ลูกเขยมังกร นิยาย บท 347

บทที่ 347 ประธานหนุ่มหลิว

“ช่างเถอะ กลับกันเถอะ ต่อไปยังมีโอกาสได้เจออีก” หลี่เล่อตบบ่าเฉินเฟิงปลอบใจ

แต่ในใจเขากลับอดเห็นใจเฉินเฟิงไม่ได้ เห็นท่าทีเหม่อลอยของเฉินเฟิงแล้ว เห็นได้ชัดว่าถูกประธานหญิงคนใหม่ขโมยหัวใจไปแล้ว

แต่ระหว่างทั้งคู่ไม่มีทางเป็นไปได้เลย เพราะฐานะแตกต่างกันเกินไป

เฉินเฟิงส่ายหน้ายิ้มๆ ในใจหลี่เล่อคิดอะไร เขาพอเดาออกอยู่บ้าง แต่ไม่จำเป็นต้องอธิบาย

ตอนนี้เองจู่ๆประตูห้องประชุมก็เปิดออก

ชายหนุ่มหญิงสาวในชุดสูทเดินพูดคุยยิ้มแย้มออกมาเป็นแถวๆ หลี่สื้อผิงกับหวางซือหยวนเดินออกมา

ไม่รู้ว่าทั้งคู่คุยอะไรกัน หลี่สื้อผิงดูตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด ส่วนหวางซือหยวนก็พูดเออออไปตามเรื่อง เทียบกับหลี่สื้อผิงแล้ว รอยยิ้มของหวางซือหยวนดูเจื่อนเล็กน้อย

ตอนนี้ทั้งคู่เห็นเฉินเฟิง รอยยิ้มบนใบหน้าหลี่สื้อผิงหายวับ สีหน้าหวางซือหยวนเย็นลงในพริบตา

ต๊อกต๊อกต๊อก

หวางซือหยวนเดินกระแทกรองเท้าส้นสูงสีดำมาที่หน้าเฉินเฟิง ถามอย่างรังเกียจว่า: “แกมาที่นี่ทำไม?!”

“เกี่ยวอะไรกับคุณล่ะ?” เฉินเฟิงเลิกคิ้วถาม หวางซือหยวนผู้หญิงคนนี้นี่เกลียดขี้หน้าเขาขนาดไหนเนี่ย เจอเขาทีไรทำหน้าอย่างกับกินยาเบื่อทุกที?

คราวนี้หลี่สื้อผิงเดินเข้ามาด้วย พอเห็นหลี่เล่อที่ยืนหน้าแดงหอบหายใจข้างเฉินเฟิง หลี่สื้อผิงถึงบางอ้อทันที

สองคนนี้มาดูหน้าประธานเสี้ยนี่เอง

หลี่สื้อผิงยิ้มเยาะ มองเฉินเฟิงหยันๆว่า: “ขยะอย่างแก ริอาจเป็นคางคกอยากกินเนื้อหงส์หรือไง?”

“ไม่ดูตัวเองเลยว่าเป็นอะไร” หลี่สื้อผิงหัวเราะพรืด แถมกระแทกเสียงหัวเราะให้อีกหลายที

ตอนนี้ประตูห้องประชุมเปิดออก พนักงานธรรมดาเหมือนเฉินเฟิงกับหลี่เล่อมีไม่น้อย พอได้ยินประโยคเยาะหยันของหลี่สื้อผิง แต่ละคนไม่เพียงไม่หัวเราะ กลับรู้สึกอายด้วยซ้ำ

คนฉลาดล้วนฟังออกว่าหลี่สื้อผิงไม่ได้เยาะหยันเฉินเฟิงคนเดียว ยังเยาะหยันพวกเขาด้วย

“ยังไม่รีบไสหัวกลับไปทำงานอีก? ขายขี้หน้าจริง!” หวางซือหยวนด่ากราด พอด่าตบ ก็เดินกระแทกรองเท้าส้นสูงต๊อกต๊อกไปขึ้นลิฟท์

ที่จริงที่เธอโมโหใส่เฉินเฟิง ไม่เกี่ยวอะไรกับเฉินเฟิงนัก เฉินเฟิงแค่ซวยรับไปเท่านั้น

คนที่ทำให้เธอโกรธจริงๆคือเสี้ยเมิ่งเหยาที่พึ่งมาต่างหาก

เดิมเธอคิดว่า ประธานคนใหม่ที่มาจะเป็นผู้ชายที่รวยและดูดี แต่กลับเป็นผู้หญิง

เป็นผู้หญิงยังพอไหว ดันสวย นวยนาด ชะล่ออ่ององค์...ราวกับนางฟ้า เหมือนกับเอาคำชมว่าสวยทั้งหมดบนโลกมารวมไว้ที่เธอก็ยังได้

