ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 121

บทที่ 121 ต้องการแต่งงาน

ซูชิงหยิงจับนิ้วมือไว้แน่นยืนอยู่กับที่ จ้องเจียงสื้อสื้อตาเขม็ง สายตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

มิน่าหล่ะ? จิ้นเฟิงเฉินถึงได้เคลียร์งานทั้งหมดทิ้งเพื่อจะมาร่วมงานสถาปนามหาลัย ที่แท้สื้อสื้อก็มาร่วมงานนั่นเอง

เขาจะมาหาเจียงสื้อสื้อก่อน เลยไม่เห็นเธออยู่ในสายตา ให้เธอมางานเอง แค่คิด ซูชิงหยิงก็กัดฟันโมโห

ทำไมต้องเป็นเจียงสื้อสื้ออีก ต้องมาบ่อนทำลายทุกครั้ง ตอนแรกคิดว่าจะได้มาร่วมงานมหาลัยกับจิ้นเฟิงเฉิน สุดท้ายเธอก็มาปรากฏตัวอีก

ทั้งที่ครั้งก่อนเธอก็ได้ปฏิเสธจิ้นเฟิงเฉินไปแล้ว ผู้ชายคนนี้หยิ่งผยองขนาดนั้น จิ้นเฟิงเฉินทำไมต้องไปสนใจเธอ

ซูชิงหยิงกัดฟันแน่น เวลานี้รู้สึกอิจฉาอย่างแรง

ทางนี้ จิ้นเฟิงเฉินกำมือตัวเองไม่ยอมปล่อย เจียงสื้อสื้อสูดหายใจแรง ดูผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า เปิดปากพูดอย่างใจเย็น “จิ้นเฟิงเฉิน ฉันขอร้องเถอะ อย่าเข้าใกล้ฉันอีก อย่ามาปรากฏตัวต่อหน้าฉันครั้งแล้วครั้งเล่า”

เธอถลำลึกมากแล้ว ไม่อยากลึกไปกว่านี้อีก

เธอไม่อยากไปมาหาสู่กับพวกเขาอีก ถ้าอีกหน่อยเขารู้ความจริงเขาจะเสียใจกว่านี้ ถ้าเป็นเช่นนี้ก็จะยิ่งทำร้ายเขา

ได้ยินแบบนี้ จิ้นเฟิงเฉินทำปากและพูดว่า “ผมขอเหตุผลด้วย”

เพราะอะไรกันแน่ เธอถึงได้รู้สึกว่าเขาสองคนอยู่ด้วยกันได้ สาเหตุมันคืออะไร จิ้นเฟิงเฉินจ้องเธอแบบไม่ละสายตา

“ยังต้องการเหตุผลอีกหรือ ไม่ว่าครอบครัว ฐานะทางสังคม เราไม่เหมาะสมกันเลย คุณไม่รู้ว่าฉันเป็นคนยังไง คุณไม่รู้เกี่ยวกับอดีตฉันเลย คุณรู้จักฉันแค่ผิวเผิน คุณไม่รู้เลยว่านิสัยฉันเป็นยังไง น่ารังเกียจขนาดไหน ฉันไม่อยากให้มันทำร้ายสายตาคุณ ปล่อยฉันไปเถอะ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ จิ้นเฟิงเฉินถึงกับขมวดคิ้ว เขาเม้มปากพูด “ผมเชื่อแต่สิ่งที่ผมเห็น”

เจียงสื้อสื้อที่เขาเห็น ทำให้เขาชอบ เห็นใจ ในตัวเธอเหมือนมีพลังบางอย่าง จิ้นเฟิงเฉินไม่เคยรู้สึกอยากเข้าใกล้ผู้หญิงคนไหนแบบนี้มาก่อน เธอคือคนแรก

เพราะฉะนั้นไม่ว่ายังไง เขาก็ไม่มีวันยอมแพ้

“มันก็มีเวลาที่คุณมองคนผิด อย่าทำแบบนี้เลย จิ้นเฟิงเฉิน ถือว่าที่ผ่านมาไม่เคยเกิดอะไรขึ้นเลยได้ไหม? ปล่อยฉันไปเถอะ”

พูดจบ เจียงสื้อสื้อสะบัดมือออกจากมือจิ้นเฟิงเฉิน หันหลังเดินจากไป

ทุกก้าว ทำให้เธอรู้สึกเหมือนมีมีดแทงที่หัวใจ

จิ้นเฟิงเฉิน อย่าหาฉันอีกเลยได้ไหม?

