ลูกเขยมังกร นิยาย บท 425

บทที่ 425 เจ้าสามหวงทะลวงตอนนอนหลับ

"ขอประทานโทษ? " เซียวรั่วรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ท่าทีของผู้จัดการหวงนี้ ต้องต้อยต่ำขนาดนี้เลยหรอ ทำไมถึงทำอย่างกับตัวเองเป็นปีศาจที่บ้าอำนาจล่ะ

"คุณเซียว คุณเฉิน ก่อนหน้านี้ผมก็ถูกก่วนฉู่อี้นั้นข่มขู่ เลยทำท่าทีที่โง่เขลาแบบนั้น คุณเซียว คุณเฉิน พวกคุณสองคนเป็นบุคคลใหญ่คนโตก็ย่อมมีใจที่กว้างขวาง ได้โปรดเห็นแก่ผมที่ยังต้องเลี้ยงคนแก่และเด็ก อภัยให้ผมสักครั้งเถอะ ผมสัญญา วันข้างหน้าจะไม่......." ผู้จัดการหวงพูดไปๆ น้ำเสียงก็เคล้าด้วยอาการร้องไห้

เซียวรั่วจึงทำตัวไม่ถูกทันที เธอเพิ่งจะได้สติกลับมา ผู้จัดการหวงทำแบบนี้ คือกลัวว่าเฉินเฟิงจะเอาเรื่องที่ก่อนหน้านี้เขาให้บอร์ดี้การ์ดเจียงหมั่นโล๋ลงไม้ลงมือ กลัวว่าเฉินเฟิงจะคิดบัญชีกับเขาทีหลัง

"พอเถอะๆ ผู้จัดการหวง อย่าพูดอีกเลย ฉันไม่เช็คบิลก็ได้ พอใจหรือยัง? " เซียวรั่วขัดจังหวะผู้จัดการหวงอย่างประหม่าเล็กน้อย เธอกลัวว่าถ้าปล่อยให้ผู้จัดการหวงพูดต่อไป เขาที่เป็นผู้ชายคนหนึ่ง เกรงว่าคงจะร้องไห้ออกมาแน่นอน

"ขอบคุณคุณเซียวมากครับ! "

"ขอบคุณคุณเฉินมากครับ! "

ผู้จัดการเซียวรู้สึกดีใจจนจะร้องไห้ ความหมายคำพูดนี้ของเซียวรั่วชัดเจนมาก ว่าจะไม่เอาเรื่องเขา

นี่มันมีความหมายว่า ภัยครั้งนี้ เขาหลุดพ้นแล้ว

ภายในหนึ่งนาทีสั้นๆ ผู้จัดการหวงก็ทำสีหน้าที่เปลี่ยนเหมือนกำลังเล่นละคร เขาเปลี่ยนสีหน้าไปหลายแบบ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นนี้ แน่นอนว่าต้องถูกเฉินเฟิงมองเข้ามาในสายตาอยู่แล้ว

สำหรับเรื่องนี้ เฉินเฟิงกลับไม่รู้สึกตลก เฉินเฟิงแค่รู้สึกอารมณ์ความรู้สึกซับซ้อนเล็กน้อย

เขาสามารถเข้าใจได้ว่าความรู้สึกของผู้จัดการที่เหมือนดั่งนั่งอยู่บนรถไฟเหาะ ในสายตาของผู้จัดการหวง บุคคลอย่างเช่นเขา สามารถตัดสินความเป็นความตายของคนธรรมดาคนหนึ่งได้

ถึงแม้ผู้จัดหวงจะเป็นผู้จัดการในเจียงหมั่นโล๋ ถ้าเอาไปเทียบเทียมในสังคม ก็ถือเป็นธุรกิจระดับกลาง ต่อหน้าคนที่ทำให้ก่อนฉู่อี้คุกเข่าร้องขอการให้อภัย เขาผู้จัดการหวง ก็ถือว่าเป็นคำพูดที่ตลก

หรือพูดอย่างไม่เว่อร์วังเกินจริง หากเฉินเฟิงอยากให้เขาตายในยามสาม เขาไม่มีทางมีชีวิตรอดถึงยามห้าแน่นอน

