ลูกเขยมังกร นิยาย บท 122

บทที่ 122 ตู้จื่อเยว่

"ปัญหาไม่ได้อยู่ที่ว่าพอใจหรือไม่พอใจ ไม่ว่าจะพูดยังไงก็ตาม หลี่เสว่ก็เป็นผู้หญิง......"สวีตงเหลียงพยายามอธิบายด้วยความขมขื่น

"ผู้หญิง?" เฉินเฟิงหัวเราะในลำคอ "เป็นผู้หญิงก็เลยสามารถสร้างเรื่องสร้างข่าวลือ?"

สวีตงเหลียงสำลัก ในความเป็นจริง เขาเองก็รู้สึกว่า หลี่เสว่พยายามที่จะใส่ร้ายเสี้ยเมิ่งเหยาเสียๆหายๆ เพราะถึงอย่างไรตอนที่เรียกมหาวิทยาลัยนั้น มีคนรวยมากมายจีบเธอ ถ้าหากเสี้ยเมิ่งเหยาคิดจะเป็นกิ๊กใครขึ้นมาจริงๆนั้น เธอก็คงเป็นไปนานแล้ว ไม่จำเป็นต้องรอถึงตอนนี้

"คุณด้วย หวังเจียเมิง！คราวหน้าก่อนจะทำอะไรช่วยผ่านการไตร่ตรองก่อน ปากจะได้ไม่พาซวย！”เฉินเฟิงมองดูหวังเจียเมิงด้วยสายตาเย็นชา แน่นอนว่ามองออกไม่อยากเลย หวังเจียเมิงต่างหากที่เป็นคนทำให้เกิดเรื่องทุกอย่างขึ้น ผู้หญิงคนนี้ ต่อหน้าทำเป็นดีกับเสี้ยเมิ่งเหยา แต่พอแทงข้างหลังขึ้นมาจริงๆนั้น กลับแทงได้เจ็บแสบที่สุด

"แกกำลังข่มขู่ฉัน?" สีหน้าของหวังเจียเมิงดูไม่ดีเท่าไหร่ กับอีแค่คนส่งอาหาร แต่กลับกล้าข่มขู่ตน?！

"ข่มขู่? คนอย่างคุณไม่คู่ควร！”เฉินเฟิงหัวเราะเย้ยหยัน คนอย่างหวังเจียเมิง ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะเป็นคู่ปรับของเขา ถ้าเขาอยากให้เธอตาย ก็เป็นเรื่องที่ง่ายมาก

ทุกคนมองหน้ากันสลับไปมา คำพูดของเฉินเฟิง หยิ่งผยองมาก ไม่ว่าอย่างไรหวังเจียเมิงก็มีสามีเป็นถึงเถ้าแก่ถ่านหิน ซึ่งในตอนนี้ก็ได้อยู่ฝ่ายเดียวกับสวีตงเหลียง แล้วเฉินเฟิงล้ะ เฉินเฟิงมีใครบ้าง?

สีหน้าของหวังเจียเมิงเปลี่ยนไปมาไม่แน่นอน แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไร มีแค่เธอคนเดียวเท่านั้นที่รู้ดีว่า เวลานี้เธอไม่สามารถทำอะไรเฉินเฟิงได้ สามีของเธอไม่ใช่เถ้าแก่ถ่านหิน อีกทั้งเธอกับสวีตงเหลียง ก็เป็นแค่คู่นอนกันเท่านั้น สวีตงเหลียงไม่มีวันทำอะไรเฉินเฟิงเพื่อเธอแน่นอน

และในเวลานี้เอง เสียงโทรศัพท์ของสวีตงเหลียงดังขึ้น หลังจากมองดูหน้าจอโทรศัพท์แล้วนั้น สีหน้าของสวีตงเหลียงเปลี่ยนไปมา ทำไมถึงเป็นตู้จื่อเยว่？

ถึงแม้ว่าจะแปลกใจ แต่สวีตงเหลียงก็ยังคงรับสาย：“พี่เยว่ พี่โทรมาหาผมได้ยังไง?"

เห็นท่าทีของสวีตงเหลียงที่แลดูเคารพนั้น ทุกคนอดไม่ได้ที่จะสงสัย พี่เยว่คนนี้คือใคร? ดูเหมือนว่าสวีตงเหลียงจะกลัวมาก

"สวีตงเหลียง เสี้ยเมิ่งเหยาอยู่กับนายใช่ไหม?" ท่าทีของตู้จื่อเยว่นั้นดูหยิ่งทะนงมาก ไม่ได้ตอบคำถามสวีตงเหลียงในทันที

สวีตงเหลียงหันไปมองเสี้ยเมิ่งเหยา จากนั้นพูดเสียงเบา "พี่เยว่ เมิ่งเหยาเธออยู่กับผม"

"พาเธอมาที่คฤหาสน์นานาชาติจิ่วหลง！”ตู้จื่อเยว่พูดด้วยน้ำเสียงออกคำสั่ง พูดจบยังไม่ทันรอให้สวีตงเหลียงพูดอะไร ก็ตัดสายไปทันที

