ลูกเขยมังกร นิยาย บท 147
บทที่ 147 ชนะสามคนรวด
หยามกัน!
เหยียดหยามกันชัดๆ!
โบราณว่าไว้จะตีคนอย่าตีหน้า ทั้งคู่ประลองกันอยู่ แต่จางซานเย่ากลับเลือกใช้วิธีเหยียดหยามคนแบบนี้มาเอาชนะลูยวน
ลูยวนตาแดงก่ำ พ่นลมหายใจแรงเหมือนวัวกระทิงที่กำลังโกรธ
“ฉันจะฆ่าแก!” ลูยวนตะโกนก่อนพุ่งเข้าไปหาจางซานเย่า
จางซานเย่ายิ้มเยาะ หันมาส่งฝ่ามือพุ่งไปที่ท้องน้อยเขา
“พรืด”
เลือดคำหนึ่งกระอักออกมา
ลูยวนลอยออกไปชนกับมุมเวทีประลอง
“ลูยวน!”
“ศิษย์พี่ลู่!”
ที่ด้านล่างเวที จ้าวตงและคนสถานที่ฝึกวิทยายุทธเห้าหรันสีหน้าเปลี่ยนไปตามๆกัน
แกร่งเกินไปแล้ว!
จางซานเย่าเก่งเกินไปแล้ว!
ลูยวนไม่มีทางตั้งรับได้เลย!
ทำไมถึงเป็นแบบนี้?
ก็เมื่อปีที่แล้ว ลูยวนกลับเอาชนะจางซานเย่าได้นี่นา ผ่านไปแค่ปีเดียว ทำไมฝีมือทั้งคู่ต่างกันขนาดนี้?
สีหน้าซูเห้าหรันดูไม่ดีนัก เขาไม่เพียงแพ้ให้จินลิ่วอานในด้านระดับขั้น แม้แต่การสั่งสอนลูกศิษย์ เขายังแพ้ให้จินลิ่วอานอีก
“ยอมแพ้ไหม?”
จางซานเย่าเดินมายืนหน้าลูยวน ยืนมองดูจากมุมสูง
“ไม่ยอม!” ลูยวนสีหน้าเคียดแค้น พยายามจะลุกขึ้นและลอบทำร้ายจางซานเย่า
จางซานเย่าแค่นยิ้มเย็น เตะเข้าหน้าอกลูยวนอย่างจัง
“กร๊อบ”ดังขึ้น
ลูยวนลอยไปอีกครั้ง ไม่รู้กระดูกหักอีกกี่ท่อน
“พอได้แล้ว!” ตอนนี้จ้าวตงตะคอกขึ้น พลางกระโดดขึ้นเวที
“จางซานเย่า รอบนี้ถือว่าศิษย์น้องผมแพ้!”
“นายพูดมีผล?” จางซานเย่าเลิกคิ้วถาม ถึงจ้าวตง จะแกร่งที่สุดในเหล่าลูกศิษย์ของซูเห้าหรัน แต่เขาไม่กลัวเลยสักนิด
“อย่ารังแกกันมากไปนัก!” จ้าวตงแววตาเย็นเยียบ ความหมายของจางซานเย่าชัดมากคือ อยากให้ลูยวนพูดยอมแพ้ด้วยตัวเอง
แต่ถ้าลูยวนบอกยอมแพ้เอง งั้นชาตินี้เขาคงหมดหวังแล้ว อย่างน้อยในด้านการต่อสู้ อย่าหวังจะได้พัฒนาอีก!
“รังแก?” จางซานเย่าแค่นเสียงเยาะ มองหน้าจ้าวตงพลางว่า: “นายรู้ไหมว่าศิษย์น้องนายหักกระดูกฉันไปกี่ท่อนเมื่อปีที่แล้ว?”
