ลูกเขยมังกร นิยาย บท 44

บทที่ 43 ต้องเพิ่มเงิน

หลินหลันไม่ลังเลและหันไปจ้องมองเฉินเฟิง “ได้ยินแล้วหรือยัง หันไปขอโทษป้าแกและลูกพี่ลูกน้องแก ขอโทษสิ!”

“หลังจากขอโทษแล้ว เรื่องที่แกเรียกร้องให้เมิ่งเหยาซื้อรถให้แกฉันก็จะปล่อยไป” ราวกับกังวลว่าเฉินเฟิงจะขัดขืนตัวเอง หลินหลันจึงกล่าวประโยคเพิ่มเติม ในความคิดของเธอ เธอเองก็ได้เผชิญหน้ากับเฉินเฟิงมาสักพักแล้วและเชื่อว่าเฉินเฟิงจะไม่มีทางขัดขืน

"แม่ คุณจะมากเกินไปแล้ว!" ใบหน้าที่งดงามของ เสี้ยเมิ่งเหยานั้นเย็นชาและน่ากลัว

เมื่อพูดจบ เธอก็ตรงไปคว้ามือของเฉินเฟิงและกล่าว “เฉินเฟิง เราไปกันเถอะ”

“ไป? พวกคุณจะไปไหน!” หลินหลันในตอนนั้นโกรธเคือง “เสี้ยเมิ่งเหยา ถ้าวันนี้เธอกล้าจะก้าวออกไปจากประตู หลังจากนี้ก็ไม่ต้องกลับมาอีก”

“แล้วก็แกเฉินเฟิง ถ้ากล้าที่จะพาเสี้ยเมิ่งเหยาออกไป พรุ่งนี้ก็ย้ายออกไปจากตระกูลเสี้ยได้เลย!” หลินหลันขู่ด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น เธอยังไม่เชื่อว่าเธอจะไม่สามารถควบคุมสถานการณ์นี้ได้

สีหน้าของเฉินเฟิงนั้นสงบนิ่ง เขาค่อยๆปล่อยมือของเสี้ยเมิ่งเหยาจากนั้นก็ตรงไปยังซุนกุ้ยฟางแม่ลูก

เมื่อเห็นเช่นนั้น หลินหลันก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความโล่งอก ไอ้คนไร้ค่าก็ยังคงไม่กล้าขัดคำสั่งของเธอ

“เฉินเฟิง คุณจะทำอะไร?!” เสี้ยเมิ่งเหยารู้สึกโกรธเล็กน้อย เธอคาดไม่ถึงว่าเฉินเฟิงจะไม่ต่อสู้ และยอมคุกเข่าขอโทษซุนกุ้ยฟางแม่ลูก

“ยังยืนนิ่งเป็นสากอยู่อีก? ยังไม่รีบเข้ามาก้มหัวขอโทษอีกหรือไง!” หลินต้าจูนกล่าวอย่างหยิ่งผยอง ในเวลานี้เขาเชื่อในความสามารถของซุนกุ้ยฟางว่าเธอมีวิธีที่ทำให้หลินหลันบังคับให้เฉินเฟิงให้มาคุกเข่าขอโทษ

“คุณแน่ใจแล้วใช่ไหมว่าต้องการให้ฉันคุกเข่าก้มหัวขอโทษคุณ?” เฉินเฟิงถามเบาๆ

“แน่นอน! ไอ้ขยะ เมื่อกี้ตอนทุบตีฉันไม่ใช่ว่าเก่งมากหรือไง ตอนนี้ยังจะเก่งอีกไหม? รีบคลานเข้ามาขอโทษสิ เคาะหัวกับพื้นสิบครั้งด้วยล่ะ ให้ฉันตบด้วยแล้วฉันจะยกโทษให้” หลินต้าจูนกล่าวอย่างยืดอกและทุกคำพูดไม่ได้อยู่ในสายตาของเฉินเฟิงเลย

เฉินเฟิงยิ้มเบาๆและเดินตรงไปที่หลินต้าจูน

“ฉันจะบอกให้ อย่าทำให้เรื่องวุ่นวาย” ไม่รู้ทำไมหลินต้าจูนรู้สึกหนาวสั่นเพราะรอยยิ้มของเฉินเฟิงดังนั้นเขาจึงกล่าวเตือน

เฉินเฟิงหยุดก้าวเดินและมองไปที่ซุนกุ้ยฟางพร้อมรอยยิ้ม “คุณป้า ไม่ต้องกังวล ฉันจะสร้างความวุ่นวายได้อย่างไร ตอนนี้ฉันอยากขอโทษลูกพี่ลูกน้องของฉันแทบแย่”

พูดจบเฉินเฟิงก็เดินมาตรงหน้าหลินต้าจูน

หลินต้าจูนยิ้มอย่างร้ายกาจและมองไปที่เฉินเฟิงจากนั้นกล่าว “ยังไม่คุก...”

คำถัดไปยังไม่ทันกล่าวออกมา มือใหญ่ก็คว้าผมของเขาเอาไว้

รอยยิ้มบนใบหน้าของหลินต้าจูนก็แข็งในทันที จากนั้นเขาก็รู้สึกได้ถึงแรงมหาศาลที่มาจากหนังศีรษะของเขาทันใดนั้นศีรษะของเขาก็กระแทกพื้นอย่างไม่สามารถควบคุมได้

“ปัง”

เสียงดังขึ้น

ศีรษะของหลินต้าจูนกระแทกเข้ากับพื้นไม้อย่างรุนแรง

ทันใดนั้นดวงตาของ ซุนกุ้ยฟางก็ตื่นตะลึงด้วยความโกรธ

หลินหลันและเสี้ยเมิ่งเหยาตื่นตระหนก

“ขอโทษด้วยพี่ เมื่อกี้ฉันไม่น่าต่อยตีคุณเลย” รอยยิ้มของเฉินเฟิงราวกับปีศาจ

ทันทีที่เขาพูดจบเขาก็จับศีรษะหลินต้าจูนแล้วยกมันขึ้นมาจากนั้นก็กระแทกลงไปอีกครั้ง!

