ลูกเขยมังกร นิยาย บท 257

บทที่257 หญิงร้ายชายเลว

เฉินเฟิงขมวดคิ้วขึ้น “คุณเคยรับปากผมว่าจะปกป้องเมิ่งเหยา”

“ใช่ ฉันเคยรับปากคุณ แต่ที่ฉันพูดเหมือนว่าจะเป็นหลังจากที่คุณไปจากเมืองชางโจว ตอนที่เสี้ยเมิ่งเหยาเจออันตรายที่ไม่อาจต้านทานได้ ฉันถึงจะช่วยเธอสักครั้ง”

“โดยเฉพาะอย่างยิ่งเพียงครั้งเดียว หลังจากครั้งหนึ่ง เสี้ยเมิ่งเหยาจะเป็นหรือตาย ไม่เกี่ยวกับฉัน”

คำพูดของเย่ไห่ถังเย็นชาอยู่บ้าง แต่เฉินเฟิงกลับไม่มีแรงโต้กลับ เพราะตอนแรกเขาพูดแบบนี้กับเย่ไห่ถังไว้จริงๆ

“ขอบคุณสำหรับข่าวของคุณ”

เฉินเฟิงหัวเราะ ลุกขึ้นออกไปโดยตรง

เหลือเย่ไห่ถังไว้ที่เดิม ใบหน้าเต็มไปด้วยความซับซ้อน

เฉินเฟิงเหมือนเท้าพึ่งก้าวออกจากผับ ด้านหลังเสี้ยจื่อหลันก็กระโดดตามออกมา

“เฉินเฟิง นายมาทำอะไรที่นี่?” เสี้ยจื่อหลันแกล้งถามไปทั้งๆ ที่รู้

“เกี่ยวอะไรกับคุณเหรอ?” เฉินเฟิงมองเสี้ยจื่อหลันอย่างเมินเฉย

“น้ำเสียงจะดุขนาดนี้ทำไม?” เสี้ยจื่อหลันไม่พอใจเท่าไร ยิ้มแบบขบคิดของหล่อนต่อ “ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน แต่กับเสี้ยเมิ่งเหยายัยคนนั้น น่าจะเกี่ยวอยู่นะ”

เฉินเฟิงน้ำเสียงขรึม “คุณหมายความว่าอะไร?”

“ไม่ได้หมายความว่าอะไร แค่เมื่อกี้ในผับ ไม่ระวังมองเห็นหญิงร้ายชาวเลวคู่หนึ่งดื่มเหล้าด้วยกัน ผู้ชายในหญิงร้ายชายเลวคู่นี้ยังหน้าตาคล้ายใครบางคนด้วย”

เสี้ยจื่อหลันมองเฉินเฟิงอย่างสบายๆ

เฉินเฟิงขมวดคิ้วขึ้น

“เฉินเฟิง ผู้ชายเลวคนนั้น คงไม่ใช่นายหรอกมั้ง” เสี้ยจื่อหลันพูดแบบหน้าตาเต็มไปด้วยการเย้ยหยัน

“คุณอยากทำอะไร?”

เฉินเฟิงถามเรียบๆ เสี้ยจื่อหลันขวางเขาไว้ตรงนี้ ต้องมีแผนการบางอย่างแน่

เสี้ยจื่อหลันไม่ได้ตอบคำถามของเฉินเฟิง แต่พูดอย่างหยอกเย้า “เฉินเฟิง นายว่าถ้าเสี้ยเมิ่งเหยาเห็นนายกับผู้หญิงคนหนึ่ง มาดื่มเหล้าอยู่ในผับดึกขนาดนี้ เธอจะรู้สึกยังไง?”

“คุณข่มขู่ผม?” น้ำเสียงเฉินเฟิงเย็นลงมา

“ฮ่าๆ ข่มขู่? เฉินเฟิง นายสำคัญตัวเองมากเกินไปมั้ง นายคิดว่าเป็นของอะไร ยังคุ้มค่าให้ฉันข่มขู่?” เสี้ยจื่อหลันหัวเราะอย่างเหยียดหยาม ก่อนจะบอกว่า “บอกนายตามตรง เฉินเฟิง เดิมทีฉันไม่เคยคิดจะข่มขู่นาย เพราะคลิปฉันส่งให้เสี้ยเมิ่งเหยาแถมยังมีหลินหลันอีกตั้งแต่แรกแล้ว”

“ตอนนี้ที่บ้านนายจะต้องยุ่งเหยิงแน่แล้วมั้ง” เสี้ยจื่อหลันดีใจที่เห็นคนอื่นเดือดร้อนอย่างมาก ในน้ำเสียงเต็มไปด้วยความรู้สึกสุขที่ได้แก้แค้น

“เสี้ยจื่อหลัน นี่เธอกำลังหาที่ตาย!” ในตาของเฉินเฟิงมีความดุเดือด ถึงแม้เขาจะเป็นผู้บริสุทธิ์ไม่กลัวความผิด แต่เรื่องแบบนี้เดิมก็ยากจะอธิบายให้กระจ่าง ถ้าเสี้ยจื่อหลันส่งคลิปวิดีโอออกไปจริง ไม่รู้เสี้ยเมิ่งเหยาจะมีปฏิกิริยาอย่างไร แต่หลินหลันต้องเชื่อแน่นอน

“ทำไม นายเป็นของเสียอย่างหนึ่งยังอยากฆ่าฉันเชียวรึ?” เสี้ยจื่อหลันยั่วยุอย่างกำเริบเสิบสาน “ฉันจะบอกนายให้นะ ที่นี่มีวงจรปิด โดยเฉพาะอย่างยิ่งเพื่อนฉันสองสามคนก็แอบมองดูอยู่ด้วยล่ะ ถ้านายกล้าแตะต้องฉันแม้แต่นิ้วเดียว ฉันจะให้นายรับผิดชอบทั้งหมด”

“ไสหัวไป!”

