตะวันหน้าเสียรีบยกมือขอโทษเขาไปทันที

"ขวัญอ่อนเสียจริง ๆ เลยนะ" ร่างสูงหยิกแก้มคนตัวเล็กด้วยความรู้สึกมันเขี้ยว

"คุณรัน..กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอคะ?" ตะวันเงยหน้าถามด้วยแววตาใสซื่อ

"ก็ตั้งแต่เธอยืมก้มหัวเคารพ ต้นกุหลาบนี้มาสักพักแล้ว" ฝ่ามือหนาบีบแก้มของเธอจนเขี้ยวช้ำไปหมด