ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 143

บทที่ 143 ไม่ต้องสืบ

เจียงสื้อสื้อก็ไม่คิดว่าตัวเองจะได้รับความโปรนปรานจากเย่เจี่ยนหยางโดยไม่ได้ตั้งใจ เธออดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบาๆ “มีโอกาสได้เรียนรู้การดื่มชากับประธานเย่ก็ถือเป็นความโชคดีของฉันแล้วค่ะ จะต้องมีความอดทนหรือหมดความอดทนอะไรกัน”

“คุณผู้หญิงช่างพูดจริงๆ เอาล่ะ ชานี่ก็ได้ดื่มแล้ว งั้นเรามาคุยเรื่องธุระกิจกันต่อดีกว่า”

เมื่อพูดอย่างนั้น แววตาเย่เจี่ยนหยางก็มีร่องรอยการชื่นชมในแววตา ซึ่งมองออกว่า เขาค่อนข้างชอบเจียงสื้อสื้อ ซึ่งการจะมีพันธมิตรที่จริงใจแบบนี้ไม่ใช่เรื่องที่ง่ายนัก

ในใจเจียงสื้อสื้อก็ค่อนข้างมีความสุข ทั้งสองคนเริ่มคุยเรื่องธุรกิจกัน เจียงสื้อสื้อพูดถึงความเข้าใจที่มีต่อผลิตภัณฑ์ของพวกเขา และทิศทางการขายทั่วไป

การวางแผนด้วยใจ สิ่งที่ควรเข้าใจก็เข้าใจหมดแล้ว และโครงการส่งเสริมการขายนี้ก็ดีมากเช่นกัน

หลังจากพูดคุยกันแล้ว เย่เจี่ยนหยางก็พูดว่า “ความคิดของคุณเจียงดีมากเลยครับ เอาแบบนี้นะ คุณกลับไปเขียนแผนโครงการมาให้ผมดู ถ้าได้ เราก็มาเซ็นสัญญากัน”

แววตาเจียงสื้อสื้อเผยความประหลาดใจขึ้นมา จากนั้นเธอก็ยิ้มและพูดว่า “ ประธานเย่มั่นใจได้เลยค่ะ”

เย่เจี่ยนหยางได้พิสูจน์เจียงสื้อสื้อแล้ว นอกจากนี้ทิศทางการโปรโมทโดยทั่วไปของเธอก็ดีมาก ตราบใดที่เขียนแผนโครงการมาดี เขาก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะไม่ร่วมงาน

หลังจากทุกอย่างจบลง ทั้งสองคนก็ออกจากร้านชา

“ขอบคุณประธานเย่มากๆค่ะ ฉันจะกลับไปเขียนแผนโครงการมาโดยเร็วที่สุด แล้วเราจะนัดเจอคุณอีกครั้งนะคะ”

“ครับ” เย่เจี่ยนหยางพยักหน้าและพูดว่า “ไปครับ ผมจะไปส่งคุณ”

เจียงสื้อสื้อตื่นตะลึงเพราะได้รับความเมตตาอย่างคาดไม่ถึง จึงรีบพูดว่า “ไม่กล้ารบกวนคุณแล้วค่ะ บริษัทฉันก็อยู่ไม่ไกล ฉันกลับเองดีกว่าค่ะ”

เย่เจี่ยนหยางก็ไม่ได้ปฏิเสธ หลังจากแยกจากเขาแล้ว เจียงสื้อสื้อก็กลับไปบริษัท

เมื่อมาถึงบริษัท ซูซานก็มาถาม “เป็นยังไงบ้าง ได้เจอเย่เจี่ยนหยางไหม”

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า

“พวกเธอเธอเป็นยังไงบ้างกัน”

“เย่เจี่ยนหยางบอกว่า ขอแค่โครงการผ่าน เรื่องเซ็นสัญญาก็ไม่มีปัญหา”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น แววตาซูซานก็มีความแปลกใจมาก ต้องรู้ว่าเย่เจี่ยนหยางคนนี้เป็นคนจู้จี้จุกจิกมากในห้างสรรพสินค้า และเข้มงวดในทุกๆด้าน ซูซานก็รู้ว่าก่อนหน้านี้มีสองบริษัทใหญ่ที่ได้ถูกเย่เจี่ยนหยางบอกปฏิเสธไปแล้ว ไม่คิดว่าเจียงสื้อสื้อจะคุยงานให้สำเร็จได้ง่ายขนาดนี้”

“เจียงสื้อสื้อของฉันเก่งจริงๆ แผนโครงการนี้เธอต้องทำให้ดีนะ”

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า “วางใจได้เลยค่ะผู้จัดการซู ฉันจะทำให้ดีที่สุดค่ะ”

หลังจากคุยกับซูซานเสร็จ เจียงสื้อสื้อก็รีบไปเขียนแผนโครงการ

............

