ลูกเขยมังกร นิยาย บท 16

บทที่ 16 ซ่อมหลอดไฟ

พอดึงประตูเปิดออก ถึงพบว่าคนที่ยืนอยู่ข้างนอกคือเสี้ยเมิ่งเหยา เธอใส่ชุดนอนบางเบาสีดำทั้งตัว ข้างหน้านูนออกมาข้างหลังกระดกขึ้นรูปร่างปีศาจแบบนี้โดนความสมบูรณ์แบบร่างออกมาชัด ๆ โดยเฉพาะความอิ่มเอิบคู่นั้นตรงหน้าอก ยิ่งคล้ายกับว่าจะมีแนวโน้มทำให้ชุดนอนปริแตกออกมา

หรืออาจจะเพราะว่าเพิ่งอาบน้ำเสร็จ เสี้ยเมิ่งเหยาในเวลานี้ ใบหน้าเรียวเล็กที่ไร้เครื่องสำอางใด ๆ เลยดูมีสีแดงระเรื่อขึ้น มองไปแล้วก็คล้ายกับลูกท้อที่สุกงอม ทำให้คนอดใจไม่ไหวอยากจะกัดสักคำ

“มีอะไรเหรอ?” เฉินเฟิงถามขึ้นอย่างแปลกใจ ปกติกลางคืนถ้าเสี้ยเมิ่งเหยาไม่มีเรื่องอะไรแล้วละก็ ก็จะไม่มาหาเขา วันนี้ทำไมมันแปลกอย่างนี้

“ฉัน……หลอดไฟในห้องนอนฉันมันเสียแล้ว” เสี้ยเมิ่งเหยาพยายามอยากจะทำให้ท่าทางของตัวเองดูเป็นธรรมชาติขึ้นหน่อย แต่ไม่รู้ทำไมวันนี้เธอกลับทำได้ยากจัง

“หลอดไฟเสียเหรอ?” เฉินเฟิงยักคิ้วถาม

“อืม” เสี้ยเมิ่งเหยาแก้มแดงน้อย ๆ น้ำเสียงอ่อนเบาเหมือนกับขายุง นิ้วมือเกี่ยวเข้าหากันไว้อย่างไม่เป็นธรรมชาติ

“เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ รอเดี๋ยว ผมไปซ่อมให้คุณเอง” เฉินเฟิงพูดอย่างใจกว้าง เขายังคิดว่าที่เสี้ยเมิ่งเหยามาหาเขาดึกดื่นป่านนี้ เพราะว่าจะมีเรื่องอะไร แต่ปรากฏว่าแค่หลอดไฟเสีย

พอเห็นเฉินเฟิงไม่พูดพร่ำทำเพลง ก็จะไปห้องนอนตัวเองแล้ว หน้าเรียวของเสี้ยเมิ่งเหยาก็เริ่มมีแววยุ่งยากใจขึ้นมา

“ซ่อมหลอดไฟมันยุ่งยากเกินไปแล้ว หรือว่าคืนนี้ฉันนอนห้องนายดีกว่า” เสี้ยเมิ่งเหยาพูดออกไปรวดเดียว พอพูดจบแล้ว เธอถึงรู้สึกว่าตัวเองดูเสนอตัวมากเกินไป ใบหน้าก็เต็มไปด้วยความอายและแดงขึ้นมา

เฉินเฟิงมึนงง รีบส่ายหน้าไปมาแล้วพูดว่า “ไม่ยุ่งยาก ไม่ยุ่งยากเลยสักนิด ผมซ่อมหลอดไฟเก่งมากเลยนะ เมื่อก่อนตอนอยู่มหาลัย ผมซ่อมหลอดไฟให้คนอื่นเป็นประจำเลย คุณรอก่อน อย่างมากสามนาที ผมก็ซ่อมให้คุณเสร็จแล้ว”

“ไม่ต้องแล้ว อยู่ ๆ ฉันก็ไม่อยากจะซ่อมแล้ว!” เสี้ยเมิ่งเหยากัดฟันแน่น แล้วพูดประโยคเย็น ๆ ไปประโยคหนึ่ง หลังจากพูดจบก็ปิดประตูดังเสียงปัง!

