ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 174

บทที่ 174 ต่างคนต่างคิด

ใบหน้าที่เปื้อนยิมของซูชิงหยิงทำให้ แม่ซู ต้องถามขึ้นอีก: “แล้วตอนนี้ลูกวางแผนจะทำยังไง? จะส่งเสียงบันทึกนี้ไปให้เฟิงเฉินเลยไหม?”

ได้ยินอย่างนั้นซูชิงหยิงก็ส่ายหน้า ในตอนแรกที่เธอได้ยินเจียงนวลนวลเล่นเรื่องนี้เธอตื่นเต้นจนอยากจะเอาเรื่องนี้ไปบอกจิ้นเฟิงเฉินและให้เขาได้รับรู้ว่าเจียงสื้อสื้อเป็นผู้หญิงแบบไหน แบบนี้จิ้นเฟิงเฉินจะต้องทิ้งเจียงสื้อสื้อแน่

แต่ตอนนี้เธอใจเย็นลงแล้ว ซูชิงหยิงจะต้องวางแผนให้รอบคอบ ตอนนี้จิ้นเฟิงเฉินกับเจียงสื้อสื้อกำลังอยู่ในช่วงที่เร่าร้อน หากเธอเปิดเผยเรื่องนี้ต่อหน้าจิ้นเฟิงเฉิน ไม่แน่ว่าผู้ชายคนนี้อาจจะไม่เชื่ออีกทั้งยังจะรู้สึกว่าตัวเองนั้นใส่ความเจียงสื้อสื้อ

ซูชิงหยิงครุ่นคิดอยู่นาน จู่ ๆ เธอก็คิดถึงคุณท่านจิ้นที่กำลังจะจัดงานเลี้ยงวันเกิดในอีกไม่ช้า

เธอหรี่ตาลงช้า ๆ ถึงเวลานั้นจิ้นเฟิงเฉินอาจจะเปิดตัวเจียงสื้อสื้อ งานเลี้ยงนั้นทุกคนในตระกูลจิ้นและตระกูลฉิน ต่างเข้าร่วม เธอจะต้องใช้โอกาสเปิดโปงเรื่องนี้ในงานเลี้ยง

ซูชิงหยิงอดไม่ได้ที่จะยิ้มเมื่อคิดว่าเจียงสื้อสื้ออาจจะถูกตระกูลจินทั้งหมดปฏิเสธและอาจถูกไล่ออกจากงานเลี้ยง

ยิ่งกว่านั้นในงานเลี้ยงต่างมีผู้คนมากหน้าหลายตาจากแวดวงชั้นสูง เมื่อเรื่องนี้ถูกเปิดโปงแล้วเจียงสื้อสื้อจะมีหน้าอยู่ต่อไปยังไง

แม่ซู และพ่อซูต่างเห็นด้วยเมื่อได้ยินความคิดนี้ ทั้งครอบครัวต่างพากันวางแผนว่าถึงเวลานั้นแล้วจะเปิดโปงเรื่องนี้อย่างไร

... ...

ฝั่งเจียงสื้อสื้อหลังจากกลับมาแล้ว เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยก็ไปรายงานกับ คุณท่านฉิน

หลังจากมาถึงร้านขายของโบราณแล้ว คุณท่านฉิน ก็รู้สึกดีใจหลังจากที่ไม่ได้เจอเจียงสื้อสื้อหลายวันมานี้

ทั้งสองคนร่ำชาและพูดคุยกันไปด้วย: “ไปต่างประเทศครั้งนี้เป็นยังไงบ้างล่ะ? เที่ยวสนุกรึเปล่า?”

คิดถึงวันเวลาที่บนเกาะ เจียงสื้อสื้อก็มีสีหน้าอ่อนโยนและยิ้ม เธอพูดขึ้น: “ดีมากค่ะคุณตาฉิน ”

“สนุกก็ดีแล้ว ฉันนึกว่าเธอกลับมาครั้งนี้จะลืมคนแก่อย่างฉันไปแล้ว!”

“จะลืมได้ยังไงคะ ใช่แล้ว คุณตาฉิน งานเลี้ยงวันเกิดคุณเป็นรูปแบบไหนนะ หนูมีเวลามากในช่วงนี้ดังนั้น หนูช่วยวางแผนให้คุณได้นะคะ”

เจียงสื้อสื้อเพิ่งกลับมาได้ไม่นาน เธอจึงไม่มีงานในมือมากนักดังนั้นช่วงนี้จึงไม่ค่อยยุ่ง

คุณท่านฉิน ยิ้ม เขาไม่คิดว่าแม่สาวน้อยคนนี้จะจำเรื่องนี้ได้

“แบบไหนอะไรก็ได้ ไม่ต้องยุ่งยากหรอก”

