ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 126

บทที่ 126 หนังสือสัญญาการแต่งงาน

ซูชิงหยิงมองลู่เจิง ถามอย่างตรงไปตรงมา “คุณชายลู่ คุณชอบเจียงสื้อสื้อ ฉันชอบจิ้นเฟิงเฉิน ทำไมเราไม่มาคิดหาวิธี ทำอะไรสักอย่างเพื่อความสุขของตัวเอง?”

คำพูดของซูชิงหยิงไม่ต้องสงสัย เธออยากให้เขาร่วมมือด้วย เธอช่วยลู่เจิงจีบเจียงสื้อสื้อ ถ้าสองคนนี้คบกัน แน่นอนว่าเป็นเรื่องดีสำหรับเธอ ได้ยินแบบนี้ ลู่เจิงขมวดคิ้ว

“ไม่ต้องครับ คุณซู”

ลู่เจิงชอบเจียงสื้อสื้อ ถ้าจิ้นเฟิงเฉินก็ชอบเจียงสื้อสื้อ เขาย่อมรู้ดี คู่แข่งคนนี้ยากแน่นอน

แต่เพื่อความสุขของตัวเอง เขาจะพยายามเอง ไม่จำเป็นต้องร่วมมือกับซูชิงหยิง ถ้าสุดท้ายแล้วเจียวสื้อสื้อเลือกจิ้นเฟิงเฉิน……เขาก็เคารพการตัดสินใจของเธอ

ซูชิงหยิงยืนอยู่กับที่มองรถของลู่เจิงขับออกไป เวลานี้ สายตาเธอเต็มไปด้วยความหดหู่

คิดไม่ถึงว่าลู่เจิงจะปฏิเสธเธอ

ซูชิงหยิงจับนิ้วไปมา เพราะอะไร ผู้ชายที่สมบูรณ์แบบทั้งสองคน ต้องชอบเจียงสื้อสื้อ ทั้ง ๆที่ตัวเองดีกว่าเธอทุกด้าน แต่จิ้นเฟิงเฉินกลับมองไม่เห็น

ซูชิงหยิงโกรธจนหน้าเขียว เธอมางานเองสุดท้ายก็ต้องนั่งรถกลับบ้านเอง

……

อีกฝั่ง ภายในรถ เจียงสื้อสื้อมองหน้าจิ้นเฟิงเฉิน

“คุณ……”

เจียงสื้อสื้อ อยากจะระเบิดอารมณ์ออกมา ผู้ชายคนนี้อยู่ดี ๆก็ดึงเธอขึ้นรถโดยไม่พูดอะไรเลย ไม่ถามความเห็นเธอสักคำ

เธอกำลังจะพูด แต่หันไปเห็นสีหน้าเคร่งเคลียดของเขา เขาแม้มปาก พูดช้า ๆ “คุณนี่ยิ่งอยู่ยิ่งใจกล้าแล้วนะ”

เมื่อรับรู้ถึงอารมณ์ของเขา เจียงสื้อสื้อก็ถอยออกห่าง คนที่ควรโกรธคือเธอ แต่ตอนนี้ เจียงสื้อสื้อก็ขี้ขลาดไปทันที เธอขยับออกห่างไปอีกฝั่ง รักษาระยะห่างจากจิ้นเฟิงเฉิน

“ฉันไม่เข้าใจว่าคุณพูดอะไร จิ้นเฟิงเฉิน ปล่อยฉันลงรถเดี๋ยวนี้”

ลู่เจิงยังรอเธออยู่ที่ร้านอาหาร

จิ้นเฟิงเฉินทำเสียง ขยับเข้าใกล้เธอ กดเสียงต่ำพูดว่า “ยังจำได้ไหม? คำพูดที่ผมเคยพูดกับคุณครั้งก่อน อย่างแกล้งทำเป็นไม่สนิทกับผม ไม่อย่างงั้น ผมไม่รู้ว่าผมจะทำอะไรออกมา……”

เจียงสื้อสื้อตกใจ เธอจำได้แน่นอน ครั้งก่อนจิ้นเฟิงเฉินจูบเธอที่ห้องน้ำ

แต่ตอนนี้อยู่ในรถ ข้างหน้ายังมีคนขับ เขาคงไม่ทำอะไรน่ากลัวหรอกนะ แค่คิด เจียงสื้อสื้อก็เริ่มกลัว ถามติดๆขัดๆ “คุณจะทำอะไร?”