เฉินเฟิงมองเสี้ยจื่อหลันอย่างรำคาญ ผลักเสี้ยจื่อหลันออกไปทันที

“แกไอ้สวะ แกยังมีหน้ามาผลักคนอื่น!” เสี้ยจื่อหลันอับอายหงุดหงิด ต่อว่ายกใหญ่ “เสี้ยเมิ่งเหยายังไม่ได้นอกใจ ไอ้ของเสียอย่างแกกลับนอกใจก่อน ใครให้ความมั่นใจกับแก……”

เฉินเฟิงไม่ได้สนใจคำด่าทอของเสี้ยจื่อหลัน เขากลับไปที่คฤหาสน์ยู่ฉวนซานทันที

พอผลักประตูเปิด ภายในคฤหาสน์มืดสนิทอย่างเช่นก่อนหน้า เสี้ยเมิ่งเหยาไม่ได้อยู่บ้าน

เฉินเฟิงวุ่นวายใจพอสมควร หยิบมือถือออกมา ต่อสายไปยังโทรศัพท์ของเสี้ยเมิ่งเหยา

ตุ๊ด

เสี้ยเมิ่งเหยาตัดสายไปทันที

แต่เฉินเฟิงสถานะลูกเขยสวะตระกูลเสี้ยกลับมีคนไม่น้อยที่รู้

ลูกเขยสวะคนหนึ่ง ไปวิวาทยกใหญ่กับลูกคนรวยกลุ่มหนึ่งเพื่อผู้หญิงคนหนึ่ง

แค่คิดก็รู้แล้วว่าหัวข้อแบบนี้จะดึงดูดระดับความตื่นเต้นมากมายแค่ไหน

แต่สำหรับตระกูลเสี้ยที่อยู่ท่ามกลางข้อพิพาทจึงไม่ดีใจขนาดนี้แล้ว

โดยเฉพาะตอนนี้เฉินเฟิงลงมือกับลูกคนรวยมือเติบเพื่อผู้หญิงอื่น แม้กระทั่งในสายตาคนคิดอะไร นี่คือเฉินเฟิงกำลังสวมเขาให้เสี้ยเมิ่งเหยา แก้แค้นการกระทำทุกอย่างในอดีตที่ตระกูลเสี้ยทำกับเฉินเฟิง

“ไอ้สวะ แกยังมีอะไรจะพูดอีก?” หลินหลันถามเสียงดุ

เฉินเฟิงนิ่งเฉย เรื่องนี้เขาอธิบายไม่ชัดเจนจริงๆ มีวิดีโอพวกนี้อยู่ ถึงเขากระโดดลงแม่น้ำล้างตัวก็คงไม่สะอาด

สูดหายใจเขาลึกๆ เฉินเฟิงพูดเสียงทุ้ม “ผมอยากเจอเมิ่งเหยา”

“ไสหัวไปซะ! เมิ่งเหยาไม่อยากเจอแกตอนนี้” หลินตวาดอย่างโมโห

“ผมอยากฟังเธอพูดด้วยตัวเอง” เฉินเฟิงขมวดคิ้ว พูดจบก็ไม่สนใจปฏิกิริยาอะไรของหลินหลัน เขาเข้าประตูไปทันที

หลังเข้ามาถึงพบว่าเสี้ยเมิ่งเหยานั่งอยู่ที่โซฟา

บนหน้างดงามของเธอเขียนความหนาวเย็นเต็มๆ แม้แต่มองก็ไม่มองเฉินเฟิงสักนิด

“ลูก เมื่อก่อนลูกไม่ฟังแม่ได้ แต่ครั้งนี้ลูกจำเป็นต้องฟังแม่ หย่ากับเจ้าสวะนี้ซะ!” หลินหลันกลัวสุมไฟไม่มากพอ จึงเพิ่มเชื้ออีกกอง

เฉินเฟิงชะงัก ถามว่า “เมิ่งเหยา เธอเชื่อฉันมั้ย?”

เสี้ยเมิ่งเหยาไม่ได้พูดอะไร

หลินหลันไม่ยอมอ่อนข้อ “เชื่ออะไร? นอกใจมีแค่ไม่มีสักครั้งกลับมีไม่สิ้นสุด เจ้าสวะนี้นอกใจครั้งหนึ่งแล้ว อย่างนั้นเขาก็ยังจะมีครั้งที่สอง ครั้งที่สาม……”