ลูกเขยมังกร นิยาย บท 697

บทที่ 697 ท้าทาย

"ลิงผิวเหลือง แกรีบไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้! " ข่ายซ่าพูดจบ

ภายในใจของเซียวเอินสะอึกหนึ่งที เพราะว่าเขาเห็นเฉินเฟิงหันไป ใบหน้านั้นเคล้าด้วยความอาฆาต

ตอนก่อนหน้านี้ที่อยู่ในสนามบิน ข่ายซ่าถูกเฉินเฟิงมองด้วยความไม่ตั้งใจเพียงชั่วพริบตา เขาก็โมโหฉุนเฉียวอย่างรุนแรง เหมือนเฉินเฟิงมองเขา ก็เป็นเคราะห์ร้ายของเขาแล้ว ตอนนั้นผู้ช่วยของเขาดึงเขาไป ไม่งั้นตอนนั้นก็คงจะลงไม้ลงมือแล้วจริงๆ

และหลังจากนั้นเพราะว่าเฉินเฟิงคุยโทรศัพท์กับองค์หญิงแอนนี่ ดังนั้นก็ได้เก็บเรื่องนี้ไว้ในใจ ทว่าข่ายซ่ายังคงท้าทายเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบนี้ หากไม่สั่งสอนเขาหน่อย ก็ไม่ใช่เฉินเฟิงแล้ว

"หมามาจากไหน? กลับเห็นคนแล้วเห่าขึ้นมาแบบนี้! "

นัยน์ตาของเฉินเฟิงเผยความอาฆาตออกมา ในปากยิ่งก่นด่าข่ายซ่าอย่างไม่เกรงอกเกรงใจ

"อ๊ะ! "

"อะไร? "

ได้ยินคำพูดของเฉินเฟิง คนที่อยู่ในงานต่างทำสีหน้าที่เปลี่ยนไป แล้วหยุดอยู่ที่เดิม

ข่ายซ่าเป็นคนที่ไหน เป็นผู้สืบทอดครอบครัวโรโปรี และก็เป็นหัวหน้าผู้สืบทอดตระกูลคนหนึ่งในอนาคต

ตระกูลให้ทุกอย่างที่เขาอยากได้ สามารถบอกได้ว่าข่ายซ่าไม่เพียงแต่อยู่ในอังกฤษต่อให้อยู่ในประเทศทั้งหมดของยุโรปและประเทศจีน ก็มีการดำรงอยู่ในสังคมชั้นสูง

คนแบบนี้ ไม่เคยได้รับความไม่เป็นธรรมเลยสักนิด ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าจะสามารถเหยียดหยามเขาต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้

ภายใต้แสงไฟ ข่ายซ่าลืมตา แล้วทำสีหน้าที่ไม่น่าเชื่อ เขานึกไม่ถึงว่าเฉินเฟิงกลับกล้าโต้แย้ง ยิ่งนึกไม่ถึงว่าเฉินเฟิงจะก่นด่าเขาต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันรวดเร็วเกินไป จึงทำให้ข่ายซ่ายังไม่สามารถตอบสนองกลับมาได้

เซียวเอินมองอยู่ข้างๆ ตลอดเวลา ตอนที่คำพูดนี้ของเฉินเฟิงออกมา เขาก็แอบพูดในใจว่าจบกัน

เรื่องที่เขากังวลที่สุด ยังคงเกิดขึ้นอยู่ ถึงแม้เซียวเอินไม่สามารถพูดว่าเข้าใจเฉินเฟิง ทว่าอย่างน้อยก็รู้ถึงนิสัยของฝ่ายตรงข้าม

หากกวนประสาทเฉินเฟิงให้เขาโมโห กลัวว่าไม่มีใครสามารถหยุดเฉิยเฟิงได้ และอาจจะไม่มีใครกล้าหยุดเขาได้

เรื่องต่อจากนี้ เซียวเอินใช้นิ้วเท้าคิดก็สามารถคิดได้ ทว่าไม่ว่าข่ายซ่าหรือว่าเฉินเฟิง พวกเขาต่างก็เป็นแขกที่มาร่วมงานวันเกิดขององค์หญิงแอนนี่ หากเวลานี้ตีกันขึ้นมา แบบนั้นเซียวเอินที่เป็นคนต้อนรับแขกก็ต้องเป็นคนพูด เป็นภาระหน้าที่อันใหญ่หลวงของเขา

"อะไรนะ? พูดใหม่อีกครั้งซิ! "

