ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 123

บทที่ 123 คนที่ลู่เจิงชอบคือเธอ?

ลู่เจิงพูดปราศรัยเสร็จ ก็ถึงเวลาตอบคำถาม ก็จับฉลากให้คนถามคำถาม

จับได้ผู้หญิงคนหนึ่งถามขึ้น “รุ่นพี่ลู่ ขอถามหน่อยค่ะ พี่พูดถึงผู้หญิงที่ร่วมงานกันตอนเรียน ได้คบกันไหมคะ?”

ถามเสร็จ สายตาทุกคนก็เต็มไปด้วยความสนใจ เพราะจากฐานะทางสังคม รูปร่างหน้าตาอันหล่อเหลาของเขา ผู้หญิงคนไหนไม่สนใจล่ะ แต่ก็นึกไม่ถึงว่าในใจเขามีคนอยู่ตลอด

ซูชิงหยิงมองจิ้นเฟิงเฉินแล้วยิ้ม “ดูแล้ว ไม่แค่ฉันที่สงสัย”

จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้ตอบ เขามองลู่เจิงบนเวที

ตอนนี้ ได้ยินลู่เจิงตอบว่า “ไม่ครับ ตอนนั้นเธอมีคนที่ชอบแล้ว แต่ตอนนี้ผมรู้มาว่าเธอไม่มีคนที่ชอบ ฉะนั้นผมว่าจะเริ่มจีบเธอ”

ตอนพูด สายตาของลู่เจิงมองไปที่เจียงสื้อสื้อ

พบกันครั้งนี้ เขาจะตั้งใจจีบเธอให้ได้

เมื่อสบตากัน พบว่าสายตาของเขามีความรู้สึกแปลกๆ ในใจเจียงสื้อสื้อก็รู้สึกไม่ค่อยดี เธอคิดถึงหลายวันก่อนตอนเจอเขาที่ร้านกาแฟ ลู่เจิงถามเธอว่ามีแฟนรึยัง แต่เธอก็เป็นสมาชิกในชมรมประธานนักเรียนด้วย และตอนนั้นเธอก็ชอบกับหลานซือเฉิน

ทุกอย่างเหมือนจะบังเอิญ ทำให้เจียงสื้อสื้อเริ่มสงสัย หรือว่า…… คนที่ลู่เจิงชอบคือเธอ?

เจียงสื้อสื้อรู้สึกว้าวุ่นสับสน นั่งไม่อยู่กับที่ อยากหารูมุดลงไปทันที

ผู้หญิงคนนั้นถามต่อ “ว้า ถ้าอย่างงั้นรุ่นพี่ก็ชอบผู้หญิงคนนั้นมานานหลายปีเลยเหรอคะ? ตอนนี้เธออยู่ในงานไหมคะ?”

พูดจบ ทุกคนต่างมองไปที่ลู่เจิง

เจียงสื้อสื้อ รู้สึกตัวแข็ง เธอไม่กล้าคิดเลย ถ้าคนที่ลู่เจิงขอบเป็นเธอจริง……

สายตาจิ้นเฟิงเฉินมีความน่ากลัว ถ้าลู่เจิงบอกว่าอยู่ คนในงานต้องถามว่าเป็นใคร เขาอาจใช้โอกาสนี้บอกรักเจียงสื้อสื้อก็ได้

ลู่เจิงที่อยู่บนเวทีค่อยๆตอบ “ขอโทษครับ เธอไม่อยู่ครับ”

ที่จริงแล้วเขาอยากตอบว่าอยู่ แต่คนในงานเยอะมาก กลัวจะทำให้เจียงสื้อสื้อตกใจ ตอนนี้เธอยังไม่ได้ชอบเขา ถ้าพูดตอนนี้เลยเธอคงรู้ว่าคนที่เขาชอบคือเธอ

เท่าที่ลู่เจิงรู้จักเจียงสื้อสื้อ เธอคงจะแสดงความรู้สึกของตัวเอง อีกหน่อยเจอหน้ากันคงจะหลบหน้าเขาไกลได้เท่าที่จะทำได้

