ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 112

บทที่ 112 ฉันพูดไม่ได้

ได้ยินจิ้นเฟิงเหราถามเธอว่าที่ผ่านมาเกิดอะไรขึ้นกันแน่? เจียงสื้อสื้อไม่รู้ทำไม ถึงได้เรียกสติคือมาได้ เม้มริมฝีปากและพูดว่า “พูดไม่ได้ ฉันพูดไม่ได้......”

เรื่องนี้ เธอจะบอกใครๆ ไม่ได้

พูดจบ ก็คว่ำหน้า หลับลงไป

ตอนแรกจิ้นเฟิงเหราคิดว่าจะถามอะไรออกมาได้ สุดท้าย......

เขาจนใจ ดื่มเหล้าเมาแล้วทำไมยังคุยยากขนาดนี้

แต่ว่าจิ้นเฟิงเหรากลับสังเกตเห็นว่า เจียงสื้อสื้อถูกกัดกันด้านจิตใจ เธอชอบพี่ชายเขาแต่กลับรู้สึกว่าคนสองคนไปกันไม่ได้

เป็นเพราะว่าอะไรกันแน่ ถึงทำให้เจียงสื้อสื้อรู้สึกว่าทั้งสองคนอยู่ด้วยกันไม่ได้

ปีนั้นเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ?

คิดไป จิ้นเฟิงเหราก็เจ็บหัวใจ อดไม่ได้ที่จะไปตรวจสอบ แต่ว่าก็กลัวพี่ชายและพี่สะใภ้จะโกรธ จิ้นเฟิงเหราตกอยู่ในความสับสน

สุดท้ายเขาไม่ได้ถามอะไร ก็พาเจียงสื้อสื้อส่งกลับไป

……

หลังจากถึงบ้าน เจียงสื้อสื้อก็นอนต่อ

วันถัดมา ตอนที่เธอตื่นขึ้นมา สมองยังคงมึนๆ งงๆ อยู่บ้าง บนร่างกายยังมีกลิ่นเหล้า เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้ว ความทรงจำน้อยนิดของเมื่อวานก็ฝุดขึ้นมาในสมอง

เธอไปทานข้าวกับจิ้นเฟิงเหรา หลังจากนั้นก็ดื่มเหล้า ต่อจากนั้นเกิดอะไรขึ้น......

เจียงสื้อสื้อทั้งคิดไป ทั้งอาบน้ำไป เมื่อคืนเธอได้ทำเรื่องนอกกรอบอะไรไป

สักพัก เธอก็คิดจิ้นเฟิงเหราถามเธอออก ในใจของเจียงสื้อสื้อตกตะลึง เมื่อคืนคงไม่ได้พูดอะไรที่ไม่ควรพูดออกไปนะ?

แต่ว่าคิดมาตั้งนาน เจียงสื้อสื้อก็คิดไม่ออกว่าตัวเองพูดอะไรออกไปบ้าง

ในใจของเธออดไม่ได้ที่จะกลัดกลุ้ม รู้ว่า จิ้นเฟิงเหราไม่ได้มาหาเธอเพื่อไปทานข้าวง่ายๆ ถ้ารู้ไวกว่านี้ เมื่อคืนเธอไม่ควรดื่มเหล้า

เจียงสื้อสื้อถอนหายใจออกมา ในใจหวังว่าตัวเองจะไม่พูดอะไรออกไป หลังจากที่เธออาบน้ำเสร็จ ก็มาที่บริษัท

……

ด้านจิ้นเฟิงเหรานั้น ตอนบ่าย เขามาถึงบริษัท และถูกลากไปอย่างเป็นห่วง

“คุณชายรอง คุณรีบหาวิธีเถอะ! ประธานจิ้นไม่หยุดพักงานเลย เมื่อวานไม่ออกจากบริษัททั้งคืน และไม่ค่อยทานอะไรด้วย เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ดีแน่!”

ได้ยินแบบนี้ จิ้นเฟิงเหราก็ขมวดคิ้วขึ้น เขาเดินเข้าไปในห้องทำงาน และจิ้นเฟิงฉินก็ทำงาน อยู่จริงๆ ไม่ได้กลับบ้านทั้งคืน ท่าทางสุขุมหล่อเหลาของเขาก็หายไปอย่างไร้ร่องรอยเช่นกัน

นี่เป็นครั้งแรก ที่จิ้นเฟิงเหราเห็นท่าทีของพี่ชายที่รักความสะอาดสะอ้านเป็นแบบนี้ โถ่ ก็แค่อกหักไม่ใช่เหรอ?