สีหน้าจ้าวตงเปลี่ยนเล็กน้อย ปีที่แล้วลูยวนลงมือหนักเกินไปจริงๆ ไม่แปลกที่จางซานเย่าจะแค้นเขาขนาดนี้
“เรื่องปีที่แล้วเป็นความผิดศิษย์น้องผมเอง..” จ้าวตงยังคิดอยากอธิบาย
จางซานเย่ากลับโบกมือ พูดเสียงเย็น: “เอาล่ะ ไม่ต้องพูดแล้ว ครั้งผมจะปล่อยเขาไปก่อน มาประลองกันต่อเถอะ”
“ประลองต่อ” จ้าวตงสูดลมหายใจเข้าเฮือกหนึ่ง หลังจากนี้จางซานเย่าคงกลายเป็นมารในใจของลูยวนแน่ ถ้าเขาไม่สามารถเอาชนะจางซานเย่าได้ ชาตินี้คงต้องใช้ชีวิตโดยมีจางซานเย่าเป็นแผลใจไปตลอดแน่
“พวกนายใครจะขึ้นต่อ?” จางซานเย่ามองคนสถานที่ฝึกวิทยายุทธเห้าหรันด้านล่างเวทีอย่างท้าทาย วันนี้เขาจะเอาชนะพวกมันให้ราบเลย
“ฉัน!”
“นายไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน” จางซานเย่าแค่นเสียงหยัน
“สามหาว!” ซุนเจียนหน้าแดงจัด ออกหมัดใส่จางซานเย่าทันที
จางซานเย่าสายตาเย็นเยียบ ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ใช้หมัดหนักประหนึ่งระเบิดชกซุนเจียนลอยกระเด็น
หมัดเดียว!
ซุนเจียนแพ้!
ศิษย์สถานที่ฝึกวิทยายุทธเห้าหรันสีหน้าขาวซีด ยอดฝีมืออันดับต้นๆสามคนของสถานที่ฝึกวิทยายุทธเห้าหรันพ่ายแพ้ให้กับจางซานเย่าหมดเลย!
คนเดียวเอาชนะสามคนรวด!
นี่จะทำยังไงดี?
“คุณอา หมอนี่โด๊บยาหรือเปล่าน่ะ?” ซูหลิงยู่โมโหกระทืบเท้าไม่หยุด จางซานเย่ายังร้ายกาจขนาดนี้ งั้นต้วนหงกับฉางชิงไม่ไร้เทียมทานหรือไง
“ซวยแล้วซวยแล้ว คุณอา ฉันคงต้องไปแอฟริกาจริงๆแล้วล่ะ” ซูหลิงยู่เริ่มร้อนใจ และบ่นพึมพำกับตัวเอง
“ฉันยังไม่ได้สู้เลย เธอจะร้อนใจอะไร?” เฉินเฟิงหาวอย่างเกียจคร้าน
“คุณอา!” ซูหลิงยู่กลอกตามองบน “ขนาดศิษย์พี่ใหญ่ฉันยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ อาก็อย่าหวังเลยดีกว่า ต่อให้อาเอาชนะหมอนั่นได้ ยังมีต้วนหงกับฉางชิงอีกนะ”
“เฮ้อ ฉันรีบไปซื้อตั๋วดีกว่า” ซูหลิงยู่ไม่หวังแล้ว
เฉินเฟิงยิ้ม ไม่พูดอะไร
“ยังมีใครอีก?” จางซานเย่าถามเสียงดัง เย่อหยิ่งสุดติ่ง
ศิษย์สถานที่ฝึกวิทยายุทธเห้าหรันสบตากันไปมา กลับไม่มีใครพูดอะไรสักคำ ถึงจางซานเย่าจะกร่าง แต่เขามีสิทธิ์กร่างได้ ตอนนี้ไม่มีใครในสถานที่ฝึกวิทยายุทธเห้าหรันสามารถต่อกรกับจางซานเย่าได้เลย
ศิษย์อันดับสี่ของสถานที่ฝึกวิทยายุทธเห้าหรันก้มหน้าต่ำ ไม่มีความคิดจะขึ้นเวทีสักนิด เขากลัว!
ขายหน้าเรื่องเล็ก ที่เขากลัวคือโดนจางซานเย่าชกตกเวทีและบาดเจ็บหนัก
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
คือรำคาญพระเอกแนวนี้มากมีเงินรวยแต่ทำตัวติดดินให้คนดูถูกตัวเอง ดูถูกตัวเองก็ไม่เท่าไรเมียตัวเองต้องมาทนโดนดูถูกไปด้วยเพื่อ..ตระกระความคิดนี้มันยังไง ไม่ต้องอวดรวยก็ได้ แค่รู้จักปรับลุคตัวเอง ให้ไม่ดูติดดินเกินไปจนคนอื่นดูถูกแค่นี้ก็ยากเกินไปรึไง ไม่รำคาญพวกโง่วิ่งมาหาเรื่อง ก็ควรนึกถึกว่าพวกโง่จะหาเรื่องเมียตัวเองด้วยสิ...
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...