เวลานี้ข่ายซ่าได้สติกลับมาสักที แล้วเดินไปด้วยความโมโหเป็นฟืนเป็นไฟ ดูจากสภาพแล้ว หากเฉินเฟิงพูดอีกคำ เกรงว่าเขาต้องลงไม้ลงมือโดยตรง ในมุมมองของเขา ถึงแม้จะลงมือในงานวันเกิดขององค์หญิง ทว่าคิดว่าองค์หญิงแอนนี่ก็ไม่มีทางผิดใจกับตัวเองเพราะไอ้คนผิวเหลืองแน่นอน

"แกหูหนวกหรือไง? ถ้าแกยังปากเสียแบบนี้อีก อย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจ! "

เฉินเฟิงทำสีหน้าแบบนั้นเหมือนเดิม การที่ข่ายซ่าข่มขู่เขา ในมุมมองของเขาแล้วเป็นเรื่องที่เล็กน้อยมาก ตอนนั้นเขาฝ่าประเทศญี่ปุ่นตัวคนเดียว มีอะไรบ้างที่ไม่เคยเจอ

พอได้ยินเฉินเฟิงพูดซ้ำอีกประโยค ข่ายซ่ารู้สึกโมโหจนหัวเราะ ในมุมมองของเขาเฉินเฟิงที่พูดกับเขาแบบนี้ เหมือนคนธรรมดาที่เด็กคนหนึ่งกำลังข่มขู่ผู้ใหญ่

ไม่เพียงแต่ข่ายซ่า แม้กระทั่งคนทั้งหมดที่อยู่ในเหตุการณ์ ต่างก็หัวเราะเสียงดัง แล้วทำท่าทางที่กำลังดูเรื่องสนุกๆ

หากสร้างปัญหาอะไรที่นี่ ไม่เพียงแต่หน้าตาขององค์หญิงที่ดูไม่ค่อยดี ถึงเวลาแม้กระทั่งสำหรับคนที่สร้างเรื่อง ก็ยังต้องขาดความรู้สึกดีๆ ไป

ข่ายซ่าก็ไม่ใช่คนธรรมดา แค่ในระยะสั้นๆ ก็สามารถพิจารณาผลประโยชน์ที่ได้ออกมาอย่างชัดเจน เวลานี้ความรู้สึกโมโหถึงค่อยๆ ดีขึ้น

"ท่านเซียวเอิน ก็แค่ไม่รู้ว่าทำไมองค์หญิงแอนนี่ถึงเชิญชวนไอ้คนประเทศหวามาคนหนึ่งมาด้วย! "

ข่ายซ่าหันไปมองเซียวเอิน แล้วถาม

"เป็นแบบนี้ คุณเฉินคือสหายขององค์หญิงครับ! "

เซียวเอินเห็นข่ายซ่าหายโมโหลงมาบ้าง และไม่มีความคิดว่าจะสร้างเรื่องอีก จึงรีบอธิบายขึ้น จากนั้นก็แอบมองเฉินเฟิงเพียงชั่วพริบตา ตอนนี้ข่ายซ่าก็ไม่มีทางสร้างเรื่องอีก ทว่าเขากลัวว่าเฉินเฟิงยังคงไม่ให้อภัย ถ้าเป็นแบบนี้ทุกอย่างคงจบ

"คุณเซียวเอิน ท่านพูดไม่ผิด เมื่อครู่ผมบ้าบิ่นเกินไป! "

พอเห็นสายตาของเซียวเอินที่มองมา เฉินเฟิงรู้ความหมายของฝ่ายตรงข้าม จึงพูดแบบนั้นออกมา

ครั้งที่แล้ว แอนนี่กับพ่อของเธอไปประเทศหวาด้วยกัน ตอนนั้นก็ได้ช่วยเรื่องนี้กับตัวเอง ถึงแม้เขาเป็นผู้ที่มีพระคุณต่อตระกูลราชวงศ์อังกฤษก่อน ทว่าเฉินเฟิงก็คงยังจดจำความรู้สึกนี้ไว้ในใจ ไม่งั้นเขาก็คงไม่ยอมเสี่ยงชีวิต และเดินทางมาจากที่แดนไกลแล้วถึงอังกฤษ แล้วมาร่วมงานวันเกิดขององค์หญิงแบบนี้

"ยังไม่ทันดูเรื่องสนุกๆ เลย คนประเทศหวาคนนี้ก็แสดงความอ่อนแอออกมาแล้ว! "

แขกที่อยู่ทั่วทุกสี่ทิศต่างก็ทำสีหน้าที่ผิดหวัง เหมือนเฉินเฟิงและข่ายซ่าไม่ได้ลงไม้ลงมือ ทำให้พวกเขาผิดหวังมาก แค่ว่าตั้งแต่คำพูดเมื่อกี้นี้ของเฉินเฟิง พวกเขาคิดถึงเฉินเฟิงกำลังแสดงความอ่อนแอ ไม่กล้าลงไม้ลงมือกับข่ายซ่า