ลูกเขยมังกร นิยาย บท 259

บทที่259 สี่พี่น้องตระกูลเฉิน

“น่าจะเป็นจอมยุทธ์”

เฉินเฟิงขมวดคิ้วเอ่ยปาก ถึงแม้ความเร็วการยิงลูกกระสุนปืนไรเฟิลจะช้ากว่าปืนพกอยู่มาก แต่ช้าอย่างไร นั่นก็คือลูกกระสุน เดิมทีคนธรรมดาย่อมหลบไม่ได้ อย่างมากที่สุดอีกฝ่ายคงเป็นหมิงจิ้งขั้นต้น

“จอมยุทธ์? เมืองชางโจวไม่ใช่มีจอมยุทธ์ไม่มากเหรอครับ? พวกเขาโผล่ออกมาจากที่ไหนกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งจอมยุทธ์ล้วนเป็นคนที่มีฐานะมีตำแหน่ง ทำไมถึงออกปล้นคลังสมบัติเรื่องแบบนี้ได้” หานหลงถามอย่างสงสัย

ถึงแม้เงินทองในคลังสมบัติของเขาจะไม่น้อย แต่ก็ไม่มากอย่างเด็ดขาด มีมากที่สุดก็แค่สองสามร้อยล้าน เงินพวกนี้ สำหรับคนธรรมดาแล้วอาจจะเป็นเงินจำนวนมากก้อนหนึ่ง แต่สำหรับจอมยุทธ์คงไม่คุ้มค่าให้พูดถึง

จอมยุทธ์ทั่วไปคนหนึ่ง ขอเพียงอยากได้ แค่ไปเป็นดูแลตระกูลใหญ่สักที่ก็สามารถได้รับเงินมากขนาดนี้ได้

“มีความเป็นไปได้มากว่าพวกเขาจะเป็นโจรป่าเถื่อนนอกเขตกลุ่มนั้นที่เย่ไห่ถังบอก” เฉินเฟิงพูด และมีเพียงการอธิบายนี้ถึงสามารถเข้าใจได้ โจรเถื่อนนอกเขตกลุ่มนั้นพึ่งมาเมืองชางโจว เงินของทางการพวกเขาย่อมไม่กล้าขโมยเป็นธรรมดา เพราะจะรบกวนสมาคมบูโด

จึงได้แต่มาเล่นสกปรกกับพวกผิดกฎหมายอื่น แย่งเงินของหานหลงลูกพี่สายดำแบบนี้ที่มาไม่ชัด

ขโมยไปหานหลงก็คงเก็บเงียบไว้

“คุณชายเฉิน นั้นตอนนี้ควรทำยังไงครับ?” หานหลงถามขึ้น สำหรับจอมยุทธ์ มีเพียงเฉินเฟิงที่เป็นจอมยุทธ์เหมือนกันจึงสามารถตัดสินใจได้

“ให้คนของพวกนายหาต่อไป หาเจอแล้วอย่าพึ่งบุ่มบ่าม ฉันจะไปจัดการพวกเขาด้วยตัวเอง” เฉินเฟิงพูดเสียงทุ้ม ไม่ว่าอีกฝ่ายเป็นโจรเถื่อนนอกเขตนั้นหรือไม่ ล้วนไม่ใช่หานหลงหรือกู้ตงเชินเหล่านี้จะสามารถจัดการได้

“ครับ คุณชายเฉิน”

ในขณะเดียวกัน กลางเขตโรงงานร้างที่ย่านชานเมือง ในโรงงานหล่อเหล็กแห่งหนึ่ง

ชายสูงใหญ่เปลือยท่อนบนสิบกว่าคนกำลังดื่มเหล้าเล่นเป่ายิงฉุบ พวกเขาเสียงดังสนั่น

ด้านหลังวางขวดเหล้าเป็นกอง

ที่ไม่ไกลออกไปนัก ยังมีผู้ชายวัยกลางคนสามคนยืนอยู่

สองคนในนั้น รูปร่างสูงใหญ่น่าเกรงขาม บนหน้ามีกลิ่นอายโหดเหี้ยมที่ชัดเจนมาก

ส่วนคนที่เหลือนั้น เทียบกับสองคนนี้ เห็นได้ชัดว่าซูบผอมอยู่บ้าง ดูขึ้นมาก็เหมือนว่าลมพัดมาหอบหนึ่งก็สามารถล้มลงได้

เวลานี้ ผู้ชายสูงใหญ่น่าเกรงขามสองคนกำลังพูดคุยกัน

บนหน้าผู้ชายซูบผอมมีรอยยิ้มที่เอาอกเอาใจกำลังฟังอยู่ด้านข้าง

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง โทรศัพท์ก็ดังขึ้น

ผู้ชายน่าเกรงขามที่มีแผลเป็นบนหน้าในนั้นรับสายโทรศัพท์แล้ว ฟังมาไม่กี่ประโยค ชายที่มีแผลเป็นก็วางโทรศัพท์ลง

