ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 131

บทที่ 131 เธอโดนทิ้งแล้วหรอ?

สีหน้าของซูชิงหยิงเปลี่ยนไปในชั่วขณะเล็กน้อย แม้จะรู้อยู่แล้วว่าจิ้นเฟิงเฉินต้องปฏิเสธเรื่องความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งสองคน แต่เวลานี้ในใจของเธอก็อดรู้สึกเศร้าไม่ได้

เธอถอนหายใจ เรื่องที่เกิดขึ้นตอนมื้อค่ำเมื่อวานพรั่งพรูขึ้นมาในสมอง

อานเชิ่งได้ยินก็ไม่ได้ตกใจแต่อย่างใด ก็แค่ข่าวลือเท่านั้น หรือเรื่องนี้ไม่จริง? เขามองคนทั้งสองที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยความแปลกใจ

แต่เพราะเมื่อกี้เสียงของอานเชิ่งค่อนข้างเบา อีกทั้งคนในงานก็เดินไปเดินมา ข่าววันแต่งงานของซูชิงหยิงกับจิ้นเฟิงเฉินจึงลอยเข้าหู “พวกเธอได้ข่าวกันหรือยัง? คุณชายจิ้นกับคุณหนูซูจะแต่งงานกันแล้ว”

“ได้ยินตั้งนานแล้ว เมื่อวานเห็นตระกูลซูกับตระกูลจิ้นนั่งกินข้าวด้วยกันอยู่เลย! สงสัยจะคุยกันเรื่องงานแต่งนั่นแหละ”

“ว้าวๆๆ! ใครจะคิดว่าคุณชายจิ้นที่ไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหนดันจะแต่งงานซะงั้น สมกับที่เป็นคุณหนูคนโตของตระกูลซู ขนาดคุณชายจิ้นก็ยังเอาซะอยู่หมัด สุดยอด!”

“ไม่ว่าจะด้านไหนทั้งคู่ก็เหมาะสมกันไปหมด อย่างกับเทพบุตรกับนางฟ้าเลย! งานแต่งคงอลังการแหงๆ อยากเห็นจัง!”

“จริงด้วย! อย่างกับพระเอกนางเอกในนิยายแหนะ! อิจฉาซูชิงหยิงชะมัดที่ได้แต่งกับคุณชายจิ้น”

……

เสียงพูดคุยลอยเข้าหูเจียงสื้อสื้อ หัวใจของเธอบีบแน่นอย่างไม่รู้ตัว

เป็นเรื่องจริงหรือเปล่า?

พวกเขาจะแต่งงานกันจริงๆหรอ?

แล้วสัญญาแต่งงานของจิ้นเฟิงเฉินกับเธอคืออะไร...

จริงด้วย พวกเขาเหมาะสมกันจริงๆนั่นแหละ ผิดกับเธอ

……

เวลานี้เอง จิ้นเฟิงเฉินกำลังคุยงานกับออร์แกไนเซอร์

ซูชิงหยิงกำลังเดินหาที่นั่ง ผ่านไปไม่นานซูซินหรุ่ยก็เข้ามาหาเธอ

“พี่ชิงหยิง พอฉันมาถึงก็ได้ยินว่าพี่กับพี่เฟิงเฉินใกล้จะแต่งงานกันแล้ว เรื่องจริงหรอ? พี่ชิงหยิงสุดยอดไปเลย ระดับพี่เฟิงเฉินพี่ยังเอาซะอยู่หมัด ฉันบอกแล้วว่าพวกพี่สองคนต้องได้คู่กันแน่นอน” ใบหน้าของซูซินหรุ่ยเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม เธอเอ่ยถามอย่างมีความสุข

ได้ยินแบบนั้นซูชิงหยิงก็ย่นคิ้วนิดๆ พูดอะไรไม่ออก

จากที่กำลังดีใจ เมื่อซูซินหรุ่ยเห็นดังนั้นจึงเอ่ยถามอย่างระมัดระวัง “พี่ซูหยิง? เป็นอะไรหรือเปล่า?”