“เธอว่าล่ะ?”

เจียงสื้อสื้อดูเขาขยับมาใกล้ตัวเองยิ่งอยู่ยิ่งใกล้ สีหน้าเริ่มหวาดระแวง

“คุณอย่าเข้ามานะ”

จิ้นเฟิงเฉินเห็นหน้าเธอแล้ว ก็ไม่ได้จะล้อเล่น

“วางใจได้ ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก อย่างน้อยก่อนที่คุณจะเป็นของผม……”

จิ้นเฟิงเฉินจะทำอะไรเธอตรงนี้ได้อย่างไร แต่คิดถึงตอนอยู่ห้องอาหารเจียงสื้อสื้อแกล้งทำเป็นไม่สนิทกับเขาเลย ยังมีท่าทางใกล้ชิดกับลู่เจิงหน้าห้องน้ำอีก ทำให้เขารู้สึกไม่พอใจมาก

ผู้หญิงคนนี้นับวันยิ่งใจกล้าขึ้นทุกวัน จิ้นเฟิงเฉินอยากให้บทเรียนกับเธอสักหน่อย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

ได้ยินแบบนี้ เจียงสื้อสื้อก็รู้สึกโมโห พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงโกรธ “คุณทำไมยังไม่ตายใจอีก ฉันก็พูดอย่างชัดเจนแล้ว เราไม่ต้องไปมาหาสู่กันอีก”

เจียงสื้อสื้อคิดว่าจะใช้เวลาตอนเข้าห้องน้ำจากไปก่อน คิดไม่ถึงว่า จิ้นเฟิงเฉินก็มาเข้าห้องน้ำ ยังลากเธอขึ้นรถอีก ผู้ชายคนนี้เผด็จการจริง ๆ

อาจจะเป็นเพราะดื่มเหล้าไปเยอะ เจียงสื้อสื้อเวียนหัว ไม่ได้คิดอะไรมาก เธอรับเอกสารกับปากกามาแล้วพูด “ได้ ฉันรู้แล้ว”

พูดจบ เจียงสื้อสื้อก็เซ็นชื่อ จิ้นเฟิงเฉินขวางเธอไว้

“ไม่อ่านก่อนเซ็นเหรอ?” เขาจ้องเธอไม่ละสายตา

“ไม่ต้อง”

“ไม่เสียใจทีหลังแน่นะ?”

จากน้ำเสียงเขาแล้ว เจียงสื้อสื้อรู้สึกแปลกใจ แต่ก็คิดว่า ก็แค่หนังสือยกเลิกสัญญาฉบับเดียวไม่ใช่หรือ? ก็แค่โดนซูซานด่าแล้วหักโบนัสแค่นั้น

ไม่ว่ายังไงตอนนี้สิ่งที่ต้องทำคือตัดขาดกับจิ้นเฟิงเฉิน

“ได้” จิ้นเฟิงเฉินพูดจางๆ ไม่ได้ขวางเจียงสื้อสื้ออีก

เซ็นชื่อลงในสัญญา เหมือนมีอะไรสูบแรงเจียงสื้อสื้อ ออกจากร่างเธอหมด เธอรู้สึกถูกปลดปล่อย แต่ในใจเหมือนมีมดหมื่นตัวกัดอยู่ เจ็บจนอยากร้องไห้

จากนี้ไปพวกเขาก็ตัดขาดกันอย่างสิ้นเชิงแล้ว ส่งเอกสารคืนให้จิ้นเฟิงเฉิน เจียงสื้อสื้ออั้นน้ำตาไว้ตอบ “ให้คนขับจอดรถที่ปากซอยข้างหน้าเถอะ”

จิ้นเฟิงเฉินรับเอกสารมา เขายิ้มกว้าง เสียงแหบมีแรงดึงดูดพูดขึ้น “ถ้าเป็นแบบนี้ คุณก็ยินยอมแต่งงานกับผมแล้วใช่ไหม?”

นี่คือเอกสารสัญญาการแต่งงาน

ได้ยินแบบนี้ เจียงสื้อสื้อตกใจ เธอรู้สึกสมองไม่ทำงานไปสองวิ ตื่นจากอาการเมาเหล้าทันที นี่ไม่ใช่หนังสือยกเลิกสัญญา?

มองหน้าจิ้นเฟิงเฉิน เธอพูดจาติดๆขัดๆ “อะไรแต่งงาน?”