ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 140

บทที่ 140 เธอเทียบซูชิงหยิงไม่ได้

หลังออกมาจากบ้านตระกูลซู คุณนายจิ้นก็กลับบ้านด้วยอารมณ์คุกรุ่น

เมื่อมาถึงบ้าน คุณท่านจิ้นเห็นภรรยาตัวเองนั่งอยู่บนโซฟาด้วยสีหน้าไม่ดีนักจึงเอ่ยถาม “เป็นอะไรไป? ไปบ้านตระกูลซูมาไม่ใช่หรอ?”

“ก็ใช่น่ะสิคะ! แถมยังได้ยินว่าลูกชายตัวดีของเราทิ้งหนูชิงหยิงไว้แล้วเดินออกจากงานเลี้ยงไปพร้อมกับเจียงสื้อสื้อเมื่อคืน เพราะแบบนี้ชิงหยิงก็เลยป่วย วันนี้ไม่ได้ไปทำงาน”

ฟังจบ คุณท่านจิ้นก็ค่อยๆขมวดคิ้ว

“มีเรื่องแบบนี้ด้วย?”

“ฉันจะหลอกคุณทำไมล่ะคะ! แม่เจียงสื้อสื้อเคยรับปากกับฉันไว้แล้วแท้ๆว่าจะไม่มาวุ่นวายกับเฟิงเฉินแล้วก็เสียวเป่าอีก แต่ตอนนี้กลับโผล่มาเกาะแกะเฟิงเฉินเป็นว่าเล่น คุณบอกซิว่าฉันจะไม่โมโหได้หรอ?”

คุณท่านจิ้นจับประเด็นสำคัญจากประโยคเมื่อสักครู่ได้ จึงถามขึ้น “คุณเคยไปเจอเธอมาก่อนหรอ?”

เรื่องที่คุณนายจิ้นเคยไปเจอเจียงสื้อสื้อแทบจะไม่มีใครรู้ แต่จนถึงตอนนี้ก็ไม่มีความจำเป็นต้องปิดบังอีกต่อไป

“ใช่ค่ะ! ก็ลูกชายเราไม่ยอมปล่อยเธอ ฉันไม่มีทางเลือกเลยต้องทำให้แม่เจียงสื้อสื้อเป็นฝ่ายออกไปจากชีวิตเฟิงเฉินกับเสียวเป่า ตอนนั้นแม่นั่นรับปากฉันดิบดี ใครจะคิดว่าจะพูดอย่างทำอย่างแถมยังตามเกาะแกะเฟิงเฉินไม่จบไม่สิ้น”

คุณท่านจิ้นขมวดคิ้วเล็กๆ ไม่เคยคิดมาก่อนว่าภรรยาตัวเองจะไปหาเจียงสื้อสื้อเพื่อพูดสิ่งเหล่านี้ เขาไม่ค่อยเห็นด้วยกับวิธีของเธอนัก แต่แม่เจียงสื้อสื้อนี่ก็กลับคำไปมา มันก็สมควรอยู่ที่จะสงสัยว่าเธอเป็นคนยังไง

หลักจากใช้ความคิด คุณท่านจิ้นก็พูดขึ้น “เย็นนี้เรียกเฟิงเฉินมากินข้าวที่นี่เถอะ!”

เรื่องแต่งงานของจิ้นเฟิงเฉิน ดูท่าทางพวกเขาคงต้องคุยกันให้รู้เรื่องสักหน่อยแล้ว

แน่นอนว่าคุณนายจิ้นก็เห็นด้วย จึงสั่งให้แม่บ้านโทรศัพท์ทันที

……

แม้ว่าจิ้นเฟิงเฉินจะมีงานทำจนล้นมือ แต่เมื่อรับโทรศัพท์เขาก็ไม่ได้ปฏิเสธที่บ้าน ยังไงซะคำพูดของแม่ก็เป็นหนามตำอยู่ในใจของเจียงสื้อสื้อมาตลอด ถึงเวลาที่เขาจะต้องคุยกับพ่อแม่ให้รู้เรื่องสักที

คืนวันนั้น ขณะที่จิ้นเฟิงเฉินกำลังพาเสียวเป่ากลับบ้าน จิ้นเฟิงเหราก็มาด้วยเช่นกัน

ทันทีที่เข้าประตูมา จิ้นเฟิงเหราก็เอ่ยปาก “คุณแม่คร้าบ ลูกชายคนเล็กของแม่ก็กลับมาด้วย เซอร์ไพรส์ไหมล่ะ ดีใจหรือเปล่า?”

เสียวเป่าก็ตะโกนเรียกเสียงหวาน “คุณย่าฮับ!”

คุณนายจิ้นอุ้มเสียวเป่าขึ้นมาไว้ในอ้อมอก แล้วปรายหางตามองจิ้นเฟิงเหรานิ่งๆ “ฉันไม่ได้เรียกแกสักหน่อย กลับมาทำไม?”