“พี่ใหญ่ สำเร็จแล้ว” ชายที่มีแผลเป็นมองทางผู้ชายสูงใหญ่อีกคนที่อยู่ด้านข้างอย่างดีใจ

ผู้ชายสูงใหญ่พยักหน้าเบาๆ บนหน้าไม่มีท่าทางแปลกใจสักนิดเดียว เหมือนว่าเรื่องราวควรเป็นเช่นนั้นอยู่แล้ว

จากนั้นเขาย้ายสายตาไปทางผู้ชายซูบผอมที่อยู่ตรงหน้า ยิ้มเล็กน้อย “เมิ่งหลง ขอบใจข่าวของนายนะ อาโสงกับอาเจียวลงมือสำเร็จแล้ว”

“พี่เหวิน พี่เกรงใจไปแล้ว ถึงแม้ไม่มีข่าวของผม พี่โสงกับพี่เจียวก็สามารถหาคลังสมบัติของหานหลงได้อย่างง่ายดาย” ผู้ชายผอมบางพูดประจบ เขาคือหวังเมิ่งหลง ผู้ชายสูงใหญ่สองคนที่อยู่ตรงหน้าเขาชื่อว่าเฉินจื๋อเหวิน ชายที่มีแผลเป็นชื่อว่าเฉินจื๋อหลี่

หลังจากที่หวังเมิ่งหลงที่เรียนมหาวิทยาลัยในเมืองชางโจวได้ยินข่าว ตกใจจนอกสั่นขวัญแขวน

เขานึกไม่ถึงว่าสี่พี่น้องตระกูลเฉิน เพียงชั่วข้ามคืน คาดไม่ถึงจะฆ่าคนเป็นร้อย!

หลังจากทำผิดคดีใหญ่ สี่พี่น้องตระกูลเฉินก็หายตัวไร้เงาไปอีกครั้ง

มีคนบอกว่าพวกเขาหนีไปต่างแดน มีคนบอกว่าพวกเขาทำกิจกรรมอยู่ภายในหวาเซี่ยมาตลอด

สรุปแล้วสี่พี่น้องตระกูลเฉินกลายมาเป็นคำแทนของความสยองขวัญ

ตอนแรกหวังเมิ่งหลงคิดว่าชาตินี้คงไม่ได้เจอกับสี่พี่น้องตระกูลเฉินอีก ใครจะคาดคิดว่าหลายวันก่อนตอนที่เขาถูกคนตามทวงหนี้ จะบังเอิญเจอเฉินจื๋อเหวินพอดี

“เมิ่งหลง ชีวิตนี้พวกเราสี่คนพี่น้องต่างติดค้างพ่อนาย ตอนนี้พ่อนายเสียไปแล้ว บุญคุณส่วนนี้ได้แต่ตกมาอยู่ที่ตัวนายแล้ว” เฉินจื๋อเหวินพูดเสียงทุ้ม

“พี่เหวิน……” หวังเมิ่งหลงเหมือนรู้สึกประทับใจอยู่บ้าง เขานึกไม่ถึงว่าผ่านมานานหลายปีขนาดนี้ เฉินจื๋อเหวินยังคงจำบุญคุณในตอนนั้นได้ มองดูหลินหลันแล้ว ช่างไม่เนรคุณเอาเสียเลย

ตอนสมัยเรียน เขาปฏิบัติต่อหลินหลันด้วยน้ำใสใจจริง เกือบนำทุกอย่างที่เขาครอบครองยกให้หลินหลันหมด

ผลสุดท้ายหลินหลันกลับเท ทันทีที่เรียนจบมหาวิทยาลัยก็สะบัดเขาทิ้งอย่างไร้ร่องรอย วิ่งไปแต่งงานกับเสี้ยเว่ยกั๋ว

“ระหว่างเพื่อน พูดขอบคุณอะไรกัน” เฉินจื๋อเหวินปัดมือ พูดต่ออีก “เมิ่งหลง พวกเราสี่คนพี่น้องมาเมืองชางโจวครั้งนี้มีภารกิจติดตัว ดังนั้นจะไม่อยู่นาน ถ้านายมีเรื่องยุ่งยากอยากจัดการ ก็รีบบอกมา ฉันจะให้อาโสงกับอาเจียวไปทำ”

“ใช่ เมิ่งหลง นายไม่ต้องเกรงใจกับพี่ใหญ่ นอกจากลักพาตัวเสี้ยเมิ่งเหยาเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ ยังมีเรื่องอะไรอื่น นายแค่บอกมาก็พอ ให้อาโสงกับอาเจียวทำไปด้วยเลย” เฉินจื๋อหลี่ยิ้มบอก

ความสบายเช่นนี้ของทั้งสองคนทำให้หวังเมิ่งหลงขวัญหาย เขาไม่รู้ว่าในสามสิบปีที่สี่พี่น้องตระกูลเฉินหายตัวไปพบโชคอะไรมากันแน่ ความสามารถในตอนนี้ถึงน่าตะลึงเช่นนี้