ถึงแม้เขาจะชอบเจียงสื้อสื้อ แต่เขารู้ดี รีบร้อนไม่ได้ ต้องค่อยๆจีบ

“เหรอคะ? งั้นก็น่าเสียดายนะคะ ขอให้รุ่นจีบผู้หญิงคนนั้นได้เร็ว ๆนะคะ รุ่นพี่ชอบเขามาตั้งหลายปี ต้องได้อยู่ด้วยกันแน่นอนค่ะ”

ได้ยินแบบนี้ ในใจจิ้นเฟิงเฉินคิด เป็นไปไม่ได้ ไม่ว่ายังไงพวกเขาก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันหรอก

ลู่เจิงยิ้ม แล้วตอบด้วยมารยาท “ขอบคุณครับ”

คำถามของผู้หญิงคนนี้จบ ต่อมาก็จับอีกสองคน แต่ไม่ได้ถามเกี่ยวกับเรื่องความสัมพันธ์ของลู่เจิง

เจียงสื้อสื้อนั่งอยู่กับที่ รู้สึกโล่งอกไปทันที

เข้าใจผิดไปเอง ดีที่ลู่เจิงไม่ได้ชอบเธอ ไม่อย่างนั้นคงรู้สึกตะขิดตะขวง เจียงสื้อสื้อไม่เคยคิดเลย ว่ารุ่นพี่ที่นับถือจะชอบตัวเองมาตลอด

รุ่นพี่ที่เก่งขนาดนี้ จะชอบคนอย่างเธอได้อย่างไร? คิดไป เจียงสื้อสื้อก็เริ่มสงสัย คนที่ลู่เจิงชอบเป็นใครนะ?

“ได้ยินมานานว่าประธานบริษัทตระกูลจิ้นหน้าตาหล่อเหลา วันนี้ได้เห็นตัวจริงแล้ว”

“เป็นเกรียติมหาลัยJมากเลย เชิญจิ้นเฟิงเฉินมาได้ สุดยอดเลย”

เสียงสนทนาพร้อมกับเสียงตลบมือดังขึ้น

เจียงสื้อสื้อตะลึงไปครู่หนึ่ง นึกไม่ถึงว่าจิ้นเฟิงเฉินจะมาร่วมงาน และยังเป็นแขกรับเชิญขึ้นพูดคนสุดท้ายอีก

จิ้นเฟิงเฉินยืนขึ้น เดินไปบนเวที

ผู้ชายที่ดูสง่า ทุกก้าวดูดีมีราศี ใบหน้าอันหล่อเหลาเหมือนพระเจ้าตั้งใจแกะสลักออกมา สมบูรณ์แบบจนหาที่ติไม่ได้ ดึงดูดสายตาทุกคู่ ต่างจ้องมองที่ตัวเขา โดยเฉพาะผู้หญิง เห็นหน้าจิ้นเฟิงเฉินแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะกรี๊ดออกมา

สายตาเจียงสื้อสื้อก็ถูกดึงดูดเช่นกัน จิ้นเฟิงเฉินขึ้นพูดอย่างมั่นใจ ในห้องโถงเต็มไปด้วยเสียงที่มีแรงดึงดูดของเขา

ในห้องโถงเงียบสงบ ทุกคนต่างมองไปบนเวที สายตาของนักเรียนหญิงเต็มไปด้วยความรักใคร่ ผู้ชายก็ดูด้วยความนับถือ สำหรับผู้ใหญ่ก็เต็มไปด้วยความชื่นชม

เวลาเดียวกัน เจียงสื้อสื้อรู้สึกระเหระหน

อาจเป็นเพราะความแตกต่าง เขาสองคนชั่งห่างไกลกันมาก ไกลแบบทั้งที่เขายืนอยู่บนเวที แต่เจียงสื้อสื้อรู้สึกมือเอื้อมไม่ถึง

เขาเป็นเหมือนเจ้าชายในเทพนิยาย แต่ตัวเธอ เป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง

เจียงสื้อสื้อก้มหน้า รู้สึกเจ็บปวดแบบอธิบายไม่ถูกในใจ

แต่ซูชิงหยิงยิ้มปากกว้าง สายตาเธอจ้องอยู่ที่ตัวจิ้นเฟิงเฉิน ผู้ชายที่สมบูรณ์แบบขนาดนี้ ต้องเป็นของเธอแน่นอน