“แอ๊ะ ๆ…..” เฉินเฟิงท่าทางมึนงง ผู้หญิงคนนี้นี่ยังไงกัน ไม่ใช่พูดว่าจะซ่อมหลอดไฟเหรอ ทำไมซ่อมไปซ่อมมาก็ไปเฉยเลย?

คืนนั้น เฉินเฟิงหลับสนิทตลอดคืน

แต่เสี้ยเมิ่งเหยากลับนอนไม่หลับทั้งคืน พอเช้าวันรุ่งขึ้น ก็ออกมาจากห้องนอนด้วยขอบตาดำดวงใหญ่ทั้งสองข้าง พอเห็นเฉินเฟิง แล้ว ก็เลยไม่ให้สีหน้าดี ๆ อะไรกับเฉินเฟิงดู

นี่ทำให้เฉินเฟิงรู้สึกประหลาดใจมาก เมื่อคืนยังดี ๆ อยู่เลยไม่ใช่เหรอ?

หลังจากที่เฉินเฟิงทำอาหารเช้าเสร็จแล้ว ก็ไปเยี่ยมเสี้ยเว่ยกั๋วที่โรงพยาบาลรอบหนึ่ง ในเมื่อที่เสี้ยเว่ยกั๋วเกิดอุบัติเหตุขึ้นก็เพราะเขา เพราะฉะนั้นเฉินเฟิงก็รู้สึกผิดเป็นอย่างมาก

หลังจากผ่านการผ่าตัดแล้ว เสี้ยเว่ยกั๋วก็ฟื้นขึ้นมาจากการสลบแล้ว แต่ว่าสติก็ยังเลอะเลือนอยู่มาก เฉินเฟิงก็เลยไม่กล้าพูดคุยกับเสี้ยเว่ยกั๋วเยอะนัก

หลังออกมาจากโรงพยาบาลแล้ว ในมือของเฉินเฟิงก็มีกระดาษโน้ตเพิ่มขึ้นมาแผ่นหนึ่ง

“นายน้อย ช่วงนี้มีคนสองพวกคอยจับตามองคุณอยู่”

“หนึ่งในนั้นเป็นพวกคนของเสิ่นหงชัง พวกเขากำลังตรวจสอบเบื้องหลังของคุณอยู่”

“ส่วนอีกพวกหนึ่งเป็นคนของเฉินเจิ้นหนาน สงสัยจะเป็นทาสรับใช้กุ่ยซื่อ มาเพื่อเฝ้าติดตามคุณชายโดยเฉพาะ พวกเขามีพลังแกร่งกล้ามาก บ่าวเลยไม่กล้าสอดแนมอย่างละเอียดมากนัก”

“หวังว่าคุณชายจะระวังตัวมากยิ่งขึ้น!”

หลังจากดูจบแล้ว เฉินเฟิงก็ฉีกทำลายกระดาษโน้ตไปอย่างเงียบ ๆ

คนของเสิ่นหงชังนั้นเฉินเฟิงคาดการณ์ไว้แล้ว วันนั้นหลังจากที่เขาได้ใกล้ชิดเสิ่นหงชังแล้ว เฉินเฟิงก็พบว่า เขาเป็นคนที่มีความละเอียดอ่อนท่ามกลางความหยาบกระด้าง และระมัดระวังเพื่อให้เห็นผลประโยชน์ แน่นอนเสิ่นหงชังจะต้องตรวจสอบเขาอยู่แล้ว แต่สิ่งที่เสิ่นหงชังไม่รู้ก็คือ เฉินเฟิงจะไม่มีทางให้เขาตรวจสอบเจออะไรแน่นอน

เสี้ยเมิ่งเหยาหน้านิ่วคิ้วขมวด คำพูดของเสี้ยจื่อหลันนี้หมายความว่ายังไงกัน โครงการยู่ฉวนซานตัวเองเพิ่งจะไปเจรจาสำเร็จมาเมื่อวานไม่ใช่เหรอ?

