ลูกเขยมังกร นิยาย บท 585

บทที่ 585 ให้คุณตายเสียยังจะดีกว่ามีชีวิตอยู่ซะอีก

“คุณแปลกใจมากใช่ไหม? ไม่เคยคิดไม่เคยฝันว่าคุณจะตายในมือของฉัน?” เฉินเฟิงยิ้มเล็กน้อย เดิมทีเป้าหมายของเขามีเพียงแค่กงปุ่นป้านฉาง ในความคิดของเขา สามารถสังหารหั้วจิ้งชั้นสุดผู้แข็งแกร่งไม่มีใครเทียบอย่างกงปุ่นป้านฉางได้ เขาก็ทำได้แล้ว

แต่สิ่งที่เขาไม่คาดคิดคือ เขาจับปลาตัวใหญ่กว่ากงปุ่นป้านฉาง——นั่นก็คือเทียนจ้าวเจินเหย่!

ผู้ซึ่งเป็นหัวหน้าพิธีกรรมแผนกอ้านเสินอิ่น!

ผู้ที่แข็งแกร่งตามลำดับรายชื่อที่ 18 ระดับเทพของโลก

ในหวาเซี่ย เทียนจ้าวเจินเหย่เป็นก่วนหนานเทียนผู้ยิ่งใหญ่

แต่ตอนนี้......

“อ้า! ฆ่าฉันเถอะ!”

เทียนจ้าวเจินเหย่กรีดร้องอย่างโกรธเคือง เขาไม่พอใจ เขาไม่พอใจอย่างยิ่ง!

แต่เขาเป็นคนแรกมหาปรมาจารย์แห่งบูโดของญี่ปุ่น!

ถึงขนาดที่ว่าให้เวลาเขาอีกสักสองสามปี เขาก็สามารถก้าวไปสู่การเป็นมหาปรมาจารย์ชั่วนิรันดร์!

แต่ตอนนี้ เขากลับถูกจอมยุทธหั้วจิ้งชั้นต้นทำให้เขาอับอายขายหน้าอย่างมาก เขายอมตายดีกว่า!

“ฆ่าคุณเหรอ?” มุมปากเฉินเฟิงยกขึ้นแบบหยอกล้อ ： “ถ้าฆ่าคุณ ดูจะเสียเปรียบคุณเกินไป”

“แก......แกจะทำอะไร??” มองดูท่าทางอารมณ์หยอกล้อของเฉินเฟิง จู่ๆเทียนจ้าวเจินเหย่ก็เริ่มหวาดกลัวขึ้นมา

“ฉันจะไว้ชีวิตคุณ”

เฉินเฟิงยิ้มเล็กน้อย ต่อมาเขาก็คว้าเทียนจ้าวเจินเหย่ที่รูปร่างอัปลักษณ์ที่แทบจะเหลือเพียงก้อนเนื้อและเลือด เขารีบไปห้องพยาบาลในสำนักใหญ่นินจา ค้นหาอุปกรณ์ช่วยเหลือทางการแพทย์ และเริ่มช่วยชีวิตเทียนจ้าวเจินเหย่

“ฆ่า.......ฆ่าฉันสิ แกมันไอ้บ้า”

เมื่อเห็นเฉินเฟิงห้ามเลือดให้ตัวเอง รักษาอาการบาดเจ็บ เทียนจ้าวเจินเหย่ก็ดิ้นอย่างรุนแรง กรีดร้องด้วยพละกำลังที่มีทั้งหมดของเขา แต่เสียงก็ยังคงเบามาก

เฉินเฟิงช่วยรักษาอาการบาดเจ็บของเทียนจ้าวเจินเหย่ไป และกล่าวเบาๆว่า: “เดิมทีฉันก็วางแผนที่จะฆ่าคุณ แต่แล้วจู่ๆฉันก็เปลี่ยนใจ”

“สำหรับผู้แข็งแกร่งอย่างที่ไม่มีใครเทียบ ใช้ชีวิตในสภาพแบบนี้ เกรงว่าจะรู้สึกแย่กว่าการตายมากกว่า”

“พอฉันรักษาอาการบาดเจ็บให้คุณ ฉันจะถ่ายรูปไว้เป็นที่ระลึก จากนั้นจะนำภาพถ่ายไปไว้ที่เวทีการอภิปรายบูโด ฉันจะเอาไปให้จอมยุทธ์ทั่วโลกดู สภาพฝืนยืดลมหายใจเฮือกสุดท้ายของผู้มีพลังอันดับที่ 18 นั่นก็จะคงจะเป็นที่ฮือฮาแน่นอน”

ในตอนนี้น้ำเสียงของเฉินเฟิงสงบลงอย่างน่าประหลาดใจ แน่นอน อย่างที่เขาว่า การฆ่าเทียนจ้าวเจินเหย่ไม่ใช่ทางเลือกที่ดีที่สุด

เทียนจ้าวเจินเหย่ในตอนนี้ถูกทิ้งเรียบร้อยแล้ว

สำหรับผู้แข็งแกร่งอย่างที่ไม่มีใครเทียบเช่นเขาแล้ว อยู่ในสภาพที่ถูกทิ้งไว้ เกรงว่ามันจะรู้สึกแย่กว่าการฆ่าเขาเป็นร้อยเท่า

และถ้าเอารูปถ่ายที่เทียนเฉินจ้าวเหย่พิการในเวทีการอภิปรายบูโด ทำให้เสินอิ่นโดนโจมตีอย่างหนักแน่นอน

ถ้าหากไม่มีอะไรผิดคาด ไม่กี่ปีถัดไป เสินอิ่นทั้งหมดอย่าได้คิดเงยหน้าขึ้นมาต่อหน้าจอมยุทธ์ทั่วโลก

“แก.....แกมันไอ้บ้า ฆ่าฉันสิ.......ฆ่าฉันให้ตายเลย!!!

