ลูกเขยมังกร นิยาย บท 340
บทที่ 340 ดาบเดียวหยุดศัตรูนับร้อย
ผู้อันดับสูงสุดของสหพันธ์สงคราม?!
สือโพ่จุเบิกตากว้าง สะท้านเฮือกสูดลมหายใจหลายครั้ง เจ้าสามหวงไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม
อาจารย์ของเจ้าหนุ่มตรงหน้านี่คือผู้อันดับสูงสุดของสหพันธ์สงคราม??!
โกหกละมั้ง?!
ผู้อันดับสูงสุดของสหพันธ์สงคราม นั่นเป็นบุคคลระดับตำนานอย่างแท้จริง
เขาผุดขึ้นมาในตอนยุคมืดของหวาเซี่ยเริ่มต้น
วันที่บรรลุมหาปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้วันนั้น เคยใช้ดาบเดียวเปิดฟ้าที่ริมแม่น้ำหวงผู่!
ทำลายเรือรบเจ็ดลำของคนต่างชาติรวด!
ทำให้แม่น้ำหวงผู่ย้อมไปด้วยเลือด!
ทำศัตรูนับพันสะท้านไปตามๆกัน!
วันนั้นคนต่างชาติที่เข้ามารุกรานหวาเซี่ยต่างจดจำชื่อหหนึ่งไว้ได้ขึ้นใจ!
เซียวกั่วจง!
เซียวกั่วจง เทพสงครามผู้พิทักษ์หวาเซี่ย!
บุคคลที่สามารถใช้ดาบเดียวหยุดศัตรูนับร้อยจริงๆ!
หลังสงครามแม่น้ำหวงผู่ เซียวกั่วจงก่อตั้งสหพันธ์สงคราม เป็นประมุขสหพันธ์สงครามคนแรก
ในวันที่ขึ้นเป็นประมุข เซียวกั่วจงนำทัพไปคุมชายแดน
ไปคุมครั้งนี้คือสิบปี!
ในสิบปีนั้นชายแดนหวาเซี่ยไม่เคยเสียดินแดนแม้เพียงกระผีก!
ภายในสิบปีนั้นศัตรูที่มารุกรานเหลือเพียงเถ้ากระดูกเท่านั้น!
สหพันธ์สงครามอยู่ ประเทศรอด!
สหพันธ์สงครามม้วย ประเทศราบ!
นี่คือเซียวกั่วจง
เซียวกั่วจง เทพสงครามผู้พิทักษ์หวาเซี่ย!
ในหวาเซี่ย เซียวกั่วจงคือตำนาน คือเทพที่มีชีวิตจริง!
เป็นจุดศูนย์รวมจิตใจของศิษย์สหพันธ์สงครามทุกคน!
สือโพ่จุนกำหมัดแน่น รู้สึกเลือดลมพลุกพล่าน เป็นไปได้ยังไง?! เป็นไปได้ยังไง?!
ชายหนุ่มข้างหน้านี่เป็นลูกศิษย์ของผู้อาวุโส?!
ในใจสือโพ่จุนกู่ก้องร้องตะโกนอย่างบ้าคลั่ง เขายากที่จะเชื่อได้จริงๆว่า เฉินเฟิงจะเป็นลูกศิษย์ของเซียวกั่วจง แต่เขารู้ดีว่า เจ้าสามหวงไม่มีทางเอาเรื่องแบบนี้มาล้อเล่นแน่
และดูจากความสนิทสนมของเขากับเจ้าสามหวง เจ้าสามหวงยิ่งไม่มีทางเอาเรื่องนี้มาล้อเล่น
ดังนั้นเฉินเฟิงที่ยืนตรงหน้าเขาเป็นไปได้มากว่าจะเป็นลูกศิษย์ของเซียวกั่วจงจริงๆ!
ลูกศิษย์ผู้อาวุโส!
เขาเป็นลูกศิษย์ผู้อาวุโส!
เขาเป็นถึงลูกศิษย์ของผู้อาวุโส!
