ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 148

บทที่ 148 พบคุณปู่ครั้งแรก

หลังจากได้เห็นแผนโครงการ ซูซานก็ให้คำแนะนำไป เจียงสื้อสื้อก็เอากลับไปแก้ และแผนโครงการก็เสร็จในคืนวันนั้น

ตอนนี้ก็ดึกแล้ว เจียงสื้อสื้อส่งข้อความหาเย่เจี่ยนหยาง ถามเขาว่าพรุ่งนี้ว่างไหม

เย่เจี่ยนหยางก็ตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว บอกว่าว่าง พรุ่งนี้สามารถเจอกันได้

ในแววตาเจียงสื้อสื้อก็เผยรอยยิ้มจางๆ เมื่อคิดไปคิดมา เธอก็ไม่ได้กลับบ้าน หลังจากเก็บของเสร็จก็มาที่ถนนโบราณเส้นหนึ่ง ถนนเส้นนี้ ล้วนขายของเล่นโบราณ ราคาก็ไม่แพง และหากโชคดีก็จะสามารถพบสมบัติที่ล้ำค่าได้

เจียงสื้อสื้อวางแผนจะซื้อให้เย่เจี่ยนหยาง เพราะอีกฝ่ายก็จริงใจขนาดนี้ และอย่างไรก็ตามเงินพวกนี้บริษัทก็ยังให้เบิกคืนได้

ผู้คนเดินไปมา ใกล้ๆกันนี้ก็ดูครึกครื้น เจียงสื้อสื้อเดินไปรอบหนึ่ง ถึงจะเข้าไปดูชุดชงชาชุดหนึ่ง

ชุดชงชาชุดนั้นมองแล้วแปลกตามาก และพิมพ์ด้วยหมึกไม้ไผ่ สวยงามมาก ป้ายยังแนะนำว่าเป็นสิ่งที่ตกทอดในช่วงสาธารณรัฐจีน

เจียงสื้อสื้อไม่ค่อยเข้าใจเกี่ยวกับชุดชงชาสักเท่าไหร่ แต่ในใจกลับรู้สึกว่าชุดชงชาชุดนี้ดีมาก ต้องเป็นมัน เมื่อคิดอย่างนั้น เธอก็เอ่ยถามเจ้าของร้าน “เถ้าแก่ ชุดชงชาชุดนี้ขายราคาเท่าไหร่คะ”

ผู้ขายเดินมาหา มองเจียงสื้อสื้อที่กำลังมองชุดชงชาและพูดขอโทษเธอว่า “ต้องขออภัยด้วย คุณผู้หญิง ชุดชงชาชุดนี้เราไม่ได้ขาย เพียงแต่ตั้งโชว์ไว้เพื่อให้ได้ชื่นชมเท่านั้น”

“ห่ะ ไม่ขายเหรอ” เมื่อได้ยินอย่างนั้น ในใจเจียงสื้อสื้อก็รู้สึกเสียใจ นี่ไม่ง่ายเลยนะที่จะมีสิ่งที่สนใจเป็นพิเศษ แต่สุดท้ายกลับไม่ขาย............

“ใช่ครับ คุณผู้หญิง ถ้ายังไงเชิญคุณเยี่ยมชมชุดอื่นนะครับ”

เจียงสื้อสื้อทำได้แค่มองหาของชิ้นอื่น แต่เดินจนรอบแล้วก็ยังไม่เจอที่ถูกใจ เธอเดินไปมองชุดชงชาชุดนั้นอีกครั้งและเอ่ยถาม “เถ้าแก่ คุณจะขายมันให้ฉันไม่ได้จริงๆเหรอ ฉันชอบชุดนี้จริงๆนะ ฉันยอมจ่ายราคาที่สูง หรือคุณอยากได้อะไรก็โปรดบอกมา............”

“ขอโทษด้วยคุณผู้หญิง”

ท่าทีของผู้ขายแน่วแน่มาก ไม่ว่าเจียงสื้อสื้อจะพูดยังไงก็ไม่ขาย

เมื่อเห็นอย่างนั้น เจียงสื้อสื้อก็ทำได้แค่ออกไปอย่างเสียใจ ใครจะรู้ว่าเพิ่งจะเดินไปได้แค่สองก้าว คุณท่านท่านหนึ่งเดินลงมาจากชั้นสองของร้าน เขายังดูแข็งแรง สวมชุดกี่เพ้าสีดำ มีกลิ่นอายของความโอ่อ่าอยู่ทั่วร่างกาย

เจียงสื้อสื้อมองไปที่เขา เท้าก็หยุดเดินไปชั่วขณะ

คุณท่านผู้นั้นเดินมาอยู่ตรงหน้าเธอ ถามด้วยน้ำเสียงสุขุมว่า “แม่หนู ทำไมคุณถึงอยากซื้อชุดชงชาชุดนี้ ชอบจริงๆเหรอ สิ่งของในร้านของผม จะขายให้กับผู้ที่รักชาจริงๆเท่านั้น”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น เจียงสื้อสื้อจึงได้สติกลับมา และรีบพูดว่า “คุณปู่สวัสดีค่ะ ฉันจะซื้อชุดชงชาชุดนี้ไปให้เพื่อนคนหนึ่งที่ชอบในการดื่มชามากค่ะ ตัวฉันเองไม่ได้เข้าใจมากนัก แต่รู้สึกสนใจชุดชงชาชุดนี้มาก”