นี่เป็นความโศกเศร้าของบุคคลกระจอก คุณก็ไม่มีวันรู้ พรุ่งนี้กับอุบัติเหตุ อันไหนจะมาก่อน

เฉินเฟิงถอนหายใจ ในสายตาของเขา ผู้จัดการหวงก็แค่บุคคลต่ำต้อยที่ไม่มีค่าพอที่จะเอ่ยถึง

ทว่าในสายตาของคนบางคน เขาเฉินเฟิง จะไม่ใช่บุคคลต้อยต่ำที่ไม่มีค่าพอที่จะเอ่ยถึงได้ยังไง?

หลังจากออกจากเจียงหมั่นโล๋ เฉินเฟิงยกข้อมือขึ้น แล้วมองนาฬิกาเพียงพริบตาเดียว ก็เห็นว่าเวลาในตอนนี้ก็ถึงสี่ทุ่มแล้ว

"ผมส่งพวกคุณกลับโรงเรียนเถอะ" เฉินเฟิงหยุดชะงักไปแล้วเอ่ยพูด ดึกป่านนี้ ให้เซียวรั่วกับหูเซอร์หยวน ผู้หญิงไม่กี่คนกลับไปตามลำพัง เขารู้สึกไม่ค่อยวางใจ

เฉินเฟิงกำลังจะโบกรถ หูเซอร์หยวนกลับคลายยิ้มบางๆ แล้วพูดขึ้น "ไม่ต้องแล้ว พี่เฟิง ฉันขับรถมา ฉันจะส่งเซียวรั่วพวกเธอกลับไปเอง"

หลังจากพูดจบ หูเซอร์หยวนเอากุญแจรถสีดำออกจากกระเป๋า แล้วกดเบาๆ หนึ่งที

ข้างถนน มีแลมโบกินี่ urusที่ป้ายทะเบียนE0000คันสีแดงมีเสียงดังขึ้น

เฉินเฟิงพึมพำขึ้นเบาๆ แล้วคลายยิ้มบางๆ ทันที "ได้ งั้นรบกวนคุณหน่อยนะ"

"ไม่รบกวนเลย" หูเซอร์หยวนส่ายหน้า เหมือนจะนึกอะไรออก เธอก็คลายยิ้มแล้วพูดขึ้น "ใช่แล้ว พี่เฟิง สะดวกเพิ่มเพื่อนในวีแชทหน่อยไหม? "

"วีแชท? "

เฉินเฟิงนิ่งงันไปก่อน แล้วคลายยิ้มพลางพูด "สะดวกสิ ผมสแกนคุณนะ"

"ได้ค่ะ" หูเซอร์หยวนพยักหน้า แล้วเอามือออกมา จากนั้นก็เปิดคิวอาร์โค้ด

เฉินเฟิงสแกน จากนั้นมือถือก็มีนามบัตรวีแชทของหูเซอร์หยวนเด้งออกมา

รูปโปรคือสัตว์เลี้ยงแมวที่ธรรมดา ชื่อเรียกว่าเซเลอร์มูน ทุกอย่างเรียบง่ายไม่มีความแปลกใดๆ

"ตอนนี้อาจารย์กำลังปรับตัวกับแดนอยู่ชั้นบน" เฉินจื๋อหลี่พูดขึ้น หั้วจิ้งและอ้านจิ้งมีแดนสองแดนที่แตกต่างกันออกไป เจ้าสามหวงเพิ่งจะทะลวงหั้วจิ้ง แน่นอนว่าต้องใช้เวลาระยะหนึ่งมาปรับตัว

เฉินเฟิงพยักหน้าเล็กน้อย "พาฉันขึ้นไป"

"ครับ"