สวีตงเหลียงขมวดคิ้วเป็นปม ตู้จื่อเยว่รู้ได้ยังไงว่าเสี้ยเมิ่งเหยาอยู่ที่นี่ ใครเป็นคนปล่อยข่าวนี้

"พี่เหลียง ใครคะ?" หวังเจียเมิงถามขึ้นโดยไม่ใส่ใจ

"ตู้จื่อเยว่" สวีตงเหลียงฝืนยิ้มแล้วพูดขึ้น

"ตู้จื่อเยว่？！”

"ตู้จื่อเยว่ที่เรียนภาควิชาเศรษฐศาสตร์และการจัดการ？！”

"ให้ตายสิ！เป็นเธอได้ยังไง！”

เมื่อได้ยินว่าเป็นตู้จื่อเยว่ ทุกคนก็แตกตื่นขึ้นมาทันที

ครั้งนี้ไม่ง่ายเลยกว่าจะได้ข่าวคราวของตู้จื่อเยว่ เธอจะไม่มีวันพลาดอย่างแน่นอน อีกทั้งยังสามารถให้ตู้จื่อเยว่สั่งสอนเฉินเฟิงแทนเธอด้วย

ความสามารถของตู้จื่อเยว่ ไม่ใช่สิ่งที่สวีตงเหลียงสามารถเทียบได้ สวีตงเหลียงเป็นคนที่เก่งในห้องของพวกเธอเท่านั้น แต่ตู้จื่อเยว่ เป็นคนอันดับต้นๆและมีอิทธิพลของมหาวิทยาลัยจินหลิง

ตอนที่ตู้จื่อเยว่อยู่มหาวิทยาลัยปีสาม เธอมีบริษัทโมเดลลิ่งภายใต้ชื่อของตนเองสองบริษัท ซึ่งทุกปีก็มีรายได้สิบถึงยี่สิบล้านหยวน ตอนนี้เรียนจบไปเกือบสามปีแล้ว แค่คิดก็รู้แล้วว่า ตู้จื่อเยว่จะมีชีวิตยังไง

"เอ่อ......" สวีตงเหลียงอึดอัดใจ ความเป็นจริงตู้จื่อเยว่ไม่คิดที่จะเจอคนอย่างหลี่เสว่ คนที่เธออยากเจอมีแค่คนเดียว ซึ่งก็คือเสี้ยเมิ่งเหยา แต่ถ้าหากเขาพูดออกไป เสี้ยเมิ่งเหยาต้องไม่ยอมไปแน่ เพราะตอนที่เรียนมหาวิทยาลัยนั้น สำหรับเสี้ยเมิ่งเหยาแล้วนั้นตู้จื่อเยว่เป็นฝันร้ายของเธอ

"พี่เหลียง พี่เยว่อยากจะเจอเสี้ยเมิ่งเหยาด้วยรึเปล่าคะ?" กลับกลายเป็นหวังเจียเมิง ที่มองความคิดของสวีตงเหลียงออก

สวีตงเหลียงหัวเราะแห้งๆ แล้วพูดขึ้น：“อื้ม พี่เยว่บอกว่าสมัยที่เรียนมหาวิทยาลัยทำผิดต่อเมิ่งเหยาเอาไว้ ดังนั้นครั้งนี้ก็เลยอยากจะเมิ่งเหยา อยากจะขอโทษเธอ"

"เมิ่งเหยา เธอจะ......" สวีตงเหลียงหันไปมองเสี้ยเมิ่งเหยา

"ไม่ไป" เสี้ยเมิ่งเหยาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา เธอไม่มีวันเชื่อคำพูดของสวีตงเหลียง ตู้จื่อเยว่จะบอกขอโทษเธองั้นหรอ เป็นไปไม่ได้หรอก

สวีตงเหลียงหน้านิ่ง ดูอึดอัดใจเป็นอย่างมาก ตู้จื่อเยว่โทรศัพท์มาหาเขาโดยเฉพาะ บอกให้เขาพาตัวเสี้ยเมิ่งเหยาไป ถ้าเขาทำไม่สำเร็จ เดี๋ยวตู้จื่อเยว่กล่าวโทษขึ้นมา เขาจะทำยังไง

"เมิ่งเหยา แกก็ไปสักหน่อยไม่ได้หรือไง? พวกฉันตั้งมากมายก็ไปด้วย พี่เยว่ไม่มีวันทำอะไรแกหรอ" หวังเจียเมิงพูดแล้วยิ้มตาหยี เธอรู้ดีว่าตู้จื่อเยว่คิดอยากจะแก้แค้นมากแค่ไหน การที่ให้เสี้ยเมิ่งเหยาไปในครั้งนี้ ไม่มีวันไปเพื่อขอโทษเสี้ยเมิ่งเหยา ในทางตรงกันข้ามกลับจะทำให้เสี้ยเมิ่งเหยาอับอายขายหน้ามากกว่าเดิม

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เฉินเฟิงขมวดคิ้วขึ้นมา คนที่ชื่อตู้จื่อเยว่คนนี้ เหมือนว่าตอนเรียนมหาวิทยาลัยจะทำเรื่องอะไรบางอย่างที่เกินกว่าเหตุกับเสี้ยเมิ่งเหยา