เมื่อเห็นคุณปู่ไม่รู้ว่าทำไม หัวใจที่เสียใจก่อนหน้าของเจียงสื้อสื้อก็รู้สึกมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง และได้ยินเพียงคุณท่านตรงหน้าเอ่ยถามอีกครั้ง “จริงเหรอ แล้วทำไมเธอถึงมาสนใจชุดชงชาชุดนี้ล่ะ”

เจียงสื้อสื้อยิ้ม “ฉันเองก็ไม่แน่ใจค่ะ อาจเพราะว่าชุดชงชาชุดนี้ดูแล้วมีเสน่ห์มากมั้งคะ แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไม ความคิดที่แชร์ค่ะ”

“จริงเหรอ งั้นเมื่อกี้เหมือนได้ยินเธอพูดว่าเธอก็สนใจในการดื่มชาใช่ไหม”

ในตอนที่พูด คุณท่านก็มองดูเจียงสื้อสื้อที่อยู่ตรงหน้า ผู้หญิงคนนี้ดูสวยและละเอียดอ่อน ดวงตาใส เป็นที่ชื่นชอบมาก

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า “ใช่ค่ะคุณปู่ แต่ฉันเพิ่งจะได้สัมผัสการชงชามาเมื่อไม่กี่วันก่อน”

“งั้นเธอเข้าใจในการชงชามากน้อยแค่ไหน”

สามารถมองออกว่า คุณท่านตรงหน้ามีความสนใจในการดื่มชามาก เจียงสื้อสื้อก็คิดไม่ถึงว่าแค่ระยะเวลาสั้นๆในสองวันจะได้เจอกับคนที่รักในการดื่มชาการชงชาถึงสองคน

จากนั้น คุณท่านก็รักษาสัญญา ให้พนักงานขายไปห่อชุดชงชาให้เจียงสื้อสื้อเอากลับไป

“ขอบคุณค่ะคุณปู่ คุณปู่วางใจได้เลยค่ะ พรุ่งนี้ฉันต้องมาแน่ค่ะ” เจียงสื้อสื้อยิ้มอยู่ที่หน้าประตูและกล่าวลาคุณท่าน

“อืม ไปเถอะ พรุ่งนี้เจอกัน”

หลังจากเจียงสื้อสื้อกลับแล้ว พนักงานขายมองด้านหลังของเขาและถามอย่างไม่เข้าใจว่า “คุณท่านครับ คุณท่านชอบชุดชาชุดนี้มากไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงให้มันไปล่ะครับ ไม่กลัวว่าเด็กคนนั้นจะกลับใจเหรอ”

พนักงานไม่เข้าใจ ถ้าเจียงสื้อสื้อกลับใจไม่ยอมกลับมา ผู้คนจำนวนมาก คุณท่านจะไปหาเธอจากที่ไหน ชุดชงชาอย่างดีนี้จะไม่เสียเปล่าเหรอ และก่อนหน้านี้ก็มีคนมากมายมาดูชุดชงชานี้ อีกฝ่ายเสนอราคาสูงมาก คุณท่านก็ไม่มีทีท่าว่าจะขาย วันนี้กลับส่งให้เจียงสื้อสื้อ

คุณท่านยิ้ม แววตาแน่วแน่

“เด็กคนนั้นเป็นคนจริงใจ ฉันมองคนไม่ผิดหรอก พรุ่งนี้เธอต้องมาที่นี่แน่ ปกติคนแก่อย่างฉันอยู่คนเดียวก็เหงา แม่หนูคนนี้น่าสนใจ ให้เธอมาอยู่เป็นเพื่อนฉันก็ดี”

พนักงานขายได้ยินแล้วก็ยิ้ม และไม่ได้พูดอะไรอีก

เมื่อคุณท่านอยากจะเข้าไป และดูเหมือนจะจำอะไรบางอย่างได้ จึงถามขึ้นอีกว่า “เอ่อใช่ เฟิงเฉินมาแล้วไหม ทำไมยังไม่ถึง”

พนักงานขายเพิ่งตอบว่าจะโทรไปถามให้ ห่างออกไปไม่ไกลก็เห็น ร่างๆหนึ่งเดินเข้ามาอย่างช้าๆ

จิ้นเฟิงเฉินใส่ชุดอยู่บ้าน ชายหนุ่มมีอารมณ์เย็นชามากกว่าปกติเล็กน้อย ใบหน้าหล่อเหลายังดูหล่อสุด ๆ

พนักงานขายรีบตอบด้วยรอยยิ้ม “คุณท่านครับ นายน้อยมาแล้วครับ”