และทางด้านจิ้นกรุ๊ป จิ้นเฟิงเหรากำลังพูดอย่างอารมณ์ดีอยู่ในห้องทำงานของพี่ชายตัวเอง “พี่ ผมจะบอกให้นะ เรื่องเมื่อคืนที่แม่บอกจะไม่ยุ่งเรื่องพี่กับพี่สะใภ้อีก พี่ต้องขอบคุณผมนะ เพราะผมพูดได้ดีต่อหน้าพวกคุณ”

จิ้นเฟิงเฉินชำเลืองมองจิ้นเฟิงเหรานิดหน่อยและถามว่า “แม่พูดอย่างนั้นจริงๆเหรอ”

“จริงสิครับ พี่ยังไม่เชื่อผมอีกเหรอ แต่น่าจะเป็นแค่พูดอย่างนี้เพราะผิวเผิน แต่คิดแล้วว่าคงไม่มีเรื่องการไปหาพี่สะใภ้แบบส่วนตัวอีกหรอกมั้ง”

จะแก้ไขในระยะหนึ่งไม่ว่ายังไง ในใจแม่จิ้นก็ยังมีอคติกับภูมิหลังครอบครัวของเจียงสื้อสื้อแน่นอน สงสัยจะ ค้องลำเอียงแน่ๆ

ในใจจิ้นเฟิงเฉินรู้สึกผิดเล็กน้อยที่ปล่อยให้ตัวเองอยู่ในงานเลี้ยงคนเดียว ในเมื่อเขาส่งคนมาส่งของขวัญให้ ก็น่าจะไม่ปฏิเสธการทานข้าวกับเธอสักหนึ่งมื้อหรอกนะ ซูชิงหยิงคิดในใจ อดไม่ได้ที่จะมองชายตรงหน้าด้วยความคาดหวัง

เมื่อได้ยินอย่างนั้น จิ้นเฟิงเฉินก็เม้มปากและพูดว่า “ผมยังมีงานอีกเยอะที่ยังไม่ได้จัดการ ไว้วันหลังเถอะ”

ซูชิงหยิงหน้าถอดสีทันที ในใจเธอรู้สึกผิดหวัง สุดท้ายก็พูดว่า “งั้นก็ได้ คุณทำงานเถอะ ฉันขอตัวก่อน”

พูดจบ ซูชิงหยิงก็ออกจากห้องทันที

และกลับไปนั่งที่ของตัวเอง ซูชิงหยิงไม่พอใจ ทำไม จิ้นเฟิงเฉินต้องปฏิเสธเธอทุกครั้งเลย แม้แต่การทานข้าวแค่มื้อเดียวเขาก็ปฏิเสธเธอ

ซูชิงหยิงกัดฟัน ตัวเองไม่เคยถ่อมตัวขนาดนี้ แต่ในชีวิตนี้เธอต้องการรักแค่ผู้ชายคนนี้เท่านั้น

............

ทางด้านของจิ่นซื่อกรุ๊ป เจียงสื้อสื้อก็ทำงานจนถึงสองทุ่ม แม้แต่ข้าวเย็นก็ไม่ได้กิน

จนกระทั่งโทรศัพท์บนโต๊ะดังขึ้น หน้าจอแสดงชื่อจิ้นเฟิงเฉิน เจียงสื้อสื้อจึงกดรับ และเสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น

“อยู่บริษัทหรืออยู่บ้าน”

“บริษัทค่ะ” เจียงสื้อสื้อก็ไม่ได้ปิดบัง เธอมองเวลา ถึงพบว่าตอนนี้สองทุ่มกว่าแล้ว ดึกขนาดนี้แล้วเหรอ ตอนนี้ยังอยู่บริษัทอยู่อีก จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้ว และถามต่อว่า “ยังไม่กินข้าวค่ำใช่ไหม”

“ค่ะ...........ฉันลืม”

เมื่อพูดแล้ว เจียงสื้อสื้อก็รู้สึกหิวขึ้นมาแล้ว จิ้นเฟิงเฉินที่อยู่ปลายสายก็วางสายไป เจียงสื้อสื้อมองหน้าจอแล้วก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เธอทำงานต่อ คิดไว้ไว้ว่าทำเสร็จแล้วค่อยไปกินข้าว