จิ้นเฟิงเหรา “…”

คำพูดที่แสนขับไล่ไสส่งนี้ทำให้จิ้นเฟิงเหรารู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดอย่างมหาศาล ตกลงเขาเป็นลูกแท้ๆของแม่หรือเปล่า? ถึงจะพูดยังไงก็ไม่ได้เจอกันตั้งหลายอาทิตย์...

ทุกคนนั่งอยู่ในห้องรับแขก ตอนที่ใกล้จะได้เวลาตั้งโต๊ะ คุณท่านจิ้นก็พูดขึ้น “เฟิงเฉินมาคุยกับพ่อที่ห้องหนังสือหน่อย”

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า ก่อนจะเดินขึ้นห้องหนังสือตามพ่อไป คุณนายจิ้นก็ตามไปด้วยเช่นกัน

จิ้นเฟิงเฉินมองดูสถานการณ์ ก็รู้สึกได้ถึงความผิดปกติ ถ้าจะคุยกันเรื่องงานเขาก็พอจะเข้าใจได้ แต่คุณแม่ก็เดินตามขึ้นไปด้วยแสดงว่าต้องไม่ใช่แค่เรื่องงานเป็นแน่

ถึงยังไงพวกเขาก็เป็นแม่ลูกแท้ๆ ตอนที่เดินเข้าประตูมาเขาก็พอจะรู้สึกได้ว่าแม่ตัวเองไม่ปกติ ขนาดเสียวเป่ายังรู้สึกได้

“คุณอาฮะ คุณตาจะคุยอะไรกับคุณพ่อหรอฮับ? ทำไมพวกเราถึงฟังด้วยไม่ได้?”

จิ้นเฟิงเหราเองก็อยากรู้เช่นกัน ดังนั้นเขาจึงปล่อยเสียวเป่าลง

“ไม่มีวันครับ” จิ้นเฟิงเฉินพูดตัดจบ

จะให้เขาตัดขาดจากเธอ นี่มันเป็นเรื่องที่ไม่ทางเกิดขึ้นได้

“แก...” เห็นจิ้นเฟิงเฉินดึงดันถึงขนาดนี้ คุณนายจิ้นก็โกรธจนหน้าเขียว

เมื่อเห็นว่าทั้งคู่กำลังจะทะเลาะกัน คุณท่านจิ้นจึงรีบห้ามศึก

“เฟิงเฉิน เราไม่ได้จะห้าม แต่แม่เขาก็อยากให้แกได้ดี ดูแกในตอนนี้สิ กำลังต่อต้านแม่เขาอยู่นะ”

จิ้นเฟิงเฉินหลบตาระงับอารมณ์ เขาเม้มปากแล้วเอ่ย “ขอโทษครับคุณแม่ ผมรู้ว่าแม่เป็นห่วงผม แต่ผมหวังว่าพ่อกับแม่จะเข้าใจแล้วจะไม่บังคับผมอีก งานแต่งของผม ผมหวังว่าจะเป็นคนเลือกด้วยตัวเอง”

พูดจบ จิ้นเฟิงเฉินก็เดินออกจากห้องหนังสือด้วยใบหน้าไร้อารมณ์

……

จิ้นเฟิงเหราเองก็เดินออกจากห้องข้างๆด้วยเช่นกัน สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ เขาได้ยินมันทั้งหมด

ไม่น่าล่ะ! ก่อนหน้านี้พี่สะใภ้ถึงได้พยายามหลบหน้าพี่ตลอด ที่แท้เป็นเพราะคุณแม่ไปคุยกับเธอนี่เอง!

แม่เขานี่ก็จริงๆเลย ขืนเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ดีแน่! คิดๆอยู่ จิ้นเฟิงเหราก็เดินเข้าห้องหนังสือ คุณนายจิ้นนั่งอยู่บนเก้าอี้ สีหน้าขุ่นเคืองดูไม่ได้ ดูท่าทางจะยังโมโหไม่หาย

“คุณแม่อย่าโมโหสิครับ พี่เขาก็ไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย พี่เป็นคนยังไงแม่ก็รู้ดีนี่นา พี่ชิงหยิงไม่ใช่ว่าไม่ดีนะ แต่ถ้าพี่เขาก็ชอบก็คงชอบไปนานแล้ว พ่อกับแม่เล่นเอาผู้หญิงที่ไม่ว่าจะผ่านมากี่ปีพี่เขาก็ไม่ชอบมายัดเยียดให้แต่งงานด้วย แบบนี้มันไม่เรียกกว่าบังคับหรอ?”

“แต่พี่เราก็ไม่ควรเลือกผู้หญิงแบบนั้นนี่ ในโลกนี้มีผู้หญิงตั้งเยอะแยะ ต่อให้จะไม่ชอบชิงหยิงก็เลือกผู้หญิงคนอื่นได้! แต่นี่...”