ลูกเขยมังกร นิยาย บท 70

บทที่ 70 เกิดเรื่องขึ้นกับสวีเฟยหรง

ขณะนั้น ในห้องรับรองของวิลล่ากู่โย่ว

สวีเฟยหรงยกแก้วไวน์บนโต๊ะขึ้นดื่มจนหมด หลังจากดื่มหมดแล้ว สวีเฟยหรงก็เช็ดมุมปากก่อนยกขวดเปล่าในมือมองไปยังชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงข้าม “ประธานไป๋ แบบนี้โอเครึยังคะ?”

ชายหนุ่มผมขาวที่นั่งอยู่ตรงข้ามสวีเฟยหรงหรี่ตา ยิ้มพลางพูด “คุณสวีดื่มเก่งจริงๆ นะครับ”

“หวังเจียง เติมให้คุณสวีหน่อย!”ชายหนุ่มผมขาวเหลือบมองชายอ้วนที่อยู่ข้างๆ

ชายร่างอ้วนที่ชื่อหวังเจียงลุกขึ้นทันทีด้วยรอยยิ้ม แล้วรินไวน์แดงอีกแก้วให้สวีเฟยหรงช้าๆ ก็ดันมันไปตรงหน้าเธอ “คุณสวี เชิญ!”

สวีเฟยหรงกัดฟันพูด “ประธานไป๋ ฉันดื่มไม่เก่งหรอกค่ะ ฉันดื่มไม่ไหวแล้ว”ตั้งแต่เข้ามาในห้องจนถึงตอนนี้ เธอดื่มไวน์ไปเกือบจะสองขวดแล้ว แต่ไป๋กว่างยี่ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกลับไม่ยอมปล่อยเธอไปสักที

“หืม?” ไป๋กว่างยี่ขมวดคิ้วเล็กน้อย พูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “คุณหนูสวีไม่เห็นแก่หน้าผมหน่อยเลยเหรอ?”

สีหน้าของสวีเฟยหรงเปลี่ยนไป “ประธานไป๋ ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ฉันดื่มไม่ได้แล้วจริงๆ....”

“งั้นก็ไม่ต้องดื่มแล้ว หวังเจียง ส่งคุณสวีกลับ!” ไป๋กว่างยี่พูดอย่างเย็นช้า

“คุณหนูสวี เชิญกลับครับ” ท่าทีของหวังเจียงทั้งสุภาพและเย็นชาขึ้นมา

สวีเฟยหรงกำกำปั้นสีชมพู ใบหน้าน่ารักแสดงรอยยิ้มไม่เต็มใจนัก “ประธานไป๋ ฉันยังดื่มได้อีกหน่อย เพียงแต่ เรื่องที่ประธานไป๋ตกลงกับฉัน....”

“ขอแค่คุณสวียังดื่มเหล้า ก็ยังมีธุระให้คุย”ใบหน้าของไป๋กว่างยี่ปรากฏรอยยิ้มขึ้นอีกครั้ง

“หวังว่าประธานไป๋จะพูดจริงทำจริง!”สวีเฟยหรงสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนหยิบไวน์แดงตรงหน้าขึ้นมาดื่มจนหมด

ส้งจุนที่อยู่ข้างๆ ก้มหน้าลง เห็นสวีเฟยหรงดื่มไปแก้วแล้วแก้วเล่า ดื่มไวน์เหมือนดื่มน้ำเปล่าแบบนั้น หัวใจของเขาก็เจ็บปวดไปหมด เขาถูกสวีเฟยหรงเรียกมาช่วย แต่พอมาถึงที่นี่จริงๆ แล้ว เขากลับไม่กล้าดื่มแม้สักแก้ว แม้แต่พูดอะไรก็ไม่ไม่กล้าพูด

เพียงเพราะชายสกุลไป๋ที่นั่งอยู่ตรงหน้าสวีเฟยหรงนั้นคือ คนจากตระกูลไป๋แห่งจินหลิง

ตระกูลไป๋แห่งจินหลิง เขาไม่สามารถยุ่งด้วยได้

ดังนั้นเหล้าของสวีเฟยหรง เขายั้งมันไม่ได้หรอก!

