ลูกเขยมังกร นิยาย บท 646

บทที่ 646 ตะลึง

“ตามที่นายปรารถนาเลย ฉันมาส่งนายเดินทางเอง!” เฉินเฟิงตอบไม่ตรงคำถาม ตัดสินโทษตายให้จิ่งเถิงเลย!

“เอ๋...” จิ่งเถิงอึ้งตะลึงอีกครั้ง

ถ้าก่อนนี้เขาแค่ตกใจล่ะก็ งั้นวินาทีนี้เขาตะลึงแล้วจริงๆ

เฉินเฟิง!

ถึงเขาจะไม่รู้ว่าจิ่งหรินกับมู่หยางไปเจอเฉินเฟิงเข้าได้ยังไง แต่ ณ วินาทีนี้เขาแน่ใจได้ทันทีว่า ทางปลายสายคือเฉินเฟิง ไม่งั้นคงไม่พูดกับเขาแบบนี้แน่!

“ตู้ด....ตู้ด....”

จากนั้น ในตอนที่จิ่งเถิงกำลังคิดระหว่างที่ตะลึงอยู่ อีกฝ่ายก็ตัดสายไป

“คนเมื่อกี้คือเฉินเฟิง?” จิ่งเซ่อเหมิงหูดีเป็นพิเศษ ได้ยินบทสนทนาของเฉินเฟิงกับจิ่งเถิง และเห็นปฏิกิริยาทั้งหมดของจิ่งเถิงด้วย

“น่าจะเป็นเขา!”

จิ่งเถิงกัดฟันพูด เขาโกรธจนแทบเขวี้ยงมือถือทิ้ง ทั่วทั้งร่างเต็มไปด้วยรังสีอำมหิต แทบอยากเข้าไปจับเฉินเฟิงเผาเป็นผุยผง “จิ่งหรินกับมู่หยางเรียบร้อยในเงื้อมมือเขาแล้ว คนหนึ่งตาย อีกคนพิการ---มันกำลังท้าทายตระกูลจิ่งของเรา ผมจะสับมันเป็นหมื่นชิ้นแล้วโยนให้ปลากิน!”

“ไป ไปดูกันก่อน” จิ่งเซ่อเหมิงโกรธแทบควันออกหูเหมือนกัน เขาหมุนตัวเดินออกจากห้องวีไอพีด้วยสีหน้าถมึงทึง จิ่งเถิงเก็บมือถือเข้าที่ ตามติดไม่ลดละ

ในขณะเดียวกัน

เฉินเฟิงพาพวกเสี้ยเมิ่งเหยาขึ้นรถมาที่ทางเข้าเขตพิเศษ

“ดูสิ มีขบวนรถมาแหน่ะ เฉินเฟิงหรือเปล่า?”

พวกเฉินเฟิงยังไม่ทันลงจากรถ ก็ดึงดูดความสนใจจากคนทั้งหมดไปแล้ว บางคนถึงกับอุทานออกมาด้วยความตกใจเลยทีเดียว

วินาทีต่อมา เฉินเฟิงเปิดประตูลงมาจากรถท่ามกลางสายตาของทุกคน

“เฉินเฟิง!”

“คิดไม่ถึงจริงๆว่า เฉินเฟิงจะมาในตอนสุดท้ายพอดี!”

“ฮะฮะ ฉันบอกนานแล้ว เก่งแบบเฉินเฟิงน่ะ ไม่มีทางทำตัวเป็นเต่าหดหัวหรอก!”

พอเฉินเฟิงลงจากรถ ทำให้กลุ่มคนที่เดิมทียืนกันเงียบเชียบพากันสนทนากันยกใหญ่

พอได้ยินคำวิจารณ์ของทุกคน จิ่งหยุนเฟิง เจ้าตระกูลจิ่ง มองหน้าเฉินเฟิงคนที่เขาเคยเห็นแต่ในรูปแล้วหัวเราะออกมา

เดิมเขายังกังวลว่าเฉินเฟิงจะไม่กล้ารับคำท้า ดูท่าแผนการทั้งหมดของตระกูลจิ่งคงต้องพังซะแล้ว ตอนนี้เฉินเฟิงปรากฏตัวแล้ว ความกังวลในใจเขาหายไปเป็นปลิดทิ้ง

เพราะเฉินเฟิงในสายตาเขาตอนนี้คือคนตายคนหนึ่ง----จิ่งเถิงต้องฆ่าเฉินเฟิงได้แน่!

จากนั้น----

ไม่นาน รอยยิ้มบนใบหน้าของจิ่งหยุนเฟิงก็ชะงักค้าง

เพราะเขาเห็นได้ชัดเจนว่า พอเฉินเฟิงลงจากรถก็หิ้วจิ่งหรินและมู่หยางลงจากที่นั่งด้านหลังด้วย คนหนึ่งนิ่งเหมือนหมาตาย ไม่ขยับตัวสักนิด อีกคนเนื้อตัวสั่นเทา สีหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

สิ่งที่เห็นทำให้จิ่งหยุนเฟิงสะท้านเยือกในอก และคิ้วเริ่มขมวดมุ่น

เขารู้และยอมรับกลายๆกับแผนการรับมือเร่งด่วนที่จิ่งหรินปรึกษากับจิ่งเถิง พอมาตอนนี้เห็นฉากนี้เข้า ใช้เท้ายังคิดได้เลยว่า ตอนจิ่งหรินกับมู่หยางใช้อำนาจไปข่มเหงให้เสี้ยเมิ่งเหยาเป็นหญิงรับใช้ให้กับจิ่งเถิง เจอเข้ากับเฉินเฟิงพอดี จากสายตาอันแสนดีของเขา ยังเห็นอีกว่า มู่หยางไม่รอดแล้ว จิ่งหรินเองก็พิการแล้วเหมือนกัน!