เธอกลัวครั้งต่อไปเธอจะห้ามใจตัวเองไม่ได้และลองคบกับเขา แต่เจียงสื้อสื้อรู้ดี เขาและเธอไม่มีวันลงเอยดีหรอก

จิ้นเฟิงเฉินนิ่งอยู่กับที่ ไม่ได้วิ่งตามไป เขารู้ดี ในใจเจียงสื้อสื้อมีประตูปิดกั้นไว้ มันคือเรื่องอะไร เขาไม่รู้ และไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นยังไง

แต่ตัวเขาเองก็หลงรักเธออย่างจริงจังไปแล้ว เรื่องที่เคยเกิดขึ้นเขาจะลืมได้อย่างไร แล้วจะให้เขาปล่อยมือไปแบบไม่รู้อะไรเลยได้อย่างไร

จิ้นเฟิงเฉินถอนหายใจ เขายืนตาตกอยู่ที่เดิม ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่

สีหน้าซูชิงหยิงที่บึ้งตึงก่อนหน้านี้ ตอนนี้กลับหรี่ตายิ้มขึ้นมา ห่างกันค่อนข้างไกล เธอไม่ได้ยินว่าสองคนนี้คุยอะไรกันบ้าง แต่ก็ดูออกว่า จิ้นเฟิงเฉินกันเจียงสื้อสื้อจากกันแบบไม่ค่อยดี

……

หลังจากที่เจียงสื้อสื้อจากไป ก็เข้าไปในห้องน้ำ ต้องพูดแบบนี้กับจิ้นเฟิงเฉินอีกครั้ง ในใจเจียงสื้อสื้อเจ็บปวดกว่าใคร

ล้างหน้าเสร็จ เธอถึงรู้สึกสดชื่นขึ้นบ้าง ผ่านไปสักครู่ถึงสงบสติอารมณ์ได้ ดูเวลาแล้ว งานปราศรัยของรุ่นพี่ น่าจะใกล้เริ่มแล้ว เจียงสื้อสื้อกำลังจะเดินออกไปจากห้องน้ำเพื่อไปห้องประชุม ซูชิงหยิงก็เดินเข้ามา

“คุณเจียง บังเอิญจังนะคะ?” ซูชิงหยิงแกล้งทำเป็นตกใจ

ดูผู้หญิงที่แต่งตัวสวยสง่าตรงหน้า เจียงสื้อสื้อรู้สึกแปลกใจ “คุณซูมาร่วมงานด้วยหรือคะ?”

เธอจำได้ว่า ซูชิงหยิงเรียนจบจากต่างประเทศ ทำไมถึงมาร่วมงานสถาปนามหาลัยJ

เมื่อได้ยินคำถาม ซูชิงหยิงยิ้มแล้วตอบ “ใช่ค่ะ เฟิงเฉินพาฉันมา ฉันได้ยินชื่อเสียงมหาลัยJตั้งแต่ตอนอยู่ต่างประเทศแล้ว เลยรู้สึกสนใจ เขาก็เลยพาฉันมาดูค่ะ”

เมื่อได้ยินแบบนี้ เจียงสื้อสื้ออึ้งไปครู่หนึ่ง เธอก็ยิ้มขึ้นจางๆ ฟังดูแล้วก็ไม่ค่อยน่าเชื่อ ถามขึ้น “เหรอคะ?”

คิดอยู่ว่าทำไมเขาถึงมาปรากฏตัวที่มหาลัยJ ที่แท้ก็มากับซูชิงหยิงนี่เอง……เธอยังนึกว่า เขารู้ว่าเธอกลับมาก็เลย……

“ใช่ค่ะ เขาก็แบบนี้แหละค่ะ ภายนอกก็ดูเฉื่อยชา พอได้ยินฉันอยากมา ก็รีบเคลียร์งาน ยังบอกว่าฉันกลับประเทศตั้งนานแล้ว ยังไม่มีเวลาพาฉันไปเที่ยวเลย เลยถือโอกาสมหาลัยJจัดงาน ก็เลยพาฉันมาค่ะ”

ได้ยินแบบนี้ เจียงสื้อสื้อยิ้มเฉื่อยๆ ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ

ซูชิงหยิงยิ้มแบบมีเชิง พูดต่อ “เราสองคนโตมาด้วยกัน รู้ใจกัน ครั้งนี้ฉันก็เรียนรู้อะไรหลายอย่างในบริษัทเขาเลยค่ะ คุณซู คุณคงรู้นะคะ ว่าครอบครัวเราสองคนอยากให้เราแต่งงานกัน”