จากหลังไม่กี่นาที เฉินเฟิงก็ถึงห้องชุดของเจ้าสามหวง

วินาทีที่เฉินเฟิงผลักประตูเข้าไป เจ้าสามหวงก็ลืมตา ทำให้เห็นอย่างชัดเจน ตอนนี้เจ้าสามหวง ดูหนุ่มขึ้นไม่น้อย เมื่อเทียบกับเจ้าสามหวงในแต่ก่อน หนึ่งในนั้นที่ชัดเจนที่สุดคือเส้นผม ก่อนหน้านี้เส้นผมของเจ้าสามหวงคือสีขาวเต็มหัว ตอนนี้เส้นผมของเจ้าสามหวงกลับเป็นสีดำสนิท ดูๆ แล้วใกล้เคียงกับชายวัยกลางคนที่บำรุงร่างกายเป็นอย่างดี

"เหอะๆ ไอ้เด็กเปรต กูทะลวงแล้ว" พอเห็นเฉินเฟิง เจ้าสามหวงก็เผยยิ้มร้ายแรงที่ดูคุ้นเคย นี่ทำให้เฉินเฟิงอดถอนหายใจไม่ได้ ดูๆ แล้วนิสัยของเจ้าสามหวงไม่ได้เปลี่ยนไปเลย

จอมยุทธ์บางคนหากทะลวงจากอ้านจิ้งเป็นหั้วจิ้ง ท่าทีทางจิตใจจะเปลี่ยนไปมาก แม้แต่นิสัยและอารมณ์ก็จะเปลี่ยนไปมาก เจ้าสามหวงกลับได้รับการยกเว้น

"ทะลวงยังไงตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ทะลวงยังไง? " เฉินเฟิงไม่ได้สนใจความสง่าผ่าเผยของเจ้าสามหวง ทว่ากลับถามติดต่อกันสามคำถาม ก่อนหน้านี้ตอนอยู่ใต้ตึก สีหน้าของเขาดูแปลกพิลึกแบบนั้น ก็เพราะว่าเขานึกไม่ถึงว่าเจ้าสามหวงจะทะลวงได้เร็วขนาดนี้ อีกอย่างไม่ส่งสัญญาณ และไม่เกิดสถานการณ์เคลื่อนไหวเลยสักนิด ทั้งหมดนี้ไม่เข้ากับกฎระเบียบการทะลวงของจอมยุทธ์เลย

ต้องรู้ หั้วจิ้งเป็นธรณีประตูใหญ่ตรงหน้าจอมยุทธ์ทั้งหมด โดยปกติแล้ว จอมยุทธ์ทะลวงหั้วจิ้ง อย่างน้อยก็ต้องเตรียมตัวเป็นเวลาสิบกว่าวัน แล้วต้องปรับการหายใจให้ดีที่สุด ทำให้ความมีชีวิตชีวาเข้าสู่สภาพที่สมบูรณ์แบบที่สุด ถึงจะสามารถเตรียมขั้นตอนการทะลวงได้

ตอนที่ทะลวง ทางที่ดีที่สุดข้างๆ ต้องมีผู้เชี่ยวชาญคอยพิทักษ์ มีเพียงแบบนี้ จอมยุทธ์จึงจะรักษาความนิ่งสงบ แล้วสามารถทะลวงได้อย่างสุดพลัง

ทว่าเจ้าสามหวง ไหนๆ ก็ไม่ได้เตรียมตัวก่อน แต่ไม่มีใครเป็นผู้พิทักษ์ให้เขา เขากลับสามารถทะลวงแบบนี้ ทำให้เฉินเฟิงรู้สึกไม่ตกใจไม่ได้

เหมือนรู้ว่าภายในใจของเฉินเฟิงกำลังคิดอะไร เจ้าสามหวงจึงยิ้มเหอะๆ แล้วเอ่ยพูด "ถ้ากูบอกว่า ตอนบ่ายกูแค่หลับไป จากนั้นพอตื่นมาก็ทะลวงแล้ว ไอ้เด็กน้อยจะเชื่อไหม? "

พอเห็นเจ้าสามหวงทำท่าทางที่จัญไร เฉินเฟิงจึงรู้สึกสุดคำบรรยายทันที

เขากลับไม่อยากเชื่อ ทว่าเจ้าสามหวงทำสีหน้าที่จัญไรขนาดนี้ ทำให้เขาไม่เชื่อไม่ได้