“ได้ยังไงกันคะ คุณปู่จะอายุเจ็ดสิบแล้ว ต้องจัดงานฉลองใหญ่ถึงจะถูก” เจียงสื้อสื้อจับมือของ คุณท่านฉิน และพูด ในใจก็คิดว่าจะออกแบบงานวันเกิดอย่างไรดี

ก่อนหน้านี้เธอออกแบบงานวันเกิดให้เสี่ยวเป่า ดังนั้นก็ถือว่ามีประสบการณ์ แต่ว่าตนหนึ่งเป็นเด็กส่วนอีกคนเป็นคนแก่ ดังนั้นยังมีอีกหลายจุดที่แตกต่างกัน

ได้ยินดังนั้น คุณท่านฉิน ก็หัวเราะร่วน

“เธอพูดจาเหมือนหลานของฉันมากเลยนะ”

“ถ้างั้นหลานของคุณก็เคารพคุณมากสิคะ” เจียงสื้อสื้อยิ้ม

จากนั้นเธอก็พูดคุยเรื่องการออกแบบกับ คุณท่านฉิน ต่ออีกจนถึงประมาณสองทุ่มแล้วเจียงสื้อสื้อจึงกลับ

... ...

น่าเสียดายที่ไม่นานหลังจากที่เจียงสื้อสื้อจากไปจิ้นเฟิงเฉินก็มา

“จะมาทำไมไม่บอกสักคำ?” คุณท่านฉิน กล่าว

“ได้ข่าวว่าหลายวันที่ผ่านมาแกไปต่างประเทศรึ?”

“อือ” จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้าและพูดขึ้น: “ไปทำธุระนิดหน่อย”

คุณท่านฉินมองจิ้นเฟิงเฉินอย่างเรียบเฉย “หึ นี่แกยังคิดจะหลอกฉันอีกนะ! ได้ข่าวว่าผู้หญิงที่แกชอบก็ไปด้วย ไปหาเธอล่ะสิ!”

ข่าวนี้จะต้องมาจากจิ้นเฟิงเหราแน่ หลายวันก่อน จิ้นเฟิงเหราก็มาเยี่ยมคุณตาฉิน แล้วพูดว่าพี่ชายของเขาไปตามเมียถึงต่างประเทศ

จะพูดไปก็เหมือนบุพเพสันนิวาส หลายวันก่อนจิ้นเฟิงเฉินไปต่างประเทศ เจียงสื้อสื้อเองก็ไปต่างประเทศเหมือนกัน ตอนนี้คุณตาฉินคิดไม่ถึงว่าเจียงสื้อสื้อกับผู้หญิงที่จิ้นเฟิงเฉินชอบนั้นคือคนคนเดียวกัน

จิ้นเฟิงเฉินหัวเราะ “ไม่มีทางปิดอะไรคุณตาได้เลยนะครับเนี่ย”

“เป็นผู้หญิงแบบไหนถึงทำให้แกชอบได้?”

คุณท่านฉินเกิดความอยากรู้ เขาเห็นจิ้นเฟิงเฉินตั้งแต่เล็กจนโต ยังไม่เคยเห็นเขาปฏิบัติตัวกับใครแบบนี้ เมื่อก่อน คุณท่านฉิน รู้สึกว่า ชีวิตนี้จิ้นเฟิงเฉินคงไม่มีวันชอบใครได้ หากแต่งงานก็คงเป็นการแต่งงานตามความต้องการของครอบครัว

แต่คิดไม่ถึงว่าตอนนี้เขาจะมีผู้หญิงที่อยู่ในใจแล้ว

ในขณะที่เดินหมากจิ้นเฟิงเฉินก็พูดขึ้น: “ถึงวันงานเลี้ยงวันเกิดคุณตา ผมจะพาเธอกลับมาให้คุณตาดูครับ”

“ได้ ฉันจะรอวันนั้น ว่าคนที่แกชอบเป็นแบบไหน”

คุณท่านฉิน เองก็ไม่ใช่คนที่สนใจเรื่องหน้าตาฐานะ ถ้าหากอีกฝ่ายนั้นไม่เลวร้าย เขาก็ไม่ปฏิเสธที่เธอจะคบกับจิ้นเฟิงเฉิน ถ้าหากว่ามันแย่เหมือนอย่างที่ลูกสาวเธอว่าไว้ คุณท่านฉิน ก็จะแนะนำเจียงสื้อสื้อให้กับจิ้นเฟิงเฉินในวันนั้น

จิ้นเฟิงเฉินมั่นใจว่า คุณท่านฉิน จะต้องชอบเจียงสื้อสื้อ ในใจยังวางแผนไว้ว่าจะใช้โอกาสนี้แนะนำเจียงสื้อสื้อให้กับทุกคนในครอบครัว

ทั้งสองต่างฝ่ายต่างคิดและเดินหมากต่อ