“ปัง”

เสียงดังขึ้นอีกครั้ง ศีรษะของหลินต้าจูนนั้นมีเลือดซึมออกมา

“พี่ชาย ศีรษะคุณแตกแล้วล่ะ” เฉินเฟิงยังคงยิ้มอยู่เช่นนั้น

เฉินเฟิงนั้นตอบอย่างตรงไปตรงมา หลังจากพูดจบเขาก็ผลักประตูและจากไปโดยไม่หันกลับมามอง

“แม่ ทำไมคุณทำไมแบบนี้ได้อย่างไร!” ใบหน้าสวยของเสี้ยเมิ่งเหยาเต็มไปด้วยคราบน้ำตา

“ฉันทำไม? ฉันไม่ได้ทำเพื่อแกอยู่หรอกหรือไง ไอ้ขยะแบบนั้นไปได้ก็ดีแล้ว แม่จะหาคนดีๆให้แก ดีกว่าเขาสิบเท่าร้อยเท่า” หลินหลันคิดว่าสิ่งที่ตนพูดนั้นถูก เนื่องจากเสี้ยเมิ่งเหยากลายเป็นผู้รับผิดชอบโครงการ ยู่ฉวนซาน มีผู้ชายที่เพอร์เฟคจำนวนไม่น้อยที่เข้ามาหาเธอ ความพยายามของพวกเขาชัดเจน ตราบใดที่หลินหลันหาวิธีไล่เฉินเฟิงออกจากตระกูลเสี้ยได้ พวกเขาก็มีสิทธิ์ที่จะสามารถครอบครองเสี้ยเมิ่งเหยาได้

“แม่ คุณทำให้ฉันรู้สึกขยะแขยงจริงๆ” เสี้ยเมิ่งเหยาเช็ดน้ำตาของเธอและพูดอย่างเย็นชา

“แกบอกว่าฉันน่าขยะแขยง?!” ทันใดนั้นหลินหลันก็ระเบิดอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน “แกยังมีจิตสำนึกหรือเปล่า ฉันทำงานหนักหนาสาหัสเพื่อเลี้ยงดูแกมันไม่ง่ายเลย แล้วจู่ๆแกมาบอกว่าฉัน...”

“ปัง!”

เสี้ยเมิ่งเหยากระแทกประตูและจากไป

“แกจะไปไหน?! เสี้ยเมิ่งเหยา! กลับมา!”

หลินหลันกรีดร้องและรีบไปที่ประตูแต่กลับพบว่าเสี้ยเมิ่งเหยานั้นได้หายไปแล้ว

“หลินหลัน ครั้งนี้ลูกชายของฉันเจอกับการกระทำที่ไม่สามารถรับได้ ฉันไม่สามารถอดทนได้แล้ว!” ใบหน้าของซุนกุ้ยฟางเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง หลินต้าจูนนั้นนอนอยู่บนพื้นพร้อมกับรอยเลือดที่ศีรษะ น่าสังเวชมาก

“พี่สะใภ้ คุณใจเย็นๆก่อน ต้าจูนเขาจะไม่เป็นอะไร” หลินหลันรีบโทรหา120 ในตอนนี้นั้นเธอกลัวกว่าซุนกุ้ยฟางอีกกลัวว่าหลินต้าจูนจะเป็นอะไรไป หากว่าหลินต้าจูนเกิดเป็นอะไรขึ้นมา ซุนกุ้ยฟางจะต้องประกาศเรื่องทั้งหมดออกมาแน่ ถ้าเป็นเช่นนั้นเธอแทบจะไม่สามารถรอดพ้นจากชะตากรรมแห่งความพินาศได้

“หลินหลัน เรื่องราวน่าอับอายทั้งหมดที่คุณเคยทำมา ฉันรู้หมดทุกอย่างแล้ว ถ้าคราวนี้คุณไม่สามารถทำให้เราพอใจได้ หึหึ ฉันรับรองว่าคุณจะได้เจอดี!” ซุนกุ้ยฟางขู่อีกครั้ง เนื่องจากไม่มีทางที่จะทำให้เฉินเฟิงกลับมายังที่นี่ได้ เช่นนั้นก็ต้องรับความพึงพอใจจากหลินหลัน

ความขุ่นเคืองเล็กน้อยปรากฏขึ้นในดวงตาของหลินหลัน แต่ใบหน้าเธอประดับไปด้วยรอยยิ้ม “พี่สะใภ้ วางใจเถอะ รอเมิ่งเหยากลับมา ฉันจะให้พี่เลย 500,000”

“500,000?!” ซุนกุ้ยฟางตะคอกอย่างเย็นชาและหัวเราะเยาะ “หลินหลัน 500,000 ในตอนนี้นั้นไม่สามารถแก้ปัญหาในตอนนี้ได้หรอก ลูกชายของฉันถูกลูกเขยขยะของคุณทุบตีเช่นนี้ 500,000 มันไม่เพียงพอ”

“เพิ่มจำนวนเงิน!” ซุนกุ้ยฟางกล่าวอย่างมั่นใจ