ลูกเขยมังกร นิยาย บท 407

บทที่ 407 นักดาบ

จู่ๆลมหายใจที่โหดเหี้ยมเกิดขึ้นอย่างไม่คาดคิด ทำให้ทุกคนตรงนั้นต่างก็ตกตะลึงแล้ว สีหน้าเปลี่ยนไปมาก

ประธานหวางที่เผชิญหน้ากับลมหายใจที่โหดเหี้ยมของเฉินเฟิง ก็ยิ่งตกตะลึงแม้แต่เก้าอี้ก็นั่งไม่ติดแล้ว

บนตัวของไอ้เศษสวะคนนี้ ทำไมถึงได้มีลมหายใจที่โหดร้ายอย่างนี้？！

ผู้คนตรงนั้นที่ได้เห็นต่างก็พากันตกอกตกใจ เฉินเฟิงก็ตระหนักได้ว่าตัวเองยั้งสติไม่อยู่จนทำเรื่องที่เสื่อมเสียแล้ว

หลังจากที่สูดลมหายใจเข้าลึกๆ อารมณ์ของเฉินเฟิงก็สงบลงแล้ว

“เมิ่งเหยา ผมจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย หากคุณสมัครใจที่จะนัดบอดเขาเอง ก็นั่งตรงนี้ไม่ต้องขยับ ดูตัวต่อไป”

“ถ้าหากว่าคุณไม่สมัครใจที่จะดูตัว คุณก็ลุกขึ้นยืน แล้วไปพร้อมกับผม”

เมื่อพูดประโยคนี้จบแล้ว เฉินเฟิงก็ยื่นมือออกไปตรงหน้าเสี้ยเมิ่งเหยา รอเสี้ยเมิ่งเหยาตอบสนองกลับอย่างเงียบๆ เดิมทีคิดว่าเสี้ยเมิ่งเหยาจะยื่นมือออกมาอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย แล้วไปพร้อมกับเขา

แต่ หนึ่งวินาที สองวินาที สามวินาที……

สามวินาทีผ่านไปแล้ว ท่าทางของเสี้ยเมิ่งเหยากลับยังคงสงบเช่นเดิม ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใดๆทั้งสิ้น

เฉินเฟิงหัวเราะให้ตัวเอง ทันใดนั้นก็ดึงมือกลับเข้ามา

เขาเข้าใจแล้ว เขาเข้าใจความคิดของเสี้ยเมิ่งเหยาแล้ว

การนัดบอดครั้งนี้ เธอยินยอมเอง ไม่ได้มีใครมาบีบบังคับเธอเลย

ที่ตัวเองรู้สึกว่าโดนบังคับ ก็เป็นเพียงตัวเองที่คิดเข้าข้างตัวเองฝ่ายเดียว

“ขอโทษนะ รบกวนแล้ว……”

เฉินเฟิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พร้อมทั้งหันหลังกลับทันที เดินไปที่ประตูเพียงลำพัง

เขาคิดว่าความรักแข็งแกร่งกว่าทองคำ ก็คงจะเป็นเพียงแค่เรื่องตลกขบขันเท่านั้น

บนโลกใบนี้ ไม่มีความรักไหนแข็งแกร่งไปกว่าทองคำ

มีเพียงแค่นกที่ดีจะรู้จักเลือกกิ่งไม้พำนักนอน

ตอนที่เสี้ยเมิ่งเหยาอยู่กับเขา เขาไม่เพียงแค่ไม่สามารถมอบความสุขให้กับเสี้ยเมิ่งเหยาได้ แถมยังทำให้เสี้ยเมิ่งเหยาวิตกกังวลอยู่ตลอด สามารถเสียชีวิตได้ทุกเมื่อด้วยอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นจากตระกูลเฉิน

ดังนั้นเสี้ยเมิ่งเหยาจึงมีสิทธิ์ที่จะเลือกคนอื่น เขาก็ไม่มีเหตุผลอะไรต้องไปว่ากล่าว ตำหนิ