หากว่าเทียนจ้าวเจินเหย่ในฐานะผู้ที่แข็งแกร่งตามลำดับรายชื่อที่ 18 มีบูโดที่แข็งแกร่งและยิ่งใหญ่ไว้ครอบครอง แต่ตอนจบเป็นแบบนี้ ก็ทำให้เขารับไม่ได้เลย

เขานึกไม่ออก หากสภาพของเขาในขณะนี้แพร่กระจายสู่โลกภายนอกมันจะทำให้เกิดความฮือฮาแบบไหน!

ช่วงเวลานี้ ความคิดของเขาพังทลายลง เขาปรารถนาเป็นอย่างยิ่งที่จะหักเฉินเฟิงออกเป็นหมื่นชิ้นเดี๋ยว

อย่างไรก็ตาม เขาในตอนนี้ อย่าพูดถึงการฆ่าเฉินเฟิงเลย แม้แต่จะฆ่าตัวเองก็ยังทำไม่ได้

เฉินเฟิงไม่ตอบเทียนจ้าวเจินเหย่ แต่รักษาอาการบาดเจ็บของเทียนจ้าวเจินเหย่ได้อย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ถ่ายรูปเก็บไว้เป็นที่ระลึกอย่างที่เคยได้กล่าวออกไป

“เดี๋ยวตระเวนก็จะมาแล้ว เขาจะไปส่งคุณที่โรงพยาบาลให้เร็วที่สุด และจะช่วยชีวิตคุณจนถึงที่สุด”

เฉินเฟิงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และยิ้มให้เทียนจ้าวเจินเหย่เบาๆ

“ครับ หัวหน้า!”

เมื่อหน่วยลาดตระเวนเกือบพันคนได้ยิน ต่างก็หลุดจากอาการช็อก รับคำสั่งอย่างเสียงดัง

เมื่อสิ้นเสียง พวกเขาก็แยกย้ายกันไปและเริ่มค้นหาตามคำสั่งของผู้บัญชาการตระเวนฮอกไกโด

เห็นได้ชัดเจนว่าใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความกลัวที่ปิดไม่มิดผ่านแสงไฟในฐานทัพ

หวาดกลัวเพราะพวกเขาโดนกลอุบายของเฉินเฟิงจนทำตกใจกลัว!

หวาดกลัว ก็เป็นเพราะพวกเขากังวลว่าเฉินเฟิงยังไม่ไปจากที่นี่——ด้วยความแข็งแกร่งของเฉินเฟิง หากอยากฆ่าพวกเขาก็ง่ายเหมือนการเชือดไก่นั่นแหละ!

“หัวหน้า พวกเราพบท่านเทียนจ้าวเจินเหย่ที่ห้องพยาบาล เขาไม่มีแขนและขา แต่ได้รับการรักษาอาการบาดเจ็บเบื้องต้นไปแล้ว ตอนนี้ยังมีชีวิตอยู่ครับ!”

หลังจากนั้นไม่นาน หน่วยลาดตระเวนก็ไปที่ห้องพยาบาลก็พบเทียนจ้าวเจินเหย่และก็รายงานทันที

เมื่อฟังคำรายงาน ผู้บัญชาการตระเวนฮอกไกโดรีบพาคนเข้าไปยังห้องพยาบาล

“เอ่อ......”

แม้ว่าผู้บัญชาการตระเวนฮอกไกโดจะได้ยินลูกน้องรายงานว่าเทียนจ้าวเจินเหย่ไม่มีแขนและขา แต่เมื่อเขาเห็นเทียนจ้าวเจินเหย่ ก็ทำให้เขาตกตะลึงอยู่ที่เดิม

ณ เตียงห้องพยาบาล เทียนจ้าวเจินเหย่เป็นที่รู้จักกันในนามมหาปรมาจารย์คนแรกแห่งประเทศญี่ปุ่นซึ่งทั้งตัวเต็มไปด้วยเลือด คราบเลือดและฝุ่นเกาะติดกัน แวบแรกที่เห็นเขาเป็นเหมือนก้อนเนื้อและเลือดสีเข้ม

แม้ว่าบาดแผลที่แขนขาของเขาจะทำให้เลือดไหลไม่หยุด แต่ก็ถูกพันด้วยผ้าก๊อซ แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เลือดหยุดสนิท ผ้าก๊อซเลือดซึมเป็นสีแดง

ใบหน้าของเขาก็ดูไม่มีเรี่ยวแรงอีกต่อไป ดวงตาไร้วิญญาณ เป็นเหมือนดั่งคนตาย

“ท่าน......ท่านใหญ่เทียนจ้าว เกิดอะไรขึ้นที่นี่?” หลังจากที่เกิดความตกตะลึง ผู้บัญชาการฮอกไกโดก็อดไม่ได้ที่จะถาม

“ฆ่า......ฆ่าฉันเถอะ......”

เทียนจ้าวเจินเหย่ไม่ตอบสนองต่อคำพูดของผู้บัญชาการฮอกไกโด พูดอย่างเสียงแหบ ด้วยน้ำเสียงวิงวอน