ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 119

บทที่ 119 ผู้หญิงของผม

ด้านเจียงสื้อสื้อ เธอเดินวนไปหนึ่งรอบ ดูเวลาก็รู้สึกว่าไปห้องประชุมใหญ่ด้านนั้นได้แล้ว แต่คิดไม่ถึงว่า ทางที่เดินกลับ กลับเจอเจียงนวลนวลและหลานซือเฉิน

ทั้งสองคนก็จบจากมหาลัยJ มาร่วมงานสถาปนาก็ไม่แปลก แต่ว่าคิดไม่ถึงจะบังเอิญขนาดนี้ แค่นี้ยังเจอกันได้

หลานซือเฉินและเจียงนวลนวลไม่เห็นมาเจียงสื้อสื้อมา ตอนนี้พวกเขาเหมือนกำลังคิดถึงอดีตที่ผ่านไป ได้ยินแต่เสียงเจียงนวลนวลพูดอย่างออดอ้อนว่า “พี่ซือเฉิน คุณยังจำที่นั่นได้ไหม? ตอนแรกพี่จูบฉันที่นี่ครั้งแรก”

“จำได้สิ” หลานซือเฉินยิ้มออกมา น้ำเสียงอบอุ่น

“ยังมีตอนที่ฉันเพิ่งเข้ามามหาลัย ไม่รู้อะไรเลย ยังดีที่ได้ความช่วยเหลือจากพี่ ดูแลฉันทุกอย่างเลย คิดไม่ถึงว่าแค่กระพิบตาก็ผ่านไปหลายปีแล้ว ตอนนี้พวกเรามีลูกกันแล้ว”

ใบหน้าของทั้งสองคนเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ดูเหมือนจะมีความสุขมาก

ฟังจบ สายตาของเจียงสื้อสื้อเป็นประกายของความประชดประชัน เจียงนวลนวลเป็นรุ่นน้องเจียงสื้อสื้อหนึ่งปี ตอนนั้น หลานซือเฉินอยู่กับเธอแต่ยังช่วยเจียงนวลนวลทุกอย่าง

ถึงแม้เจียงสื้อสื้อจะไม่ชอบน้องสาวต่างมารดาคนนี้ แต่ว่าเจียงนวลนวลในตอนนั้น ดูว่านอนสอนง่าย เรียกเธอทุกคำว่าพี่สาว

เธอถึงได้ใจอ่อน ในเมื่อเป็นพ่อเขาที่ผิด เจียงนวลนวลเกิดมาก็ไปโทษเธอไม่ได้ ตอนนั้นหลานซือเฉินก็พูดเกลี้ยกล่อมเธอแบบนั้น

เจียงสื้อสื้อค่อยเอามองเจียงนวลนวลเป็นน้องสาว เธอคิดว่า ที่หลานซือเฉินดีกับเจียงนวลนวล ก็เหมือนกับพี่ชายที่ทำกับน้องสาว

แต่คิดไม่ถึงว่า ที่แท้คนทั้งคู่ก็แอบคบหากันตั้งนานแล้ว แถมยังทำต่อหน้าเธอ เจียงสื้อสื้อสงสัยตัวเองในตอนนั้นจริงๆ ว่าตาบอดไปแล้วใช่ไหม

มองทั้งสองคน คิดกลับไปถึงเรื่องในอดีต เจียงสื้อสื้อรู้สึกสะอิดสะเอียน ตอนที่เธอกำลังเตรียมที่จะหมุนตัวกลับ กลับถูกเจียงนวลนวลเห็นเข้า

มองเห็นเจียงสื้อสื้อ เจียงนวลนวลก็ตกใจ แต่ยิ้มและพูดประชดว่า “เฮ้ พี่สาวก็มาด้วย! พี่ก็มารำลึกอดีตเหรอ? ไม่กลัวถูกประธานจิ้นเห็นเข้าหรือไง?”

เจียงสื้อสื้อสีหน้าไร้อารมณ์และไม่ได้พูดอะไร คำพูดของเจียงนวลนวลกำลังประชดว่าเธอคิดถึงอดีตที่ผ่านมากับหลานซือเฉิน เธอไม่ได้เป็นบ้านะ ตอนนี้ยังคิดถึงหลานซือเฉินทำไม

หลานซือเฉินเห็นแบบนี้ ในใจก็ดีใจ ที่แท้ ในใจของเจียงสื้อสื้อก็ยังมีเขาอยู่ ไม่งั้นเธอคงไม่มาร่วมงานสถาปนาคนเดียว เขาเม้มริมฝีปาก ดูว่าเจียงนวลนวลจะพูดอะไรอีก หลานซือเฉินดึงเธอและพูดว่า “ไปเถอะ พูดให้น้อยหน่อย”