เมื่อเห็นเฉินเฟิงเดินออกไปอย่างอกสั่นขวัญหาย หลินหลันและหลินเย่นภาคภูมิใจอย่างมาก……

หลินหวั่นชีวก็เดินตามไปด้วยท่าทางที่เป็นกังวล

หลังจากที่ออกมากจากฮงเยคลับ ข้างนอกอันกว้างใหญ่ไพศาลจนมองไม่เห็นขอบเขต แม่น้ำหวงผู่ที่ไหลเชี่ยว

น้ำไหลจ๊อกๆ！

แสงไฟสีขาวที่สาดส่อง เปิดคลายท้องฟ้าที่ครึ้มฟ้าครึ้มฝนออก

มีเสียงฟ้าร้องดังกึกก้องตามมา เม็ดฝนเม็ดใหญ่เทลงมาอย่างกระหน่ำ

เฉินเฟิงกลับว่าไม่ได้กางร่ม แถมไม่เรียกแท็กซี่ด้วย ปล่อยให้เม็ดฝนที่เยือกเย็นตกกระทบมาที่ตัว

“พี่เฉินเฟิง！”

หลินหวั่นชีวรีบตามออกมาอย่างร้อนใจ นี้เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นเฉินเฟิงขวัญหนีดีฝ่อ เธอก็รู้สึกปวดใจอย่างไม่มีเหตุผล

“หวั่นชีว คุณกลับไปเถอะ ผมอยากอยู่เงียบๆคนเดียว” เฉินเฟิงหยุดย่างก้าวไปชั่วขณะ หันหน้ากลับมามองหลินหวั่นชีว

หลินหวั่นชีวส่ายหน้า น้ำตาไหลลงมาจากดวงตาคู่สวย : “พี่เฉินเฟิง ขอโทษนะ เป็นเพราะฉันเอง ถ้าหากไม่มีฉัน พี่กับพี่สะใภ้……”

“ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ” เฉินเฟิงพูดตัดบทหลินหวั่นชีว

“ฉันหย่ากับเมิ่งเหยา เป็นเพราะเรื่องอื่น”

เมื่อพูดจบแล้ว เฉินเฟิงก็หันหลังเดินออกไปทันที

หลินหวั่นชีวกลับไม่ฟังคำพูดของเฉินเฟิงพร้อมเดินออกไป เดินตามหลังเฉินเฟิงไปที่ละก้าวอย่างเชื่องช้า

ทั้งสองคนต่างก็เดินเปียกปอนอยู่ท่ามกลางสายฝน

หลังจากนั้นไม่นาน แลนด์โรเวอร์กันกระสุนสีดำก็ปรากฏตัวออกมาท่ามกลางสายฝนแล้ว

แลนด์โรเวอร์กันกระสุนสีดำคันนี้ ขับมาอย่างช้าๆ เหมือนกับวิญญาณยังไงอย่างนั้น ขับตามหลังเฉินเฟิงและหลินหวั่นชีว คอยรักษาระยะห่างความปลอดภัยประมาณ 100 เมตรจากตัวเฉินเฟิง ไม่ไกล และก็ไม่ใกล้

เฉินเฟิงที่กำลังขวัญหนีดีฝ่อกลับไม่เห็นถึงการมีอยู่ของแลนด์โรเวอร์กันกระสุนคันนี้เลย ยังคงต่างคนต่างเดินอยู่เช่นเคย

หลังจากนั้นไม่กี่นาที เฉินเฟิงก็เดินขึ้นสะพานใหญ่

ในเวลานี้ แลนด์โรเวอร์กันกระสุนสีดำก็เร่งความเร็วขึ้นทันที อย่างกับสัตว์ร้ายที่ออกจากกรงยังไงอย่างนั้น พุ่งออกมาจากท่ามกลางสายฝนทันที กระแทกไปที่เฉินเฟิงเลย

