ลูกเขยมังกร นิยาย บท 376

บทที่ 376 ก็แค่ลูกเขยแต่งเข้าบ้านเมีย

“ใช่ใช่ใช่ ผมจะกลับไปบอกน้า” หนุ่มหัวทองรีบพยักหน้า ล้อเล่นน่า คนแบบเฉินเฟิงที่ใช้แค่มือเดียวก็ผลักประตูรถกระเด็นไปสิบกว่าเมตรได้ ต่อให้พวกเขามาเป็นร้อย ก็ไม่คณามือเฉินเฟิงหรอก

คนแบบนี้จะหาเรื่องเพิ้งเย้นฟาง ต่อให้สิบเพิ้งเย้นฟางก็เอาเขาไม่อยู่หรอก

เฉินเฟิงพยักหน้า: “เอาล่ะ พวกคุณไปกันได้แล้ว”

พอได้ยินอย่างนั้น ทุกคนรีบวิ่งหนีกันไปอย่างไว

“เดี๋ยว!” เฉินเฟิงกลับเรียกพวกเขาไว้

ทั้งหมดชะงักกึก มีหลายคนหงอขนาดขาเริ่มสั่น

เฉินเฟิงยิ้ม เดินไปยืนด้านหลังหนุ่มหมวกปากเป็ด ตบบ่าเขาพูดด้วยน้ำเสียงสบาย: “คุณจะไปไหนล่ะ?”

“ฉัน...ฉัน...” หนุ่มหมวกปากเป็ดพูดตะกุกตะกักแทบไม่เป็นประโยค เฉินเฟิงไม่ใช่ว่าไม่ชอบหน้าเขา แล้วจะจัดการเขาหรอกนะ

“อย่ากลัวไปเลย ผมแค่จะให้คุณส่งผมกลับไปเท่านั้นเอง ที่นี่อยู่ห่างจากตัวเมืองมากอยู่ คุณไม่ส่งผมกลับไป จะให้ผมวิ่งกลับเองหรอไง?” เขาเห็นหนุ่มหมวกปากเป็ดกลัวแทบกางเกงราด ก็อดหน่ายใจไม่ได้ ใช่เรื่องต้องกลัวขนาดนี้หรือไง?

หลังจากนั้นก็ไม่มีอะไรต้องพูดอีกแล้ว หนุ่มหมวกปากเป็ดขับรถแท็กซี่พาเฉินเฟิงไปส่งโรงแรมจิ่นไท่โดยดี

ส่วนหนุ่มหัวทองหลังจากเฉินเฟิงจากไป เขารีบโทรหาเพิ้งเย้นฟางทันที

พอได้ยินว่าเฉินเฟิงใช้มือเดียวก็ผลักประตูรถกระเด็นไปสิบกว่าเมตร มือถือของเธอก็ร่วงพื้นดังแกร๊กทันที เธอมึนงงขึ้นมาทันที

และออกแนวไม่กล้าเชื่อด้วยว่า เฉินเฟิงที่หนุ่มหัวทองบอกเป็นคนเดียวกับเฉินเฟิงที่เธอเจอ

หลังจากตกใจกลัวเสร็จ ตามมาคือโกรธแค้น

เพิ้งเย้นฟางไม่เคยคิดเลยว่า ตัวเองจะโดนลูกเขยแต่งเข้าบ้านเมียคนหนึ่งข่มขู่เข้าให้

เธอหยิบมือถือขึ้นมาจากพื้น และโทรกลับไป

“คุณน้า ทำไมหรอ?” เผิงชิงเฟิงถามอย่างเหนื่อยใจ

“ชิงเฟิง ให้พ่อเธอจัดการสั่งสอนไอ้บ้านนอกนั่นซะหน่อย” เพิ้งเย้นฟางกัดฟันกรอดพลางพูด เธอไม่มีทางยอมทนความอัปยศนี้

เผิงชิงเฟิงตกใจ ส่ายหน้าพูดรัวๆว่า: “คุณน้า พูดอะไรน่ะ? ฐานะพ่อผมน้าไม่ใช่ไม่รู้ เขาไม่มีทางลงมือกับคนธรรมดาแน่”

“คนธรรมดา? เธอเอาตาที่ไหนมองว่าเจ้านั่นเป็นคนธรรมดาล่ะ? เขาใช้มือเดียวผลักประตูรถกระเด็นไกลสิบกว่าเมตรได้นี่ จะเป็นคนธรรมดาได้ยังไง?” เพิ้งเย้นฟางค้านเสียงสูง

“คุณน้า น้าจะบอกว่าเจ้านั่นเป็นจอมยุทธ์หรอ?” เผิงชิงเฟิงอึ้งไปเล็กน้อย เป็นไปไม่ได้หรอกมั้ง เพิ้งเย้นฟางไม่ได้บอกว่าหมอนี่เป็นลูกเขยแต่งเข้าเมียหรือไง?