จิ้นเฟิงเหราถอนหายใจ เขารู้ว่าตัวเองพูดไปก็ไม่มีอะไรดี ดังนั้นก็ไม่ได้เข้าไปเอาเรื่องที่ตัวเองไปหาเจียงสื้อสื้อบอกพี่ชายของเขา แต่ว่าพอกลับไปถึงบ้าน ก็ไปรับเสี่ยวเป่าออกมา

เสี่ยวเป่าดีใจมากที่ได้มาออฟฟิศ แต่ว่าพอเห็นจิ้นเฟิงฉิน ก็รู้สึกถูกทอดทิ้ง

“แด๊ดดี๊ เหม็นมากเลย ไม่ได้อาบน้ำใช่ไหมครับ? แถมยังไม่ได้โกนหนวดด้วย”

จิ้นเฟิงฉินที่ถูกทอดทิ้งจ้องลูกชายและน้องชายตัวเอง ไม่ได้พูดอะไรออกมา

เสี่ยวเป่าเดินไปด้านหน้า หยิบเอกสารในมือของเขาออก และพูดต่อว่า “แด๊ดดี๊ คุณเป็นแบบนี้ไม่ได้ รีบไปอาบน้ำกับเสี่ยวเป่าเดี๋ยวนี้”

“เสี่ยวเป่า อย่าวุ่นวาย” จิ้นเฟิงฉินปฏิเสธทันที

ความสับสันวุ่นวายพุ่งเข้ามาในหัวใจ เจียงสื้อสื้อใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว หลังจากนั้นประมาณครึ่งชั่วโมง เสียงก็ได้เข้ามาจากด้านนอก เจียงสื้อสื้อเดินไปดูอย่างสงสัย ก็ได้ยินเสียงคนจำนวนมาก

“นี่ลูกบ้านไหนเนี่ย? น่ารักจัง!”

“อยากบีบแก้มเขาจริงๆ! หน้าตาน่ารักน่าชัง!”

“หนูน้อย หนูมาหาใครเหรอ?”

ตอนที่เจียงสื้อสื้อกำลังสงสัย ก็ได้ยินเสียงเสี่ยวเป่าดังขึ้น “ผมมาหาคุณน้าสื้อสื้อของผมครับ”

ท่ามกลางผู้คน ใบหน้าน่ารักของเสี่ยวเป่าก็ปรากฏขึ้น เจียงสื้อสื้อตกใจ คิดไม่ถึงว่าเสี่ยวเป่าจะมาหาเธอที่บริษัท

เสี่ยวเป่าก็เห็นเจียงสื้อสื้อเหมือนกัน เขารีบกระโจนเข้ากป “คุณน้าสื้อสื้อ ไม่เจอตั้งนานเลยครับ!”

ไม่กี่วันนี้เสี่ยวเป่าคิดถึงเจียงสื้อสื้อ แต่ว่าถูกคุณชายรองดูแลอยู่ จิ้นเฟิงฉินก็ไม่มารับเขา ดังนั้นเขาทำได้แค่อยู่บ้านอย่างเชื่อฟัง

ซูซานที่อยู่ข้างๆ รู้จักเสี่ยวเป่า เธอคิดไม่ถึงว่าคุณชายเล็กจะมาถึงบริษัท เห็นทั้งสองคนสนิทสนมกัน ซูซานเลยแกล้งพูดขึ้นมา “สื้อสื้อ นี่ลูกชายเธอเหรอ?”

เพื่อนร่วมงานที่อยู่ข้างๆ ไม่รู้ แต่ว่าสายตาของเจียงสื้อสื้อมองเสี่ยวเป่าเหมือนกับลูกชาย ทุกคนก็ถามออกมาเหมือนกันว่า “ใช่สิ สื้อสื่อ นี่ลูกชายเธอเหรอ? น่ารักจัง”

“สื้อสื้อคิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะมีลูกแล้ว! ลูกชายมีแฟนรึยัง? สนใจลูกสาวบ้านฉันไหม”

สายตาของทุกคน ทำให้เจียงสื้อสื้ออึดอัด และรีบอธิบายว่า “ไม่ใช่ค่ะ ลูกของเพื่อน”

พูดจบ เธอก็พูดกับ ซูซานว่า “ผู้จัดการซู ฉันขอลาหยุดครึ่งวันได้ไหมคะ?”

ซูซานตอบตกลงทันที

และ เจียงสื้อสื้อก็อุ้มเสี่ยวเป่าลงจากตึก และถามขึ้นว่า “เสี่ยวเป่า หนูมาได้ยังไง?”