ซูชิงหยิงไม่คิดจะปิดบัง เธอจิบเหล้าคำนึงก่อนจะว่า “เปล่า เฟิงเฉินปฏิเสธงานหมั้นไปแล้วเมื่อวาน ที่คนอื่นพูดๆกันก็แค่ข่าวมั่วน่ะ”

ได้ยินแล้วซูซินหรุ่ยก็มีสีหน้าผิดหวังในทันใด

“อ่า...แบบนี้เองหรอ เป็นเพราะยัยเจียงสื้อสื้อนั่นใช่ไหม”

ซูชิงหยิงไม่ตอบ แต่เธอรู้ดีอยู่แก่ใจว่าเป็นเพราะเจียงสื้อสื้อ เฟิงเฉินถึงได้ปฏิเสธที่จะแต่งงานกับเธอ

“พี่ชิงหยิง เจียงสื้อสื้อนั่นน่ะผู้หญิงแพศยาชัดๆ พี่ไม่รู้หรอก...”

“เข้าใจค่ะ พี่ชิงหยิงรีบไปเถอะ อย่าให้พี่เฟิงเฉินโดนนังแพศยานี่อ่อยไปก่อน”

พูดจบ ซูชิงหยิงก็เดินออกไป

……

ข่าวที่ซูชิงหยิงกับจิ้นเฟิงเฉินกำลังจะหมั้นกันก็ลอยไปถึงหูของเจียงนวลนวล เจียงเจิ้น เสิ่นซูหลันและหลานซูเฉินเช่นเดียวกัน

วันนี้พวกเขาก็มางานเลี้ยงนี้เช่นกัน คนเคยรู้จักของพ่อเจียงตั้งใจเชิญพวกเขามา แต่ใครจะคิดว่าจะได้มาเจอจิ้นเฟิงเฉินกับซูชิงหยิงในงานนี้

“เป็นงี้จริงๆด้วยแฮะ! เจียงสื้อสื้อนั่น ระดับตระกูลจิ้นน่ะไม่แลหรอก”

วันแต่งงานของจิ้นเฟิงเฉินกับซูชิงหยิงใกล้เข้ามาแบบนี้ นั่นก็หมายถึงเจียงสื้อสื้อแพศยานั่นกำลังจะถูกโยนทิ้งในไม่ช้า

เสิ่นซูหลันเองก็หัวเราะ “ใช่ เมื่อก่อนก็อุตส่าห์คิดว่าแม่นั่นจะมีบุญวาสนาแต่งเข้าบ้านมหาเศรษฐี! ที่ไหนได้ เสียดายจัง”

แม้จะพูดแบบนั้น แต่ไม่ว่าจะใครก็ตามในตระกูลหลานหรือแม้แต่ตระกูลเจียงก็ล้วนแต่รอวันที่เจียงสื้อสื้อถูกสลัดทิ้ง บัดนี้วันนั้นได้มาถึงแล้ว คงไม่ต้องบอกว่าคนเหล่านี้มีความสุขขนาดไหน

มุมปากของเจียงนวลนวลยกยิ้ม ในขณะที่คิดภาพตาม สายตาก็กวาดไปเห็นเจียงสื้อสื้อเข้าโดยบังเอิญ เธอสวมชุดราตรีสีขาว ผมยาวรวบเป็นหางม้าไว้ด้านหลัง แม้จะเป็นการแต่งตัวที่ดูเรียบง่าย แต่กลับโดดเด่นออกมาจากมุมที่เธอยืนอยู่ โดยเฉพาะใบหน้าสวยเฉี่ยวนั่นที่ทำให้หลายคนอิจฉา

เจียงนวลนวลหรี่ตา เธอไม่คาดคิดว่าเจียงสื้อสื้อมาร่วมงานด้วยเช่นกัน ในเมื่อจิ้นเฟิงเฉินมากับซูชิงหยิง นั่นก็หมายความว่าเจียงสื้อสื้อมางานนี้คนเดียว

หรือว่าตอนนี้เจียงสื้อสื้อถูกทิ้งแล้ว?

เวลานี้ในใจของเจียงนวลนวลเต็มไปด้วยความเบิกบานอย่างถึงที่สุด เมื่อคิดถึงสิ่งที่ตัวเองต้องประสบในช่วงที่ผ่านมา ความชั่วร้ายแผ่ซ่านไปทั่ว ความคิดบางอย่างพรั่งพรูขึ้นมาในหัวทันใด...