อีกอย่างเจ้านั่นมาจงไห่ คือมาอาศัยใบบุญหวางหงอี้นี่นี คนแบบนี้นี่นะจะเป็นจอมยุทธ์ได้ไง?

“เขาเป็นจอมยุทธ์หรือเปล่า ให้พ่อเธอลงมือก็รู้แล้วไม่ใช่หรอ?” เพิ้งเย้นฟางยังไม่ยอมแพ้

“แต่ว่า...” เผิงชิงเฟิงยังลังเล

“แต่ว่าอะไร! มีอะไรน่าแต่นักหะ?!”

แทบจะในเวลาเดียวกับที่เฉินเฟิงกลับถึงโรงแรม อู่จื้อเคอก็หยิบแฟ้มเอกสารหนึ่งไปที่ฮงเยคลับ

พอเข้าห้องวีไอพี อู่จื้อเคอก็โยนเอกสารทิ้งลงโต๊ะดังโครม

“แม่งเอ๊ย พี่คุน ครั้งนี้พวกเรามองพลาดไปจริงๆ” อู่จื้อเคอด่ากราดออกมา

หลิวคุนกระตุกวูบในใจ: “มองพลาดไป? จะมองพลาดไปได้ยังไง? พี่ว่าเจ้าหมอนั่นมีแบ็คแน่ๆ”

“มีที่ไหนล่ะ!”

“พี่คุน เจ้านั่นมันเป็นลูกเขยแต่งเข้าบ้านเมีย!” อู่จื้อเคอทนไม่ไหวด่าออกมาอีก

“ลูกเขยแต่งเข้าบ้านเมีย?” หลิวคุนอุทานเสียงสูง ก่อนรีบหยิบเอกสารบนโต๊ะขึ้นมาเปิดดู เปิดไปทีละหน้า สีหน้าหลิวคุนก็เคร่งเครียดขึ้นเรื่อยๆ จนสุดท้ายคิ้วขมวดเป็นปมโบว์เลยทีเดียว

“จื้อเคอ นายแน่ใจว่านะว่าข้อมูลพวกนี้เป็นของจริง?” หลิวคุนกัดฟันถาม ข้อมูลที่อู่จื้อเคอสืบมาได้บอกไว้แน่ชัดถึงเรื่องราวตลอดสามปีมานี้ของเฉินเฟิง เขาแต่งเข้าบ้านเสี้ย เป็นพนักงานส่งของของบริษัทแห่งหนึ่ง หลายวันก่อนพึ่งหย่ากับเมียและโดนไล่ออกจากบ้านเสี้ย

ถ้าทั้งหมดเป็นเรื่องจริง งั้นครั้งนี้หน้าของเขากับอู่จื้อเคอก็โดนตบจนบวมไปแล้ว

สองคุณชายสุดรวยของจงไห่กลับตกใจกลัวกับลูกเขยแต่งเข้าบ้านเมียคนหนึ่ง

ถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไป เขากับอู่จื้อเคอคงไม่ต้องอยู่ในวงการนี้อีกแล้ว พวกเขาสองคนคงกลายเป็นตัวตลกของทุกคนแน่

“เป็นเรื่องจริงสิพี่!”

“ข้อมูลพวกนี้ผมให้นักสืบสามคนไปสืบพร้อมกันเลย จะไม่จริงได้ไง? เจ้านี่เป็นลูกเขยแต่งเข้าบ้านเมียจริงๆ!” อู่จื้อเคอยืนยันหนักแน่น นักสืบเอกชนที่เขาจ้างมา พอรับรูปภาพไป ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งวันก็รู้ได้ว่าเฉินเฟิงเป็นคนชางโจว