ระยะห่างกว่า100เมตร หายไปในพริบตา！

เฉินเฟิงระงับความสงสัยในใจไว้ ออกหมัดทันที

แต่ว่าหมัดของเขา กลับไม่ไปทางเงาร่างที่ถือดาบซามูไรทั้งสามแม้แต่ร่างเดียว แถมยังออกหมัดไปทางอากาศด้านหลัง！

หากมีใครชมการต่อสู้อยู่ในตอนนี้ ต้องตกใจกับกลอุบายที่น่าทึ่งของเฉินเฟิงจนพูดไม่ออกเป็นแน่ คงคิดว่าเฉินเฟิงบ้าไปแล้วแน่ๆ ดาบซามูไรสามเล่มอยู่ใกล้แค่เอื้อม วินาทีต่อมา ก็จะเฉือนมาที่ตัวของเฉินเฟิงแล้ว เฉินเฟิงกลับว่าไม่สนใจไยดี หันหลังไปปล่อยหมัดในอากาศ นี้ถ้าไม่บ้าแล้วมันคืออะไร？

เฉินเฟิงบ้าไปแล้วเหรอ？

ไม่ได้บ้าอย่างแน่นอน！

เขารู้ดี เงาร่างที่ถือดาบทั้งสามนั้น เป็นของปลอมทั้งหมดเลย！

พวกเขาคือภาพลวงตา เป็นการหลอกลวง！

นักดาบที่แท้จริง ย้อนกลับไปตอนที่รถกันกระสุนแลนด์โรเวอร์ระเบิด ก็ได้ซ่อนตัวในความมืดแล้ว

รอโอกาสที่จะโจมตีให้เขาได้รับบาดเจ็บปางตาย！

ดังนั้นหมัดของเฉินเฟิง ดูเหมือนกำลังปล่อยออกไปในอากาศ แท้ที่จริงคือการบีบบังคับให้นักดาบเคลื่อนที่

“จะเป็นไปได้ยังไงกัน？！”

เสียงที่น่าเหลือเชื่อแพร่ซ่านออกมาจากกลางเวหาอากาศ ตามหลังมาด้วย การออกหมัดไปข้างหน้าระยะสามฟุตของเฉินเฟิง เงาร่างสีดำก็ปรากฏตัวขึ้นท่ามกลางอากาศ！

“ตูม”

หมัดนี้ของเฉินเฟิง ฟาดเข้าไปยังหน้าอกของเงาร่างดำนี้อย่างหนัก

“แกรก”

เสียงกระดูกหักอย่างหนักหน่วง ร่างสีดำลอยออกไป อย่างกับว่าวที่โดนตัดสายยังไงอย่างนั้น ลอยออกไปไกลกว่า7-8เมตร ถึงจะตกลงบนพื้นอย่างรุนแรง

“พรวด”

คนทั้งคนเพิ่งจะตกลงบนพื้น ก็กระอักเลือดออกมาเยอะมาก

“คุณ……คุณคือปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้？！”เงาร่างสีดำคลานขึ้นมาอย่างโซซัดโซเซ แววตาที่มองไปยังเฉินเฟิง เต็มไปด้วยความตกใจและเหลือเชื่อ

เฉินเฟิงกลับว่าไม่สนใจเงาร่างดำ พร้อมเดินไปยังหลินหวั่นชีวดูสีหน้าที่เฉยเมย อุ้มยกหลินหวั่นชีวขึ้นจากพื้น

หลินหวั่นชีวในตอนนั้น หมดสติไปตั้งนานแล้ว ใบหน้างดงามที่ซีดขาว ไม่มีเลือดฝาดแม้แต่นิดเดียว แต่ว่ามุมปากยังคงค้างรอยยิ้มที่มีความสุขไว้ กลับแสดงให้เห็นชัดเจนว่าเธอ ไม่ได้รู้สึกเสียใจภายหลังกับการกระทำก่อนหน้าของตัวเอง