เทียบกับเสี้ยเมิ่งเหยาแล้ว หน้าตารูปโฉมรูปร่างที่เธอเคยภูมิใจนักหนากลายเป็นขยะทันที

พอเสี้ยเมิ่งเหยาปรากฏตัวก็กลายเป็นศูนย์กลางของทั้งบริษัท ดึงดูดสายตาผู้ชายทั้งบริษัทไปหมด ขนาดหลี่สื้อผิงที่คอยเอาใจเธอมาตลอด ตอนนี้ยังมีทีท่ายอมขึ้นเขาลงห้วยบุกน้ำลุยไฟให้เสี้ยเมิ่งเหยาเลย

แล้วจะไม่ให้หวางซือหยวนโมโหได้ยังไง?

เธอที่เคยยกยอเป็นเดือนในหมู่ดาว กลับร่วงตกสวรรค์ในพริบตา ความแตกต่างชัดเจนขนาดนี้จะให้เธอรับได้ไง?

ในระหว่างที่ถูกความริษยากัดกร่อนหัวใจ หวางซือหยวนเห็นเฉินเฟิงเข้าพอดี

พอเห็นเฉินเฟิง หวางซือหยวนหาถังขยะระบายความโกรธได้พอดี เลยเอาความโกรธและความริษยาทั้งหมดพุ่งไปที่เฉินเฟิง

พอหวางซือหยวนจากไป หลี่สื้อผิงก็ฮัมเพลงจากไปด้วย

เธอไม่รู้หรือไงว่าหลิวหวินโปเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของหลิวหยวนชี่งประธานใหญ่ และยังเป็นผู้สืบทอดธุรกิจแสนล้านนี่อีกด้วย?

แถมหลิวหวินโปเชิญเสี้ยเมิ่งเหยาไปทานอาหารที่เจียงซินเก๋ออีก มันเป็นภัตตาคารที่แพงที่สุดและดีที่สุดในจงไห่ เป็นแบบที่มีเงินก็ใช่ว่าจะจองได้ แต่เสี้ยเมิ่งเหยากลับปฏิเสธหนักแน่น

ไม่ไว้หน้าหลิวหวินโปเลยหรอ?

“ค่ะ ดิฉันจะเรียนประธานหนุ่มหลิวตามนี้” เลขาสาวรีบพยักหน้า ถึงในใจจะตะลึง แต่สีหน้ากลับไม่เปิดเผยเลยสักนิด

พอกลายมาเป็นพนักงานตัวเล็กๆของบริษัทเภสัชกรรมคางเหม่ย เฉินเฟิงได้อยู่อย่างสงบซะหลายวัน

แต่ในช่วงวันที่สงบนี้เฉินเฟิงไม่ได้อยู่ว่างๆ

เขาพยายามสืบค้นสภาพธุรกิจและโครงสร้างหุ้นส่วนของบริษัทเภสัชกรรมคางเหม่ยผ่านทางทุกช่องทาง

เขาจะคอยให้ความช่วยเหลือเสี้ยเมิ่งเหยาอยู่เงียบๆ

เสี้ยเมิ่งเหยาพึ่งมาจงไห่ ในมือยังไม่มีเส้นสายอะไร

และพอเธอมา ก็ขึ้นรับตำแหน่งประธานบริษัทเลย อยู่ภายใต้คนเพียงคนเดียว เหนือคนนับหมื่น

ผู้บริหารระดับสูงคนอื่นจะคิดยังไง?

ต้องมีคนจำนวนมากไม่พอใจ และคิดลอบทำอะไรแน่

ดังนั้นเฉินเฟิงต้องแอบช่วยเสี้ยเมิ่งเหยาจัดการปัจจัยที่ไม่แน่นอนพวกนี้ซะ

“พี่เฟิง ผมพึ่งเคยเจอคนใหม่แบบพี่เนี่ย พึ่งมาก็ทำงานอย่างเอาเป็นอาตาย เป็นแบบนี้ต่อไป ไม่ต้องนานด้วยคงได้เป็นหัวหน้าแผนกขายละ” หลี่เล่อพูดอย่างอิจฉา หลายวันนี้เฉินเฟิงเอาแต่สอบถามสถานการณ์บริษัทกับเขา แถมยังถามเกี่ยวกับข้อมูลของผู้บริหารระดับสูงอีกด้วย ในสายตาหลี่เล่อแล้ว นี่เป็นสัญลักษณ์ว่าเฉินเฟิงตั้งใจทำงาน อยากจะก้าวหน้าในอาชีพการงานที่ดี