ความเกลียดชังของเจียงนวลนวลที่มีต่อเจียงสื้อสื้อในตอนนี้พูดได้ว่าอยู่ในก้นบึ้ง ตอนแรกสบายใจแต่เห็นหลานซือเฉินพูดปกป้องเธอ ในใจของเธอกลับไม่สบายใจ เจียงนวลนวลไม่ได้สนใจหลานซือเฉิน มองเจียงสื้อสื้อและพูดต่อว่า” พี่คะ ตอนนี้ฉันกำลังท้อง ถ้าพี่ยังคิดอะไรกับซือเฉิน ก็กรุณาหยุดด้วยค่ะ ถือว่าฉันเป็นน้อง แถมยังยังมีเด็กที่อยู่ในท้องฉันด้วย อวยพรให้พวกเราดีกว่าไหมคะ?”

และก็ไม่รู้ว่าตั้งใจไหม เจียงนวลนวลพูดเสียงดัง คนที่เดินอยู่บนถนน คนไม่น้อยได้ยินหมดแล้ว บวกกับสภาพที่ดูอ่อนแอของเจียงนวลนวล แต่เจียงสื้อสื้อยังคงนิ่ง ใบหน้าเย็นชา ทำเหมือนเธอถูกระรานแบบนั้น

ทุกคนคิดว่าเจียงสื้อสื้อเป็นมือที่สามของคนอื่น ทุกคนค่อยๆ ชี้และกระซิบกระซาบ

“ผู้หญิงคนนี้ขายหน้าจริงๆ! แม้แต่แฟนของน้องสาวตัวเองก็ยังแย่ง!”

“ใช่สิใช่สิ! สวยขนาดนั้นยังเป็นมือที่สามอีก น่าสะอิดสะเอียน เขาจะมีลูกกันอยู่แล้วยังมาแย่งอีก”

มองจิ้นเฟิงฉินเดินเข้ามาหาเธอทีละก้าวทีละก้าว เจียงสื้อสื้อก็ตกใจ คิดไม่ถึงว่าจะมาเจอเขาที่นี่ เรียกสติกลับมา เจียงสื้อสื้อหันหน้าและเดินหนีไป

สุดท้ายจิ้นเฟิงฉินก็เดินตามไป และกอดเอวเธอไว้

จิ้นเฟิงฉินมองเจียงสื้อสื้อ เหมือนทั้งสองคนสนิทกันมา และพูดอย่างออดอ้อนว่า “ทำไมเดินไปทั่วเลย ไม่ใช่บอกให้คุณรอผมหรอกเหรอ?”

เสียงที่น่าหลงใหลดังขึ้นข้างหู เจียงสื้อสื้ออึดอัดไม่ไหว ในใจวุ่นวายไปหมด จิ้นเฟิงฉินทำไมต้องสนใจเธอ ทำไมต้องช่วยเธอ?

มองดูทั้งสองคนสนิทสนมกัน สีหน้าของเจียงนวลนวลและหลานซือเฉินก็เปลี่ยนไป

พวกเขาคิดว่าเจียงสื้อสื้อมาคิดถึงอดีตที่มหาลัยJคนเดียว กลับคิดไม่ถึงว่าจะถูกตบหน้าอย่างแรง พวกเขาทั้งสองคนไม่กล้าทำอะไรจิ้นเฟิงฉิน ตอนที่เตรียมออกมา จิ้นเฟิงฉาก็มองมา มองพวกเขาด้วยสายตาเย็นชา และค่อยๆ พูดว่า “ในเมื่อท้องแล้ว แย่งคู่หมั้นของพี่สาวตัวเอง ก็ไม่ต้องบอกคนอื่นไปท้องหรอกครับ!”

ความจริงไม่กี่นาทีก่อนหน้าจิ้นเฟิงฉินก็เห็นเจียงสื้อสื้อเดินอยู่แล้ว เขายืนอยู่ในฝูงชน เจียงสื้อสื้อก็เลยมองไม่เห็นเขา

ก็เลยเดินตามเธอมาทั้งทาง แต่จิ้นเฟิงฉินก็เดินตามไม่ทัน เพราะว่าเขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี เขากลัวเจียงสื้อสื้อเห็นเขาก็จะหนีอีก

แต่ว่าเมื่อกี้ เห็นเธอดูหญิงชายที่อยู่ตรงหน้ากลั่นแกล้ง ถูกคนที่อยู่รอบๆ กระซิบกระซาบ จิ้นเฟิงฉินจะไม่ออกมาได้ยังไง

พูดจบ เขาก็มองเจียงสื้อสื้อและพูดต่อว่า “คนเราก็มีตอนที่มองผิดไป ตอนแรกมองผิดไปก็ไม่เป็นไรหรอก แต่ตอนนี้คุณเปลี่ยนไปแล้ว ใช่ไหม?”