ถึงจะรู้ว่าเมื่อสวีเฟยหรงเมาแล้ว จะเกิดอะไรขึ้น เขาก็ยังไม่กล้า

หลังจากดื่มไปอีกสิบนาที ใบหน้าของสวีเฟยหรงก็ขึ้นสีระเรื่อ ดวงตาสวยเต็มไปด้วยม่านหมอก เธอในตอนนั้น ช่างดูมีเสน่ห์มาก

ร่องสีขาวราวหิมะที่หน้าอก ยิ่งทำให้ท้องน้อยปั่นป่วน สายตาแทบลุกเป็นไฟ

เมื่อเห็นว่าดื่มไปพอประมาณแล้ว ไป๋กว่างยี่ก็โบกมือให้หวังเจียงหยุดรินเหล้า

“คุณสวี ตอนนี้เรามาคุยเรื่องของพ่อแม่คุณกันได้แล้ว” ไป๋กว่างยี่ยิ้ม

สวีเฟยหรงกัดปลายลิ้น เพื่อให้ความเจ็บปวดช่วยปลุกเธอให้มีสติในที่สุด

“ประธานไป๋ ทำยังไงคุณถึงจะช่วยพ่อแม่ของฉันได้?”สวีเฟยหรงยิ้มอย่างไม่เต็มใจ พ่อแม่ของเธอทำธุรกิจเกี่ยวกับเหล้า โรงกลั่นเหล้าที่ใหญ่ที่สุดของชางโจวก็คือของพ่อแม่ของเธอ”

เมื่อเดือนก่อน บริษัทการค้าสุราแห่งหนึ่งของจินหลิง สั่งเหล้าล็อตหนึ่งจากโรงกลั่นเหล้า หลังจากที่พ่อของเธอสวีจื่อเจทำตามขั้นตอนปกติแล้ว ส่งไปที่จินหลิง ผลจากนั้นในวันที่สอง ก็มีคนที่ดื่มเหล้าเข้าไปแล้วเสียชีวิตที่โรงพยาบาล

“ส้งจุน ช่วยฉันด้วย”สวีเฟยหรงหันไปขอความช่วยเหลือจากส้งจุนที่อยู่ข้างๆ อย่างจนมุม แต่เธอกลับเห็นส้งจุนในตอนนั้นเอาแต่ก้มหน้า แม้แต่หน้าเธอก็ไม่กล้ามอง

สวีเฟยหรงยิ้มขืน ความผิดหวังในใจเกินจะประมาณ ที่แท้นี่คือคนที่เรียกว่าเป็นลูกผู้ชายในสายตาเธออย่างงั้นเหรอ? ไม่มีความกล้าที่จะพูดแทนเธอด้วยซ้ำ

ไป๋กว่างยี่มองไปที่ส้งจุนอย่างสนใจและถามด้วยรอยยิ้ม “นายเป็นแฟนเธอเหรอ?”

ส้งจุนรีบส่ายหน้าจนหัวสั่น “คุณชายไป๋ ผมไม่ใช่แฟนเธอ ผมเป็นเพื่อนร่วมชั้น”

ไป๋กว่างยี่พยักหน้า “งั้นฉันจะขึ้นเธอแล้ว นายมีอะไรจะทักท้วงมั้ย?”

“ไม่ครับไม่มี ได้มีอะไรคุณชายไป๋ ก็เป็นโชคดีของเฟยหรง”ส้งจุนพูดด้วยรอยยิ้ม แม้ว่าเขาจะชอบสวีเฟยหรง แต่การแย่งผู้หญิงจากไป๋กว่างยี่ แค่คิดเขาก็ไม่กล้าแล้ว

“ฮ่าฮ่า นายนี่น่าสนใจนะ” ไป๋กว่างยี่หัวเราะร่า แต่ในใจกลับดูถูกส้งจุน

“ส้งจุนนายมันไร้ยางอาย!”สวีเฟยหรงตัวสั่นด้วยความโกรธ เธอไม่คิดเลยว่าส้งจุนจะอ่อนแอขนาดนี้ แทบไม่ได้แม้แต่เฉินเฟิงด้วยซ้ำ

ส้งจุนสีหน้าเปลี่ยนสี เรื่องนี้สุดท้ายแล้วเขาก็คือไอ้ขี้ขลาด แต่ปากกลับไม่อยากยอมรับ เขาแย้ง “เฟยหรง ฉันกำลังคิดถึงตัวเธอนะ ผู้ชายดีๆ อย่างคุณชายไป๋ ตามปกติเธอไม่มีทางหาได้หรอก วันนี้ก็เป็นโอกาสดี......”

“ไสหัวไปซะ!”

ส้งจุนยังไม่ทันพูดจบ สวีเฟยหรงที่ใบหน้านองน้ำตาหยิบแก้วไวน์บนโต๊ะฟาดใส่หน้าเขา

ส้งจุนกรีดร้อง กุมหน้าตัวเองถอยหลังไปหลายก้าว

“สวีเฟยหรง ทำอะไรของเธอ?”ส้งจุนตะโกน ผู้หญิงคนนี้บ้าไปแล้วงั้นเหรอ ทำไมไม่ไปตีไป๋กว่างยี่ มาตีเขาทำไม