เฉินเฟิงหรี่ตาลง ปรากฏว่า เรื่องที่ตัวเองคาดคิดเอาไว้ ได้เกิดขึ้นแล้วจริง ๆ

เสี้ยหยุนเสิ้งนี่มัน เหมือนสุนัขแก้นิสัยกินขี้ไม่ได้จริง ๆ !

“หือ ยัยคนโง่เขลาที่คิดไปเอง!” เสี้ยจื่อหลันหือเสียงเย็น แล้วพูดขึ้น

“เธอหมายความว่ายังไง? คุณปู่ล่ะ?” ใบหน้าเรียวของเสี้ยเมิ่งเหยาเย็นลง ในใจมีความรู้สึกไม่ดีบางอย่างเกิดขึ้น เธอจะต้องไปหาเสี้ยหยุนเสิ้งถามให้รู้เรื่อง

“คุณปู่ไปร่วมอวยพรวันเกิดคนอื่นที่จินโจวแล้ว” เวลานี้ เสียงเรียบของเสี้ยห้าวดังขึ้นมาจากข้างหลัง

“นอกเหนือจากนั้น ก่อนคุณปู่จะไป ท่านก็ได้มอบโครงการยู่ฉวนซานให้ฉันเป็นคนรับผิดชอบแล้ว เสี้ยเมิ่งเหยาเธอกลับไปพักผ่อนที่บ้านได้แล้ว” มุมปากของเสี้ยห้าวยกขึ้นเป็นมุมอย่างได้ใจ ไม่เกินความคาดหมายของเสี้ยฉี่ชาว เมื่อวานเขาแค่ไปยอมรับผิดอย่างจริงใจกับเสี้ยหยุนเสิ้ง เสี้ยหยุนเสิ้งก็ไหลไปตามน้ำ แล้วก็มอบโครงการยู่ฉวนซานให้แก่เขาแล้ว

“มีสิทธิ์อะไร? โครงการยู่ฉวนซานฉันเป็นคนไปเจรจามา คุณปู่เขามีสิทธิ์อะไรมามอบให้นาย!”

พอได้ยินแบบนี้ เสี้ยเมิ่งเหยาก็โมโหจนจะระเบิดแล้ว โครงการที่เธอเพิ่งจะไปคุยมาเมื่อวาน แต่ปรากฏว่าแค่เวลาในพริบตา ตัวเองโดนเตะออกจากกลุ่มโครงการไม่ว่า แต่กลับยังให้ศัตรูของเธอมารับช่วงดูแลกลุ่มโครงการต่อ

“มีสิทธิ์อะไร?” เสี้ยห้าวยิ้มอย่างดูถูก แล้วพูดขึ้น “ก็สิทธิ์ที่ฉันเป็นหลานชายเพียงคนเดียวของคุณปู่ไง อนาคตผู้นำของตระกูลเสี้ย! เสี้ยเมิ่งเหยา เหตุผลนี้ เธอพอจะพอใจได้ไหม!”

ในน้ำเสียงของเสี้ยห้าวแฝงได้ด้วยความได้ใจอย่างเต็มเปี่ยม

“นาย……” เสี้ยเมิ่งเหยากัดฟันขาวแน่น โกรธจนพูดอะไรไม่ออก เธอเข้าใจแล้วว่า ไม่ว่าเธอจะแสดงออกได้ดีแค่ไหน ก็ไม่มีทางได้ความชื่นชมจากเสี้ยหยุนเสิ้ง เพราะในสายตาของเสี้ยหยุนเสิ้งมีแต่เสี้ยห้าวเท่านั้น