ไม่แค่เขา ปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้คนอื่นที่อยู่บนเรือลำที่สองก็มองออกถึงจุดนี้เหมือนกัน ทุกคนต่างมีสีหน้าตกตะลึง ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

หนึ่งในนั้น อู่จื่อโจวซึ่งเป็นสมาชิกสหพันธ์สงครามขมวดคิ้วแน่นขึ้น

เฉินเฟิงเมินเฉยกับคำพูดของจิ่งเซ่อเหมิง และเบนสายตามองเรือใหญ่ทั้งสามลำ จนหยุดสายตาลงที่ลำที่สอง พูดเสียงขรึมว่า: “เพราะผมไม่รับคำท้าซะที คนตระกูลจิ่งเลยคิดว่าผมไม่กล้ารับคำท้า เพื่อบีบบังคับให้ผมรับคำท้า พวกเขาให้คนสองคนนี้ไปที่ที่ผมเข้าฌานฝึกยุทธ อาศัยว่ามีวิทยายุทธ์แก่กล้า บีบบังคับเสี้ยเมิ่งเหยาภรรยาของผมไปเป็นหญิงรับใช้ของคนสนิทของจิ่งเถิง!” “เสี้ยเมิ่งเหยาภรรยาผมไม่เห็นด้วย พวกเขาเลยลงมือใช้กำลังบังคับ จากนั้นยังลงมือกับเพื่อนคนอื่นของผม---พวกเขาเป็นแค่คนธรรมดากลุ่มหนึ่งเท่านั้น!”

“คนตระกูลจิ่งทำเกินไปล่ะมั้ง?”

“ไม่ใช่แค่เกินไป แต่โอหังเกินไปมากกว่า นี่จงใจละเมิดกฎของวงการศิลปะการต่อสู้หวาเซี่ยชัดๆเลยต่างหาก!”

ทุกคนพากันออกมาชี้หน้ากล่าวโทษตระกูลจิ่ง จิ่งเซ่อเหมิงได้แต่ก้มหน้ารับพูดอะไรไม่ออก เพราะเฉินเฟิงพูดความจริง

“เฉินเฟิง แกตายแน่!”

ในตอนนี้เอง จิ่งเถิงมาถึงที่กาบเรือ และได้ยินคำต่อว่าของทุกคน อีกทั้งยังเห็นจิ่งหรินและมู่หยางโดนเฉินเฟิงหิ้วเหมือนไก่ในกำมือ ก็ตะคอกออกมาเสียงดัง รังสีอำมหิตแผ่ซ่านประหนึ่งภูเขาไฟใกล้ระเบิด

“คนนี้เป็นจอมยุทธ์ อาศัยว่าตนมีวิทยายุทธ์แข็งกล้า บีบบังคับเสี้ยเมิ่งเหยาภรรยาของผมเป็นหญิงรับใช้ และยังลงไม้ลงมือกับคนธรรมดากลุ่มหนึ่ง ไม่เห็นกฎข้อระเบียบของสหพันธ์บูโดอยู่ในสายตาเลยสักนิด โชคดีที่ผมออกจากฌานมาเห็นเข้าพอดี ผมตบเขาไปสองฉาดตายคาที่ ก็ถือช่วยสวรรค์ลงโทษคนชั่วแล้วกัน!”

เฉินเฟิงทำเหมือนคำพูดของจิ่งเถิงเป็นผายลมที่ปล่อยออกมา แถมไม่มองหน้าจิ่งเถิงสักนิด ก่อนจะชี้ไปที่มู่หยางและจิ่งหรินตามลำดับ เขาพูดเสียงดังว่า: “ส่วนคนนี้ถึงจะไม่ได้เป็นจอมยุทธ์ แต่ก็ร่วมมือกับเขากระทำการทั้งหมดนี่ ผมหักขาสองข้างของเขา ถือเป็นการลงโทษ!”

ฟุบ!ฟุบ!

พอพูดจบ เฉินเฟิงส่งพลังไปที่สองมือ และโยนศพมู่หยางกับร่างจิ่งหรินลงในทะเลสาบ “อ๊า---“

จู่ๆร่างก็โดนปล่อย ลมหนาวพัดผ่านหู จิ่งหรินตกใจจนหลับตาปี๋ มีของเหลวสีเหลืองไหลออกมาตรงหว่างขาเขา

เขาตกใจจนฉี่ราดเลย!

“ตู้ม!ตู้ม!”

ตามมาด้วยเสียงตกน้ำสองเสียง จิ่งหรินและศพของมู่หยางโดนเฉินเฟิงโยนลงทะเลสาบ! การกระทำทั้งหมดนี่ประหนึ่งตบหน้าฉาดใหญ่เน้นๆให้กับคนตระกูลจิ่ง!

ฉากนี้ทำทุกคนตะลึงงัน!