สองคือเจ้าสามหวงตั้งใจจะดึงสือโพ่จุนมาเป็นพวกเขา ถ้าไม่งั้นคงไม่เปิดเผยความลับที่ว่าเขาเป็นลูกศิษย์เซียวกั่วจงไปบอกสือโพ่จุนแน่ ในเมื่อความสัมพันธ์ของเขากับเซียวกั่วจงเปิดเผยแล้ว งั้นเรื่องบรรลุขั้นปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ก็ยิ่งไม่จำเป็นต้องปิดบังอีก
พอได้รับคำยืนยันจากเฉินเฟิง สือโพ่จุนรู้สึกตัวหวิวๆ เหมือนมีลมพัดเข้ามาในสมองเป็นระยะ
ถึงจะเดาได้อยู่แล้ว แต่พอได้ยินเฉินเฟิงเอ่ยยืนยันออกมาจริงๆ เขาก็ไม่กล้าเชื่ออยู่ดีว่า ตอนนี้เฉินเฟิงเป็นปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้
ปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ที่อายุยี่สิบหกยี่สิบเจ็ด นี่มันแปลว่าอะไร?
สุดยอดอัจฉริยะในหมู่อัจฉริยะ!
สือโพ่จุนพูดได้แค่นี้จริงๆ
มิน่าเฉินเฟิงถึงได้เป็นลูกศิษย์ของเซียวกั่วจง
“ผู้อาวุโสมีผู้สืบทอดต่อแล้ว!” สือโพ่จุนอดอุทานไม่ได้ สามปีก่อนหลังจากเซียวกั่วจงประกาศออกจากยุทธภพ ไม่ยุ่งเกี่ยวเรื่องราวของโลกอีก
เดิมคิดว่า ชื่อเทพสงครามผู้พิทักษ์หวาเซี่ยคงจะได้เหลือเพียงแค่ชื่อ ตอนนี้ดูแล้ว เฉินเฟิงคงจะรับสืบทอดชื่อนี้ต่อไป
“พี่สือ เรื่องที่ผมเป็นลูกศิษย์อาจารย์ และเรื่องที่ผมบรรลุขั้นปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้แล้ว คนรู้มีไม่มาก ขอให้พี่สือเก็บเป็นความลับให้ผมด้วย” เฉินเฟิงบอก
สีหน้าสือโพ่จุนตึงเครียดขึ้นทันที เขาตบอกรับปากเฉินเฟิง: “เฉินเฟิงสบายใจได้ พอออกจากประตูนี้ไป เรื่องที่เราคุยกันในนี้ ผมจะไม่มีวันพูดกับคนอื่นอีก ถ้าผิดคำสาบานนี้ ขอให้โดนฟ้าผ่าตาย!”
“พี่สือไม่ต้องสาบานหรอก นิสัยพี่ผมเชื่อใจได้!” เฉินเฟิงยิ้มน้อยๆ เขาเชื่อสายตาในการมองคนของเจ้าสามหวง และเชื่อสายตาตัวเอง
“จริงสิพี่สือ ตอนผมพี่งเข้ามา พบว่าเวลาพี่มองคน จะปิดบังรังสีการฆ่าในตัวไว้ไม่มิด ตันเถียนของพี่เคยได้รับบาดเจ็บมาก่อนหรือเปล่า?” เฉินเฟิงถาม เมื่อกี้ตอนเขาเข้ามา ก็รู้สึกแล้วว่าบนตัวสือโพ่จุนมีปัญหาแน่
ในตัวจอมยุทธ์มีรังสีการฆ่าเป็นเรื่องปกติ โดยเฉพาะจอมยุทธ์ที่ฆ่าฟันกับศัตรูในชายแดนของสหพันธ์สงครามมาหลายปีอย่างสือโพ่จุน รังสีการฆ่าบนตัวยิ่งเข้มข้นมาก
แต่ปกติแล้ว รังสีการฆ่าบนตัวจอมยุทธ์จะสามารถควบคุมได้ และปล่อยออกมาตอนเจอศัตรูเท่านั้น
แต่สือโพ่จุนไม่ใช่ เห็นได้ชัดว่าเขาควบคุมรังสีการฆ่าไม่ได้เลย ปัญหานี้ตอนเฉินเฟิงเข้ามาก็เห็นแล้ว
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
คือรำคาญพระเอกแนวนี้มากมีเงินรวยแต่ทำตัวติดดินให้คนดูถูกตัวเอง ดูถูกตัวเองก็ไม่เท่าไรเมียตัวเองต้องมาทนโดนดูถูกไปด้วยเพื่อ..ตระกระความคิดนี้มันยังไง ไม่ต้องอวดรวยก็ได้ แค่รู้จักปรับลุคตัวเอง ให้ไม่ดูติดดินเกินไปจนคนอื่นดูถูกแค่นี้ก็ยากเกินไปรึไง ไม่รำคาญพวกโง่วิ่งมาหาเรื่อง ก็ควรนึกถึกว่าพวกโง่จะหาเรื่องเมียตัวเองด้วยสิ...
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...